"แล้วเรียนเป็นยังไงบ้างล่ะทั้งสองคนเลย" เมฆาจึงเอ่ยถามลูกสาวและว่าที่ลูกเขยเป็นคำถามแรกหลังจากที่เงียบอยู่นาน
"หนูก็พอเข้าใจอยู่ค่ะ น่าจะรอดนะค่ะ แฮร่ แฮร่" ถึงเธอจะไม่เต็มร้อย แต่เธอก็ตั้งใจเรียนมากนะคะคุณพ่อ
"ของผมก็โอเครครับ" ที่เรียนๆอยู่เขาเข้าใจเกือบทั้งหมดแล้ว เลยไม่ค่อยยากอะไรสักเท่าไหร่
"งั้นลูกก็พยายามเข้าล่ะ ขอแค่ลูกทำให้เต็มที่ก็พอ ไม่ต้องกดดันตัวเองจนเกินไปล่ะ" ขอแค่เรียนจบแล้วเอาใบประกาศนียบัตรมาให้พ่อได้ก็พอแล้ว
"ค่ะคุณพ่อ" โชคดีจังที่คุณพ่อคุณแม่ไม่เคยกดดันเธอเลย มีแต่ให้กำลังใจเธอตลอด
"งั้นเราไปกินข้าวกันก่อนดีไหมค่ะ ลูกๆน่าจะหิวแล้ว" กว่าจะมาถึงที่นี่กันก็เกือบทุ่มแล้ว ลูกๆคงยังไม่ได้กินอะไรกันมา
"อืม กินข้าวเสร็จค่อยคุยกันต่อเถอะ" เพราะเขาก็หิวแล้วเหมือนกัน นั่งรอลูกกับแฟนอยู่ตั้งนาน
"ครับ/ค่ะ" ทั้งสี่คนจึงเดินไปห้องอาหารแล้วนั่งประจำที่ของตัวเอง โดยภาคิ
