บทที่ 9
ภาพรอบ ๆ ตัวของสญามนเคลื่อนไหวผ่านไปด้วยความเร็ว ทั้ง ๆ ที่ตัวเธอเองนั้นยังคงรู้สึกว่าตนเองยังคงยืนอยู่กับที่ไม่ได้ขยับแม่แต่น้อย ทุกสิ่งเคลื่อนผ่านร่างของเธอไป จนร่างบางมึนงงและสับสนทั้งหวาดกลัวระคนปนกันไปหมด
"พายุ พายุ นายอยู่ไหน ได้ยินฉันไหม พายุ"
พรึ่บ!! ทุกอย่างหยุดและสงบลง สญามนเซจนนั่งพับเพียบลงไปกับพื้น เธอเริ่มมองไปรอบ ๆ
"นี้ นี้ไม่ใช่ปี 2566 ฉัน…ฉัน…"
"ใช่แล้วโยม นี้ปี 2507"
เสียงนี้ดังมาจากทางด้านหลังของเธอ สญามนรีบหันกลับไป ก็เจอกับพระหนุ่นรูปหนึ่งที่เธอรู้จักเป็นอย่างดี
"พี่… หลวงพี่ ท่านบวชตั้งแต่เมื่อไรคะ"
"อาตมาบวชอยู่วัดนี้มีได้สองปีแล้ว"
"เมื่อครู่นี้ท่านบอกว่านี้ปี 2507"
"ใช่แล้ว"
"......." (นี้มันอะไรกัน ฉันจะทำยังไงดี ฉันจะกลับไปหาพายุยังไง)
"ใจเย็น ๆ โยม โยมหายไปตั้งห้าปีเลยนะ"
"ทะ ท่านรู้ด้วยหรือคะ"
"รู้สิ"
"รู้เรื่องที่ฉัน...ข้าม.."
