แค้นรักคุณ

บทที่ 5.3 ดาวกระดาษกับความหวังที่ส่องแสง

ช่วงเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมา ชีวิตของลลินเหมือนถูกชุบด้วยเวทมนตร์ จากโลกสีเทาหม่นที่เต็มไปด้วยความหวาดระแวง ค่อยๆ ถูกระบายด้วยสีสันสดใสของความ "ไว้ใจ" และ "ความหวัง" และจิตรกรผู้ระบายสีเหล่านั้น... คือ ภาคิน

งานเทศกาล "Starry Night Charity" งานใหญ่ประจำปีของมหาวิทยาลัยกำลังใกล้เข้ามา สโมสรนักศึกษายุ่งจนหัวหมุน และลลินในฐานะฝ่ายบัญชีและธุรการจำเป็น ก็ถูกดึงตัวมาช่วยงานแทบทุกวัน แต่ลลินไม่เคยเหนื่อย... เพราะทุกครั้งที่เธอเงยหน้าขึ้นจากกองงาน เธอจะเจอ "เขา" อยู่ในสายตาเสมอ

"ลินครับ..." เสียงทุ้มคุ้นหูดังขึ้นเหนือศีรษะ ลลินสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้าขึ้นจากกล่องลังกระดาษที่เธอกำลังตัดทำฉาก ภาคินยืนอยู่ตรงนั้น ในมือถือแก้วชานมไข่มุกสองแก้ว

"พักก่อนเถอะ ดึกแล้วนะ" เขายื่นแก้วที่มีโพสต์อิทแปะอยู่ให้เธอ บนนั้นมีลายมือหวัดๆ เขียนว่า 'หวานน้อย 25% สู้ๆ นะตัวเล็ก' หัวใจของลลินเต้นผิดจังหวะไปหนึ่งสเต็ป... 'ตัวเล็ก' งั้นเหรอ?

"ขอบคุณค่ะพี่ภาคิน... พี่รู้ได้ไงคะว่าลินชอบหวานน้อย" ภาคินยิ้ม รอยยิ้มที่ทำให้โลกทั้งใบสว่างไสว

"พี่สังเกตเวลาเราไปกินข้าวด้วยกัน ลินไม่เคยปรุงก๋วยเตี๋ยว แล้วก็ชอบเขี่ยน้ำตาลที่เกาะบนขนมออก... พี่เลยเดาว่าเราไม่ชอบหวาน" ความใส่ใจในรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ นั้น เหมือนหยดน้ำทิพย์ที่ชโลมลงบนหัวใจที่แห้งผากของเธอ

ผู้ชายคนนี้ สังเกตเห็นในสิ่งที่คนอื่นมองข้ามเสมอ

"พี่ภาคินใส่ใจคนเก่งจังเลยนะคะ" ลลินพูดแก้เขิน "ไม่ใช่กับทุกคนหรอกครับ" ภาคินตอบเสียงเบาลง เขาทรุดตัวลงนั่งขัดสมาธิบนพื้นข้างๆ เธอ โดยไม่ถือตัวว่ากางเกงสแล็คราคาแพงจะเปื้อนฝุ่น

"เฉพาะกับคนพิเศษ... ที่พี่อยากดูแล"

คำว่า "คนพิเศษ" ก้องสะท้อนอยู่ในหูของลลิน วินาทีนั้น บรรยากาศรอบตัวเหมือนหยุดนิ่ง ในห้องโถงกว้างของสโมสรนักศึกษาที่ตอนนี้ร้างผู้คน เพราะเพื่อนคนอื่นทยอยกลับกันไปเกือบหมดแล้ว เหลือเพียงแสงไฟสลัวและกองอุปกรณ์ทำฉาก ลลินก้มหน้างุด ซ่อนแก้มที่ร้อนผ่าว

