บทที่ 8
1360 Words
เมื่อควินตื่นขึ้นในเช้าวันรุ่งขึ้นด้วยดวงตาที่บวมขึ้น เธอพบว่าห้องของเฟดชั้นล่างว่างเปล่า
หัวใจของควินจมดิ่งและใบหน้าของเธอก็เคร่งเครียด
“เมื่อคืนเฟดพักทีอื่นหรือเปล่า หรือเพราะว่าเขาถูกฉันทำร้ายจิตใจ? เขาจากไปและจะไม่กลับมาอีกเลยหรือ?”
ทันใดนั้นแม่บ้านหว่องก็ออกมาพร้อมอาหารเช้า “คุณคะ คุณกำลังมองหาคุณเฟดอยู่หรือเปล่าคะ?,”
“ฉันไม่ได้มองหาเขา...” ควินปฏิเสธตามสัญชาตญาณ แต่เมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน เธอพยักหน้าอีกครั้งและพูดอย่างเงียบ ๆ “เขาไม่กลับมาทั้งคืนหรอกหรือ?”
แม่บ้านหว่องตอบว่า "เปล่าคะ คุณเฟดกลับมาเมื่อวาน เขาเพิ่งไปทำงาน"
"งาน?" ควินตกใจเล็กน้อย “ทำไมเขาออกไปเร็วจัง”
แม่บ้านหว่องมองไปที่ควินและบอกกับเธอว่า "คุณเฟดบอกว่าเขาไม่รู้เส้นทาง จึงออกไปขึ้นรถประจำทางแต่เช้า"
“อ่า—” จู่ๆ ควินก็นึกได้ว่าเธอกลับบ้านคนเดียวเมื่อวานนี้ โดยทิ้งเฟดที่ไม่คุ้นเคยกับสถานที่นี้ไว้เบื้องหลัง ชั่วครู่หนึ่งควินรู้สึกใจไม่อยู่กับตัวและรู้สึกว่าเธอทำร้ายเฟดอีกครั้ง
แม่บ้านหว่องสังเกตเห็นความเศร้าของควิน เธอยิ้มและพูดว่า “คุณหนู คุณเป็นห่วงคุณเฟดใช่ไหม? ฉันไม่คิดว่าคุณมีอะไรต้องกังวล หลังจากที่เขากลับมาเมื่อคืนนี้ เมื่อเขาได้ยินว่าคุณทำอาหารให้เขา เขาก็ทานอาหารจนหมด ฉันไม่มีเวลาแม้แต่จะอุ่นพวกมัน”
“เอ๊ะ ทั้งหมดเลยเหรอ?” ควินรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย
แม่บ้านหว่องพยักหน้าและกล่าวว่า “ใช่ ทั้งหมด เขาถึงกับบอกว่าอร่อย!”
ด้วยเหตุผลบางอย่าง ควินยิ้มออกมาและรู้สึกดีขึ้น จากนั้นเธอก็พูดกับแม่บ้านหว่องว่า "แม่บ้านหว่องเตรียมสลัดอีกชาม วันนี้ฉันอยากกิน"
“ค่ะ คุณหนู” แม่บ้านหว่องตอบ
หลังอาหารเช้า ควินขับรถไปที่บริษัท เธอนั่งอยู่ในสำนักงาน สิ่งต่างๆ ที่เกี่ยวข้องกับเฟดก็วนเวียนอยู่ในหัวตลอดเวลา ข้อโต้แย้งที่เกิดขึ้นในบริษัท ความผิดหวังของเฟด และอาหารปรุงสุกที่บ้านเมื่อคืนนี้
ความรู้สึกที่ท่วมท้นทำให้ควินไม่สามารถให้ความสนใจกับงานได้มากนัก ซึ่่งมันไม่ค่อยเกิดขึ้น
ควินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาบอกเลขาข้างนอกว่า “บอกหมอเฉินที่ทำงานที่ห้องพยาบาลให้มาที่นี่”
