แค้นรักคุณ

บทที่ 5.1 พื้นที่ปลอดภัยในพายุฝน

สองสัปดาห์ต่อมา

จากคนแปลกหน้า กลายเป็นคนคุ้นเคย ภาคินใช้เหตุผลเรื่อง "ความปลอดภัย" เข้ามาดูแลลลินอย่างสม่ำเสมอ ตั้นเเต่เจอลลินครั้งแรกเข้าก็รู้สึกถูกชะตากับรุ่นน้องคนนี้อย่างประหลาด มันไม่ใช่ความรัก ไม่ใช่ความใคร่ เเต่เพราะ เขามีแต่ความปราถนาดีให้ ภาคินรู้ว่าลลินค่อนข้างระวังตัวกับเพศตรงข้าม แต่เขาก็ฉลาดพอที่จะไม่รุกคืบเข้าหาจนเธอกลัว เขาเสนอ "งาน" ให้เธอ เพื่อให้เธอรู้สึกว่าไม่ได้เป็นฝ่ายรับอย่างเดียว

"ลิน พอดีช่วงนี้สโมสรนักศึกษางานยุ่งมาก พี่อยากได้คนช่วยสรุปงบประมาณ ลินเก่งบัญชี มาช่วยพี่หน่อยได้ไหม? มีเบี้ยเลี้ยงพิเศษให้ด้วยนะ"

ข้อเสนอนั้นยากที่จะปฏิเสธสำหรับลลินที่ต้องการเงิน และลึกๆ เธอก็เริ่มรู้สึกอุ่นใจเมื่อมีเขาอยู่ใกล้ๆ ลลินจึงเริ่มเข้าไปขลุกอยู่ที่ห้องสโมสรนักศึกษาหลังเลิกเรียนเพื่อช่วยงานเขา แลกกับการที่เขาขับรถไปส่งเธอที่หอทุกคืน

ความใกล้ชิดค่อยๆ ก่อตัวขึ้นผ่านบทสนทนาเรื่องเรียน เรื่องงาน และรอยยิ้มที่ภาคินมอบให้เธอเสมอเมื่อเงยหน้าขึ้นจากกองเอกสาร

จนกระทั่งมาถึงค่ำคืนนี้... คืนที่พายุฝนโหมกระหน่ำ และงานตรวจสอบบัญชีงวดสุดท้ายต้องเร่งให้เสร็จ ทั้งคู่ติดอยู่ในห้องสโมสรเพียงลำพัง ท่ามกลางบรรยากาศที่แยกไม่ออกว่าเสียงหัวใจใครดังกว่าเสียงฝน

เสียงสายฝนที่ตกกระหน่ำลงมากระทบกระจกหน้าต่างห้องสโมสรนักศึกษา ราวกับท้องฟ้ากำลังกรีดร้องแข่งกับความเงียบภายในห้อง

นาฬิกาบนผนังบอกเวลาเกือบห้าทุ่มแล้ว

ลลินวางปากกาไฮไลต์ลงบนกองเอกสาร เธอบิดขี้เกียจไล่ความเมื่อยล้า ดวงตากลมโตลอบมองไปยังฝั่งตรงข้ามของโต๊ะตัวยาว เจ้าของร่างสูงโปร่งในชุดนักศึกษาที่พับแขนเสื้อขึ้นอย่างทะมัดทะแมงกำลังง่วนอยู่กับการตรวจสอบบัญชีงบประมาณของชมรม คิ้วเข้มของเขาขมวดมุ่นเล็กน้อยด้วยความตั้งใจ แสงไฟนีออนตกกระทบสันจมูกโด่งและแพขนตาหนา ทำให้เขาดูดีราวกับหลุดออกมาจากภาพวาด

"พี่ภาคินคะ..."

ลลินเอ่ยเรียกเสียงเบา ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นทันที รอยยิ้มอบอุ่นที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นบนใบหน้า

"ครับลิน? ง่วงแล้วเหรอ อีกนิดเดียวนะ พี่เช็กยอดตรงนี้เสร็จแล้วเดี๋ยวพี่ไปส่ง"

"เปล่าค่ะ ลินแค่จะบอกว่า... ฝนตกหนักมากเลย ไฟก็กระพริบแปลกๆ"

[เปรี้ยง!!!]

เสียงฟ้าผ่าลงมาอย่างรุนแรงจนกระจกสั่นสะเทือน ตามมาด้วยเสียงฟ้าร้องคำรามกึกก้อง และวินาทีต่อมา...

[พรึ่บ!]

