"งั้นไป"
เฌอรีนเดินตามเขา โฟร์แมนเดินมาทักทายเขา วิคเตอร์ตรวจดูนั้นนี่ เฌอรีนเดินมาเขา เขาตรวจดูทุกอย่างละเอียดรอบคอบ ทำไมทุกคนถึงบอกว่าเขาเรียนเก่งสุดก็ไม่น่าแปลกใจ
ครื่นน ครื่นน เสียงเรียกสายเข้าโทรศัพท์เขา
"ครับแม่"
"ลูกอยู่ที่ไหนแล้ว"
"ผมอยู่หน้างานครับ ใกล้จะเสร็จแล้ว"
"แม่อยู่โรงแรมDเสร็จงานแล้วลูกมาทานข้าวกับแม่นะ"
"ได้ครับ"
เขาหันมามองคนตัวเล็กที่เดินตามเขามาเงียบๆ
"อะไรคะ.."
"คุณแม่ให้พี่ไปทานข้าวด้วย" เขายิ้ม "เฌอพร้อมนะ"
"พร้อมอะไรละคะพี่ไม่บอกก่อนดูหนูแต่งตัวสิไม่พร้อมเจอผู้ใหญ่เลยนะคะ" วิคเตอร์ยิ้ม..^^
"พี่ก็เพิ่งรู้พร้อมเฌอเหมือนกัน เอาน่าไม่ต้องกังวลหรอกคุณแม่พี่ใจดีเดี๋ยวขอพี่ดูงานอีกแป๊บหนึ่งแล้วไปหาคุณแม่กัน"
เฌอรีนกังวล เธอต้องไปเจอ คุณแม่พี่เขาเธอควรแต่ตัวเรียบร้อยและเป็นทางการกว่านี้ แล้วตอนนี้ร้อนหน้ามันเยิ้ม เอาไงดีล่ะ
"เฌอรีน ไปกันพี่เสร็จแล้ว" วิคเตอร
