****หยวนหลงหัวเราะในลำคออีกครั้ง “ไม่ใช่วันนี้สิเฮีย...ผมแค่พูดไว้ก่อน...ไว้เราค่อยมาคุยกันอีกที” เขาตอบกลับด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก
ทั้งคู่ทำให้ถังหูลู่ที่แอบฟังอยู่รู้ระส่ำระสายเข้าไปใหญ่ ‘อะไรล่ะเนี่ย...ทำไมไม่คุยกันให้รู้เรื่อง...เราจะได้เสือกอย่างรู้ความ...แบบนี้มันก็ค้างคาน่ะสิ...พวกเฮียเนี่ย...นิสัยไม่ดีเลยจริง ๆ ’
หยวนยิงเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยเสียงนิ่ง “ตามใจแกเลย...แต่นี่ห้องเฮีย ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็ออกไป...เฮียจะนอน”
หยวนหลงยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ แต่ก็ยังทำตัวทะเล้น “โธ่~เฮีย...ผมเข้ามาแค่แป๊บเดียวเอง”
“รกหูรกตา...ออกไป” หยวนยิงพูดเสียงเรียบ ก่อนจะเดินตรงไปจับลูกบิดประตู เตรียมจะปิดใส่น้องชาย
หยวนหลงยิ้มมุมปากอย่างยอมแพ้ “ครับ ๆ ...ผมไปแล้วก็ได้” เขาหันหลังเดินออกไปอย่างไม่รีบร้อน
“เออ ๆ ไปให้พ้นสักที” หยวนยิงพูดไล่หลัง ก่อนจะปิดประตูและล็อกมันอย่างเรียบง่าย