โลกทั้งใบดับวูบลง แสงไฟนีออนที่เคยสว่างจ้าดับสนิท เหลือเพียงความมืดมิดที่กลืนกินทุกสิ่ง มีเพียงแสงวูบวาบจากฟ้าแลบด้านนอกที่สาดเข้ามาเป็นระยะ ราวกับแสงไฟวิบวับในผับคืนนั้น

"เฮือก!"

ลลินสะดุ้งสุดตัว ร่างกายตอบสนองอัตโนมัติด้วยการหดตัวลง กอดตัวเองแน่น ลมหายใจของเธอเริ่มติดขัด ความมืด สำหรับคนอื่นมันอาจจะแค่มองไม่เห็น แต่สำหรับลลินความมืดคือ

"ภาพคืนนั้น"

ภาพจำในอดีตฉายชัดขึ้นมาในสมอง กลิ่นแอลกอฮอล์ สัมผัสที่รุกล้ำ และความรู้สึกไร้ทางสู้ในห้องสี่เหลี่ยมมืดๆ ตอนนี้เธออยู่ในห้องปิดตายกับผู้ชายสองต่อสอง หัวใจของลลินเต้นรัวเร็วด้วยความหวาดระแวง เหงื่อเย็นซึมออกตามฝ่ามือ เธอรู้ว่าภาคินเป็นคนดี แต่สัญชาตญาณบาดเจ็บของเธอมันกรีดร้องว่า

'อย่าไว้ใจใคร'

"ลินครับ..."

เสียงทุ้มของภาคินดังขึ้นในความมืด ลลินผวาทันที เธอขยับตัวถอยหนีจนเก้าอี้ครูดกับพื้นเสียงดัง

"ยะ... อย่าเข้ามานะ!"

เสียงของเธอสั่นเครือจนน่าตกใจ ความเงียบเข้าปกคลุมชั่วอึดใจ ลลินกลั้นหายใจ เตรียมพร้อมรับมือกับสิ่งที่เธอหวาดกลัว เธอจินตนาการว่าเขาอาจจะเดินเข้ามาใกล้ อาจจะเอื้อมมือมาแตะตัวเธอเพื่อปลอบใจ ซึ่งนั่นคือสิ่งที่เธอรับไม่ไหวในตอนนี้

แต่ทว่า...

[ติ๊ด] แสงสว่างนวลตาจากไฟฉายโทรศัพท์มือถือสว่างขึ้น แต่แทนที่แสงนั้นจะส่องมาที่หน้าเธอ หรือเจ้าของแสงจะเดินเข้ามาหา ภาคินกลับวางโทรศัพท์มือถือไว้บนโต๊ะ "ห่าง" จากตัวเธอพอสมควร โดยหันแสงไฟขึ้นเพดาน ทำให้เกิดแสงสลัวๆ ที่ช่วยให้มองเห็นทั่วห้องแต่ไม่แยงตา และตัวเขาเอง... ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะ ไม่ได้ขยับเข้ามาแม้แต่ก้าวเดียว

"พี่อยู่นี่ครับลิน... นั่งอยู่ตรงนี้ ไม่ขยับไปไหนครับ"

น้ำเสียงของภาคินนุ่มนวล ราบเรียบ และมั่นคง

"ลินมองเห็นพี่ไหม?"

ลลินค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองฝ่าความมืด เธอเห็นเขานั่งนิ่งๆ ยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาวางบนโต๊ะเพื่อให้เธอเห็นชัดเจนว่ามือเขาอยู่ที่ไหน

"พี่... พี่ไม่เข้ามาเหรอคะ" เธอถามเสียงแผ่ว

"พี่รู้ว่าลินตกใจ" ภาคินส่งยิ้มบางๆ ให้ผ่านแสงสลัว

"ถ้าพี่เข้าไปตอนนี้ ลินอาจจะยิ่งกลัว พี่นั่งตรงนี้เป็นเพื่อนลินดีกว่า โอเคไหม?"

กำแพงน้ำแข็งที่เกาะกุมหัวใจลลิน เริ่มละลายลงทีละหยด เขาไม่เหมือนคนอื่น เขาไม่เหมือนผู้ชายในผับที่จ้องจะฉวยโอกาส

ไม่เหมือน 'ผู้ชายคนนั้น' ที่ไม่เคยสนความรู้สึกของเธอ

ภาคินเคารพ "พื้นที่ส่วนตัว" ของเธอ แม้ในสถานการณ์ที่เขาสามารถอ้างความหวังดีเพื่อเข้าถึงตัวเธอได้ง่ายที่สุด

