เมื่อจีน่าซื้ออาหารคืนจากโรงอาหาร เธอพบว่าใบหน้าของชายผู้นั้นมืดมนมาก เนื่องจากเขารู้ว่าเรนนี่ตัวน้อยคือลูกสาวของเธอ ดูเหมือนเขาจะเป็นแบบนี้ตลอดเวลา เขาเกลียดเธอมากจนอยากจะฆ่าเธอ
จีน่าไม่สนใจเขาและเดินตรงไปที่เรนนี่ตัวน้อยพร้อมกับชามข้าวในมือของเธอ มุมปากของเธอขดเล็กน้อยขณะที่เธอพูดว่า “น้องเรนนี่ เรามากินข้าวกันไหม?”
"ตกลง." น้องเรนนี่หิวจนรู้สึกท้องร้อง
อีสันวางโต๊ะเล็กๆ ไว้บนเตียงให้ Little Rainy ตั้งแต่เธอเริ่มกิน สายตาของเขาจับจ้องมาที่เธอตลอดเวลา แต่จีน่ารู้สึกว่าความโกรธที่เพิ่มขึ้นจากร่างกายของเขานั้นเพียงพอที่จะฉีกหัวใจของเธอออกจากกัน
จีน่าไม่ได้มองเขาอีกต่อไป เธอเดินไปอีกฝั่งของเตียงและนั่งลง เธอเพิ่งเห็นเรนนี่ตัวน้อยกินโดยไม่พูดอะไรสักคำ
เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นเป็นพิเศษในบรรยากาศนี้ อีสันมองที่หน้าจอและวางสาย จากนั้นเขาก็พูดกับเรนนี่อย่างนุ่มนวล
