รักพี่เสียดายน้อง(ความลับของมีนา)

มีนาและสิงหา

"กรี๊ดดดดดดด ออกไป ออกไป ออกไป ออกไป!!!!!"เสียงเล็กๆของเด็กน้อยวัยเกือบสามขวบส่งเสียงกรี๊ดร้องเพราะถูกขัดใจ ข้าวของรอบตัวเด็กน้อยถูกปัดทิ้งกระจัดกระจาย

"ดิฉันขอลาออกค่ะ"หญิงวัยกลางคนเอ่ยบอกแก่ผู้เป็นเจ้านายก่อนจะยกมือไหว้เพื่อลาเพราะเธอทนไม่ไหวแล้วกับพฤติกรรมสุดแสนเอาแต่ใจของเด็กหญิงตัวน้อยที่ตอนนี้วิ่งหนีขึ้นไปบนห้อง จนคนเป็นอาถึงกับต้องส่ายหัวกุมขมับกับความไม่เอาใครของหลานสาวตัวน้อย

"ช่วยอยู่ต่ออีกสักหน่อยเถอะครับ จนกว่าจะหาคนใหม่ได้ก็ยังดี"หมอสอง หมอหนุ่มน่าตาดีเอ่ยปากขอร้องพี่เลี้ยงสูงอายุของหลานตนที่กำลังจะลาออก

"ไม่ไหวแล้วค่ะคุณหมอ อย่าหาว่าดิฉันปากไม่ดีเลยนะคะ แต่หลานคุณหมอน่ะเธอไม่เอาใครเลย ดิฉันทนอยู่ได้มาเกือบอาทิตย์ก็ถือว่าทนมากแล้วนะคะ ฉันว่าคุณหมอเลี้ยงเธอเองดีกว่าค่ะ ดิฉันไม่เอาด้วยแล้วค่ะ ลานะคะ สวัสดีค่ะ!!!!!"หญิงสูงวัยกล่าวเสร็จก็รีบไปเก็บของออกจากคฤหาสห์หลังใหญ่ทันที

หมอสองถอนหายใจหนักๆออกมาอย่างคิดไม่ตกพี่เลี้ยงแต่ล่ะคนๆก็ไม่สามารถทนอยู่กับหลานสาวตนได้นานเกินสามวันเลย ทนได้นานสุดคงเป็นป้าคนนี้แหละตั้งหนึ่งอาทิตย์ เปลี่ยนพี่เลี้ยงไปไม่รู้กี่คนต่อกี่คนแล้วก็ไม่สามารถทำให้น้องสโนว์เปิดใจให้ใครได้เลย หมอหนุ่มเดินขึ้นไปบนชั้นสองของคฤหาสห์หลังใหญ่ก่อนจะไปหยุดลงที่ห้องนอนของหลานสาว เขาเคาะเรียกเพียงไม่กี่ทีหลานตัวน้อยก็เปิดประตูให้

'แม่มดใจร้ายไปแล้วหรอคะคุณพ่อสอง"เสียงเล็กน่ารักกับท่าทางไม่ไว้วางใจของเธอทำให้ผู้เป็นอาถึงกับอดจะอมยิ้มไม่ได้

"ไปแล้วค่ะ ก็น้องสโนว์อาระวาดคุณป้าเค้าขนาดนั้นเขาจะทนได้ยังไง"

"คิคิ ดีจังค่ะไปได้ก็ดี"เด็กน้อยหัวเระชอบใจ

"แต่ทำแบบนั้นไม่น่ารักเลยนะคะรู้รึป่าว แล้วทีนี้ใครจะดูแลน้องสโนว์ล่ะคะ?"ผู้เป็นอาถามพลางนั้งย่อตัวลงหาหลานสาวจอมแสบที่ตอนนี้ออกอาการดีใจจนปิดไม่มิด

