โลกันต์คลั่งรัก

บทนำ

"ไหมวันนี้เลิกเรียนมึงจะไปร้านคาเฟ่กับพวกกูเปล่าวันนี้นังเบลล่ามีนัดเจอผู้งานดีที่โรงเรียนSYขอบอกเดย์หนุ่มฮอตมาด้วยนะมึง"

เทียนหอมเอ่ยถามสายไหมเพื่อนรักที่กำลังนั่งเก็บของอย่างเร่งรีบเมื่อเสียงออดแจ้งเตือนหมดเวลาเรียนของคลาสเรียนพิเศษวันนี้

"วันนี้แม่ไลน์มาบอกให้รีบกลับบ้านนะไว้เจอกันนะพวกมึงวันนี้กูรีบจริงๆ "

ฉันที่เก็บของและหนังสือใส่กระเป๋าเรียบร้อยก็รีบลุกขึ้นลาเพื่อนและเดินออกจากห้องคลาสติวเตอร์ที่ฉันขอแม่ลงเรียนเพื่อติวเข้าสอบมหาลัยชื่อดังตามความฝันของฉัน ก่อนยกข้อมือมาดูเวลาก็เกือบหนึ่งทุ่มแล้วฉันจึงรีบเดินเพื่อไปขึ้นรถไฟฟ้ากลับบ้านเพราะวันนี้ลุงชิตคนขับที่มารับฉันประจำต้องออกไปทำธุระด่วนให้กับคุณแม่จึงไม่ว่างมารับเหมือนในทุกวัน

ระหว่างทางเดินไปขึ้นรถไฟฟ้าที่ไม่ใกล้จากสถาบันติวเตอร์ฉันก็บังเอิญได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวายของคนทะเลาะกันเสียงดังอยู่ข้างซอยด้วยความตกใจจึงจะรีบก้าวเดินหนีให้ไวแต่สายตาก็เหลือบไปเห็นคนจำนวนประมาณห้าหกคนกำลังรุมทำร้ายผู้ชายเพียงแค่คนเดียว

งือออ ต่อมความดีของฉันก็ดันกระตุกเริ่มทำงานจึงตะโกนออกไปอย่างไม่คิดอะไร

" คุณตำรวจ!!!!ทางนี้ค่ะคนตีกันอยู่ตรงนี้ค่า!!!!! "

"โชคดีของมึงไปนะไอ้กันต์และจำไว้อย่ามายุ่งกร่างในถิ่นกูไม่งั้นคราวหน้ามึงได้ตายคาตีนกูแน่!!!"'

เสียงของพูดชายคนนั้นตะโกนลั่นก่อนจะรีบวิ่งหลบหนีไปอีกทางอย่างรวดเร็ว

ฉันที่แอบดูอยู่ห่างๆเมื่อเห็นกลุ่มคนพวกนั้นหายไปแล้วก็จึงรีบวิ่งเข้าไปหาผู้ชายคนนั้นทันทีเมื่อไปถึงก็ตกใจเมื่อเห็นสภาพผู้ชายคนนั้นที่นอนคว่ำก้มหน้าเนื้อตัวมอมแมมก่อนฉันจะเอื้อมมือขึ้นไปสะกิดแขนของเขาและเขย่าไปมาอย่างกล้าๆกลัวๆ

" เอ่อ พี่คะ พี่คะ พี่ได้ยินหนูไหมคะ !!!"

ชายหนุ่มคนนั้นค่อยลืมตาและขยับตัวลุกขึ้นมานั่งพร้อมสะบัดหัวไปมาเล็กน้อยยกมือปัดฝุ่นที่เสื้อเบาๆก่อนเขาจะเงยหน้าขึ้นสบตามองฉันแล้วก็นิ่งชะงักไปสักพักจนฉันต้องเอ่ยถามอีกครั้ง

" พี่เจ็บตรงไหนหรือเปล่าคะ "

"มะ ไม่เจ็บครับ แล้วตำรวจล่ะ"

