“ยุ..”
“มีอะไรเหรอครับแม่น้ำเสียงดูจริงจัง”
“หลวงตาลูกเขาบอกกับแม่ว่า”
“ว่าอะไรหรอครับ”
“ประตูมิติเวลามันจะเปิดขึ้นอีกครั้ง”
เมื่อได้ยินคำที่ประโยคที่ไม่อยากจะได้ยิน หัวใจของชายหนุ่มไหววูบ เขาหันกลับเข้ามามองยังภายในห้องก็เจอกับหญิงสาวยืนส่งยิ้มหวานให้เขาอยู่เบื้องหน้า
"ยุ.. ยุยังฟังแม่อยู่ไหม" ปลายสายเห็นเงียบไปเลยเอ่ยเรียกขึ้น
"ครับผมฟังอยู่" เขาพยายามปรับน้ำเสียงให้ปกติที่สุดแล้วตอบกลับไป หญิงสาวเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มยังคุยต่อเธอจึงเดินกลับมานั่งที่โซฟาหน้าทีวีปล่อยให้เขาคุยโทรศัพท์ไป
"เมื่อไรครับ หลวงตาได้บอกไหม"
พายุเอื้อมมือไปปิดประตูกระจกแล้วกลับมาคุยโทรศัพท์กับแม่ของตนต่อ
"ไม่ได้บอกอะไรต่อลูก ท่านบอกมาแค่นี้แล้วก็หลับไป ท่านอ่อนแรงมากเลยลูก"
“.........” ชายหนุ่มกลับมาเงียบอีกครั้ง
“ยุ ค่อย ๆ คิดนะลูก มีอะไรมาปรึกษาพ่อกับแม่ได้ตลอด”
“ครับ” เขากดปิดสายโทรศัพท์ และกำมันไว้จ
