Loving the String of Love

Chapter 3

Sydelle Mychia Ellington ‘s point of view…

Maaga akong na gising ngayong araw dahil sinabihan ako ni Raden na a-alis kami ngayong araw, kaya naman ma aga palang ay nag ayos na ako.

“Yaya, good morning,” naka ngiting sambit ko sakanya ang ma datnan ko siya sa may sala.

“Good morning idin sa'yo, a alis ka pala?” tanong niya sa akin. Tumango naman ako sakanya at ngumiti.

“Opo, inaya po ako ni Raden na umalis ngayong araw,” naka ngising sambit ko sakanya. Tumango naman siya sa akin at ngumiti.

“Mabuti naman ay inaaya ka niyang lumabas kapag day off mo, paano palagi ka nalang nandito sa bahay kapag wala kang trabaho,” naka ngiting sambit ni yaya sa akin. Ngumiti naman ako sakanya at na tawa.

“Wala naman po kasi ng madalas gawin sa labas kaya sa bahay nalang po talaga ako ma dalas,” naka ngiting sagot ko sakanya.

“Hay naku kang bata ka, lumabas ka rin pa minsan minsan ha? huwag puro rito sa bahay, paano ka makaka hanap ng asawa niyan?” naka ngiting tanong niya sa akin. Na tawa naman ako sa sinabi niya.

“Si yaya talaga, asawa agad? hindi ba pwede ng boyfriend muna?” naka ngiting tanong ko sakanya. Ngumisi naman siya sa akin at umiling.

“Pareho lang naman iyon, kung mag bo boyfriend ka, syempre sa pag a asawa rin naman ang punta non,” naka ngising sambit niya sa akin.

“Hay nako ewan ko sa'yo yaya, alis na po ako, nandyan na po si Raden” naka ngiting sambit ko sakanya. Tumango naman si yaya sa sinabi ko at hinatid niya ako sa may pintuan.

“Mag iingat kayong dalawa ha?” bilin niya sa amin. Tumango ako at sumakay na sa sasakyan dahil sinenyasan ko si Raden kanina na huwag nang lumabas ng sasakyan.

“Hi,” naka ngiting bati ko sakanya pagka sakay ko ng sasakyan.

“Hey, nag breakfast kana?” tanong niya sa akin. Agad naman akong umiling sa tanong niya sa akin.

“Let's have breakfast first,” sambit niya sa akin. Tumango ako sakanya dahil medyo na gugutom na rin ako, hindi na ako nagpa luto kay yaya kanina dahil alam kong sa labas kami mag be breakfast ni Raden.

“Saan tayo mag be breakfast?” tanong ko sakanya.

“I know a restaurant, but tell me if you want a specific one,” sagot niya sa akin. Tumango naman ako sa sinabi niya.

“Doon na sa napili mo” sagot ko sakanya. Tumingin pa muna ito sa akin bago sumagot.

“Are you sure?” tanong niya sa akin. Tumango naman ako sa sinabi niya at ngumiti.

“Yeah, I am sure Raden,” naka ngiting sambit ko sakanya. Tumango naman siya sa sinabi ko at bahagyang lumiko at tinigil na niya ang sasakyan sa isang coffee shop.

Pagka baba namin ay agad kong tinignan ang buong cafe, it's a garden cafe. May mga tao na sa loob pero hindi naman ganon ka rami kaya naman feeling ko peaceful kaming kakain dalawa ni Raden dito. Kapag sa mga ganito ng cafe ay hindi ko gusto ng maraming tao, dahil ang iba ay sobrang ingay. Wala silang pakielam sa paligid nila kahit alam nilang nakaka istorbo na sila,.

“You like here?” tanong sa akin ni Raden.

“Yes,” naka ngiting sambit ko sakanya. Umupo na kami sa may labas ng cafe dahil meron ding mga tables and chairs sa may garden part, mas gusto ko rito dahil amoy na amoy ko ang mga bulaklak kesa sa loob.

“Ako na ang o order,” sambit ni Raden sa akin. Tumango ako sakanya at ngumiti.

“Okay,” sagot ko sakanya at hinayaan ko siyang mag order ng pagkain namin. Ilang sandal pa ay dumating na rin naman siya dala ang mga inorder niya na pastries.

