“เมื่อวิญญาณยังจำ แต่ใจคนยังลืม”

คืนที่เสียงเริ่มชัดขึ้น”

น้ำอายุครบยี่สิบเอ็ดปีได้ไม่นาน

แต่สิ่งที่ตามเธอมาตลอดสองปี…

กลับค่อย ๆ ดังขึ้นเรื่อย ๆ จนแทบกลืนชีวิตประจำวันของเธอไปหมด

ทุกคืน เวลา ตีสองยี่สิบสามนาทีตรง

เธอจะฝันเดิม ๆ

ฝันถึงผู้หญิงคนหนึ่งในชุดไทยสีแดง

ยืนอยู่ใต้ต้นลั่นทม

ใบหน้าหวานแต่น้ำตาไหลตลอดเวลา

และทุกคืน…

ผู้หญิงคนนั้นจะถามด้วยน้ำเสียงที่ทั้งเศร้า ทั้งหวง ทั้งคิดถึงจนเจ็บหน้าอก

“เป็นไงบ้างล่ะเจ้า… จำข้าได้หรือไม่”

“ข้าคิดถึงเจ้ามาก…”

“ไม่ว่าทุกชาติไป ข้าก็จะตามเจ้าไปทุกที…”

ตอนแรกน้ำคิดว่าเป็นแค่ฝันซ้ำเพราะเครียด

แต่ทำไมมันถึง ตรงเวลาเป๊ะทุกวัน

และทำไมใบหน้าเสียงของผู้หญิงคนนี้

ถึงเริ่มชัดขึ้นทีละนิดราวกับเธอ “เคยรู้จักจริง ๆ”

ในคืนล่าสุด ฝันไม่ใช่ภาพเบลอ ๆ อีกต่อไป

น้ำเห็นใบหน้าของเธอชัดเจนมาก

ดวงตากลมใสที่เต็มไปด้วยความโหยหา

ริมฝีปากที่สั่นเหมือนกำลังกลั้นคำว่ารักเอาไว้หลายชาติ

และชื่อในฝันก็ดังชัดเจนสุดในรอบสองปี

“ข้าคือ… ทับทิม”

น้ำสะดุ้งตื่นทั้งตัวชื้นเหงื่อ

หัวใจเต้นแรงเหมือนจะหลุดจากอก

แต่ที่ทำให้เธอขนลุกยิ่งกว่า—

คือเสียงที่กระซิบข้างหูหลังตื่นแล้ว

ทั้งที่ห้องเงียบสนิท

“เจ้าคุณ… จำข้าให้ได้ที”

น้ำยกมือแตะต้นคอตัวเอง

เพราะตรงนั้นเจ็บแปลบเหมือนมีใครแตะเมื่อครู่

และนั่นทำให้เธอเริ่มสงสัยครั้งแรก

ว่าสองปีที่ฝันซ้ำ ๆ

มันไม่ใช่ความบังเอิญเลย

มันคือ ใครบางคนที่พยายามให้เธอจำ

ยิ่งเธอปฏิเสธ…

เสียงนั้นยิ่งเข้ามาใกล้

ภาพในฝันยิ่งคมชัด

และชื่อ “ทับทิม”

เริ่มเหมือนมีที่อยู่ในหัวใจของเธอมานานกว่าที่คิด