"ก้อพ่อๆทั้งสามคนไงคะ พ่อทั้งสามของสโนสว์ดูแลสโนว์ได้อยู่แล้ว "เด็กน้อยตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม พ่อทั้งสามที่เธอเอ่ยถึงคือพี่ชายและน้องชายของหมอสองนั้นเอง คนแรกคือเฮียหนึ่งเป็นพ่อแท้ๆของเธอ ที่ตอนนี้ไปดูงานที่บ่อนคาสิโน ส่วนพ่อคนที่สองคือหมอสองที่อยู่ดูแลเธอในเวลานี้ และพ่อคนที่สามคือเสี่ยสามเพลบอยตัวพ่อที่ตอนนี้ไปปาร์ตี้ที่ไหนก็ไม่ทราบยังไม่กลับเข้าบ้าน ทั้งสี่ชีวิตอาศัยอยู่ร่วมกันในคฤหาสน์ "โชคสมบัติมหาไพศาลสกุล" คฤหาสขนาดใหญ่ที่มีเนื้อที่เกือบยี่สิบไร่ ถ้าจะเรียกว่าวังก็มิผิดเพราะอาณาบริเวรนั้นกว้างขว้างมาก

"อีกแล้วหรอว่ะ!!!!" เฮียหนึ่งตะโกนใส่โทรศัพท์ทันทีเมื่อน้องชายของตนโทรมาบอกว่าพี่เลี้ยงคนล่าสุดที่ทนอยู่มาได้ตั้งหนึ่งอาทิตย์ลาออกอีกแล้ว

"อะไรกันกูจ่ายให้วันล่ะตั้งสามพันให้ดูแลเด็กแค่คนเดียวยังทนไม่ได้มันจะไปทำอะไรกิน"ชายหนุ่มจอมเย็นชาบ่นใส่โทรศัพท์อย่าไม่สบอารมณ์

"เดียวกูหาคนใหม่ไปให้"เขาบอกแก่น้องชายก่อนจะวางสายไป

"ไอ้วิทย์มึงไปหาพี่เลี้ยงคนใหม่ส่งไปบ้านกูด่วน คราวนี้จ่ายไปเลยวันล่ะห้าพันใครอยู่ได้เกินหนึ่งเดือนกูจ่ายโบนัสให้อีกสามแสน"เฮียหนึ่งสั่งลูกน้องคนสนิทให้จัดการหาพี่เลี้ยงคนใหม่ทันที

"ครับเฮีย"ลูกน้องรับคำก่อนจะรีบไปจัดการหาพี่เลี้ยงคนใหม่ส่งไปที่บ้านของเจ้านาย

มีนาเด็กสาวอายุ17ปีเธอเรียนเก่งและขยัน พ่อแม่ของเธอประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตไปเมื่อ5เดือนที่แล้ว เด็กสาวมีน้องชายวัย5ขวบ ชื่อ สิงหา ทั้งสองต้องเผชิญชะตากรรมที่ยากลำบาก เธอและน้องชายถูกรับมาอุปการะโดยป้าซึ่งเป็นพี่สาวของแม่เธอ แต่จะเรียกว่าอุปการะคงไม่ใช่ต้องเรียกว่าเอามาเลี้ยงเป็นแรงงานทาสน่าจะถูก เพราะมีนาและสิงหาต้องทำทุกอย่างตามที่ผู้เป็นป้าและลูกของป้าสั่งทั้งงานบ้านทั้งงานนอกบ้าน มีนาต้องเป็นคนหาเลี้ยงทุกคน ถ้าเธอไม่ทำ น้องและเธอก็จะถูกทุบตี ถูกไล่ไปนอนนอกบ้านอยู่เป็นประจำจนเป็นภาพชินตาของคนระแวกนั้น แม้จะสงสารแต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่งเพราะสามีของนางสมรศรีนั้นเป็นถึงนายตำรวจ และเป็นตำรวจที่ทำตัวกร่างเสียด้วย

-เพล้ง-

เสียงจานชามกระเบื้องถุูกโยนลงบนพื้นอย่างไม่ใยดีก่อนจะตามมาด้วยเสียงก้นด่าของนางสมรศรี

"อีมีนา มึงทำกับข้าวอะไรให้พวกกูแดก อีห่านี้กูบอกมึงกี่ครั้งแล้วว่าบ้านกูไม่กินผักบุ้ง อีควายสมองมึงมันไม่เคยจำเลยสินะอีเด็กเปรต"นางสมรศรีที่โยนถ้วยจานลงพื้นยืนเท้าสะเอวด่าเด็กสาวที่กำลังก้มเก็บเศษอาหารและจานชามที่แตกเพื่อเอาไปทิ้ง

"หนูขอโทษจ๊ะป้า พอดีน้าอรแกทำเกาเหลาเอามาฝากหนูเห็นว่าน่าอร่อยดีเลยอยากให้ป้าได้กิน หนูไม่ได้ตั้งใจ เดียวหนูทำให้ใหม่"