ในห้องแพทย์ เฟดซึ่งได้รับโทรศัพท์จากสำนักงานของประธานบริษัทขอให้เขาไปพบมีความกังวลเล็กน้อย เฟดไม่รู้ว่าควินต้องการอะไร
เธอจะวิพากษ์วิจารณ์เขาด้วยความไม่ไว้วางใจเหมือนเมื่อบ่ายวานนี้ หรือเตรียมอาหารเย็นให้เขาเหมือนที่เธอทำเมื่อคืนก่อน
เมื่อเดินไปที่สำนักงาน เฟดก็เคาะประตูและพร้อมที่จะเข้าไป
ในขณะนั้นโทรศัพท์ในสำนักงานก็ดังขึ้น ควินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและรับโทรศัพท์
เฟดที่เพิ่งผลักประตูออกเข้าไป เมื่อเห็นสิ่งนี้เขาก็หยุด เขาลังเลว่าจะเข้าไปดีหรือไม่
ควินกำลังคิดที่จะขอโทษเฟดอย่างไพเราะ อย่างไรก็ตามการโทรศัพท์กะทันหันนี้ทำลายความคิดทั้งหมดที่เธอมี
หมายเลขผู้โทรแสดงว่าสายนั้นมาจากเจเรมี หลิน พี่ชายของควิน
ควินรับสายด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย "โทรมาทำไม"
“น้องสาวที่แสนดีของผม ไม่รู้สาเหตุหรือ?” เสียงใสๆตอบกลับมาจากปลายสาย
ควินตอบอย่างเย็นชาว่า “ถ้าพี่ต้องการพูดคุยเกี่ยวกับการหมั้น ไม่จำเป็นต้องมีการสนทนานี้ ฉันจะไม่เห็นด้วย”
“นั่นคือฮาวเวิร์ด จาง หนึ่งในบุคคลที่ทรงอิทธิพลที่สุดในเบย์ซิตี้นะ อย่าเอาแต่ใจ” เจเรมีตอบ
“พี่ต่างหากที่เอาแต่ใจ ไม่ใช่ฉัน บอกฮาวเวิร์ดว่าเป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะแต่งงานกับเขา” ควินกัดฟันกลับอย่างโกรธจัด
“การแต่งงานได้ถูกกำหนดขึ้นแล้ว เธอไม่มีทางพูดในเรื่องนี้” แน่นอน เจเรมีจะไม่ยอมให้ตัวเองพ่ายแพ้
“จริงเหรอ? แต่ฉันแต่งงานแล้ว การหมั้นก็ไม่มีความหมายแล้วในตอนนี้ ใช่ไหมล่ะ?” เจเรมีสามารถได้ยินชัยชนะด้วยเสียงของควิน เจเรมีโกรธจัดว่า “แต่งงานแล้ว เธอกำลังพูดเรื่องอะไร เธอแต่งงานเมื่อไหร่ เธอกำลังโกหก!”
“เมื่อสองวันก่อน ฉันได้รับทะเบียนสมรสแล้ว ตอนนี้ฉันเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว โปรดขอให้ฮาวเวิร์ดยอมแพ้” กวินให้คำตอบกับเขา
“เธอ เธอ…” เจเรมีที่อยู่อีกด้านของโทรศัพท์โกรธมาก “พี่ไม่สนใจว่าเธอทำอะไรลงไป แต่เธอไม่สามารถปฏิเสธการแต่งงานของคุณกับฮาวเวิร์ดได้ มันได้รับการตัดสินแล้ว และมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับเธอที่จะเปลี่ยนการตัดสินใจ”
“ฉันตัดสินใจเรื่องการแต่งงานของตัวเองไม่ได้เหรอ พี่คิดว่ามันไร้สาระเกินไปหรือเปล่า?”
............ ................ ................ ............ .. ......