เธอไม่กล้าถามว่า 'พิเศษ' ในความหมายของเขา คือแบบไหน แต่การกระทำของเขาตลอดเดือนที่ผ่านมา... การไปรับไปส่ง การดูแลเทคแคร์ การปกป้องเธอจากคำนินทา และสายตาที่มองมา... มันทำให้เธออดที่จะ "เข้าข้างตัวเอง" ไม่ได้

"มา... พี่ช่วยตัด" ภาคินดึงกรรไกรไปจากมือเธอ "มือนิ่มๆ ของเรา ไม่ควรมาด้านเพราะกระดาษแข็งพวกนี้หรอก"

"ไม่เป็นไรค่ะ ลินทำได้ ลินชินแล้ว งานหนักกว่านี้ลินก็ทำมาแล้ว" ลลินพยายามแย่งคืน "ดื้อ" เขาดุเสียงนุ่ม แล้วใช้มือข้างหนึ่งรวบมือทั้งสองข้างของเธอไว้เบาๆ สัมผัสอุ่นจัดจากฝ่ามือเขาแล่นปราดเข้าสู่หัวใจลลิน "ฟังพี่นะลิน... อดีตเราจะลำบากแค่ไหน พี่กลับไปแก้ไขไม่ได้ แต่ตอนนี้... และต่อไปนี้... พี่ไม่อยากให้เราต้องลำบากอีก อะไรที่พี่ช่วยได้ พี่จะทำ" ดวงตาคมกริบของภาคินจ้องลึกเข้ามาในดวงตาของเธอ แววตาคู่นั้นสะท้อนภาพของเธอ

เพียงคนเดียว มันไม่มีแววตาของการดูถูกเหยียดหยาม มีแต่ความเอ็นดูและความห่วงใยที่ล้นปรี่ ลลินรู้สึกเหมือนน้ำตาจะไหล... กำแพงหนาหนักที่เธอก่อขึ้นเพื่อป้องกันตัวเองจากผู้ชายทั้งโลก กำลังพังทลายลงเพราะความอบอุ่นของผู้ชายตรงหน้า

...

เวลาล่วงเลยไปจนเกือบเที่ยงคืน งานตัดกระดาษรูปดาวเสร็จสิ้นลงแล้ว ดาวกระดาษสีทองและสีเงินนับร้อยดวงถูกร้อยเรียงเป็นโมบายระย้าห้อยลงมาจากเพดานห้องสโมสร เพื่อทดสอบแสงไฟ ภาคินเดินไปปิดไฟดวงหลักของห้อง แล้วเปิดสวิตช์ไฟประดับที่พันรอบโมบายดาวเหล่านั้น

[พรึ่บ!]

ทันใดนั้น ห้องที่มืดสลัวก็กลายเป็น "จักรวาลจำลอง" แสงไฟสีนวลสะท้อนกับกระดาษฟอยล์รูปดาว เกิดเป็นประกายระยิบระยับวูบไหวไปทั่วทั้งห้อง เงาของดาวหมุนวนไปตามผนังห้องราวกับท้องฟ้าจำลองที่เคลื่อนไหวได้

"สวยจัง..." ลลินอุทานออกมาเบาๆ เธอยืนมองความงดงามตรงหน้าด้วยความตะลึง "ใช่... สวยมาก" เสียงของภาคินดังขึ้น... แต่ไม่ได้ดังมาจากจุดสวิตช์ไฟ มันดังอยู่ "ข้างหู" ของเธอ ลลินหันขวับไป ก็พบว่าภาคินมายืนซ้อนอยู่ด้านหลังเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ระยะห่างระหว่างเราเหลือเพียงคืบ และเมื่อเธอหันไป ปลายจมูกของเธอเฉียดผ่านแก้มของเขาไปเพียงเส้นยาแดงผ่าแปด

ลลินตัวแข็งทื่อ ลมหายใจสะดุด ภาคินไม่ได้ถอยหนี เขาก้มลงมามองหน้าเธอในระยะประชิด แสงไฟจากดาวกระดาษตกกระทบใบหน้าด้านข้างของเขา ทำให้เห็นสันกรามคมสันและขนตายาวงอนชัดเจน

