บทที่ 11
พายุอาบน้ำเสร็จ เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพผมที่เปี้ยกน้ำยังหยดอยู่ เขาเดินมานั่งตรงข้ามกับหญิงสาวที่รออยู่ก่อนแล้ว
"มาฉันเช็คให้" สญามนลุกขึ้นยืน ดึงผ้าเช็ดตัวผืนเล็กมาเช็คผมให้เขา ทั้งสองสบตากันไปมา
"นายเห็นตอนที่ฉันโดนมิติเวลาดูดไปใช่ไหม" หญิงสาวกล่าวสีหน้าจริงจัง
"เห็น ฉันเป็นห่วงเธอแทบแย่ แล้วเธอเจออะไรบ้าง เธอถูกดูดไปที่ไหน แล้วเธอกลับมาได้ยังไง" ชายหนุ่มถามคำถามแทบไม่เว้นวรรคให้เธอตอบ
"เดี๋ยวนายใจเย็น ๆ ก่อนสิ ที่ละคำถามได้ไหมฉันตอบไม่ถูก"
"........." ชายหนุ่มนิ่งเงียบ กลับไม่ยิงคำถามรัวแบบเมื่อครู่
"หืม ว่าไงไม่ถามแล้วเหรอ" สญามนเลิกคิ้วจ้องหน้าแล้วถามกลับ ขณะที่มือยังคงซับน้ำที่ผมให้กับพายุอยู่
"ฉันกลัว… กลัวมาก เธอรู้ไหม กลัวว่าจะไม่ได้เจอเธอ" ชายหนุ่มกล่าว แขนทั้งสองก็โอบเอวหญิงสาวไว้
"ฉันก็กลัวจะไม่ได้กลับเจอนายเหมือนกัน แต่..มันแปลกมากเลยนะ นายรู้ไหมฉันไปเจ
