อันอันฉันรักเธอ

บทที่ 10 - 1/2

ขณะที่ภูผากำลังนั่งจดโน้ตเพลงอยู่ในห้องทำงานอันเงียบสงบ

เสียงแจ้งเตือน ติ๊ง! จากโทรศัพท์มือถือทำให้เขารีบละมือจากเปียโนไฟฟ้าแล้วคว้ามาดูทันที

เขาเปิดไลน์จากพี่โชค

และสิ่งที่ปรากฏบนหน้าจอ…ทำให้มุมปากของเขายกขึ้นแทบจะทันที

เป็นรูปอันอันในชุดครุย ยิ้มสว่างจนเวทีชีวิตของเขาเหมือนได้แสงไฟอีกครั้ง

ภูผาหลุดหัวเราะเบา ๆ อย่างห้ามไม่ได้

ทั้งจากความดีใจ และทั้งจากความโล่งใจที่เห็นเธอมีความสุข

วันนี้…คือวันที่เขารู้สึกดีใจแทนอันอันอย่างจริงใจที่สุด

เขานั่งมองรูปนั้นอยู่นาน

ยิ้มบาง ๆ ค่อย ๆ ผุดขึ้นมาบนใบหน้าโดยไม่ต้องพยายาม

ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเองเบา ๆ

“ยินดีด้วยนะ…อันอัน”

จากคืนสุดท้ายที่ได้คุยกัน...วันที่เธอเงียบหายไปหลังข่าวลือที่เขาแก้ไขไม่ได้

ก็นานสี่ปีเต็มแล้ว

สี่ปีที่เขาไม่เคยเจอเธออีกเลย

แม้เขาจะเคยลองแวะไปที่ร้านของป๊าเธออยู่สองสามครั้ง

แต่ก็ไม่เคยได้เห็นเธอแม้แต่เงา

เขาเลยทำได้เพียง…ติดตามความเป็นไปของเธออย่างเงียบ ๆ ผ่านพี่โชค ซึ่งมักจะได้ยินเรื่องของอันอันจากเจ๊หวานเสมอ

หลังละครเรื่องแรกที่เขารับบทพระรองประสบความสำเร็จ

ชีวิตของภูผาก็เหมือนถูกผลักขึ้นบันไดความดังอย่างฉับพลัน

เพราะความฮือฮาของ “คู่ไม่สมหวัง” ระหว่างเขากับอัญชันในละคร ทำให้แฟนละครเรียกร้องให้ทั้งคู่จับคู่กันอีกครั้งในบทพระเอกนางเอก

จนในที่สุด ผู้กำกับคนหนึ่งก็เขียนบทพระเอกโดยมี “ภูผา” ในหัวตั้งแต่บรรทัดแรก

และละครเรื่องนั้น…ก็ทำให้เขาดังทะยานสุดขีด

หลังจากนั้น เขาก็กลายเป็น

“แฟนหนุ่มแห่งชาติ”

ฉายาที่สื่อมอบให้เพราะบุคลิกอบอุ่น นิ่ง สุภาพ และน่ารักเวลาเขิน

แต่ถึงจะเป็นพระเอกเบอร์ต้น ๆ ของประเทศแล้ว

เรื่องดนตรี…บริษัทกลับยังคงดองวงของเขาไว้เหมือนไม่เคยเกิดขึ้น

ไม่มีแผนจะปล่อยเพลง ไม่มีหมายกำหนดการ

เหมือนปล่อยให้เลือนหายไปตามกาลเวลา

ทว่า…ภูผาก็ยังไม่เคยหยุดแต่งเพลงแม้แต่วันเดียว

บนโต๊ะทำงานมีสมุดจดเนื้อเพลงวางซ้อนกันเป็นตั้ง ไฟล์เพลงที่เขาอัดเองในคอมพิวเตอร์ก็เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ

เขายังคงหวัง ว่าสักวันหนึ่ง…โอกาสคงมาถึง และเพลงที่เขาตั้งใจแต่ง จะได้ออกสู่โลกภายนอกอย่างสมบูรณ์แบบเสียที

แต่เหตุผลหนึ่ง…ที่ทำให้เขายังแต่งเพลงต่อไปไม่หยุด

ก็เพราะมี “ใครคนหนึ่ง” ที่เขายังอยากให้เธอได้ร้องเพลงที่เขาแต่งเพื่อเธอ

…

“อ๊ายยยย! อยากจะตบยัยอัญชราให้หัวทิ่มจริง ๆ เลย ผู้หญิงอะไร๊ ขี้ตู่ขั้นเทพ!”

