OBLIVION

CHAPTER 1

Smile

"If you will given a chance to live in the past, what year or era you want to live in?"

I asked my classmates after I composed myself because of nervousness. This is our history class and I'm the one who's in charge of reporting. Many of them think deeply and the others was not even interested in my question.

"Me! I want to experience the life in 1960's."

"I think it's more interesting to live in Spanish colonial."

"World War 2!"

"Pre-Colonial Era!"

"1990's!"

They answered in unison. I confidently smiled at them.

"We are already at the 21st century and we are all curious on what is the exact life experiences in the past years but our today's topic is not about the history of our country but about our own past. What If there is a time machine in front of you and you will given a chance to make your wrong decisions right, will you grab it?" I asked them excitedly.

Pagkatapos ko sabihin 'yon ay nakita ko kung paano sila mag-isip. Iba't-ibang reaksyon ang mga nakikita ko.

"Do you think that's possible?"

My gaze turn on the man who's sitting at the back. Kumunot ang noo ko sa kaniya, napaka-sarcastic kasi ng dating sa'kin.

"I don't think so, but I can remember I used the words 'what if'," I answered calmly.

He smirked, there is a smug expression on his face, kaya mas lalo ako nainis.

"Really? That phrase used to trigger our regrets, just by asking 'what ifs' in ourselves are also stopping us to move forward."

I don't know but It seems like he's trying to piss me off. What's with him? He was aloof from everyone, not very attentive at class and now he's intruding, trying to oppose me. I heaved a sigh and gave him a smile.

"It's normal for us to regret all the unessesary things we did before so today or in the future we already know and aware what will be the outcomes of it," I said as a matter of fact.

"Then what if I regret my whole existence?" he asked randomly.

What he meant by that? That's a different topic, I was talking about the deeds that we regret not about him being a loner.

"What do you mean?" I asked in curiosity.

He scoffed and shook his head, "Go on, don't mind me."

Hindi ko mapigilang mapangiwi, he's really weird! He just said that after making me pissed? Lagot talaga siya sa'kin, hindi kami close pero mamaya ay kokomprontahin ko talaga siya!

Itinuloy ko na lang ang naudlot na topic kanina, pilit kinakalma ang sarili. Nang mag-uwian na ay sinundan ko siya at hinigit ang suot niyang jacket.

"What?" gulat na tanong niya sa'kin.

"Ba't mo ginawa 'yon?" salubong ang kilay na tanong ko.

Unti-unti naman naliwanagan ang ekspresyon niya.

"Move on," he said smiling.

Natulala ako dahil sa kahambugan ng dating niya sa'kin. Inis na inalis ko ang kamay sa jacket niya. Walang k'wentang kausap 'to.

"Freak!" I smacked.

Gumalaw ang panga ko bago siya tinalikuran paalis. Bumalik ako sa classroom para kunin ang bag ko na hindi ko na nadala dahil sa pagmamadali na sundan siya.

Mainit ang ulo ko ng lumabas ako ng classroom at agad napatigil ng makita siya na naghihintay sa labas. Umawang ang labi ko, kalaunan ay inirapan siya.

"Umuwi ka na! Sino pa hinihintay mo?" tanong ko.

Naitikom niya ang labi dahilan para lumabas ang dalawang dimple sa magkabila niyang pisngi, hindi ito sobrang malalim, napaka-attractive nga tingnan.

"Gusto ko sumabay sa'yo hanggang sa gate," walang hiyang sabi niya.

Kumunot ang noo ko at awkward na natawa. Naka-drugs ba 'to? Bakit sasabay siya sa'kin? Eh hindi naman kami close! Hindi niya yata alam pangalan ko eh! Loner kasi.

"Ayaw ko nga!" tanggi ko at dali-daling tinakbuhan siya.

Ayaw ko na ma-chismis kapag nakita kami ng mga kaklase ko o ang mga nakakakilala sa'min, mahirap na.

Naghintay ako ng ilan pang minuto bago dumating si Mommy sakay ng kotse. Sumampa kaagad ako sa backseat dahil nasa front seat si Kuya.

"How's school?" Mommy asked me.

"As usual, Mom'," I answered respectfully.

"Baka may boyfriend na 'yan, Mom', Ethan said nililigawan daw 'yan ng pinsan niya," sabat ni Kuya.

