(ย้อนไปเมื่อหลายปีก่อน)
วันต่อมา…
วูบ 〜
‘ท่านเพทายครับ! ท่านเพทายเกิดเรื่องใหญ่แล้วครับ!’ บริวารหนุ่มหายวับกลับเข้ามาในศาลด้วยท่าทีร้อนใจหลังจากออกไปสำรวจพื้นที่โดยรอบมหาวิทยาลัยอย่างเช่นทุกวันที่เคยทำ
‘อะไรอีก! เสียงดังจนกูท่องตำราเพี้ยนไปหมด’ น้ำเสียงดุ ๆ ของเจ้าที่หนุ่มดังขึ้นขณะปิดตำราที่กำลังท่องอยู่ลงแล้วตวัดสายตาไม่พอใจใส่บริวารที่ยืนหายใจเหนื่อยหอบอยู่
‘หนีเถอะครับ! เราต้องรีบหนีกันตอนนี้เลย’ สมชายวิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าผู้เป็นนายก่อนจะหยิบตำราคาถาอาคมของตัวเองใส่ถุงย่ามใบใหญ่ราวกับว่าจะขนของหนีไปไหน
‘อะไรของมึง มึงจะหนี หนีใคร?’
‘ก็เด็กคนนั้นสิครับ เมื่อวานมาบนขอให้สอบผ่านแล้วบอกจะมาแก้บนวันนี้ ตอนนี้เธอกำลังมาแก้บนครับแถมยังพาเพื่อนที่สอบไม่ผ่านอีกเป็นสิบสิบคนเดินถือธูปถือเทียนคนละห้าร้อยเล่มห้าร้อยดอกมาทางนี้ด้วย’ คำพูดของสมชายทำเอาหัวใจแกร่งของคนฟังกระตุบวูบ ดวงตาคมกริบของ