เสียงแหลมของเจ๊หวานกรีดลั่นห้องแต่งตัวจนช่างแต่งหน้าสะดุ้งเบา ๆ ระหว่างที่อันอันนั่งนิ่งให้ทาปากอยู่

“อะไรอีกล่ะเจ๊ วันนี้ไม่ได้ดูดชานมไข่มุกมาเหรอ”

อันอันถามทั้งที่แทบขยับปากไม่ได้

“จะอะไรซะอีกล่ะ! ยัยนั่นเอาดอกไม้จากไหนไม่รู้มาแอบอ้างว่าน้องซันสุดที่รักของเจ๊ให้! ดูสิ ดอกก็สีเดียวกัน แถมกระดาษห่อก็สีเดียวอีก ลงทุนสุด ๆ แต่ไม่ใช่หรอก เจ๊คอนเฟิร์ม!”

เจ๊หวานยกมือเท้าสะเอวทำตาโตประกอบสำนวนเต็มอารมณ์

“โธ่…อันก็นึกว่าเรื่องใหญ่อะไรซะอีก แล้วเจ๊รู้ได้ยังไงว่าไม่ใช่ล่ะ”

อันอันย้อนถามพลางหัวเราะขำ ๆ ก่อนจะเหลือบมองผู้จัดการส่วนตัว ที่ตอนนี้ดูเหมือนจะอัปเกรดสถานะ ‘น้องซันสุดหล่อ’ เป็น ‘น้องซันสุดที่รัก’ ไปเสียแล้ว

“ก็…เอาเหอะ เจ๊รู้ก็แล้วกัน”

เจ๊หวานพูดตะกุกตะกัก ราวกับเกือบหลุดอะไรบางอย่างออกมา แต่ก็ยังยั้งปากไว้ได้ทันเวลา

“แล้วนี่อันกลับบ้านไป ป๊าม้ากับพี่ ๆ จะตกใจกันไหมนะ…”

หญิงสาวเผลอจับผมข้างหูที่ตอนนี้สั้นเสมอหู ทั้งที่เมื่อเช้าก่อนออกจากบ้านยังยาวสลวยสะบัดปลายเล่นลมได้อยู่เลย

อันอันมองเงาตัวเองในกระจกด้วยความรู้สึกแปลกหน้า...เธอเพิ่งตัดผมสั้นทรงผู้ชาย เพื่อเตรียมรับบทนำในละครเรื่องใหม่

“เจ๊บอกแล้วว่าใส่วิกก็ได้ ไม่ฟังกันเลย ต้องตัดจริงจัง ดูสิ หน้าหวาน ๆ กลายเป็นยัยทอมบอยไปแล้วเนี่ย!”

เจ๊หวานบ่นไปพลางดูดชานมแก้วโปรดไปพลาง ก่อนจะทำตาปะหลับปะเหลือกค้อนใส่อันอันอย่างเอ็นดู ราวกับบ่นน้องสาวดื้อคนหนึ่ง

“ก็อันลองใส่วิกแล้วมันไม่คล่องอะเจ๊ กลัวว่าตอนเข้าฉากบู๊ วิกจะสะบัดปลิวหลุดออกมาน่ะสิ แต่ผมสั้นแบบนี้…ก็สบายหัวดีนะคะ”

อันอันพูดปลอบใจตัวเอง ทั้งที่ลึก ๆ แล้วก็ยังแอบเสียดายผมยาวที่เลี้ยงมาหลายปี ทว่าเพื่อความสมจริงของบทบาท เธอก็ยอมตัดใจ เพราะบางทีการสละผมยาวอาจแลกมากับสิ่งที่คุ้มค่ากว่าในเส้นทางการแสดงของเธอเอง

เมื่ออันอันกลับถึงบ้าน ทุกอย่างก็เป็นไปตามที่เธอคาดไว้เป๊ะ...ป๊ากับแม่ถึงกับตกใจตาโต ส่วนพี่ชายทั้งสามคนกลับหัวเราะครืน บอกเสียงดังว่าบ้านนี้มี “ลูกชายสี่คน” แล้ว ก่อนจะรุมเข้ามายีผมสั้นของอันอันกันอย่างสนุกสนานราวกับได้ของเล่นใหม่

ป๊าถึงขั้นน้ำตาคลอ มองผมสั้น ๆ ของลูกสาวด้วยความเสียดายสุดหัวใจ ก็ป๊าอุตส่าห์ฝันอยากมีลูกสาวหวาน ๆ อ่อนโยน ขี้อ้อนมานาน แล้วนี่อะไรล่ะ ลูกสาวคนเดียวของป๊าดันกลายร่างเป็นทอมบอยตัวจิ๋วไปเสียแล้ว!

ป๊าถึงกับงอนอันอันยาวหลายวัน ทำเอาหญิงสาวต้องตามง้อแทบทุกเช้าเย็น จนสุดท้ายต้องยกมือสาบานว่า “จะไม่ตัดผมสั้นแบบนี้อีกแล้วค่ะป๊า สัญญา!”

พอได้ยินแบบนั้น ป๊าถึงค่อยยอมคลายใจและหายงอน กลับมาเป็นป๊าคนเดิม ผู้ที่ประกาศตลอดว่าลูกสาวคนนี้คือที่หนึ่งในใจ ไม่มีใครมาแย่งตำแหน่งได้ทั้งนั้น

...