เปรียวเปิดประตูห้องพักของแป้งหอม เขานำอาหารตามสั่งมาส่งให้เจ้านาย พร้อมกับโทรศัพท์เครื่องใหม่เอี่ยม ชายหนุ่มถอยหลังกลับ เขาเดินไปชะโงกหน้าดูหมายเลขห้อง เขามาไม่ผิดห้องนี่นา แต่ที่เขาเห็นมันคืออะไร?
เรียวนอนเอนๆ ดูภาพยนตร์ โดยมีแป้งหอมนั่งอยู่ใกล้ๆ เจ้านาย ขยันส่งข้าวโพดคั่วให้คนข้างๆ และหล่อนก็อ้าปากงับโดยไม่แย้ง เหตุการณ์แบบนี้ไม่น่าจะเกิดขึ้น...มันไม่ใช่วิถีคาสโนว่า เปรียวคาดเดาว่า เจ้านายอาจจะกำลังสะบึมแป้งหอม เมื่อเรียวทุ่มทุนสร้างขนาดนี้ เขาจึงไม่แน่ใจในสิ่งที่เห็นนัก
“ฮ่าๆ คุณ หนังตลกบ้าๆ หอมไม่เคยดูหนังอะไรตลกเท่านี้เลยค่ะ”
ถ้าว่ากันตามจริง แป้งหอมไม่เคยชมภาพยนตร์เลยด้วยซ้ำ เธอไม่มีเวลาว่าง ทุกนาทีของเธอคือการทำงาน
“อะแห้ม!!” เปรียวแสร้งกระแอม เขาเดินเข้ามาตัวเป็นๆ แต่ไม่มีใครสนใจ
“แกมาช้าเปรียว...ตอนนี้ฉันหิวแล้ว”
เรียวแสร้งเปรย...แต่ไม่ได้หันกลับมามอง มือก็ยังส่งข้าวโพดคั่วใ
