“อีสันลู่ ปล่อยฉันไปเถอะ...”
ประโยคนี้เหมือนเป็นคำสาป ที่ดังโหยหวนอยู่ในใจของอีสันอยู่ครู่หนึ่ง ดวงตาของเขาดูดำคล้ำดุจถูกเมฆดำปกคลุม และเขาไม่อาจซ่อนอาการตัวสั่นได้แม้จะอยู่ในที่มืด
จีน่าหยุดมองทันที เธอไม่กล้ามองเขาอีก เขาต้องทุกข์ทรมานเช่นเดียวกับเธอ
“จีน่า” เธอคิดว่าอาจมีพายุรอเธออยู่ ด้วยความเจ้าอารมณ์ของชายคนนี้ เขาอาจเกรี้ยวกราดมากจนอาจบีบคอเธอตายได้ หรือไม่เขาก็อาจลงโทษเธอและจูบเธออย่างรุนแรงเหมือนกับที่เขาทำเมื่อกี้นี้ อย่างไรก็ตาม เขาก็สงบลงอย่างน่าแปลกใจ
และน้ำเสียงที่เรียกชื่อเธอก็แผ่วเบามากด้วยแต่น้ำเสียงแผ่วเบาที่แฝงความเศร้าเช่นนี้ทำให้จีน่าปวดใจเหลือเกิน
“ผมจะปล่อยคุณไปก็ได้ ผมย่อมทำได้ แต่คราวนี้ จะไม่ใช่แค่อีกหกปี แต่ตลอดชีวิตเลย” อีสันดูเหมือนจะสูดหายใจเข้าลึก ๆ “สิบปี ลิตเติลจี ถ้าผมปล่อยคุณไปอีกครั้ง ผมจะเลิกเกลียดคุณ และจะลืมคุณเหมือนคนไม่เคยรู้จักกัน”
