Kasabanın üzerinde gün batımı ağır ağır iniyordu. Ama o gün batımı bir huzur değil, yaklaşan fırtınanın gölgesiydi. Herkes biliyordu. Ziya Efendi kaybettiği bir savaşta geri adım atmazdı. O, geçmişin hayaletlerini canlı tutan adamlardandı. Ve geçmiş, Lara ve Kuzey’in tam kapısındaydı artık.
Elif sabaha karşı gelen bir notla uyandı. Kapının önüne bırakılmıştı, mühürsüzdü. Yalnızca bir cümle:
> “Kuzey’in son hatası sensin.”
Elif notu Lara’ya gösterdiğinde, Lara’nın gözlerinde öfke değil, bir şeylerin koptuğu bir sessizlik belirdi.
“Ziya, Elif’i hedef alacak. Bizi içten çökertmeye çalışıyor,” dedi Lara.
Kuzey başını salladı. “Herkesi tek tek zayıflatmak istiyor. Ama biz tek tek değiliz artık.”
O sabah, kasabanın çıkışındaki terkedilmiş fabrika binasına bir araç yanaştı. İçinden Ziya