"หน่อย นี้มึงกล้ามาคิดแทนกูหรออีมีนา แล้วยังเสือกเอาของเหลือจากบ้านอีอรมาให้พวกกูแดกอีกมึงนี้มันวอนโดนตีนแต่วันเลยอีเด็กเปรต มึงมานี้เลยกูเหลืออดกับมึงแล้วอีมีนา''นางสมรศรีตรงเข้าจิกกระชากผมเด็กสาวขึ้นมาก่อนจะฟาดฝ่ามือลงบนใบหน้าขาวเนียนของหลานสาวเต็มแรง

-เพลี๊ย เพลี๊ย- ฝามือหนักถูกตบลงที่แก้มขาวของมีนาจนหน้าเธอหันตามแรงตบรอยเปื้อนสีแดงปรากฎชัดเจนบนใบหน้าสวยใสของเด็กสาว แต่เหมือนจะยังไม่สาแก่ใจของผู้เป็นป้า เธอยิ่งเห็นใบหน้าของหลานสาวที่ละม้ายคล้าคลึงกับผู้เป็นน้องสาวของเธอที่เสียชีวิตไปแล้วเธอยิ่งเกลียด นางสมรศรีกำหนัดแน่นกะจะชกเข้าที่เบ้าตาคู่สวยของหลานสาวให้หายโมโหแต่กลับถูกหลานชายตัวน้อยวัยห้าขวบผลักออกจนล้มลง เด็กชายตัวน้อยยืนตั้งการ์ดหนักแน่น

"หยุด หยุดตีพี่ผมสักที อย่ามาทำพี่มีนา"เด็กชายตัวน้อยทั้งพูดทั้งสั่นน้ำตาไหลนองเต็มใบหน้า

"หน่อยไอ้สิงหา ไอ้เด็กเวรมึงกล้าผลักกูหรอมึงอย่าอยู่เลย"

"ป้าอย่า อย่าทำสิงหา น้องไม่รู้เรื่องอะไร น้องไม่ได้ตั้งใจ"มีนาถลากอดสิงหาไว้เด็กสาวใช้ร่างกายของเธอบังร่างเล็กๆของน้องชายไว้เมื่อเห็นนางสมรศรีที่เดินย่างสามขุมในมือมีไม้กวาดทางมะพร้าวที่คว้าได้จากแถวนั้นกระหน่ำลงฟาดไปทั่วทั้งร่างของมีนาที่กอดบังร่างของสิงหาไว้สุดกำลัง

"พวกเนรคุณเลี้ยงเสียข้าวสุข มึงมันเลวระยำเหมือนแม่มึง พวกลูกะหรี่ พวกเนรคุณ กูจะตีพวกมึงให้ตาย"นางสมรศรีฟาดกระหน่ำตีหลานๆอย่างไม่ออมแรงแม้ด้ามไม้กวาดจะแตกออกจากกันและผิวขาวของมีนาจะเป็นรอยสีแดงและมีเลือดไหลแต่คนใจร้ายอย่างสมรศรีก็ไม่สนหญิงวัยกลางคนไม่ยอมรามือเธอจิกผมหลานสาวออกมาและผลักไปให้พ้นทาง นางแม่มดใจร้ายเดินเข้าหาเด็กชายตัวน้อย สิงหาที่เตรียมรับมืออยู่แล้วกระโดดคว้าข้อมือนางสมรศรีมากัดด้วยความแค้นทันที เด็กน้อยออกแรงกัด แรงจิกผู้เป็นป้าอย่างสุดชีวิต นางสมรศรีร้องโหยหวนอย่างเจ็บปวดและพยายามจะผลักสิงหาออก

"โอ้ยยยยยย ปล่อยกูไอ้สิง ไอ้เด็กเปรต มึงโอ้ยยยยยยยยยย"เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของนางสมรศรีเรียกความสนใจจากผู้เป็นลูกสาวอย่าน้ำส้มได้เป็นอย่างดี ปกติเธอจะได้ยินแต่เสียงร้องไห้ของมีนาและสิงหาแต่วันนี้กลับเป็นแม่เธอที่ร้องออกมาอย่างเจ็บปวด น้ำส้มรีบออกจากห้องมาดูทันที

"แม่!!! ไอ้เหี้ยสิงมึงทำอะไรแม่กู มึงมานี้เลย"