ชายหนุ่มเหมือนจะได้สติจึงรีบเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักพร้อมกับสบตามองเด็กสาวตรงหน้าอีกครั้ง

"ไม่มีหรอกคะหนูแค่แกล้งตะโกนไปอย่างนั้นเองเอ่อหนูว่าพวกเรารีบออกจากตรงนี้กันเถอะคะก่อนที่พวกนั้นจะย้อนกลับมาว่าแต่พี่ลุกไหวไหมคะ"

ฉันเอ่ยขึ้นสายตาก็พลอยสำรวจผู้ชายตรงหน้าไปด้วยอืออพี่เขาน่ากลัวจังมีรอยสักเต็มตัวไปหมดแถมยังดูดุมากอีกด้วย

ชายหนุ่มคนนั้นเงยหน้ามองเด็กสาวอีกครั้งพร้อมสำรวจสาวน้อยใบหน้าหวานดวงตากลมโตใสแป๋วผิวขาวเนียนละเอียดตัวเล็กมัดเปียแกละสองข้างที่อยู่ในชุดนักเรียนของโรงเรียนเอกชนชื่อดัง ด้วยหัวใจที่เต้นโครมคราม

มันแรงจนแทบจะทะลุอกออกมาพลางคิดในใจขึ้นมา หืมม เด็กสมัยนี้ทำไมแม่งน่ารักฉิบหายแต่เขาก็เอ่ยขึ้นด้วยเสียงนิ่งๆอย่างเก็บอาการพร้อมกับชูมือขึ้นเพื่อให้เด็กน้อยตรงหน้า

" ลุกไม่ไหวช่วยหน่อยดิ"

"เอ่อ พี่ลองพยายามลุกเองได้ไหมคะหนูคงแบกพี่ไม่ไหวแน่ๆพี่ตัวใหญ่ยังกับหมีควะ เอ่อ คือหนูหมายถึง พี่ตัวใหญ่กว่า หนูมากเกินไปค่ะ"

ฉันที่จะเผลอหลุดคำว่าหมีควายออกมาก็ชะงักเมื่อเห็นสายตาคมดุที่มองนิ่งๆมาที่ฉันก่อนฉันจะเอื้อมมือไปจับที่มือของผู้ชายคนนั้นและใช้แรงที่มีอันน้อยนิดดึงพี่เค้าขึ้นมา ฮืออตัวหนักเป็นบ้าเลย

"หึ จะด่าฉันว่า หมีควายสินะ ยัยเด็กแสบ"

ชายหนุ่ม แอบบ่นในใจขึ้นมา แต่ก็ยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย ด้วยความเอ็นดู เห็นว่าน่ารักเถอะนะ ถึงให้อภัย ก่อนเขาจะมองดูท่าทางเงอะงะของสาวน้อยตรงหน้า ที่ปากขยับบ่นแบบไม่ออกเสียง แต่ ก็ออกแรงดึงเขาให้ลุกขึ้น

จนเขาก็รู้สึกชอบใจและตลกกับท่าทางโก๊ะๆของเด็กสาวตรงหน้าจึงขยับตัวเองตามแรงดึงของเด็กสาวพร้อมกับยกแขนของเขาพาดบนบ่าเล็กของเธอและเดินออกจากตรงนั้นอย่างทุลักทุเล

ฉันที่พยุง พี่หมีร่างยักษ์เดินมายังร้านสะดวกซื้อ ที่อยู่ไม่ไกลจากซอย ก่อนจะพามานั่งลงหน้าร้านอย่างคนหมดแรง เฮ้ออ คนบ้าอะไรตัวหนักชะมัดแต่ต่อมความดีของฉันก็ยังคงทำงานอยู่เมื่อหันไปเห็นใบหน้าที่มีแต่คราบเลือด

" พี่รอหนูตรงนี้แปบนึงนะคะ "

ฉันวิ่งเข้าไปซื้อน้ำและอุปกรณ์ทำแผล ในร้านสะดวกซื้อและรีบเดินออกมา ก่อนจะยื่นขวดน้ำให้กับพี่เขาและเอ่ยขึ้น

