บ้านนี้เจ้าที่แซ่บ

เผชิญหน้า

"คุณ คุณ..." เสียงทุ้มเรียกคนที่หลับอยู่พลางเขย่าแขนเรียวไปมาเบา ๆ เพื่อเรียกสติ "ตื่นขึ้นมาก็อย่าโวยวายแล้วกัน ได้ข่าวว่ากลัวผี ถ้ารู้ว่าตอนนี้มานอนในศาลของผีเจ้าที่จะเป็นยังไงนะ" เจ้าที่หนุ่มพึมพำเบา ๆ ก่อนจะเดินไปนั่งเล่นริมระเบียงเพื่อทอดสายตามองวิวทิวทัศน์ด้านนอกในยามค่ำคืน

ถึงเขาจะเป็นผู้ชายแต่สิ่งหนึ่งที่เขาท่องไว้ตลอดและกลัวมากที่สุดก็คือผู้หญิง โดยเฉพาะผู้หญิงที่เป็นคนไม่ใช่วิญญาณนั้นน่ากลัวที่สุด ผู้ชายในโลกวิญญาณต่างรู้ดีเรื่องนี้ดี

"หากท่านปู่กับท่านย่าไม่พลาดท่ามีอะไรกันก่อนคืนวันปล่อยผี ป่านนี้สองคนนั้นจะได้แต่งงานกันไหมนะ จะได้รักกันหรือเปล่า" เพทายพึมพำเมื่อนึกถึงผู้ใหญ่ที่ตนเคารพ

"แต่หนึ่งในนั้นไม่ใช่เราแน่นอน หากจะรักกับคนจริง ๆ ก็ขอลึกซึ้งกันคืนวันอื่นที่ไม่ใช่ก่อนวันปล่อยผีก็แล้วกัน แค่จินตนาการว่าต้องมีอะไรกันทุกคืนก็ปวดหลังปวดเอวจะแย่แล้ว" เพทายสะบัดหัวไปมาเพื่อไล่ความคิดแปลก ๆ ออกจากหัว เขากลัวว่าเรี่ยวแรงจะหมดไปก่อนวัยอันควร

ในโลกวิญญาณมีบัญญัติที่เปรียบเสมือนกฏหมายที่เหล่าดวงวิญญาณทุกชนชั้นต้องปฏิบัติตาม ไม่อย่างนั้นจะต้องคำสาปและถูกลงโทษ หนึ่งในนั้นคือบัญญัติสวาทที่ว่าด้วยคนกับผีห้ามมีสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกันก่อนคืนวันปล่อยผี ดวงวิญญาณใดที่ฝ่าฝืนไม่ว่าจะเพราะอารมณ์ชั่ววูบหรือเหตุผลอื่นใดก็ตามแต่ ดวงวิญญาณและคนเป็นนั้นจะต้องมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกันทุกคืนวันอย่างน้อยหนึ่งครั้งจนกว่าจะสิ้นอายุขัยวิญญาณ ไม่เช่นนั้นดวงวิญญาณฝ่ายผีจะอ่อนกำลังลง นี่เป็นคำสาปที่ป้องกันไม่ให้คนกับผีครองคู่กัน ทว่าก็มีหลายคู่ที่รักกันยืนยาวอย่างไม่ยี่หระต่อคำสาปนี้เพราะตกลงกันได้

หากถามว่าเหตุใดถึงห้ามคืนนี้คืนเดียว ก็เพราะคืนนี้เหล่าดวงวิญญาณทั้งหลายจะมีความต้องการทางเพศมากกว่าปกติทำให้อดใจต่อสิ่งเร้าไม่ไหว เจ้าแห่งภพชาติคนแรกของโลกวิญญาณจึงต้องสร้างบัญญัติสวาทและคำสาปขึ้นมาเพื่อปกป้องผู้อาศัยจากการทำมิดีมิร้ายของผีเจ้าที่เสียเอง ไม่น่าเชื่อว่าเมื่อวันเวลาเลยผ่านบัญญัติสวาทบทเดียวกันนั้นได้กลายเป็นเครื่องป้องกันและคำสาปต่อใครอีกหลายคน…

ตึก ตึก ตึก

"หิวน้ำ ~" เสียงฝีเท้าที่ก้าวเข้ามาใกล้ดังขึ้นพร้อมกับน้ำเสียงหย่อนยานของใครบางคน เรือนร่างกำยำหยัดกายขึ้นเต็มความสูงก่อนจะหันไปมองคนด้านหลังที่ยืนทำหน้างัวเงียอยู่ "หิวน้ำ ~" คนตรงหน้าย้ำอีกครั้งเมื่อเห็นว่าคนตัวใหญ่กว่าหันไปมองตนและเงียบไป

"จะไม่ตกใจหน่อยเหรอครับที่ตื่นขึ้นมาในบ้านคนอื่นน่ะ แถมยังอยู่กับคนแปลกหน้าด้วย" น้ำเสียงเย็นยะเยือกเอ่ยถามหากแต่คนตรงหน้ากลับไม่สนใจ เธอเดินโซเซเข้ามาใกล้คนตัวใหญ่กว่าราวกลับไม่กลัวเกรง

ผลัวะ!

"โอ๊ย! เจ็บนะ!" ฝ่ามือเล็กที่ทาบลงบนศีรษะทุยทำเอาดวงวิญญาณหนุ่มเซไปตามแรงตบพร้อมอุทานออกมาด้วยความเจ็บปวด ตั้งแต่เป็นเจ้าที่มา แม้แต่วิญญาณด้วยกันยังไม่เคยมีใครกล้าแตะต้องเขา ถึงเขาจะเป็นเจ้าที่อายุน้อยแต่ความแข็งแกร่งของเขาก็ไม่เป็นสองรองใครหากไม่นับเจ้าแห่งภพชาติและท่านปู่เขาคงเป็นที่หนึ่งในภพนี้ แต่นี่ทำไมอยู่ ๆ ถึงมีคนเป็นมาตบเขาจนหัวคะมำแบบนี้ล่ะ?

