ไม่ได้รังเกียจ
1374 Words
"เธอไม่เป็นไรช่ายไหม"
"ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมากๆนะค่ะที่เข้ามาช่วย ไม่งั้นหนูคงแย่แน่ๆเลย" ฉันรู้สึกขอบคุณเขาจริงๆ
"ไม่เป็นไรครับ ผมเดมิสนะครับ"
"ค่ะ หนูนิชาค่ะ"
ฉันเขินผู้ชายคนนี้จัง เขาคือผู้ชายคนนั้นที่ฉันสบตาด้วย แล้วบอกว่าหล่อ พอมองใกล้ๆเขาโครตหล่อเลยแก
"ยินดีที่ได้รู้จักครับ" ผมยื่นมือไปทักทายหวังว่าเธอจะตอบรับผมนะ
"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ" ฉันจึงยื่นมือไปจับมือทักทายเขาตอบ โอ้ย!! ฉันเขิน ไม่รู้หน้าฉันแดงรึป่าว หื้ออออ หัวใจฉันจะวายตาย
"งั้นผมขอไลน์คุณหน่อยได้ไหมครับ ผมอยากรู้จักคุณ คุณจะรังเกียจผมไหม" ผมยื่นโทรศัพท์ให้เธอกดไอดีไลน์
"ไม่รังเกียจหรอกค่ะ" ฉันจึงยื่นมือไปหยิบไอโฟนใหม่ล่าสุดมากดไอดีไลน์ด้วยมือที่สั่นเทา เขาคงรวยมากเลยสินะ แต่จังหวะนี้ใครสน ฉันชอบเขาอ่ะ ขอโอกาสนี้ได้รู้จักเค้าก็ยังดี
"ขอบคุณนะครับ ผมขอตัวก่อน"
"ค่ะ"
ผมจึงเดินกลับไปที่โต๊ะด้วยรอยยิ้ม แค่นี้ก็ถือว่าโอเครแล้ว ค่อยมาสานต่อกันวันพรุ่งนี้ล่ะกัน
"เป็นไงบ้างว่ะ เรียบร้อยไหม"
"เรียบร้อยดี"
"น้องเขาน่ารักดีนะ น้องชื่อไรว่ะ กูไม่เคยเห็นน้องเขามาที่นี่เลย นอกจากเพื่อนของเธอสองคนนั้น"
"นิชา"
"ชื่อน่ารักดี เหมาะกับเธอ"
"อืม"
พวกผมจึงนั่งกินเหล้าไปเรื่อยๆ ผมก็มองน้องบ้างเผื่อว่าน้องจะเมา ผมจะได้ไปส่งเธอ
นิชา
หลังจากคุณเดมิสเดินออกไปยัยเพื่อนตัวดีสองคนก็เดินเข้ามาทันที ฉันว่ามันคงเห็นเหตุการณ์ก่อนหน้านี้แล้วแหละ ยิ่งยัยตุ๊ดซะอย่าง
"มีอะไรจะเหล่าไหมยัยชะนี"
มันมองฉันอย่างเจ้าเล่ห์ มันคงเตรียมตัวจะจับผิดฉันเต็มที่เลยสินะ
"ก็ไม่มีไรหนิ" ฉันทำเป็นเฉไฉไปงั้นแหละ ฉันว่ามันรู้อยู่แล้ว
"แกไปรู้จักผู้ชายคนนั้นได้ไงยะ โครตของโครตหล่อ อร้ายยย"
นั่นไงมันรู้ มันเห็น
"ก็เขามาช่วยฉันจากผู้ชายคนหนึ่งนะ มันจะมอมยาฉัน เขาก็เลยมาช่วยฉันไว้ก็แค่นั้น"
