บทที่ 17 ความเป็นจริง
“เสียงดังอะไร?” โดนัทที่ยืนคุยอยู่กับจิณภพหันมองไปทางต้นเสียง
“ผมไปดูให้ครับเฮีย”
“ถอยไป!! กูบอกให้ถอยไปไง!” เสียงเอะอะโวยวายดังขึ้นพร้อมกับร่างของอาคินที่เดินตรงมาหาโดนัทที่ยืนอยู่กลางร้านในเวลาหนึ่งทุ่ม “มึงทำแบบนี้ได้ยังไง”
ปลั๊ก!! เสียงหมัดอัดเข้ามาที่แขนของโดนัท เพราะเขาตั้งการ์ดป้องกันใบหน้าของตัวเองเอาไว้ เขาก็พอเดาเหตุการณ์ออกว่าเหตุใดรุ่นน้องของเขาถึงได้อารมณ์เสียแบบนี้
“มีเรื่องอะไร” โดนัทถอยมาตั้งหลัก ก่อนที่จิณภพและการ์ดอีกสองคนจะเข้ามาล็อกตัวของอาคินเอาไว้ “กูถามมึงว่ามีเรื่องอะไร ถึงได้สติแตกมาหากูที่ร้านแบบนี้” โดนัทถามย้ำอีกครั้ง
“ยังมีหน้ามาถาม มึงทำกับกูแบบนี้ได้ยังไง ฝนเป็นแฟนกูมึงก็รู้”
“แล้วมันยังไง ตอนนั้นยังไม่ได้เป็นแฟนกันไม่ใช่หรือไง” โดนัทตอบกลับอย่างรวดเร็ว
“แต่มึงก็รู้ว่ากูจีบฝนอยู่ มึงทำแบบนี้กับกูได้ยังไง..” อาคินตะโกนเสียงดังก้อง
