3P อาหมวยโดนอาเฮียใหญ่ทั้งสองจับทำเมีย

Chapter 10 : ไม่น่าทำบนเตียง

***‘ทำอะไรของเขาเนี่ย…’ ถังหูลู่คิดในใจ แม้จะอยากปฏิเสธ แต่เธอกลับไม่อาจต่อต้านได้ ความอบอุ่นจากมือของเขาที่ลูบไล้แผ่นหลังของเธอ และสัมผัสราวกับไฟที่กำลังเผาไหม้หัวใจของเธอ ทำให้เธอคล้อยตามไปโดยไม่รู้ตัว

หยวนหลงผละออกช้า ๆ น้ำลายใสเชื่อมโยงระหว่างเขาและเธอ ริมฝีปากของเขายังเปื้อนรอยยิ้มเล็ก ๆ “เอาไว้ก่อนนะ...” เขาพูดขณะที่มองดูเธอที่ยังคงตกอยู่ในภวังค์ แก้มแดงเรื่อของเธอทำให้เขายิ่งมองด้วยความพึงพอใจ

“ถึงหนูจะตะกละ...” เขาพูดด้วยน้ำเสียงหยอกเย้า ก่อนจะยิ้มกว้าง “แต่เฮียกก็รักหนูนะ...อาหมวยของเฮีย”

พูดจบ หยวนหลงก็เดินไปทางหน้าต่าง ก่อนจะทำสิ่งที่ทำให้ถังหูลู่ตกใจจนแทบลืมหายใจ เขากระโดดลงจากหน้าต่างชั้นสองราวกับไม่ใช่เรื่องใหญ่

“เฮีย!” ถังหูลู่รีบวิ่งไปดูที่หน้าต่าง ใจหายวาบ แต่เมื่อมองลงไปก็เห็นเขายืนอย่างปลอดภัย เขายิ้มพร้อมทำรูปหัวใจด้วยแขนทั้งสองข้าง ก่อนจะเดินจากไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“เอางี้เลยเหรอ... ประตูก็มีไหม?” ถังหูลู่พึมพำกับตัวเองด้วยความตกใจ ก่อนจะเผลอยกมือแตะริมฝีปากของตัวเองที่ยังคงรู้สึกถึงสัมผัสจากเขา รสชาติ กลิ่น และสัมผัสอันอบอุ่นยังคงหลงเหลืออยู่ในความทรงจำ

‘ถึงจะรู้ว่าไม่ควร...แต่เราก็อยากได้มันอีกจัง…’ เธอครุ่นคิดด้วยหัวใจที่สับสนและแก้มที่ยังคงแดงเรื่อ

ขณะที่เธอพยายามรวบรวมสติ หันไปหยิบผ้าขนหนูและเดินเข้าห้องน้ำ เสียง “แง๊ว~” ดังขึ้นเบา ๆ ต้อนรับการมาถึงของแมวตัวอ้วนพันธุ์แร็กดอลล์สีขาวแสนสวย

“อ๊ะ...ลืมให้อาหารแกเลย...เป่าเปา...แม่ขอโทษนะ” ถังหูลู่พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนขณะที่ลูบหัวมัน

เป่าเปาเพียงจ้องมองเธอด้วยดวงตากลมโต ราวกับจะบอกว่า ‘ฉันเห็นทุกอย่างนะ’ แต่ไม่ได้ส่งเสียงเตือนอะไร ขนของมันพลิ้วไหวตามจังหวะที่เธอลูบก่อนที่มันจะกระโดดขึ้นมานั่งบนเตียง เหมือนจะจับจองพื้นที่ของตัวเองคืน แม้หลายส่วนจะ ‘เปียกปอน’ ก็ตามที

เหตุการณ์ทั้งหมดก่อนหน้านี้ยังคงชัดเจนในความคิดของถังหูลู่ เธอถอนหายใจลึกอีกครั้งก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปอาบน้ำ เพื่อชำระล้างร่องรอยความสับสนในใจ แม้ว่าเธอจะรู้ดีว่าบางสิ่งคงไม่มีวันถูกลบเลือนไปจากความทรงจำ...

หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย

ถังหูลู่ยืนอยู่ข้างเตียง มองดูคราบที่เปรอะเปื้อนบนผ้าปูที่นอนด้วยความเหนื่อยใจและหน้าแดงซ่าน ร่องรอยเหล่านั้นเป็นหลักฐานที่ย้ำเตือนถึงเหตุการณ์อันร้อนแรงที่เพิ่งเกิดขึ้นไป

เธอเม้มริมฝีปากแน่น พลางยกมือขึ้นแตะแก้มตัวเองที่ยังคงร้อนผ่าว ราวกับความทรงจำของสัมผัสจากหยวนหลงยังคงค้างคาอยู่บนผิว

‘เราไม่น่าทำบนเตียงเลย...’ เธอบ่นกับตัวเองในใจ แต่พอความคิดเผลอวกกลับไปยังช่วงเวลานั้น ใบหน้าของเธอก็แดงซ่านกว่าเดิม ความอุ่นร้อนในอกพลุ่งพล่านขึ้นมาอีกครั้งจนเธอต้องสะบัดหน้าไล่ความคิดบ้าบอที่ทำให้เธอเขินจนไม่กล้ามองใครได้ตรง ๆ

‘เฮียหลงนะเฮียหลง...หนูเกลียดเฮีย...’ เสียงในหัวเธอตำหนิเขาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง แต่ในขณะเดียวกันก็ปนเปไปด้วยความสุขใจลึก ๆ ที่ไม่อาจปฏิเสธได้

เธออดไม่ได้ที่จะกัดริมฝีปากตัวเองเล็กน้อยเมื่อนึกถึงนิ้วของเขาที่เกี่ยวกระหวัดร่องรักของเธอ ความร้อนแรง ความแนบแน่น และความสุขสมที่เขามอบให้ เธอรู้สึกเหมือนล่องลอยอยู่ในวิมานที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อตัวเธอคนเดียว

‘เรามันบ้าไปแล้วจริง ๆ …’ เธอคิดอย่างหงุดหงิดกับตัวเอง พยายามดึงตัวเองออกจากภวังค์ของอารมณ์ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกวาบหวามยามนึกถึงรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของหยวนหลงที่ยังติดตรึงในความทรงจำ

เมื่อรวบรวมสติกลับมาได้ ถังหูลู่สูดลมหายใจลึก ๆ พยายามสลัดความคิดฟุ้งซ่าน ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาจัดการกับคราบที่นอนอย่างขยันขันแข็ง เธอดึงผ้าปูที่นอนออกทั้งหมด พลางเหลือบมองประตูห้องอยู่เป็นระยะ ราวกับกลัวว่าใครจะมาเห็น

เธอลากผ้าปูที่เปื้อนไปซักด้วยความรวดเร็วและระมัดระวัง ใจหนึ่งรู้สึกอายจนไม่กล้าสบตาแม้แต่เครื่องซักผ้า ราวกับมันจะตัดสินเธอได้จากคราบบนผ้า ขณะที่เสียงเครื่องซักผ้าดังก้องในห้องเล็ก ๆ

ถังหูลู่ก็นั่งกอดเข่า พยายามทำตัวให้สงบ แต่ในหัวกลับเต็มไปด้วยภาพเหตุการณ์นั้น ที่วนซ้ำไปซ้ำมาในหัวไม่จบสิ้น ‘ไม่ไหวแล้ว…เราต้องเลิกคิด!’ เธอสะบัดหน้าแรง ๆ อีกครั้งและอีกครั้ง ก่อนจะกลับมาที่ห้อง

เมื่อกลับเข้ามาในห้องที่สะอาดสะอ้าน ถังหูลู่ถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก เธอมองดูเตียงที่ปูผ้าปูใหม่อย่างเรียบร้อยและยิ้มบาง ๆ ‘ไม่มีใครรู้เรื่องนี้แน่นอน...’ เธอพึมพำกับตัวเอง

หลังจากจัดการทุกอย่างจนเหลือเพียงรอให้ผ้าซักเสร็จ เธอก็กลับมานั่งที่โต๊ะทำงานเพื่อเริ่มต้นทำงานที่ค้างไว้ต่อ พลางคิดในใจว่า ‘จะต้องห้ามไม่ให้ตัวเองหลุดไปอยู่ในสถานการณ์แบบนี้อีก...’ แต่ในใจลึก ๆ เธอรู้ดีว่า หากหยวนหลงเอ่ยปากเรียก เธอก็คงไม่อาจปฏิเสธเขาได้อยู่ดี...