"หราาา แต่ฉันเห็นแกให้ไลน์เค้าไปนะยะ"
ตาดีจริงๆเลยนะยัยตุ๊ด
"ก็เขาขอ ฉันก็เลยให้" ฉันว่าฉันหน้าแดงแน่ๆเลยตอนนี้ ยัยตุ๊ดต้องรู้แน่เลยว่าฉันชอบเขา
"แกชอบเขาสินะ หึหึ หน้าแดงแก้มแดงขนาดเนี่ย"
"ก็เค้าหล่อหนิ อย่างกับพระเอกในซีรี่ย์เลยอ่ะ หื้อ หื้อ"
"เค้าจะสนใจยัยแว่นแบบแกรึป่าวเถอะ"
"นั่นสิ ถ้าเค้าเห็นฉันไม่สวยเหมือนตอนนี้ เค้าจะอยากรู้จักฉันรึป่าวนะ"
"ถ้าแกอยากให้เค้าสนใจแก รักแก ชอบแก แกต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองนะนังชะนี ไม่งั้นเค้าไม่สนใจแกหรอก"
"ฉันจะทำได้หรอแก แค่คิดก็ท้อแล้วอ่ะ หื้ออออ"
"ไม่มีอะไรเกินความสามารถของเราหรอกนะนิชา"
"ก็ได้ งั้นจะพยายามนะ"
"ไม่ใช่แค่พยายาม แต่แกต้องทำให้ได้ พวกฉันจะช่วยแกเอง"
"ช่าย ถ้าแกทำได้มันจะส่งผลดีกับตัวแกเองนะยะ คนอื่นจะได้เลิกเรียกแกว่า ยัยเฉิ่ม ยัยแว่น ยัยป้า ยัยแว่นป้าสักที"
"พวกแกจะอยู่เคียงข้างฉันช่ายไหมเพื่อนรัก"
"เออ พวกฉันจะอยู่ข้างแกเองนังชะนี"
"งั้นเรากลับกันเถอะปะ ดึกมากแล้วยัยตุ๊ด"
"เออๆ"
แล้วเราสามคนก็เดินทางกลับกันทันที โดยยัยตุ๊ดขับรถมาส่งฉันที่หอเหมือนเดิม เพราะมันเป็นคนมารับฉันไป พอฉันมาถึงหอพักก็เดินขึ้นหอไปทันที เพราะฉันเริ่มง่วงแล้วสิ
อีกด้าน
ตืด...ตืด...ตืด...เสียงโทรออกหาเจ้านาย
"อืม"
"คุณนิชาถึงหอพักแล้วครับนายน้อย"
"เออดี มึงกลับมาได้ล่ะ"
"ครับนาย"
ผมให้ไอ้เจคอปไปส่งเธอกลับที่พัก ผมว่าเพื่อนเธอเมากลัวจะไปไม่ถึงที่พัก ตอนนี้ผมกลับมาจากผับไอ้สกายแล้วตอนนี้ผมอยู่ที่คอนโด ผมจึงกดเข้าไปดูในไลน์ของเธอที่ผมได้มา แต่มันทำให้ผมงงตรงหน้าปกไลน์ของเธอ ทำไมรูปนี้ไม่เหมือนเธอเลยว่ะ ผมว่ามันต้องมีอะไรที่ผมยังไม่รุ้ ผมไม่ปล่อยให้คาใจนาน เรียกไอ้เจแปนมาสั่งงานให้มันไปสืบทันที
"เจแปน มึงไปสืบข้อมูลของนิชามาให้ละเอียด กูต้องการด่วนที่สุด วันพรุ่งนี้ได้ยิ่งดี"
"ครับนาย"
เช้าวันต่อมา ในเวลา 08.00 น.