-ผลั๊ก-

น้ำส้มที่เห็นแม่ของตนถูกเด็กชายตัวน้อยกัดแขนจนเลือดไหลอาบ เธอโกรธและตกใจมากพุ่งตรงกระชากตัวสิงหาออกจากมารดาของตนอย่างแรงและผลักจนเด็กชายล้มไปทางมีนา

"พวกมึงเนรคุณ มึงอย่าอยู่เลย"น้ำส้มเองก็เป็นคนโมโหร้ายและจิตใจหยาบเหมือนแม่ของตนเธออตรงเข้าไปจะเตะซ้ำที่สิงหา แต่ถูกมีนากอดขาไว้ไม่ยอมให้น้ำส้มทำร้ายสิงหาได้ง่ายๆ

''พี่ส้มอย่า อย่าทำสิงหามันเลย สิงหาหนีไปหนีไป"มีนาหันไปบอกให้น้องชายตัวน้อยให้วิ่งหนีไปเพราะเธอรู้ดีว่าวันนี้เธอกับน้องคงจะไม่รอดมือสมรศรีและน้ำส้มเป็นแน่นถ้ายังอยู่ตรงนี้เธอกับน้องต้องตายคามือของคนใจร้ายพวกนี้

"วอนนักนะมึง คิดจะหนีหรอฝันไปเถอะมึง!!!!น้ำส้มจิกผมของมีนาขึ้นมาและตบเข้าที่หน้าของมีนาหน้าซ้ำอีกหลายครั้ง เธอเกลียดใบหน้าของญาติผู้น้องมาแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว ใบหน้าที่ขาวสวยตามธรรมชาติของมีนามันทำให้เธอหงุดหงิดทุกครั้งที่มอง เธอถูกเปรียบเทียมกับมีนามาตลอด ทั้งความสวย ความฉลาด ความเก่งมีนามีครบไปเสียทุกอย่างจนเธอเกลียด เกลียดความสมบรูณ์แบบของญาติผู้น้อง จนวันที่พ่อแม่ของมีนาตายจากและต้องมาอยู่ที่บ้านเธอ เธอถึงรู้สึกว่าตัวเองพึ่งจะชนะเป็นครั้งแรก อย่างน้อยเธอก้อมีพ่อแม่อยู่พร้อมหน้า ไม่เหมือนมีนาที่เป็นกำพร้า และตลอดเวลาที่มีนามาอยู่ที่นี้ชีวิตของน้ำส้มก้อมีสีสันมีความสุขมากขึ้น เพราะเธอสามารถกลั้นแกล้งทุบตีมีนาได้ตามใจ มันเป็นชัยชนะที่เธอภูมิใจ

สิงหารีบวิ่งหนีออกไปเพื่อไปขอความช่วยเหลือ เด็กชายวิ่งตรงไปยังร้านอาหารตามสั่งที่คุ้นเคยเพื่อไปหาเจ๊อร

"ฮื้อๆๆ ป้าอร ป้าอรครับ ช่วยพี่มีนาด้วย ฮื้อๆๆ อึกๆๆ"เด็กชายร้องไห้วิ่งไปตามทางเขาตะโกนไป ร้องไห้ไปเป็นภาพที่สร้างความเวทนาให้แก่ผู้ได้พบเห็น แต่ไม่มีใครกล้าไปยุ่ง มีแต่เพียงเจ๊อรผู้เดียวเท่านั้นที่ไม่เกรงกลัวนางสมรศรี ภาพของเด็กชายที่ตามตัวมีแต่รอยฟกช้ำและรอยเลือดปรากฎแก่สายตาของเจ๊อรและลูกค้าในร้านอาหารตามสั่ง รวมถึงหมอสองที่กำลังนั้งกินข้าวอยู่ในร้านด้วย

"เกิดอะไรขึ้นสิงหาทำไมเอ็งสะบักสะบอมขนาดนี้" เจ๊อรที่ผัดข้าวผัดอยู่รีบทิ้งตะริ้วปิดแก๊สถามสิงหาด้วยความเป็นห่วง

"ป้าจะฆ่าพี่มีนาแล้วป้าอรช่วยด้วย อื้อๆช่วยพี่มีนาด้วย"

''เอาอีกแล้วหรออีสมร"เจ๊อรกำหมัดแน่นกับพฤติกรรมที่สุดจะเหลือทนของสมรศรี ครั้งจะโทรแจ้งตำรวจก้อคงจะไม่ได้เรื่องเหมือนทุกๆครั้งเพราะท้องที่นี้ผัวของสมรศรีเป็นคนดูแล แต่ครั้งเธอจะปล่อยไม่สนใจสองพี่น้องที่น่าสงสารเธอก็ทำไม่ลงเช่นกัน แม่ค้าวัยกลางคนคว้าบังตอมาถือไว้

