บทที่ 7
"อืมมม"
สญามนลืมตาตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่ด้วยความปวดเมือยไปทั้งร่าง เธอกระพริบตาถี่ปรับม่านตารับเเสงที่สาดเล็ดรอดเข้ามาภายในห้อง
หญิงสาวนอนนิ่งไม่ขยับนึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืนนั้น พวงแก้มก็เกิดร้อนผ่าวขึ้นมา สญามนค่อย ๆ หันหน้าไปมองคนข้าง ๆ ที่หลับอยู่ เธอจ้องมองใบหน้าหล่อของเขาก็รู้สึกเขินอายอย่างบอกไม่ถูก
"จะจ้องอีกนานไหม" พายุพูดขึ้นขณะที่หลับตาอยู่
สญามนคิดว่าเขาหลับอยู่ เธอตกใจมากที่จู่ ๆ เขาก็เอ่ยขึ้น บวกกับความเขินอายถึงเรื่องเมื่อคืนนั้น หญิงสาวรีบเอามือปิดหน้าตนเอง เธอหมุนตัวหนีเขาโดยมีผ้าห่มคลุมร่างบางที่เปลือยเปล่า จนกลิ้งหล่นลงมาข้างเตียง
ตุ๊บ! "โอ้ย!"
"สญามน! เป็นไรไหม" พายุตกใจที่อยู่ ๆ เธอก็กลิ้งหนี้เขาจนตกเตียง เขารีบลุกขึ้นจะมาหาเธอ
"หยุด ไม่ต้องมาฉันไม่ไปไร"
พายุชะงักตามคำพูดของเธอ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะชโงกมองร่างเล็กที่นอนคว่ำหน้ามีผ้าห่มม้วนพันอยู่รอบตัว