ก๊อก.. ก๊อก.. ก๊อก
"เข้ามา"
"นี่ครับนายประวัติของคุณนิชา"
"อืม"
"งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ"
"อืม"
ผมจึงหยิบขึ้นมาดูทันทีเพราะมันปริ้นใส่กระดาษA4มาเรียบร้อยเลย พอผมเปิดมาเท่านั้นแหละมันช่ายคนเดียวกันหรอว่ะ ในนี้มีประวัติของเธอทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นที่อยู่ ใบเกิด สถานที่การศึกษา พร้อมรูปของเธออีกหลายใบ รูปทุกใบล้วนเป็นรูปที่เธอใส่แว่นตาจนหนาเตอะแทบไม่มีเค้าโครงของเธอเมื่อคืนเลยด้วยซ้ำ แถมในประวัตินี้เธอยังมีฉายาในมหาลัยด้วย ฉายาของเธอ คือ ยัยแว่นป้า...หนาเตอะ อืมเธอได้ฉายาแบบนี้ก็ไม่แปลกหรอก ดูเธอแต่งตัวดิทั้งเฉิ่ม ทั้งเชย แถมชอบใส่แว่นหนาจนหาความสวยไม่เจอ หน้าก็ไม่แต่งด้วยซ้ำ ผมจะเอายังไงกับเธอดีว่ะ แต่เธอสำหรับผมก็น่าสนใจดี ผมว่าผมลองทักไปหาเธอดูดีกว่า ผมว่าเธอยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ารูปหน้าปกตัวเองมันเป็นรูปเธอใส่แว่นตาหน้าเตอะ ไม่ใช่รูปเธอที่แต่งตัวสวยอย่างกับเมื่อคืน
Line : นิชา
เดมิส : Hi
นิชา : Hi
เดมิส : ทำไรอยู่ครับ
นิชา : หนูพึ่งตื่นนอนค่ะ แฮร่ แฮร่
เดมิส : รูปหน้าปกน่ารักดีนะครับ
[หืม... รูปหน้าปกอะไร รูปหน้าปกไลน์ฉันหรอ เอ้ะ!!! ไม่นะยัยนิชา ตายแล้วฉัน หื้อออออ!!! ฉันพลาดแล้วอ่ะ หื้อออออ เขายังจะอยากคุยกับฉันอยู่รึป่าวนะ หื้อออ แค่คิดก็เสียใจรอแล้วอ่ะ หื้อออ รูปหน้าปกไลน์ฉันเป็นรูปที่ใส่แว่นตาหนาเตอะ ไม่มีเค้าโครงของสาวสวยเมื่อคืนนี้เลยสักนิด]
เดมิส : ..............
[หึ!!! เงียบไปเลยสินะ]
[ฉันจึงพยายามรวบรวมสติตัวเองกลับคืนมาก่อน ก่อนที่จะพยายามพิมพ์ตอบเขาไปด้วยสติอันน้อยนิดของฉัน]
นิชา : เอ่อ.. มันไม่น่ารักหรอกค่ะ หนูแต่งตัวไม่เก่งเลยเป็นสภาพแบบนี้ คุณรังเกียจหนูไหมค่ะ
[ฉันรู้สึกจุกอกขึ้นมาที่ต้องมารอคำตอบจากเขาแบบนี้ ทั้งที่ตัวเองก็รู้อยู่แล้ว ไม่มีผู้ชายที่ไหนชอบยัยแว่นแบบเธอหรอก]
เดมิส : หึ!! ผมไม่รังเกียจคุณหรอกครับ แค่คิดไม่ถึงว่าตัวจริงของคุณกับสาวสวยคนเมื่อคืนจะเป็นคนเดียวกัน
นิชา : จริงหรอค่ะ คุณไม่รังเกียจหนูจริงๆช่ายไหม
[ฉันตอนนี้น้ำตาคลอเบ้าเลย เพราะไม่คิดว่าจะได้คำตอบแบบนี้กลับมา มันทำให้ฉันรู้สึกดีใจแบบบอกไม่ถูก]
เดมิส : นิชา คุณไม่ได้น่ารังเกียจสำหรับผม คนเรามันพัฒนาตัวเองกันได้
[เอาเข้าจริงผมไม่ได้คิดที่จะรังเกียจตัวเธอเลยด้วยซ้ำ แค่คาดไม่ถึงแค่นั้นเอง แต่ผมสามารถช่วยตัวเธอให้ดีขึ้นได้ แค่ทำให้เธอมีบุคลิกที่ดีขึ้นและดูแลตัวเองมากขึ้นแค่นั้นเอง]
นิชา : ขอบคุณนะค่ะที่เข้าใจหนู
- Writer