“Kailan ka uuwi ng pilipinas?” naka ngiting tanong ko kay Raden. Tumingin naman siya sa akin.

“I don't know yet, hindi pa tuma tawag sina mommy,” sagot niya sa akin. Tumango naman ako sakanya.

“Sigurado ka bang sasama ka?” tanong niya sa akin. Agad naman akong tumango sakanya at ngumisi.

“Yes, hindi naman kailangang malaman nila mommy,” sagot ko sakanya dahil gusto ko lang talaga ng bisitahin ang pilipinas. Hindi sila mommy ang bibisitahin ko.

“I will update you kapag pinapa uwi ako ni mommy sa pinas,” sagot niya sa akin. Agad naman akong tumango sa sinabi niya.

“Why ka ba palaging pinapa uwi sa pilipinas? is it business ?” tanong ko sakanya. Pala isipan pa rin sa akin kung bakit siya palaging pinapa uwi sa pilipinas. Hindi naman mura ang plane ticket pa uwi ng pilipinas at pabalik ng paris.

“Just some business,” sagot niya sa akin. Agad naman akong tumango sa sinabi niya at ngumisi.

“Hindi nalang kasi sa pinas tumira, andami mong pambili ng ticket ah?” naka ngising pang aasar ko sakanya. Na tawa naman siya sa sinabi ko.

“Ayoko sa pilipinas, wala naman kayo ron,” sagot niya sa akin. Agad naman akong na tawa sa sinabi niya. Akala mo talaga hindi siya ma bubuhay na hindi kami kasama ng tatlo sa isang lugar.

Pagka tapos naming mag breakfast ay na isipan naming tumambay sa park na nasa malapit.

“Hindi ka pa ba tina tawag an ng parents mo?” tanong niya sa akin. Napa tingin naman ako sa sinabi niya at marahang umiling.

“Nakalimutan na nga yata nilang may anak sila rito sa paris,” naka ngising sambit ko sakanya.

“I saw them in an auction on my last visit on the philippines,” sagot niya sa akin. Marahan akong lumingon sakanya at ngumiti.

“Really? do they look fine?” naka ngiting tanong ko sakanya. Agad naman siyang tumango sa akin kaya nap ngiti ako nang tipid.

“I am glad the are doing well in the Philippines,” naka ngiting sagot ko sakanya.

“I was about to talk to them kaso may na unang makipag usap sakanila kaya hindi ko na sila naka usap pa,” naka ngiting sambit niya sa akin.

“That's fine, they are really busy, kaya siguro hindi nila ako ma tawagan para kamustahin,” naka ngiting sagot ko sakanya.

“Maybe they will call you one of these days,” sagot niya sa akin. Ngumiti naman ako sa sinabi niya.

“Ayos lang naman kung hindi, sanay naman na ako, besides I don't crave for their attention anymore,” sagot ko sakanya. Hindi na rin naman ako bata pa para mag hangad ng kung ano pa galing sakanila.

“As long as they are happy?” tanong niya sa ain. Agad naman akong tumango sa sinabi niya.

“As long s they are happy, ayos na ako ron,” naka ngiting sagot ko sakanya. Tumango naman siya sa sinabi ko at bahagyang ngumiti.

“You are a good daughter ,” sambit niya sa akin. Napa ngisi naman ako sa sinabi niya.

“I hope I am, but I am not,” naka ngising sambit ko sakanya .

“Stop it, you're a god daughter,” sambit niya sa akin. Napa ngiti naman ako sa sinabi niya.

“Stop it, baka bigla akong umiyak dito,” pa birong sambit ko sakanya. Marahang naman siyang na tawa sa sinabi ko at bahagya niyang ginulo ang buhok ko.

“Then I will offer my shoulder for you to cry on,” sagot niya sa akin. Agad ko naman siyang hinampas dahil sa ka dramahan niya sa buhay.

“Huwag ka nga,” sambit ko sakanya at tumayo na ako. Inaya ko siyang mag libot sa mall, baka mag shopping nalang din ako dahil ang tagal na rin nung huling punta ko sa mall.

“Tara sa mall,” sambit ko sakanya. Agad naman siyang tumango sa akin at inaya na ako pa sakay sa sasakyan niya at dumiretso na kami sa mall.