"ลินชอบไหม?" เขาถามเสียงกระซิบ สายตาของเขาไม่ได้มองที่ดาว... แต่มองที่ริมฝีปากและดวงตาของเธอ

"ชะ... ชอบค่ะ สวยมาก" ลลินตอบเสียงตะกุกตะกัก หัวใจเต้นแรงจนแทบจะระเบิดออกมานอกอก

ค่ะ ลลินตอบรับเสียงแผ่วเบา ราวกับต้องมนตร์สะกด

"ลินชอบ... ชอบมากค่ะ" ภาคินยิ้ม รอยยิ้มที่อ่อนโยนที่สุดเท่าที่เธอเคยเห็น เขาเอื้อมมือมา... ปัดปอยผมที่ตกลงมาปรกหน้าผากของเธอไปทัดไว้ที่หลังหู นิ้วเรียวยาวของเขาไล้ผ่านใบหูและแก้มของเธออย่างแผ่วเบา สัมผัสนั้นทำให้ลลินหลับตาพริ้ม เผลอเอียงหน้าเข้าหาฝ่ามือของเขาอย่างลืมตัว เธอโหยหาความรัก... โหยหาที่พักพิงมาตลอดชีวิต และตอนนี้ เธอเชื่ออย่างสนิทใจว่าเธอเจอมันแล้ว

"ลิน..." ภาคินเรียกชื่อเธอเสียงพร่า "รู้ไหมว่าลินเหมือนดาวพวกนี้... ลินอาจจะคิดว่าตัวเองเป็นแค่กระดาษเปื้อนฝุ่น แต่พอโดนแสงไฟส่อง... ลินสวยงามและสว่างไสวที่สุดในสายตาพี่"

มือของเขาเลื่อนลงไปล้วงบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อเชิ้ต "พี่มีอะไรจะให้" ลลินลืมตาขึ้น มองวัตถุสีเงินเล็กๆ ในมือของเขา มันคือ "กิ๊บติดผม"

โลหะสีเงิน รูปดาวดวงเล็กๆ ประดับคริสตัลเม็ดจิ๋วระยิบระยับ แม้มันจะไม่ได้ดูแพงระยับระดับเครื่องเพชร แต่ดีไซน์ของมันดูประณีตและน่ารัก

"พี่เห็นอันนี้ที่ร้านกิฟต์ช็อปเมื่อวาน... เห็นปุ๊บ หน้าลินก็ลอยมาปั๊บ" ภาคินหัวเราะเบาๆ แก้เขิน "มันอาจจะไม่ได้แพงอะไรนะ แต่พี่อยากให้ลินเก็บไว้

น้ำตาแห่งความตื้นตันเอ่อล้นออกมา เธอพยักหน้า พูดไม่ออก ภาคินบรรจงติดกิ๊บรูปดาวนั้นลงบนเรือนผมสีดำขลับของเธออย่างเบามือ เขาจัดแต่งทรงผมให้เธอเล็กน้อย ก่อนจะถอยออกมาดูผลงาน แล้วยิ้มกว้างด้วยความพอใจ

"เหมาะมาก... น่ารักครับ"

ลลินยกมือขึ้นแตะกิ๊บตัวนั้น สัมผัสเย็นๆ ของโลหะกลับทำให้หัวใจเธออบอุ่นจนร้อนผ่าว

"ขอบคุณนะคะพี่ภาคิน... ลินจะรักษามันไว้อย่างดีที่สุด"

"รักษาคนให้ดีด้วยนะครับ... ไม่ใช่แค่ของ" ภาคินพูดทีเล่นทีจริง พร้อมกับขยิบตาให้ ลลินหน้าแดงก่ำ ร้อนไปทั้งตัว เธอเขินจนทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ก้มหน้ามองเท้าตัวเอง ภาคินหัวเราะเอ็นดู ก่อนจะเอื้อมมือมายีหัวเธอจนยุ่ง