"พี่ล้างหน้าล้างตาก่อนนะคะ เดี๋ยวหนูช่วยทำแผลให้ "

ชายหนุ่มที่มองการกระทำคงคิดว่าเด็กน้อยคงอยากช่วยเขาจึงจัดการล้างหน้าล้างตาล้างตัวและเช็ดทำความสะอาดอย่างว่าง่ายโดยที่ไม่พูดอะไร

ฉันที่ก้มหน้าแกะอุปกรณ์ ทำแผลเสร็จจึงเงยหน้าขึ้นมามองพี่หมียักษ์ก็ตกใจเล็กน้อยเพราะอะไรนะหรอ

หลังจากที่เขาล้างหน้าจนสะอาดแล้วคือก็พี่เขาหน้าตาหล่อมากหล่อ แบบพี่แจ๊คสัน หวัง ไอดอลสุดหล่อของฉันเลยแถมมีรอยสักเต็มตัวดูแบดบอยกร้าวใจมากค่าแม่///พลันทำเอาหัวใจดวงน้อยๆของฉันเต้นแรงกระสับกระส่ายขึ้นมาเมื่อพี่เขาหันมาสบตามองฉันตรงๆพร้อมกับยิ้มมุมปากขึ้นมาเล็กน้อย

"เอ่อ มาค่ะ หนูช่วยทำแผลให้นะ"

ฉันไม่รอช้ารีบจัดการทำแผลบนใบหน้าหล่อของพี่เขาอย่างเบามือทันที

ชายหนุ่ม จ้องมองเด็กสาวที่ทำแผลให้เขาอย่างเบามือทำให้เกิดความใกล้ชิดอย่างไม่ตั้งใจ เขาสูดกลิ่นตัวที่หอมอ่อนเหมือนแป้งเด็กออกมาจากร่างคนตัวเล็ก ทำให้หัวใจเขาเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้ง จนเขาก็รู้สึกแปลกใจ เพราะไม่เคยมีอาการแบบนี้กับใครมาก่อน จนเขาเผลอยิ้มขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

"เสร็จแล้วค่ะ "

ฉันเอ่ยขึ้นพร้อมกับรีบขยับตัวออกห่างจากพี่เค้าและก้มหน้าลงเก็บอุกรณ์ทำแผลด้วยใบหน้าที่เหมือนจะเห่อร้อนขึ้นมา

"ขอบใจที่ช่วยนะ"

"ไม่เป็นไรค่ะอืมบ้านพี่อยู่แถวนี้ไหมคะหรือจะโทรตามให้เพื่อนมารับดีไหมคะ "

"โทรตามแล้วล่ะ คงน่าจะใกล้ถึงแล้ว ว่าแต่เราอ่ะ ชื่ออะไร"

ยังไม่ทัน ที่น้องจะได้ตอบคำถามเขาเสียงโทรศัพท์น้องก็ดังขึ้นมา

"เลิกแล้วค่ะแม่ กำลังรอรถอยู่ค่ะ ถ้าถึงแล้วหนู โทรบอกแม่อีกครั้งนะคะ บายค่ะ "

ฉันวางสายของแม่ ที่โทรมาตามก็รีบเก็บของพร้อมกับหยิบกระเป๋านักเรียนก่อนจะวางเงินให้พี่เขาจำนวนหนึ่งและเอ่ยขึ้น

"หนูไปก่อนนะคะ แล้วนี่เป็นค่ารถเผื่อเพื่อนไม่มา พี่จะได้ มีเงินกลับบ้านหนูไปก่อนนะคะขอให้พี่โชคดีนะคะ"

ฉันพูดจบก็หยิบกระเป๋านักเรียนและกำลังจะลุกขึ้นก็ถูกมือหนาคว้าไว้ทันทีพร้อมกับยื่นโทรศัพท์ส่งมาให้

"เดี๋ยว!!!ขอเบอร์หน่อย"