I scoffed, "No way!"

"Imbitahan mo sa bahay, lalasingin natin," dugtong niya pa.

"Shut up, Kuya! Pakialamero ka talaga."

Natawa siya sa reaksyon ko pati si Mommy ay nahawa sa kaniya. I don't know but I really hate it kung tinutukso nila ako sa mga ganitong bagay. I'm too young to have a boyfriend, grade 10 palang ako.

"Mom'?" I called her.

"Yes, Chrys?"

Napakagat ako sa ibabang labi ko, "Can I not go with you to Laureen's birthday party?"

Sandali niya ko tiningnan sa rear-view mirror at ibinalik kaagad ang mga mata sa daan.

"Why is that? Magkaaway ba kayo?" she asked me.

"No!" agad na tanggi ko.

"Then tell me the reason," aniya.

How can I tell her that I don't even have friends at school? Everyone hates me, they are not fond of boring, snobbish, and a teacher's pet like me. I can't cope up with them even how much I tried.

It's okay! I don't even want to have friends na magdadala sa'kin sa kamalian. Mas okay lang na mag-isa ako, I'm too serious in life para makisabay sa kanila, I will only focus on my goals. That's it.

"Ako rin, Mom. May lakad kami ni Yuki," si Kuya.

"Your flavor of the month, Kuya?" I spelled out.

"Shut up, Chrys!"

Kinabukasan ay maaga ako pumasok, ganito naman talaga araw-araw. Mas mabuti nang maaga para makakapag-review ako sandali sa test mamaya. Pagkarating ko sa classroom ay wala pang tao, umupo ako sa upuan ko na nasa pangalawang row. Kakaupo ko pa lang ng may pumasok din sa classroom at dumiretsong umupo sa tabi ko. Gulat na tinitigan ko siya.

"Umalis ka nga! Hindi ito ang upuan mo!" pangtataboy ko.

Kahapon niya pa ako iniinis, pati umaga ko ay sisirain niya!

"Pahiram ng notes," nasabi niya imbis na sundin ako.

Napasigaw ako sa inis, mas lalo pa nadagdagan ng tumatawa siyang tumayo mula sa tabi ko.

"Joke lang, ito naman ang sungit," he said smiling.

Tumuloy na siya patungo sa likuran kung saan talaga siya nakaupo, hindi ko na siya pinagka-abalahang tingnan pa.

Nagbabasa na ako ng notes ng biglang may sumundot sa likod ko. Napapikit na lang ako ng mariin.

"Ano?" tanong ko.

"Pahiram ballpen, nakalimutan ko 'yong akin," sabi niya.

Napairap ako bago padabog na kumuha ng extra na ballpen sa bag ko at inabot sa kaniya.

"Sa'yo na 'yan, kawawa ka naman," I made my voice tiny as possible even it sounded cringe just to piss him off.

Ginulo niya ang buhok ko, "Ang cute mo."

Tinabig ko ang kamay niya, pagkatapos ay ibinalik ang tingin sa notes, naramdaman ko na nakabalik na siya sa upuan niya.

Naitikom ko ang labi, hindi ko na alam kung ano ang binabasa ko. Did he just called me cute? What the f? Gross! But the hell? Just the thought of him saying that, I wanted to smile, pinipigilan ko lang na 'wag!

"Ngek, kayo pa lang?"

Napatingin ako sa kaklase ko na kapapasok lang. Inilagay lang nito ang bag niya sa upuan at lumabas ng classroom. Ilang segundo lang ay sunod-sunod na nagsidatingan ang iba pa. Inilagay ko na lang ulit sa bag ko ang mga notes dahil hindi rin naman ako makakapag-focus pa.

"Uy, si Marcus crush si Chrys!"

Napatingin ako sa kaklase ko na nagbanggit ng pangalan ko, lumipat ang tingin ko kay Marcus na halatang iniiwasan ang mapabaling sa'kin. Mas lalo pang umingay ang tuksuhan nila dahil sa ginawa ko.

"Tumingin sa'yo baby mo!" sigaw ng isa.

Kumunot ang noo ko at pairap na inalis sa kanila ang tingin. I really hate it! Ayaw na ayaw ko talaga na tinutukso ako ng ganito, kahit sabihin pa nila na nag-iinarte lang ako o nagmamaganda pero wala talaga akong pakialam.