"เอ็งรอข้าอยู่นี้นะสิง เดียวข้าจะไปช่วยพี่เอ็งออกมาเอง"แต่ก่อนเจ๊อรจะออกจากร้านไปก็มีเสียงหนึ่งร้องทักขึ้น

"เดี๋ยวคับป้าค่าข้าวผมเท่าไหร"หมอหนุ่มที่นั้งกินข้าวอยู่ใกล้ๆถามขึ้น

"สี่สิบพ่อหนุ่มวางไว้เลยป้ารีบ ไอ้สิงรออยู่นี้เฝ้าร้านให้ข้าด้วย"เจ๊อรพูดเสร็จก้อรีบจ้ำอ้าวตรงไปที่บ้านของสมรศรีทันที เหลือทิ้งไว้แต่เพียงหมอหนุ่มกับเด็กชายตัวน้อยที่ร้องไห้ร่างกายฟกช้ำ

บ้านสมรศรี

มีนาถูกสองแม่ลูกผลัดกันทุบตีจนร่างบางตอนนี้ฟกช้ำไปทุกส่วนทั้งใบหน้าทั้งร่างกายเลือดสีแดงสดไหลอาบไปทั้งหัวเพราะถูกจับโขลกกับพื้น แต่สองแม่ลูกจิตใจอำมหิตไม่หยุดเท่านั้น ทั้งสองจับมีนามัดไว้กับเสาบ้าน

"แม่หนูเห็นผมมันแล้วหนูหงุดหงิด หน้ามันก็ด้วย กรีดหน้ามันให้เละไปเลยดีมั๊ยผมมันก็โกนออกเลยจะได้ไม่เปลื้องค่าแชมพูค่าน้ำ"

"กรีดหน้ามันไม่ได้ลูก ผมมันก็โกนไม่ได้ อย่าลืมสิเดือนน่ามันจะ18แล้ว พ่อแกจะเอามันไปขายชายแดนถ้าหน้ามันเละเสียโฉมไปจะไม่ได้ราคา ทุบตีทรมาณมันแค่นี้ก้อพอแล้ว "

นางสมรศรีที่อารมณ์เย็นลงแล้วเพราะทุบตีมีนาจนเหนื่อยเอ่ยห้ามความคิดของลูกสาว

''งั้นก็มัดมันไว้แบบนี้ทั้งวันทั้งคืนเลยนะแม่ ข้าวน้ำก็ไม่ต้องให้มัน คนเนรคุณแบบมันต้องทำแบบนี้ถึงจะสามสม"น้ำส้มเอ่ยขึ้นด้วยความเกลียดชังที่ล้นพ้น

"ชะช่า พวกมึงสองแม่ลูกนี้มันโหดเหี้ยมวิปริตเกินคนจริง ปล่อยมีนามันเดี๋ยวนี้นะอีสมรอีน้ำสม"เจ๊อรที่บุกเข้ามาทันได้ฟังบทสนทนาที่สองแม่ลูกคุยกันพอดี หญิงสูงวัยรับไม่ได้กับสภาพของมีนาที่ถูกทารุณทรมาณ และยิ่งมาได้ยินคำพูดของสองแม่ลูกนี้อีก

"อีอร มึงนี้เสือกเรื่องชาวบ้านจริงๆ โดนไปรอบที่แล้วไม่เข็ดสินะ?"สมรศรีมองเหยียดไปที่เจ๊อรพลางเบ้ปากใส่อย่างไม่เกรงกลัว เพราะเธอถือดีว่าผัวตัวเองเป็นตำรวจและคลุมแถวนี้ เธอจะตบตีหรือทำอะไรหลานตัวเองยังไงก้อได้

"อยู่ดีไม่ว่าดีนะบุกเข้าบ้านกูมาให้กูตบถึงที่เลยนะอีแก่!!!!"น้ำสมเอ่ยอย่างไม่มีสัมมาคาระวะ เธอนิสัยได้ใครคงไม่ต้องบอก ความร้ายกาจและไร้มรรยาทเธอถอดแบบผู้เป็นแม่มาไม่มีผิดเพี้ยน

????????????