บทสนทนาเริ่มร้อนแรงขึ้นทุกวินาที มันค่อยๆ กลายเป็นข้อพิพาท
ในตอนนี้ เฟดที่ยืนอยู่หน้าประตูก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่าเฟดตระหนักว่าการโทรครั้งนี้เป็นการบังคับให้ควินแต่งงาน ดูเหมือนไม่สมควรที่เฟดจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวเหล่านี้
ด้วยความคิดนี้ เฟดจึงค่อยๆ ปิดประตูและออกจากสำนักงานไป
ไม่กี่นาทีต่อมาควินก็วางสาย ดวงตาของเธอแดงและใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความโกรธ
ควินมองไปที่ประตูที่ปิดอยู่และรู้สึกผิดหวังอย่างอธิบายไม่ถูก ควินพูดกับตัวเองว่า “เขาอยู่ที่ประตู เขาต้องเคยได้ยินที่ฉันพูดเกี่ยวกับการหมั้นหมาย เขารู้ว่าฉันถูกบังคับ แต่ทำไมเขาถึงไม่เข้ามาปลอบฉันล่ะ”
"ในหัวใจของเขาไม่มีฉันอยู่เลยหรือ?" ควินพูดกับตัวเองอีกครั้ง
ความคิดนี้ทำให้ดวงตาสีแดงของควินหรี่ลง
ทันใดนั้นเลขาเข้ามาถามว่า “ประธานหลิน คุณเฉินเพิ่งมา แต่เนื่องจากคุณยุ่งอยู่ตอนนี้ เขาจึงตัดสินใจกลับไปทำงานก่อน คุณต้องการให้ฉันโทรหาเขาอีกไหม”
ควินลูบแก้มเธอเบาๆ ส่ายหัว แล้วพูดว่า "ไม่เป็นไร ฉันไม่ได้มองหาเขาในตอนนี้"
............ ................ ................ ............ .. ......
เฟดที่เพิ่งลงมาจากสำนักงานก้ขมวดคิ้วและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จู่ๆ ก็มีบางอย่างเข้ามาในหัวของเขา เฟดรีบวิ่งไปที่บ้านของเซเนีย เฟดจับไหล่ของเซเนีย มองลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ และพูดว่า “เซเนีย ผมมีอะไรจะบอกเธอ!”
"อา!" เซเนียรู้สึกประหลาดใจกับการกระทำกะทันหันของเฟด เซเนียอดไม่ได้ที่จะพูดตะกุกตะกักและหายใจอย่างหนักจากการจ้องมองอันแรงกล้าของเฟด "จาง อะไรนะ คุณต้องการบอกอะไรฉัน"
เฟดจ้องไปที่ดวงตาของเซเนียและพูดว่า "เซเนีย ผมอยากเลี้ยงอาหารคุณหลังเลิกงาน"
“เลี้ยงข้าวเย็นฉันไหม” หัวใจของเซเนียเต้นเร็วและหน้าเธอก็แดง “จาง ทำไมคุณถึงเลี้ยงฉันด้วยอาหารเย็นล่ะ”
“ผมหวังว่าคุณจะช่วยอะไรผมได้บ้าง” เฟดมองไปที่เซเนียแล้วพูดว่า "หลังเลิกงาน ช่วยพาผมไปที่ห้างสรรพสินค้าหน่อยได้ไหม"
“เอ่อ คุณอยากให้ฉันช่วยไปซื้อของกับคุณ” เซเนียไม่รู้ว่าจะรู้สึกอย่างไรอยู่ครู่หนึ่ง เธอประหลาดใจ ผิดหวัง และโกรธเล็กน้อย
“เซเนีย คุณไม่ว่างเหรอ?” เฟดถาม
“ไม่ ไม่ คืนนี้ฉันไม่มีอะไรทำอีกแล้ว” เซเนียตอบ
เวลา 17:30 น. เฟดและเซเนียออกจากบริษัทและขึ้นรถบัสด้วยกัน
ควินยืนอยู่ข้างหน้าต่างในห้องทำงานของประธานบริษัทที่ชั้นบนสุด เธอเห็นพวกเขาจากไป
“แล้วคุณชอบผู้หญิงแบบนี้เหรอ” แต่อย่างใดก็ตาม ควินรู้สึกเจ็บปวดในใจ "แน่นอนว่าเมื่อเทียบกับฉันแล้ว ซีเนียยังเด็กและน่ารัก และเธอความผู้หญิงมากกว่าฉัน เป็นเรื่องปกติสำหรับคุณที่จะเลือกเช่นนี้"
- Writer
