ท่านประธานขี้อ้อน

บทที่ 1 เท่าไรถึงจะพอ

"อืม..."

มือของดารินที่ดันหน้าอกของผู้ชายสั่นเล็กน้อย ถูกเขาจูบจนแทบจะขาดอากาศหายใจ ลิ้นร้อน ๆ วนเวียนอยู่ที่ยอดอก ทำให้เธอรู้สึกชาที่กระดูกสันหลัง

เมื่อเสื้อผ้าชิ้นสุดท้ายบนตัวหลุดลง ดารินก็เอามือปิดหน้าอกโดยสัญชาตญาณ แต่ถูกเขาจับข้อมือกดไว้เหนือศีรษะ

"ตอนนี้อายไม่สายไปหน่อยเหรอ?"

ร่างกายยอมแพ้ก่อนสมอง ในขณะที่ผู้ชายคนนั้นเข้าไป ความเจ็บปวดทำให้เล็บของดารินจิกเข้าไปในแผ่นหลังที่เรียบลื่นของเขา

"ถ้าเจ็บก็กัดฉัน" เขาหายใจหอบช้าลง แต่เมื่อดารินเริ่มปรับตัวได้ เขาก็เพิ่มแรงขึ้นทันที

เทียนหอมบนหัวเตียงสั่นไหว เสียงครางที่น่าอายขาด ๆ หาย ๆ ผสมกับเสียงครางต่ำในลำคอของผู้ชาย ดารินไม่มีที่ให้หนี

............

วันต่อมา

ดารินค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่ง เธอเปิดผ้าห่มขึ้นเล็กน้อย แล้วค่อย ๆ ลงจากเตียงไม่กล้ามองผู้ชายข้าง ๆ เท้าขาวสะอาดเมื่อสัมผัสกับพื้นความเย็นแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายทันที เธอไม่หยุดพักใช้มือปิดหน้าอกขณะก้มลงเก็บเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายบนพื้น ชุดชั้นใน เสื้อเชิ้ต กางเกงในสีม่วง กระโปรงทรงดินสอและเสื้อคลุมเครื่องแบบสีฟ้าของคลับทีละชิ้น รีบใส่อย่างลนลาน

ผลลัพธ์คือใส่ตะขอปรับของชุดชั้นในผิด ซิปกระโปรงทรงดินสอรูดไม่ขึ้น กระดุมเสื้อคลุมเครื่องแบบสีฟ้าหลุดไปสองเม็ด...

ภาพผู้ชายที่โน้มตัวเข้ามาในหัวทำให้เธอรู้สึกหายใจไม่ออก การเคลื่อนไหวของมือยิ่งลนลาน เหมือนเวลาผ่านไปชั่วกัปชั่วกัลป์ ในที่สุดก็ใส่เสื้อผ้าเสร็จ

ดารินเหงื่อท่วมตัว แก้มขาวเนียนแดงเพราะความตื่นเต้น ท่าทางน่ารักและดื้อรั้นยิ่งกว่าเมื่อคืนนี้ เธอหันไปมองผู้ชายบนเตียง หายใจลึก ๆ สงบสติอารมณ์ ต้องสงบสติอารมณ์

ก็แค่ค้างคืน แต่...ก็ไม่มีอะไรให้เสียใจ

"คุณเหมันต์ จะจ่ายเป็นเงินสดหรือสแกนคิวอาร์โค้ดดีคะ"

ดารินหยิบโทรศัพท์ออกมาจากผ้าห่มที่ยุ่งเหยิง พบว่าโทรศัพท์ของผู้ชายคนนั้นสลับกันกับของเธอ เหมือนกับภาพความยุ่งเหยิงเมื่อคืน

ตายแล้ว! เธอพยายามข่มความวุ่นวายในใจและหยิบโทรศัพท์ส่งให้ชายหนุ่ม

เหมันต์ไม่สนใจที่จะรับ เขายกคิ้วเล็กน้อยโชว์ร่างท่อนบนเปลือยเปล่า ผ้าห่มพาดอยู่บนตัวอย่างไม่เป็นระเบียบเผยให้เห็นหน้าอกที่กว้างและสวยงาม ใต้หน้าอกมีเส้นกล้ามเนื้อที่เห็นได้ราง ๆ รอยแดงบนหน้าอกยิ่งทำให้เห็นชัดเจน แทงตาของดารินจนเธอแทบจะลืมตาไม่ขึ้น

ลืมตาไม่ขึ้นก็ไม่ต้องลืม

เธอหลับตา วางโทรศัพท์ไว้ตรงหน้าชายหนุ่ม รอคำตอบจากเขา

ในห้องเงียบสงัดราวกับความตาย ไม่รู้เวลาผ่านไปนานแค่ไหน เสียงเย็นเยือกของชายหนุ่มก็ดังขึ้นข้างหู

"ครั้งแรก?"

