@คฤหาสถ์อนงค์รักษ์
ภาคิน
ผมและน้ำฟ้าตอนนี้ได้เดินทางมาถึงที่บ้านแล้ว แต่น้องนั่งนิ่งไม่ยอมลงจากรถไปไหนเลย ดูจากสีหน้าและแววตาของน้องดูเหมือนเธอกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ ผมไม่รู้ว่าเธอเครียดอะไรอยู่หรือป่าว
"หนูครับ เป็นอะไร นั่งนิ่งเชียว" ผมเอ่ยถามน้องด้วยความเป็นห่วง เพราะผมคิดว่าน้องคงมีอะไรที่ไม่สบายใจอยู่หรือป่าว เพราะเธอนั่งนิ่งเชียว ไม่มีรอยยิ้มหรือเสียงหัวเราะอะไรหลงเหลืออยู่เลย
"หนูกลัว หนูกลัวคุณพ่อคุณแม่จะไม่ชอบหนู หนูกลัวพวกท่านจะรังเกียจหนู ดูจากบ้านของพี่แล้วฐานะของเราคงต่างกันมากเลยสินะคะ" เพราะตอนนี้ฉันที่ได้มาถึงบ้านของพี่คินแล้ว บ้านของพี่คินหลังใหญ่มาก ใหญ่กว่าบ้านของฉันหลายเท่าเลย หรือจะเรียกว่าคฤหาสน์เลยก็ได้ ดูๆแล้วบ้านของพี่คินคงจะรวยมาก ดูเหมือนฐานะของเราสองคนต่างกันยังไงก็ไม่รู้ ถึงแม้บ้านของเธอจะมีธุรกิจร้านอาหารแต่ถ้าเทียบกับพี่คินแล้วมันต่างกันมากเลย
"ไม่ม
