Baran, hissettiğim gerginliği anlamış gibi aniden bana döndü. Ellerini omuzlarıma koyup beni hafifçe kendine çekti, gözlerimin içine baktı. Ama bu bakış içimi rahatlatmıyordu, aksine daha da huzursuz hissettiriyordu.
Tam o sırada Cemre başını hafifçe yana eğip, sakin ama bir o kadar da kendinden emin bir sesle konuştu:
“Kusura bakma Baran, buraya kadar gelmek istemezdim ama konuşmamız gerekiyor.”
Baran gözlerini benden ayırıp Cemre’ye döndü. Sesi soğuktu.
“Ne konuşacağız Cemre?”
Cemre derin bir nefes aldı, sonra dudaklarını ısırarak Baran’a doğru bir adım attı.
“Müsaitsen çıkabilir miyiz? Daha rahat konuşuruz.”
İçimde ince bir sızı hissettim. Cemre’nin bu kadar doğal bir şekilde Baran’dan birlikte dışarı çıkmasını istemesi…
Baran kaşlarını çatıp dik bir duruşla karşılık verdi:
“Ne