"Suplada," rinig kong bulong ng isa sa mga babae kong classmate.

Hindi na lang ako umimik at tinutok na lang ang tingin sa harapan. Maya-maya pa ay dumating na ang subject teacher namin, naging maayos naman ang takbo ng klase hanggang sa dumating ang lunch break.

Dito ako sa classroom magla-lunch dahil may baon naman na ako, halos lahat ng mga classmate ko ay pumupunta pa sa canteen. Kadalasan sina Myka at Ahtisa lang ang kasama ko na nagla-lunch dito sa room, medyo malayo ang seat arrangement nila sa'kin kaya halatang-halata na wala talaga akong kaibigan at... loner.

I laughed at the thought, loner palagi ang tinatawag ko sa lalaking 'yon pero 'yong sarili ko ay gano'n din.

"Puwede makisabay?"

Napaangat ang tingin ko sa nakangiting mukha ng taong hindi ko inaasahang magtatanong sa'kin ng gano'n. Sasabay siya sa'kin? Paano kapag makita ng iba? Baka maging isyu kami.

Sinupladahan ko siya kaninang umaga, 'di ko maintindihan kung bakit nakikipag-usap pa siya sa'kin ngayon.

"Huh? Pwede ka naman sa upuan mo," sabi ko.

Umiling siya, "Nakakawalang gana kapag wala akong kasabay."

Umiwas ako ng tingin, "O-okay but it's really awkward."

Ang upuang nasa harapan ko ay hinarap niya sa'kin at saka siya umupo. Nagtama ang mga paningin namin, he smiled at me but I didn't respond. Yumuko ako at itinuon na lang ang atensyon sa pagkain. Inaamin ko na hindi ako komportable dahil nasa harapan ko siya, pakiramdam ko ay tinititigan niya ang bawat galaw ko.

"You're name is Chrys, right?" he asked all of a sudden.

Tumitig ako sa kaniya at tumango.

"Chrysanthemum," I said casually.

"Flower of death?" he asked again.

Tumango ulit ako, I don't know if my name is a curse, dalawang beses na'ko muntikan mamatay no'ng bata ako at nitong nakaraang buwan ay muntik na ako malunod sa swimming pool, mabuti na lang ay nakita kaagad ako ni Kuya at niligtas. O talagang gano'n lang ang buhay, hindi mo alam kung kailan ka magwawakas.

"I'm Moises, Moises Alejandro," sabi niya kalaunan ng hindi ako umiimik.

"Alam ko," I replied.

Kahit hindi ko siya kaklase ay makikilala ko pa rin naman siya, he has fangirls everywhere, he's the captain of the school soccer team. He's a repeater because of the accident happend last year, kaya naging kaklase ko siya.

Napapansin ko na siya no'ng grade 9 pa lang ako dahil madalas siya dumadaan sa classroom namin, tuwing magtatama ang mga paningin namin sa pagitan ng bintana ay agad niya iniiwas ang tingin sa'kin, minsan ay nahuhuli ko pa siyang napapangiti.

"Glad to hear that," aniya.

"Ofcourse, 'cause we're classmate?" I said confused.

Tumaas ang isang kilay niya at ngumisi.

Napalunok ako at hindi na siya binigyang pansin pa, kahit mabastusan siya sa pakikitungo ko. I'm trying to be civil here.

"God, Moises! It's only been 2 weeks when the school year started and you're making your moves, man?"

I rolled my eyes because of what I've heard from Calix, he just entered the room.

"Yeah, It's been 2 weeks but you already got suspended, welcome back eh?" I remarked.

He halted from walking in because of what I said, but confidently wink at me in a seconds. Yeah, he got suspended on the first day of school, such an asshole.

"You're so serious, pretty," he said and pinched me on my check.

I tried to bite his hand but he got away.

"So wild," he laughed.

I pushed him from my side and tried to focus on my food, but I stopped half-way when I saw Moises staring at me with amusement.

"What?" I asked him.

He shook his head, "Nothing."

"Psh! Pussy."

Sinamaan ko ng tingin si Calix, "Don't say that."

