DORALIE’S POV
Hindi ko alam kung totoo ba itong nakikita ko ngayon sa aking harapan.
Hindi ba ako nananaginip na si Diego ang kaharap ko? At ang ayos ng tindig niya at maayos–ayos na siya ngayon.
Pero, ang patintin niya kaya, maayos na rin? Tumingin ako sa namumukøl niyang pagkalalakí, kaya naman napalunok ako. Baka, tumuwid na rin ang patintin niya dahil laging nakakapag–exercise siguro.
“Bakit, Doralie, nakuba na ba ang patintin ni Diego?” tanong ng kaliwang isipan ko.
“Oo, dahi hindi na nahahasa ng pukingking ko!” sagot naman ng kanang isipan ko.
Lihim kong kinurot ang sarili ko sa isipin na ‘yon at lumunok ako dahil masamang tingin ang ipinukol sa akin ni Diego.
“O, nandito na pala kayo, Sir Mahoteny. Akala ko ho’y parating pa lang kayo, kaya pinapaayos ko pa lang ang sche
