*****นางมารไม่สนใจความสิ้นหวังของมัน เธอกลับยิ้มหวาน (แต่ดูโรคจิต) แล้วทำท่าจะอ้าปากขย้ำขนฟูนุ่ม
“งั่ม!”
“แง๊วววววววว~!!!”
เป่าเปาร้องเสียงหลงจนแทบขาดใจ ดิ้นสุดชีวิตจนในที่สุดก็หลุดจากเงื้อมมือของเธอได้ มันพุ่งทะยานออกไปหลบหลังโซฟาทันที ขนฟูพองเป็นลูกบอล หางตั้งชี้ฟ้าเหมือนเสาอากาศจับสัญญาณอันตราย
ถังหูลู่หัวเราะคิกคัก พลางเช็ดมุมปากเหมือนเพิ่งรับประทานอาหารชั้นเลิศ
“เฮียหลงไม่อยู่ งั้นแม่ก็ต้องหาของเล่นชิ้นใหม่สิ~”
เป่าเปาหันขวับมามองเธอด้วยสายตาสั่นระริก
‘แกไม่ใช่แม่ฉัน...ยัยปีศาจ...ออกไปให้พ้น ๆ เลยน้า~!!’
เป่าเปานอนตัวสั่นอยู่บนเบาะของมัน ดวงตากลมโตฉายแววหวาดระแวง ขนฟูนุ่มยังคงตั้งชันราวกับรับรู้ถึงพลังอำนาจของปีศาจสาวที่เรียกตัวเองว่า ‘แม่’
ถังหูลู่ซึ่งเพิ่งอาบน้ำเสร็จ...อีกครั้ง เดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพผิวกายสะอาดสะอ้านและมีกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของสบู่ เธอมองไปรอบ ๆ ห้องที่