His eyes widen, "Oh god, Chrys! That's a normal remark for us men! Don't be p***y!"

Nagulat ako ng may tumamang kutsara sa leeg niya. Moises throw it on him.

"Go back to your seat, you motherfucker," he said with an annoyed expression.

Napaawang ang labi ko na tiningnan si Moises.

"Watch your mouth!" saway ko sa kaniya.

Kumunot ang noo niya sa'kin, "Calm down, ganiyan kami maglambangin, you know men?"

Not again!

"Oh my god! Screw that excuses! You also need to go back to your seat, I want a peaceful lunch break!"

Calix laughed so hard, he took Moises lunch box, seated on his seat and eat it. Wala nang nagawa si Moises kundi bumalik na rin sa upuan niya.

I wanted to scold Calix for taking away Moises food but I never did anyway. That's their problem, not mine.

When I finished eating, I stood up to go to the comfort room. I was about to enter the CR when I heard the conversation inside.

"You heard it? Moises grandfather rushed in the hospital yesterday."

"Ang nag-aalaga sa kaniya? I hope he's okay after what happened to his parents last year."

Na hospital ang Lolo ni Moises? Naalala ko ang sinabi niya sa reporting kahapon na pinagsisihan niya ang mabuhay sa mundo, did that really meant something? I hope he's okay even we're not friends.

I open the door with my heart tightened a bit.

Hindi na'ko nabigla ng makita ang dalawa kong babaeng kaklase, napatingin sila sa'kin at ngumiti.

"Hey, Chrys," they greeted in unison.

"Hi," I responded simply.

I washed my hands after I got out from the cubicle, the two girls are still there. I combed my hair not minding their presence.

"Bagay kayo ni Marucs," my classmate commented.

I looked at her, "Oh, please, don't bring up that topic, I'm uncomfortable."

"And why?" she asked confused.

"Do I need to explain? Okay, I don't like him, valid reason ba?"

Tinalikuran ko na sila at akmang pipihitin na ang doorknob nang marinig ko ang sinabi ng isa sa kanila.

"You're so full of yourself, napakayabang," she muttered.

Lumingon ako.

"Excuse me?" I raised my eyebrows.

"Don't mind her, Chrys. She's spitting nonsense," the one who talked to me about Marcus intruded, looking at me with apologitic look.

I sighed before turning my back again. I'm mean and I know that, but that's what I naturally act, I can't help it.

Hindi ko alam kung bakit dinadala ako ng mga paa ko patungo sa canteen. Nagdadalawang isip pa ako kung ano ang dapat kong bilhin, someone might be hungry right now.

"2 sandwich and bottled milk, please," sabi ko sa cashier.

Lumabas na ako ng canteen nang matanggap ko na ang binili. My brows furrowed nang makitang wala ang mga kaklase ko sa classroom, ang iilang bag ay wala rin.

"PE class ngayon, magbihis ka na."

Napalingon ako sa likuran ko at nakitang nakatayo at nakapamulsa si Moises. He was already wearing his PE uniform.

Napahigpit ang hawak ko sa plastic bag na nilagyan ng binili ko kanina sa canteen. Hindi ko alam kung papaano ko ito ibibigay sa kaniya. Nag-aalala ako na baka ano pa ang isipin niya, baka malipasan siya ng gutom dahil halos hindi niya nagalaw ang lunch niya kanina at kinuha pa ni Calix.

"What?" he asked puzzled.

Umiling ako, "Ba't ka pa nandito? Dapat dumiretso ka na sa gym."

"Gutom ka pa?" tanong niya habang nakatingin sa hawak kong plastic bag, iniwasan ang tanong ko.

Tumango ako.

"Binili ko, kung gusto mo sa'yo na lang, nawalan ako ng gana," inabot ko ang plastik sa kaniya.

He looked surprise.

Pinagdadasal ko na sana tanggapin niya dahil mapapahiya ako kung hindi.

He narrowed his eyes, like there is something running inside his head, kalaunan ay tumango siya.

"You sure?"

"Yeah," I answered coldly.

Kinuha niya ang supot sa'kin at tiningnan ang laman no'n, he smiled in an instant. Tumingin siya sa'kin.

"Thank you, Chrys," he said sincerely.

I intentionally coughed and for the first time I smiled at him.

.....