ตอนที่ ๑๐ ค่าห้องค่าน้ำค่าไฟ
“ไม่ได้หรอก เมื่อวานนายก็ไปมาแล้ว” ลูกปลาเอ่ยห้าม เพราะไม่อยากให้มาร์ชไปเจอกับโดนัทและเธอก็ต้องมานั่งตอบคำถามของเพื่อน ไม่รู้ว่าเรื่องเมื่อวานจะไปถึงหูของครอบครัวเธอหรือเปล่า
“รับรองว่าไม่กวน” เขายังคงไม่ปล่อยอ้อมแขนจากเธอ ทั้งยังเลื่อนใบหน้าขึ้นมาหอมแก้มของลูกปลาอยู่หลายครั้ง “หน้าไม่ล้างก็ยังหอม”
“อาบน้ำแล้ว ถ้าหน้าไม่ล้างคงไม่กล้าลงไปหาข้าวกินหรอก” เธอหันมาย่นจมูกใส่ไม่คิดว่าจะสนิทกับเขาได้เร็วมากขนาดนี้ แต่สุดท้ายก็ได้ยินเสียงหัวเราะของทั้งสองคน
ความสบายใจที่เกิดขึ้นเป็นครั้งที่สอง เธอรู้ว่าต่อไปจะมีความรู้สึกแบบใดเกิดขึ้นระหว่างเขาและเธอ บางครั้งผู้ชายอายุน้อยคนนี้อาจเป็นเนื้อคู่ของเธอที่เกิดมาช้าเกินไป
หากว่าเป็นเช่นนั้นจะเกิดช้าก็ไม่เป็นไรหรอก ขอแค่สุดท้ายอยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่า แต่ในตอนนี้เธอคาดหวังอะไรกับมาร์ชไม่ได้นัก ถึงแม้ในใจลึกๆ ก็อยากคาดหวัง
