หลังคืนที่เจ้าคุณปรากฏตัว
น้ำไม่สามารถลืมภาพนั้นได้เลย
แม้จะกลัว แต่เธอกลับรู้สึกคิดถึง…
โดยไม่รู้ว่าเพราะอะไร
เหมือนความรู้สึกบางอย่างพยายามจะตื่นขึ้นมาตลอดเวลา
คืนนี้ฝนตกอีกแล้ว
เสียงฝนทำให้เธอรู้สึกเหมือนคืนก่อนหน้ากำลังจะเกิดซ้ำ
น้ำล้มตัวลงบนเตียง
พยายามบอกตัวเองว่า
“ไม่คิด… ไม่คิดถึงผู้หญิงคนนั้น…”
แต่หัวใจกลับเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ
เพราะเธอรู้ดีว่า
คืนนี้ เจ้าคุณจะมาอีก
และเธอรู้สึกเอง…ว่าตัวเธอ “อยากให้มา”
⸻
🌧️ 01:23 น. — ฝันเดิมเริ่มขึ้นอีกครั้ง
เหมือนทุกคืน
ในฝัน…
น้ำเห็นสวนเก่า
เห็นต้นลั่นทม
และเห็นผู้หญิงในชุดแดงยืนรออยู่เหมือนเดิม
แต่คืนนี้ไม่เหมือนคืนอื่น
ความฝันชัดเหมือนความจริง
จนลมเย็นยังรู้สึกได้บนผิว
ทับทิมเดินเข้ามาใกล้
ดวงตาคู่เดิมที่แดงจากการร้องไห้ตลอดชาติ
มองน้ำด้วยสายตาเหมือนจะขาดใจ
“น้ำ…”
เสียงเธอสั่นเหมือนจะร้องไห้อีก
“เจ้าจำข้าได้หรือไม่…”
น้ำยืนนิ่ง
ไม่ตอบ
แต่หัวใจเต้นแรงผิดปกติ
เหมือนมีอะไรบางอย่างจะพุ่งออกจากอก
ทับทิมยกมือแตะแก้มน้ำ
สัมผัสนั้นเย็นและอ่อนโยน
เหมือนสัมผัสของคนรักที่ตามหาเธอมานานเหลือเกิน
“ข้าคิดถึงเจ้า…
จนความตายยังไม่อาจพรากข้าไปได้”
น้ำขยับปาก
แต่ไม่รู้ว่ากำลังจะพูดอะไร
ทับทิมยิ้มเศร้า ๆ
เหมือนกำลังจะถามคำถามเดิมอีกครั้ง
“เจ้า… จำข้าได้หรือยัง”
และในวินาทีนั้นเอง
น้ำพูดออกมาโดยไม่รู้ตัว
เสียงเบามาก…แต่แน่นอนกว่าทุกคำที่เธอเคยพูด
“ทับทิม…”
ทันทีที่ชื่อหลุดออกจากปากน้ำ
ฝันทั้งหมดสั่นไหวเหมือนกระจกแตก
ทับทิมชะงัก
น้ำตาไหลอาบแก้มเธอทันที
เธอเอามือปิดปากอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง
แล้วเงยหน้ามองน้ำนานมาก…
เหมือนกำลังยืนยันว่า เธอไม่ได้ฝันไป
“เจ้า…
เรียกชื่อข้าอีกครั้ง… ได้ไหม…”
น้ำลืมตาขึ้น
แต่ตกใจหนักกว่าเดิม
เพราะทับทิม—
ไม่ได้อยู่แค่ในฝันอีกต่อไป
เธอยืนอยู่ข้างเตียง
ในห้องจริง
ด้วยใบหน้าเดิม
ดวงตาเดิม
และน้ำตาเดิม…
ที่เต็มไปด้วยทั้งรัก ทั้งคิดถึง ทั้งความเจ็บปวดข้ามชาติ
น้ำสะดุ้งสุดตัว
ผงะถอยจนหลังชนกำแพง
แต่ปากเธอ…
กลับพูดชื่อเดิมซ้ำอีกครั้งโดยไม่รู้ตัว
“ทับทิม…”
เจ้าคุณ—ทับทิม—ร้องไห้ทันที
ไม่ใช่เพราะเศร้า
แต่เพราะเธอ “ได้ยินชื่อตัวเองจากปากคนที่เธอรอตลอดหลายชาติ”
“ในที่สุด…
เจ้าก็จำข้าได้…”
ทับทิมยื่นมือมาหาน้ำ
ครั้งนี้มือสั่นหนักกว่าทุกครั้ง
เหมือนเต็มไปด้วยความดีใจที่ถูกฝังมาหลายชาติ
“น้ำ…
คืนนี้…
ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปอีกแล้ว”