ราวสองชั่วโมงต่อมา

ที่เข็มนาฬิกาเดินเข้าสู่เวลา 23:30 น.

ถังหูลู่นั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คตัวเก่งตรงโต๊ะทำงานในห้อง เธอกำลังจมอยู่กับการสร้างสไลด์งานสำหรับการพรีเซนต์หน้าชั้นเรียนวันพรุ่งนี้

เธอรู้สึกกดดันเล็กน้อยเพราะต้องรีบส่งงานให้เพื่อน ๆ ภายในเที่ยงคืนเพื่อให้ทุกคนมีเวลาอ่านและเตรียมตัว แต่ในขณะที่กำลังพิมพ์อย่างตั้งอกตั้งใจ จู่ ๆ เสียง ”กร๊อบแกร๊บ” ก็ดังมาจากด้านข้าง

เป่าเปา แมวอ้วนสุดแสนจะซุกซนของเธอ กำลังตั้งท่าเหมือนเตรียมจะทำอะไรบางอย่าง มันจ้องโน้ตบุ๊คของเธอด้วยสายตาลึกลับราวกับนักรบเตรียมกระโจนสู้ศึก

“เป่าเปา อย่านะ...” เธอพูดเตือนเบา ๆ พร้อมยกมือขึ้นมาขู่ แต่ดูเหมือนเจ้าเหมียวตัวแสบจะไม่ฟัง

และแล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น! เป่าเปากระโดดขึ้นโต๊ะพร้อมกับแรงเหวี่ยงที่ไม่คำนึงถึงข้าวของเลยแม้แต่น้อย “ปั่ก!” โน้ตบุ๊คหล่นกระแทกพื้นเสียงดังสนั่น “แคล็ก!” ตามมาด้วยเสียงที่เหมือนบางสิ่งแตกหัก

“ว๊ายยย~! ทำอะไรของแกเนี่ยเป่าเปา!” ถังหูลู่ร้องเสียงหลง เธอตะครุบโน้ตบุ๊คขึ้นมาทันทีด้วยหัวใจที่เต้นรัวเหมือนจะหลุดออกมา เมื่อเธอเปิดดูหน้าจอที่แตกร้าวเป็นเสี่ยง ๆ ความหวังทั้งหมดของเธอก็เหมือนพังทลายลงไปพร้อมกับมัน

เธอเงยหน้าขึ้นมองเจ้าตัวต้นเหตุที่นั่งมองเธออยู่บนโต๊ะ เป่าเปาทำหน้าใสซื่อไม่รู้ไม่ชี้ราวกับว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพราะความบังเอิญ “แง๊ว~” มันร้องเสียงนุ่ม พร้อมหันคอเล็กน้อยเหมือนจะบอกว่า ‘ฉันไม่ผิดนะ’ ยังไงอย่างงั้น

“แกทำแบบนี้เพราะแม่ไม่ให้อาหารแกใช่ไหม เป่าเปา!” ถังหูลู่ตะโกนออกมาด้วยความโกรธ ผสมกับความเศร้าจนกลายเป็นอารมณ์ที่หัวเราะไม่ได้ ร่ำไห้ไม่ออก

เป่าเปารู้ตัวว่าทำผิด รีบร้อง “แง๊ว~!” พร้อมเดินเข้ามาคลอเคลียกับขาของเธอ ทำหน้าตาออดอ้อนขอความเห็นใจ

“หึ...อย่าคิดว่าทำตัวน่ารักแล้วแม่จะยกโทษให้” ถังหูลู่พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา จ้องเป่าเปาอย่างกับกำลังมองอาชญากรตัวฉกาจ “แม่จะทำให้แกกลายเป็นอาหารอัดเม็ด แล้วเอาไปให้หมากิน!”

To be continued...