บทที่ 8: ดอกลิลลี่สีเลือด
924 Words
ณ มหาวิทยาลัยโอซาก้า ประเทศญี่ปุ่น
เสียงปรบมือกึกก้องไปทั่วหอประชุมใหญ่ สปอตไลต์สาดส่องไปที่ร่างระหงในชุดครุยสีดำขลิบทอง บนเวทีอันทรงเกียรติ
"Lalin Jantharat... First Class Honors, Gold Medal."
(ลลิน จันทรัตน์... เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง เหรียญทอง)
ลลินก้าวเดินด้วยท่วงท่าสง่างามดุจราชินี ใบหน้าสวยเฉี่ยวเชิดขึ้นเล็กน้อยด้วยความภาคภูมิใจ เธอรับใบปริญญาบัตรและเหรียญทองมาถือไว้ สายตาของเธอกวาดมองไปทั่วหอประชุม ไม่มีความประหม่า... ไม่มีความขัดเขิน
ภาพเด็กสาวกะโปโลที่เคยยืนตัวสั่นในวันรับปริญญาของภาคินเมื่อ 3 ปีก่อน... ได้ตายจากโลกนี้ไปแล้วอย่างสมบูรณ์
วันนี้... มีเพียง "มิสลลิน" หญิงสาวผู้เพียบพร้อมทั้งรูปสมบัติและคุณสมบัติ ที่ใครๆ ต่างก็จับตามอง
เมื่อเดินลงจากเวที ท่ามกลางช่อดอกไม้ราคาแพงจากเพื่อนร่วมรุ่นและคณาจารย์ ชายสูงวัยผมสีดอกเลาในชุดสูทภูมิฐานยืนรอเธออยู่
"คุณลุงธนู..." ลลินยิ้มออกมา รอยยิ้มที่ไปถึงดวงตาเพียงไม่กี่ครั้ง
ธนูมองหลานสาวด้วยความตื้นตันระคนชื่นชม เขาซ่อนแววตาแห่งความทะเยอทะยานไว้ลึกๆ ยื่นช่อดอกไม้ช่อใหญ่ให้เธอ ไม่ใช่ดอกกุหลาบ... แต่เป็น "ดอกลิลลี่สีขาว" (White Lily) ดอกไม้ที่ลลินชอบที่สุด สัญลักษณ์ของความบริสุทธิ์... แต่ในมือของลลินตอนนี้ มันดูเยือกเย็นและสูงส่งจนไม่น่าแตะต้อง
"ยินดีด้วยนะลลิน... หลานทำได้ดีมาก ดีกว่าที่ลุงคาดหวังไว้เสียอีก" ธนูลูบศีรษะเธอเบาๆ
"ขอบคุณค่ะคุณลุง ถ้าไม่มีคุณลุง ลินคงมาไม่ถึงจุดนี้" ธนูสบตาหลานสาว นัยน์ตาของเขาเปลี่ยนเป็นความจริงจัง
"ดื่มด่ำกับความสำเร็จวันนี้ให้พอนะลูก... เพราะพรุ่งนี้ ทันทีที่เท้าเราแตะพื้นดินประเทศไทย..." เขาก้มลงกระซิบ "สนามรบที่แท้จริง... กำลังรอเราอยู่"
ลลินก้มมองเหรียญทองในมือ แววตาของเธอวาวโรจน์ขึ้นมาวูบหนึ่ง ก่อนจะกลับมาสงบนิ่งดั่งผิวน้ำลึก "ลินพร้อมนานแล้วค่ะคุณลุง"
...