"ขอบคุณค่ะ" ลลินผ่อนลมหายใจ ร่างกายที่เกร็งเครียดเริ่มผ่อนคลายลง

"หนาวไหม?" เขาถามขึ้นเมื่อเห็นเธอเริ่มห่อไหล่จากไอเย็นของเครื่องปรับอากาศที่เพิ่งดับไป แต่ความชื้นจากฝนยังคงอยู่

"นิดหน่อยค่ะ" ภาคินขยับตัว ลลินเผลอเกร็งขึ้นมาอีกครั้ง แต่เขาเพียงแค่ถอด 'เสื้อช็อป' สีกรมท่าตัวเก่งของเขาออก แล้วยื่นข้ามโต๊ะมาให้เธอ

"พี่ขี้ร้อน ลินใส่เถอะ"

ลลินรับเสื้อตัวใหญ่หนานุ่มนั้นมาสวม ทันทีที่ผ้าเนื้อหนาสัมผัสผิวกาย กลิ่นหอมอ่อนๆ ก็โชยแตะจมูก มันไม่ใช่กลิ่นน้ำหอมราคาแพงที่ฉุนจมูก ไม่ใช่กลิ่นบุหรี่ หรือกลิ่นวิสกี้ที่ชวนเวียนหัวเหมือนในความทรงจำ แต่มันคือสะอาดๆ กลิ่นของความปลอดภัย

ลลินดึงคอเสื้อขึ้นมาปิดจมูกโดยไม่รู้ตัว สูดดมความอบอุ่นนั้นเข้าปอด ลึกๆ แล้วเธอก็โหยหาที่พักพิง และเสื้อตัวนี้ก็เปรียบเสมือนอ้อมกอดที่ปลอดภัยที่สุดเท่าที่เธอเคยได้รับ

"กลิ่นน้ำหอมของพี่ภาคินหอมดีค่ะ ลินชอบ"

คำว่า 'ลินชอบ' ทำให้ห้องที่เงียบสงบดูเหมือนจะมีอุณหภูมิสูงขึ้นมาเฉียบพลัน ภาคินนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะมองสบตากับเธอ แววตาของเขาในแสงสลัวนั้นวาววับ แต่เต็มไปด้วยความจริงใจ

"ดีใจที่ลินชอบนะครับ ทั้งเสื้อ... ทั้งกลิ่น"

ความหมายแฝงในคำพูดนั้น ทำให้ลลินต้องก้มหน้าซ่อนแก้มแดงๆ ลงกับเสื้อช็อปตัวโคร่ง บรรยากาศระหว่างพวกเขาเปลี่ยนไป มันไม่ใช่แค่รุ่นพี่รุ่นน้องที่ทำงานร่วมกัน แต่มันคือความรู้สึกของ "ต้นกล้า" ที่กำลังผลิใบ

ลลินเรียนรู้ในคืนนี้ว่า... ผู้ชายไม่ได้น่ากลัวทุกคน และคนตรงหน้าเธอ คือคนที่พร้อมจะนั่งตากยุงในความมืด เป็นเพื่อนเธอในระยะห่างที่เธอสบายใจ โดยไม่เรียกร้องอะไรตอบแทน

เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ ฝนเริ่มซาเม็ดลง ไฟในตึกกระพริบสองสามครั้งก่อนจะสว่างจ้าขึ้นอีกครั้ง

"ไฟมาแล้ว" ภาคินพูดพลางเก็บของ

"กลับกันเถอะครับ เดี๋ยวพี่ไปส่งที่หอ วันนี้ลินเหนื่อยแย่เลย"

"ค่ะ" ลลินถอดเสื้อช็อปคืนให้เขา

"ใส่ไว้เถอะ ข้างนอกอากาศเย็น เดี๋ยวค่อยเอามาคืนพี่พรุ่งนี้" เขาห้ามไว้ พร้อมกับหยิบร่มคันใหญ่ออกมาจากใต้โต๊ะ

"ไปครับ... เดี๋ยวพี่กางร่มให้"

วินาทีที่เดินออกจากตึก ภาคินกางร่มคันใหญ่ แล้วถือเอียงมาทางเธอเกือบทั้งคัน ไหล่ของเขาเปียกฝนจนชุ่ม แต่เขากลับยิ้มร่าเริงชวนเธอคุยเรื่องสัพเพเหระไปตลอดทางเดิน ลลินเดินข้างเขาเว้นระยะห่างเล็กน้อย แต่ใจของเธอขยับเข้าไปใกล้เขามากกว่าที่เคย

เธอไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร อดีตที่เลวร้ายจะตามหลอกหลอนเธอไหม แต่ในนาทีนี้ ภายใต้ร่มคันนี้ลลินรู้สึกว่าเธอเจอ

"บ้าน" บ้านที่ชื่อว่า 'ภาคิน'