บทที่ 8 รอยยิ้ม
เสียงดังของโทรศัพท์ทำให้โดนัทที่นอนหลับอยู่ขยับแขนไปยังทิศทางที่คุ้นเคย เปลือกตาที่ปิดสนิทพยายามลืมขึ้นทั้งที่ไม่อยากทำเช่นนั้น แต่เมื่อมองเห็นชื่อที่ขึ้นอยู่บนหน้าจอเขาไม่รอช้ารีบเปิดเปลือกตาตื่นให้เต็มที่ในทันที
“ครับ” เสียงตอบรับสั้นๆ ดังขึ้นในความเงียบ
(นัทยังไม่ตื่นอีกเหรอลูก นี่บ่ายโมงแล้วนะ แม่จะบอกให้ซื้อของเข้ามาให้หน่อย นัทจะมากี่โมงลูก) เสียงของคริสดังลอดผ่านเข้ามาในโทรศัพท์ของลูกชายสุดที่รัก
“จะซื้ออะไรส่งไลน์มาเลยครับ คงไม่เย็นมาก เดี๋ยวผมอาบน้ำทำธุระอย่างอื่นเสร็จก็ไปแล้วครับ” สายตาที่ปรับแสงให้คุ้นชินกับความมืดภายในห้องเริ่มทำงานอย่างเต็มที่ ด้านข้างมีร่างของหญิงสาวที่ไม่คุ้นเคย
(โอเคจ๊ะ ขับรถดีๆ นะลูก)
“ครับ” โดนัทตอบรับเพียงเท่านั้น ก่อนที่เขาจะเก็บโทรศัพท์คืนกลับที่เดิม แล้วเอนตัวนอนลง มือที่กำลังกายกอดเขาอยู่ก็ยังคงไม่ยอมขยับ เขากลับรู้สึกแปลกๆ อ