" "ฉันที่มองหน้าผู้ชายคนนั้นด้วยความสงสัยว่าจะเอาเบอร์ฉันไปทำอะไร

" ให้ไม่ได้เหรอ?? งั้นก็รอเดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้าน "

พี่เค้าพูดพร้อมกับเลิ่กคิ้วขึ้นและมองฉันนิ่งๆอย่างคนเอาแต่ใจฉันจึงหยิบมือถือแล้วกดเบอร์ตัวเองพร้อมโชว์หน้าจอมือถือของฉันให้พี่เขาดูว่าฉันให้เบอร์กับเขาแล้วจริงๆก่อนจะยื่นส่งคืนให้

"หนูให้เบอร์กับพี่แล้ว ปล่อยแขนหนูด้วยค่ะ"

"'อืมถึงบ้านแล้ว โทรหาด้วยล่ะ ว่าแต่เราชื่ออะไร "

" เอ่อ หนูชื่อสายไหมค่ะ"

ฉันบอกชื่อกับผู้ชายคนนั้นไปอย่างงง ๆ และทำไมฉันจะต้องโทรหาพี่เขาด้วยล่ะจะบ้าหรือไงหรือเขาโดนกระทืบจนสมองเบลอไปแล้ว

"โลกันต์"

" ห๊ะ "

" ชื่อพี่ โลกันต์ "

"อ๋อค่ะ ถ้างั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ"

"อย่าลืมโทรมาด้วยล่ะ พี่ไม่ชอบรอใครนาน"

พี่โลกันต์พูดจบก็มองหน้าฉันนิ่งๆทำไมพี่เขาน่ากลัวจัง ฉันพยักหน้ารับเออออตามน้ำไปก่อนจะรีบลุกขึ้นและวิ่งไปยังสถานีรถไฟฟ้าเพื่อกลับบ้านทันที

โลกันต์ที่มองตามแผ่นหลังของเด็กสาวตัวเล็กด้วยสายตาที่เป็นประกายพร้อมกับยกยิ้มขึ้นมาอย่างพึงพอใจก่อนจะหันมากดโทรศัพท์เมมชื่อเด็กน้อยของเขาทันที

" หนูสายไหม?"

แม่งเอ้ย!!ทั้งเจ้าของชื่อทั้งชื่อน่ากินฉิบหายก่อนเขาจะเบนสายตากลับมายังโต๊ะที่มีอุปกรณ์ทำแผลมันก็ทำให้เขาถึงกับยกยิ้มในความน่ารักอย่างไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน

"ไอ้กันต์!!!มึงแม่งหนังเหนียวฉิบหายกูคิดว่าจะมึงโดนรุมกระทืบตายห่าไปแล้ว" หลุยส์เพื่อนสนิทของโลกันต์เอ่ยขึ้นแซว

"เออหกต่อหนึ่งยังรอดมาได้แถมมีรอยแค่นี้มึงแม่งสุดว่ะ" เจมส์พูดพร้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆ

"แล้วสาวที่ไหนมาทำแผลให้มึงว่ะ หืม น่ารักฉิบหาย"

เอ็มเพื่อนสนิทของโลกันต์เอ่ยขึ้นเมื่อบังเอิญเจอบัตรนักเรียนคล้องคอตกอยู่บนเก้าอี้

โลกันต์ได้ยินก็หันไปมองไอ้เอ็มที่ถือบัตรนักเรียนมีสายของคล้องคออยู่ถึงกับรีบคว้ามาไว้ที่ตัวเองอย่างรวดเร็วก่อนจะอ่านชื่อของเด็กสาวคนนั้นด้วยแววตาเป็นประกาย

"นางสาวสายไหม อิสระวิมลกุล มัธยมศึกษาตอนปลายชั้นปีที 6 โรงเรียนJL "

" ใครว่ะไอ้กันต์ " เจมส์เอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย

" เด็กใหม่กูเอง " โลกันต์พูดตอบด้วยน้ำเสียงยียวยพร้อมกับใช้นิ้วเกลี่ย บนรูปเบา ๆ

" หึแล้วเจอกันนะหนูสายไหม"

.

.

.