ลี่เหม่ยหลินจะยิ้มก็ไม่ยิ้ม จะบึ้งก็ไม่บึ้ง ที่ทำได้ยามนี้คงมีเพียงผายมือต้อนรับ “เช่นกันเจ้าค่ะ เชิญพี่จือฮันรับชาสักถ้วยดีหรือไม่เจ้าคะ”
ว่านจือฮันพยักหน้าอย่างว่าง่าย “สตรีงดงามเชื้อเชิญ ใยพี่ต้องปฏิเสธ” เขาเดินผ่านรั้วเล็กๆ นั้นเข้าไปและเลือกที่นั่งใต้ร่มไม้ใหญ่แน่นอนว่าลี่เหม่ยหลินย่อมติดตามเขามาตามมารยาท เขาลอบยิ้มกับกิริยาท่าทางของนางที่คล้ายไม่อยากต้อนรับเขา “ได้ข่าวว่าเจ้าเปิดร้าน นอกจากน้ำชาแล้ว เจ้ายังรับจัดหาคู่”
“เจ้าค่ะ”
“เช่นนั้นหากพี่พึงใจสตรีใดย่อมเข้ามาปรึกษาเจ้าได้ ถูกหรือไม่”
ใบหน้าเจ้าของร้านเริ่มเครียดขรึมกว่าเดิมเกือบสิบเท่า ในบรรดาลูกค้าของนางตลอดสามวันที่ผ่านมา นางยอมรับว่าหากมีว่านจือฮันร่วมอยู่ด้วย นางก็อยากจะปิดร้านไปเสียเดี๋ยวนั้น “เจ้าค่ะ”
^^ “ดียิ่ง ยามนี้พี่มีสตรีที่พึงใจอยู่หนึ่งคน ใจอยากจะเข้าหานางแต่ไม่รู้ว่านางจะตอบรับหรือผลักไส เจ้าคิดว่าขั้นแรกพี่