ดารินตกใจ จากนั้นเธอก็หน้าแดง และพยักหน้าหงึก ๆ

ดวงตาของเหมันต์ดูจืดจาง

ไม่แปลกใจเลยที่เงอะงะขนาดนั้น ไม่รู้แม้กระทั่งวิธีจูบหรือก้าวต่อไป ทำอะไรไม่ถูกเลย ช่างไร้เดียงสาจริง ๆ

"แล้วเธอคิดว่าเท่าไรถึงจะเหมาะสม" เหมันต์เงยหน้ามองตาดารินตรงๆ เธอชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหลบสายตา ดวงตาที่เคยสดใสค่อย ๆ หม่นหมองลง

ในสายตาของเขามีแต่การเย้ยหยันลึก ๆ

เขาดูถูกเธอ

เขาจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้หรือเปล่า คิดว่าเธอก็เหมือนกับผู้หญิงพวกนั้นที่ฉวยโอกาสตอนเขาเมาแล้วขึ้นเตียงกับเขา เพื่อจะได้ขู่เอาเงินตอนเขาตื่น?

เพราะใคร ๆ ก็รู้ว่า คุณเหมันต์ ตระกูลเวลรีย์เป็นใคร เขาอยู่ที่นี่หมายถึงอะไร อำนาจ ตำแหน่ง ความมั่งคั่งที่ไม่สิ้นสุด

แต่ความจริงไม่ใช่อย่างนั้น

เมื่อคืนเธอถูกเรียกไปทำงานที่ห้อง 608 แขกในห้องนี้เป็นแขกพิเศษในบรรดาแขกพิเศษของสโมสรบลูไทเกอร์ กลุ่มคุณชายเหล่านั้นเป็นตัวแทนของอำนาจ ทุกคนมีภูมิหลังที่โดดเด่นและชอบแสดงความหยิ่งยโส

ในกลุ่มนั้น เหมันต์เป็นผู้นำ

ตอนที่ดารินเข้าไป พวกเขากำลังเล่นไพ่กันอยู่

เมื่อเห็นเธอเข้ามา เหมันต์ที่นั่งอยู่ก็เงยหน้าขึ้นมองเล็กน้อย สายตานั้นพอดีประสานกับสายตาของดาริน

ดารินตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหลบสายตาอย่างเงียบ ๆ เธอรู้ดีถึงกฎของคนกลุ่มนี้ จึงไม่กล้าพูดอะไรออกมา แต่กลับไปที่มุมเพื่อเตรียมเครื่องดื่มและชาให้กับแขกทุกคน

ต่อมา โทรศัพท์ของเหมันต์ดังขึ้น

เมื่อรับสาย เขาก็เรียกดารินที่อยู่มุมห้อง

ดารินเข้าใจความหมายของเขา เขามีธุระต้องจัดการจึงให้เธอมาแทนชั่วคราว ก่อนหน้านี้เวลาบริการกลุ่มคุณชายเหล่านี้ คนอื่น ๆ ก็เคยให้เธอแทนบ้างนี่เป็นทักษะที่พนักงานบริการห้องต้องมี

ดารินไม่อยาก เธอเล่นไพ่ไม่เก่งแม่ไม่ให้เธอเล่นไพ่ เธอเรียนรู้การเล่นไพ่จากผู้จัดการหลังจากมาที่บลูไทเกอร์ ฝีมือไม่ค่อยดี

ในห้องมีคนอื่นอยู่ เขาสามารถเรียกคนอื่นได้แต่เมื่อเรียกเธอแล้ว เธอก็ปฏิเสธไม่ได้

กฎของบลูไทเกอร์อย่างหนึ่งคือ ต้องตอบสนองความต้องการของแขกภายในหน้าที่ ไม่เช่นนั้นจะถูกหักเงินและถูกตำหนิ

ดารินจึงต้องนั่งที่ตำแหน่งของเหมันต์

สายนี้คุยนานพอสมควร ดารินเล่นแทนเขาสามเกม ผลคือแพ้ทั้งสามเกม คำนวณคร่าว ๆ แพ้ไปเกือบเจ็ดแสน

ดารินมือสั่นจนไม่กล้าเล่นต่อ

เกมที่สี่เริ่มขึ้น

"ลงไพ่นี้" ขณะที่ดารินกำลังจะลงไพ่ มือเรียวยาวสวยงามคู่หนึ่งก็ยื่นผ่านหูของเธอ ดึงไพ่อีกใบจากมือเธอไปลง