"ไปกันเถอะ... ดึกมากแล้ว เดี๋ยวพี่ไปส่ง กลับดึกเดี๋ยวป้าหอพักดุเอา แล้วพี่จะโดนข้อหาพรากผู้เยาว์" "พี่ภาคินบ้า! ลินยี่สิบแล้วนะ ผู้เยาว์อะไรกัน"

"ฮ่าๆๆ สำหรับพี่ ลินก็ยังเป็นเด็กน้อยอยู่ดีแหละ... ปะ กลับบ้านกัน"

คำว่า "กลับบ้านกัน" ที่ออกจากปากเขา มันช่างฟังดูอบอุ่นและมั่นคง ตลอดทางเดินไปที่รถ และตลอดการขับรถไปส่งที่หอพัก บรรยากาศระหว่างทั้งคู่เต็มไปด้วย

"ความเงียบสีชมพู" ไม่มีการพูดคุยอะไรมากนัก มีเพียงเสียงเพลงรักเบาๆ ที่เปิดคลอในรถ และรอยยิ้มที่ส่งให้กันเป็นระยะ เมื่อรถจอดเทียบหน้าหอพักเก่าซอมซ่อของลลิน ความแตกต่างของฐานะยังคงชัดเจน รถยุโรปราคาแพง กับตึกแถวเก่าๆ แต่คืนนี้ ลลินไม่รู้สึกถึงปมด้อยนั้นอีกแล้ว เพราะเธอรู้สึกว่า ภาคินได้ก้าวข้ามกำแพงนั้นเข้ามายืนข้างเธอแล้ว

"ฝันดีนะลิน... พรุ่งนี้เจอกันครับ" ภาคินลดกระจกลงมาบอกลา

"ฝันดีค่ะพี่ภาคิน... ขับรถดีๆ นะคะ" ลลินยืนมองรถของเขาแล่นไกลออกไปจนลับสายตา เธอยกมือขึ้นจับกิ๊บรูปดาวที่ติดอยู่บนผมอีกครั้ง รอยยิ้มกว้างประดับบนใบหน้า เป็นรอยยิ้มแห่งความสุขที่แท้จริงครั้งแรกในรอบหลายปี

คืนนั้น... ในห้องพักสี่เหลี่ยมแคบๆ ที่เดิมทีเคยอ้างว้าง ลลินนอนตะแคงมองกระจกเงาบานเล็ก เธอมองตัวเองที่ติดกิ๊บรูปดาวดวงนั้น แสงจันทร์ที่ลอดหน้าต่างเข้ามา กระทบกับคริสตัลบนกิ๊บ เกิดเป็นประกายวิบวับ

"พี่ภาคิน..." เธอพึมพำกับตัวเองในความมืด

"ลินรักพี่ค่ะ" ในที่สุดเธอก็กล้าพูดคำนี้ออกมา แม้จะเป็นเพียงเสียงกระซิบในห้องที่ว่างเปล่า แต่หัวใจของเธอพองโตคับอก เธอวาดฝันถึงอนาคต... อนาคตที่สดใสที่มีพี่ภาคินอยู่เคียงข้าง อนาคตที่เธอจะเรียนจบ ทำงานดีๆ ปลดหนี้สิน และสร้างครอบครัวที่อบอุ่นกับผู้ชายที่แสนดีคนนี้ ลลินหลับตาลงพร้อมกับรอยยิ้ม

โดยไม่รู้เลยว่า... ความสุขที่เธอได้รับในวันนี้... เป็นเหมือนภาพลวงตาของดาวบนท้องฟ้าจำลองเมื่อครู่ มันสวยงาม... สว่างไสว... แต่มันคือ "ของปลอม" และพายุลูกใหญ่ที่ชื่อว่า "ความจริง" กำลังก่อตัวรอเธออยู่ในวันพรุ่งนี้