"บอกว่าหิวน้ำ! พูดมากอยู่ได้น่ารำคาญ" คนตัวเล็กกว่ากระแทกเสียงใส่หลังจากฝากความเจ็บปวดไว้กลางกบาลดวงวิญญาณหนุ่ม

"อุตส่าห์ทำตัวสุภาพด้วยเพราะเป็นเพื่อนท่านย่า ต่อไปนี้อย่าหวังเลยว่าฉันจะสุภาพกับเธอ ยัยผู้หญิงป่าเถื่อน" เพทายกระแทกเสียงกลับก่อนจะเดินเลี่ยงออกมาโดยมีคนตัวเล็กกว่าเดินตามมาติด ๆ

หมับ!

"เฮ้ย! อย่ามาจับตัวคนอื่นซี้ซั้วแบบนี้สิ" คนตัวใหญ่สะดุ้งโหยงด้วยความตกใจเมื่ออยู่ ๆ คนที่เดินตามมาก็คว้าข้อมือเขาเอาไว้ ท่อนแขนแกร่งสะบัดออกเต็มแรงด้วยความตกใจเพราะเขานั้นท่องเอาไว้เสมอว่าผู้หญิงในโลกคนเป็นนั้นน่ากลัวยิ่งกว่าผี

"เมื่อกี้นายบอกว่าใครเป็นเพื่อนย่านาย" ดวงตากลมโตจ้องมองใบหน้าคมคายเขม็งราวกับคาดคั้นคำตอบ ถึงเธอจะเมาแต่ก็มีบางช่วงจังหวะที่รับรู้ได้ "นายหาว่าฉันแก่เหรอ" สองเท้าเล็กก้าวเข้าไปใกล้คนตัวใหญ่กว่าจนคนถูกต้อนต้องเดินถอยหลังหนี

หากเพทายใช้อาคมตอนนี้เธอคงแย่เพราะสติเธอไม่อยู่กับเนื้อกับตัวมันอาจทำให้เธอถึงตายได้ แต่หากเขาหายตัวหนีไปตอนนี้ความลับที่ท่านย่าของเขาแต่งงานกับผีก็ต้องถูกเปิดเผย เพราะคนที่กำลังเดินต้อนเขาให้จนมุมอยู่ในเวลานี้เป็นเพื่อนรักของท่านย่า อีกอย่างก็คือหากเธอตกใจกลัวขึ้นมาอาจกลายเป็นเรื่องใหญ่ ถ้าเป็นลมหมดสติหรือพลาดเสียสติเพราะเห็นผีคงไม่ดีต่อตำแหน่งผีเจ้าที่ของเขาแน่

"ปะเปล่า ฉันไม่ได้มองว่าเธอแก่ แต่เธอหน้าเหมือนเพื่อนท่านย่า เอ่อหมายถึงเพื่อนของย่าฉันตอนสาว ๆ น่ะ" ดวงวิญญาณหนุ่มรีบแก้ตัว ตอนนี้เขาโกหกไปแล้วหนึ่งครั้ง แต้มบุญที่สะสมมาคงลดลงแล้วแน่ ๆ มันไม่ยุติธรรมกับผีเลย ทำไมผีต้องเป็นฝ่ายระวังตัวอยู่ฝ่ายเดียวด้วย

"งั้นก็แล้วไป" คนตัวเล็กพูดเสียงเบาก่อนจะดึงขวดน้ำในมือใหญ่ไปกระดกลงคอ

"รออยู่ตรงนี้นะอย่าไปไหน" เพทายหันไปบอกคนด้านหลังขณะเดินออกมาที่ระเบียง ดวงตาคมกริบเพ่งไปยังบ้านหลังใหญ่ที่ตั้งอยู่ข้างกันกับบ้านท่านปู่ของเขาซึ่งบ้านหลังนั้นก็คือบ้านของคนขี้เมาตอนนี้นี่เอง "บ้าเอ้ย เจ้าที่ก็ขี้เมา ผู้อาศัยก็ขี้เมา" เพทายพึมพำเมื่อยังเห็นว่าบ้านของเธอคนนั้นมีม่านอาคมที่ผีเจ้าที่สาวร่ายป้องกันเอาไว้ระหว่างที่ไปร่วมฉลองกับวิญญาณดวงอื่น ตอนนี้ทั้งเจ้าของบ้านทั้งผีเจ้าที่ต่างก็เมาเหมือนกันหมด

เขาเพียงแค่จะไปส่งเธอที่บ้านแต่คงทำไม่ได้ เพราะม่านอาคมที่เจ้าที่บ้านนั้นร่ายป้องกันคนในบ้านไว้ทำให้เขาไม่แม้แต่จะเข้าไปใกล้รั้วบ้านได้ แต่หากปล่อยเธอให้กลับไปเองแล้วเกิดอันตรายขึ้นมา คนที่จะต้องรับผิดชอบก็คือเขาซึ่งมันไม่คุ้มกับหลายสิ่งหลายอย่างที่จะต้องเสียไป

"เจอกันวันแรกก็เสียแต้มบุญซะแล้ว" ดวงวิญญาณหนุ่มพึมพำขณะเดินกลับเข้าไปด้านใน ทว่าร่างเล็กของคนที่เขาบอกให้รออยู่ตรงนี้กลับหายไป "ฉิบหายแล้ว..."