ตอนที่ ๑๓ ความเคยชิน
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป
ความสัมพันธ์ของคนสองคนดูเหมือนจะเดินตามทางลาดยางมาอย่างเรียบง่าย พวกเขาไม่มีเรื่องให้ทะเลาะไม่ว่าทั้งวันจะเงียบหายไป แต่เป็นเพราะต่างคนต่างเข้าใจซึ่งกันและกัน ต่างก็ต้องทำหน้าของตัวเอง
มาร์ชกำลังเดินลงจากรถยนต์คู่ใจ หลังจากที่เขาไม่ได้กลับมาที่บ้านหนึ่งอาทิตย์ ภายในบ้านได้ยินเสียงเด็กกำลังวิ่งเล่น คงเป็นหลานสาวตัวน้อยของเขาเองเพราะพี่สาวของเขายังไม่กลับมาจากต่างประเทศ
“สวัสดีครับ” เขายกมือไหว้คนเป็นแม่ แต่กลับได้เพียงความเฉยชาจากมารดา เขาจึงเดินเข้ามาสวมกอดแล้วหอมแก้มไปหนึ่งที “ผมกลับมาแล้ว”
“จำได้ด้วยเหรอว่ามีแม่ มีบ้านให้กลับ” น้ำเสียงง้องอนส่งตรงมายังบุตรชายสุดที่รัก
“จำได้สิครับ แต่ผมกำลังหาลูกสะใภ้ให้แม่อยู่นะครับ” เขาผละออกห่างก่อนนั่งลงที่โซฟาด้านข้าง จ้องมองหลานสาวตัวน้อยกำลังเล่นสนุกไม่สนใจน้าอย่างเขาจนนึกน้อยใจ
“ลูกสะใภ้อะไรอย่าง