ขณะที่มือหดกลับ ก็สัมผัสติ่งหูของเธอและลูบผ่านผมข้างหูของเธอ

กลิ่นหอมอ่อน ๆ ผสมกับกลิ่นบุหรี่จาง ๆ เป็นกลิ่นเฉพาะตัวของเหมันต์ ที่แท้เขาไปสูบบุหรี่ที่ระเบียง ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงหายไปนาน

ดารินนั่งตัวตรง ไม่หันกลับไปมอง

เมื่อถึงรอบของดารินที่ต้องลงไพ่ เธอลังเลระหว่างไพ่สองใบ เสียงของผู้ชายดังขึ้นจากด้านหลัง

"ใบที่สอง"

ดารินลงไพ่ใบที่สอง ค่อย ๆ เริ่มรู้สึกได้ถึงความรู้สึกบางอย่าง

รอบนี้จบลงอย่างรวดเร็ว ด้วยความช่วยเหลือของเหมันต์ สถานการณ์ที่พ่ายแพ้กลับพลิกกลับมาได้ และชนะเงินมาไม่น้อย

ดารินเตรียมตัวจะลุกจากที่นั่ง

"ต่อไป" เหมันต์กดไหล่เธอเบา ๆ

โทรศัพท์ของเขาดังขึ้นอีกครั้ง เขาหันหลังกลับไปที่ระเบียงอีกครั้ง

กลุ่มหนุ่ม ๆ ส่งสายตาให้กันรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เริ่มให้ไพ่กับดารินอย่างมีเจตนา เมื่อเหมันต์กลับมาอีกครั้ง เธอก็ชนะเงินที่เสียไปกลับคืนมาได้ทั้งหมดและยังได้กำไรอีกไม่น้อย

"ชายหญิงช่วยกัน ทำอะไรก็ไม่เหนื่อย" หนุ่ม ๆ หลายคนบ่นกันใหญ่ พร้อมกับควักเงินออกมา

"พี่เหม คุณนี่โหดจริง ๆ เปลี่ยนเป็นสาวสวยมา ทำให้เราพ่ายแพ้แบบเต็มใจ"

"สาวสวยบอกหน่อยสิ เธอเป็นแม่สาวพราวเสน่ห์ที่พี่เหมส่งมาหรือเปล่า"

ดารินรู้ว่าพวกเขาแค่แกล้งเล่นขำ ๆ เพื่อเอาใจเหมันต์ จึงยิ้มอย่างสุภาพ แล้วถอยออกจากที่นั่งอีกครั้ง

คราวนี้ เหมันต์ไม่ได้พูดอะไรอีก

ดารินกลับไปยังมุมของเธออย่างเงียบ ๆ ทำชา เติมเหล้า ทำงานอย่างยุ่งเหยิง จนกระทั่งงานเลี้ยงสิ้นสุดลง

เมื่อเลิกงานก็เป็นเวลาตีสามกว่าแล้ว ทุกคนดื่มกันไม่น้อยหลายคนเมาจนจำอะไรไม่ได้

ดารินยุ่งอยู่กับการจัดการหลังเลิกงาน ติดต่อคนขับรถของแขกที่เมา จัดการให้คนส่งแขกขึ้นรถ หากไม่มีคนขับรถมารับ จะมีบริการรถของสโมสรส่งแขกกลับบ้าน หากสถานการณ์พิเศษจริง ๆ ก็จะจัดให้พักที่ห้องชุดชั้นบน

หลังจากส่งแขกที่ต้องส่งแล้ว ดารินกลับไปที่ห้องรับรอง พบว่าเหมันต์ยังคงอยู่ที่นั่น

คนขับของเขา คุณเชน ราเชน ก็มาแล้ว

"ดาริน เร็ว ๆ ส่งคุณเหมันต์ไปพักที่ห้องชุดประธานชั้นบน"

ผู้จัดการคริสก็อยู่ด้วย เธอยื่นบัตรห้องให้ดาริน คนขับราเชนพยุงเหมันต์ที่เมาไปยังลิฟต์แขกวีไอพีข้าง ๆ

ดารินไม่มีเวลาคิดมากรีบตามไปขึ้นลิฟต์ รูดบัตรตรงไปยังชั้นบนสุด

เปิดประตูห้องชุด ราเชนพยุงคนเข้าไป ดารินเตรียมน้ำผึ้งแก้เมาไว้และเตรียมจะออกไป

"รบกวนส่งผ้าเช็ดตัวร้อนที่ผ่านการฆ่าเชื้อมาให้หน่อย ขอบคุณ"

ดารินจึงต้องไปเอาผ้าเช็ดตัว

เมื่อเอาผ้าเช็ดตัวมา ห้องชุดกลับไม่เห็นราเชนแล้ว เหมันต์ที่นั่งอยู่บนโซฟาตื่นแล้วกำลังมองเธอด้วยสายตาเย็นชา

สายตานั้นเหมือนนักล่าที่จ้องเหยื่อ