บนเครื่องบินชั้นธุรกิจ (Business Class) มุ่งหน้าสู่กรุงเทพฯ
เครื่องบินทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า ทิ้งเกาะญี่ปุ่นไว้เบื้องหลัง ภายในเคบินที่เงียบสงบ ลลินนั่งจิบแชมเปญพลางมองออกไปนอกหน้าต่าง ความมืดมิดของท้องฟ้ายามค่ำคืนสะท้อนเงาใบหน้าของเธอ
"นี่คือข้อมูลทั้งหมดที่ลุงเตรียมไว้ให้"
ธนูวางแฟ้มเอกสารปึกหนึ่งลงบนโต๊ะพับตรงหน้าเธอ หน้าปกแฟ้มประทับตราโลโก้ที่ลลินจำได้ไม่มีวันลืม... "Suthatorn Group"
ลลินวางแก้วแชมเปญลง หยิบแฟ้มขึ้นมาเปิดดูด้วยท่าทีเรียบเฉย ราวกับกำลังอ่านรายงานธุรกิจทั่วไป ไม่ใช่เรื่องของศัตรูที่ฆ่าพ่อแม่เธอ
"ตอนนี้สุทธาทรกำลังปรับโครงสร้างองค์กรครั้งใหญ่" ธนูเริ่มอธิบายเสียงเครียด
"พวกมันกำลังขยายธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ และต้องการภาพลักษณ์ใหม่ที่ทันสมัยเพื่อดึงดูดนักลงทุนต่างชาติ"
"และคนที่จะมารับตำแหน่งผู้บริหารสูงสุดคนใหม่... ก็คือ..." ธนูชี้ไปที่รูปถ่ายใบหนึ่งในแฟ้ม
รูปของผู้ชายในชุดสูทสีกรมท่า ตัดผมทรงใหม่ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น ใบหน้าคมคายยังคงหล่อเหลาเหมือนเดิม แต่แววตาดูเคร่งขรึมและเย็นชาขึ้นกว่าตอนเป็นนักศึกษา
"นายภาคิน สุทธาทร"
ลลินจ้องมองรูปนั้น น่าแปลก... ที่หัวใจของเธอ "ไม่เต้นแรง" อีกต่อไป ไม่มีความรัก... ไม่มีความอาลัย... มีเพียงความว่างเปล่าและความรู้สึกขยะแขยงจางๆ เหมือนมองแมลงร้าย
"เขาเพิ่งกลับมาจากดูงานที่อเมริกา และกำลังจะขึ้นรับตำแหน่งรองประธานบริหาร (VP) ในเดือนหน้า" ธนูพูดต่อ
"และสิ่งที่เขาขาดตอนนี้... คือ 'มือขวา' ที่เก่งและไว้ใจได้"
ด้วยโปรไฟล์ระดับเกียรติยมจากญี่ปุ่น และประสบการณ์ฝึกงานกับบริษัทเทรดดิ้งระดับโลก... ไม่มีใครกล้าปฏิเสธใบสมัครของหลานแน่" ลลินเงยหน้าขึ้นจากรูป สบตาคุณลุง
"ลุงจะให้ลิน... ไปเป็นเลขาของเขาเหรอคะ?"
"ไม่ใช่แค่เลขา..." ธนูแสยะยิ้ม
"แต่เป็น 'เงา' ของมัน... ลุงต้องการให้ลินเป็นคนที่รู้ทุกความเคลื่อนไหว รู้ทุกรหัสลับ รู้ตารางชีวิต และเป็นคนที่มัน 'ขาดไม่ได้'"
"เมื่อไหร่ที่มันไว้ใจหลานจนหมดใจ... เมื่อนั้นแหละ คือวันที่เราจะบิดคอหอยมันให้ตายคามือ"
ลลินปิดแฟ้มลงช้าๆ การกลับไปเจอภาคินในฐานะเลขา... อยู่ใกล้ชิดเขาตลอดเวลา ถ้าเป็นเมื่อก่อน เธอคงทำใจไม่ได้
แต่ตอนนี้... เธอคือลลินคนใหม่ ผู้หญิงที่หัวใจกลายเป็นหิน
"น่าสนใจดีนะคะ" ลลินเอียงคอเล็กน้อย มุมปากยกยิ้มเหี้ยมเกรียม
"ได้ข่าวว่าเขากำลังจะหมั้นกับคุณพิมพ์ลดาด้วยนี่คะ?"
"ใช่... งานหมั้นจะมีขึ้นปลายปีนี้ เพื่อเสริมความแกร่งทางธุรกิจ"
"ดีค่ะ..." ลลินหัวเราะเบาๆ ในลำคอ
"งั้นลินจะไปแสดงความยินดีกับเขา... ในฐานะเลขาที่รู้ใจ... ให้เขาลืมไม่ลงเลยทีเดียว"
เธอหันกลับไปมองนอกหน้าต่างอีกครั้ง เครื่องบินกำลังมุ่งหน้าสู่กรุงเทพฯ... สู่เมืองแห่งความทรงจำสีเทา
ภาคิน สุทธาทร... พี่ชายที่แสนดี... รักแรกของเธอ เตรียมตัวรับของขวัญจากน้องสาวคนนี้ได้เลย คราวนี้... เธอจะไม่ใช่คนที่ถือดอกทานตะวันไปยืนร้องไห้ แต่เธอจะเป็นดอกลิลลี่อาบยาพิษ... ที่จะไปวางประดับไว้ในงานศพธุรกิจของเขา!
- Writer
