รักพี่เสียดายน้อง(ความลับของมีนา)

เสี่ยสามคนปากร้าย!!!

"พี่มีนา สวัสดีครับทุกคน "เสียงเล็กๆของเด็กผู้ชายวัยไล่เลี่ยกับหลานผมดังขึ้น พร้อมกับเด็กน้อยยกมือไหว้อย่างนนอบน้อมและส่งยิ้มสดใสมาให้

"พี่สิงหา มานั้งกับสโนวส์สิคะ ทานข้าวกันค่ะ"หลานสาวผมกวักมือเรียกเด็กคนนั้นผมกับส่งยิ้มหวานหยดให้ หวานหยดชนิดที่ผมไม่เคยเห็นเลยล่ะ อย่าบอกนะว่าหลานผมชอบไอ้เด็กน่าหล่อคนนี้ ผมจ้องเขม็งเด็กคนนั้นทันที แต่เด็กนั้นไม่มองหน้าผมสักนิด เจ้าเด็กนั้นเดินไปนั้งที่นั้งซึ่งเป็นเก้าอี้เสริมสำหรับเด็ก ก่อนจะทำบางอย่างที่ผมถึงกับต้องขมวดคิ้ว

เด็กชายตัวน้อยยกมือขึ้นลูบไปบนหัวของเด็กหญิงตัวน้อยก่อนจะกำมือน้อยๆยืนไปข้างหน้าเธอ ทุกคนบนโต๊ะอาหารต่างมองดูด้วยความสนใจ

" แบมือมาสิ พี่ให้"เด็กชายตัวน้อยเอ่ย เด็กหญิงทำตามอย่างว่างานเธอแบมือเล็กๆของเธอยืนให้เด็กชาย แววตาสดใสเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้นอยากรู้

"เห้ย เด็กนี้มึงจะทำอะไร!!!!!"น้ำเสียงฉุนเฉียวฟังดูไม่ค่อยสบอารมณ์เมื่อเห็นเด็กชายที่ไม่รู้หัวนอนปลายเท้ามาทำตัวสนิทใกล้ชิดหลานสาวเพียงคนเดียวของตน เสี่ยสามหน้าทมึงถึงบอกบุญไม่รับสายตาคมกริบจ้องมองเด็กชายอย่างไม่วางใจ

"มึงจะเสียงดังทำเหี้ยไรไอ้สาม เด็กเขาแค่เล่นกันไอ้ห่านี้กูดูหุ้นอยู่ตกใจหมด!!!!!"เฮียหนึ่งพี่ชายคนโตเอ่ยขึ้น

"ก็ไอ้เด็กนั้นมัน...!!!"ยังพูดไม่ทันจบเขาก็ต้องสงบปากคำไว้เมื่อเจอสายตาตำหนิของผู้เป็นพี่ชายถึงสองคนมองมาที่เขา

"โชว์ต่อสิครับสิงหา พี่หมออยากดูครับ"หมอสองส่งยิ้มอบอุ่นให้เด็กชายที่ตอนนี้เหมือนจะนิ่งอึ่งไปเพราะถูกเสี่ยสามตำหนิ

"อย่าไปสนใจพ่อสามเลยค่ะพี่สิงหา มีอะไรให้สโนว์คะส่งมาสิ สโนวส์อยากรู้แล้วค่ะ"เด็กหญิงยิ้มหวานส่งให้อีกครั้ง เด็กชายมองไปทางผู้เป็นพี่สาวที่ตอนนี้สีหน้าเธอดูไม่ค่อยจะสู้ดีเท่าไหร่เพราะเธอตกใจที่อยู่ๆน้องชายกลับโดนตำหนิด้วยถ้อยคำที่ไม่น่าฟัง แต่ผู้เป็นพี่สาวก็ฝืนยิ้มสดใสส่งให้น้องชาย เธอพยักหน้าเหมือนเป็นการบอกให้น้องชายทำต่อไป

มีนา ทอล์ค

ใจฉันตกไปอยู่แทบเท้าแล้วตอนนี้ เพราะผู้ชายคนนั้นเขาดูจะไม่ชอบน้องฉันเอาเสียเลย คำพูดของเขามันช่างเป็นคำพูดที่ไม่น่าฟังกับเด็กตัวเล็กๆแค่ห้าขวบ เขายังพ่นคำหยาบใส่ได้อย่างไม่สะทกสะท้านใดๆ ฉันฝืนยิ้มส่งให้น้องเพื่อให้น้องมีความมั้นใจที่จะโชว์สิ่งที่จะทำต่อไป ฉันเป็นพี่สาว ฉันรู้ดีว่าน้องจะตัวเองจะทำอะไรและมั้นใจว่าไม่ใช่เรื่องที่ไม่ดีแน่นนอน สิงหาวางมือของเขาลงบนมือของสโนวส์ก่อนจะคลายมือที่กำอยู่ ผีเสือสีเหลืองตัวน้อยๆ เกาะอยู่บนฝ่ามือเล็กๆของเธอ

"ว้าวววววว ผีเสื้อ พี่สิงหาขอบคุณนะคะ รู้ได้ยังไงว่าสโนวส์อยากดูผีเสื้อ"เด็กหญิงตัวน้องยิ้มแฉ่งแววตาฉายชัดถึงความดีใจ

"ไม่รู้สิ เห็นมันน่ารักดีคิดว่าสโนวส์ต้องชอบเลยพามันมาหาสโนวส์ไง มันตัวเล้กน่ารักเหมือนสโนวส์เลย"

"หึ!!!!ร้ายกาจแต่เด็กเลยนะมึง!!!." เสียงตัดพ้อจากคนไม่สบอารมณ์เอ่ยขึ้น

"พ่อสามอย่ามาว่าพี่สิงหาของสโนวส์นะ โป้งพ่อสามแล้ว พี่สิงหาไม่ต้องไปฟังนะคะพ่อสามเป็นคนไร้สาระค่ะ"เด็กหญิงตัวน้อยเอ่ยพร้อมกับตักกับข้าวแบ่งให้เด็กชายตัวน้อย

"เอาล่ะๆ กินกันซะทีเถอะ กูหิวแล้ว ทะเลาะกับเด็กหัดอายซะบ้างนะมึงไอ้สาม ลูกมีเพื่อนเล่นดีแล้ว มึงอย่าบ้าให้มาก รีบกินแล้วรีบไปทำงานซะ แล้วเรื่องมึงเมื่อคืนนี้ยังไม่เคลียส์นะ!!!!"

"ระ...เรื่องอะไร!!!" เสี่ยสามสะดุ้งเมื่อผู้เป็นพี่ชายเอ่ยถึงเรื่องเมื่อคืน

"เรื่องเหี้ยๆของมึงนั้นแหละ รีบกินข้าวแล้วไปหากูที่ห้องทำงาน!!" ประมุขของบ้านเอ่ยอีกครั้ง มีนาตักข้าวไปสั่นไปเพราะเธอคิดว่าบางทีเรื่องที่เขากำลังคุยกันอาจจะเป็นเรื่่องของเธอก็ได้

"มีนา ไม่สบายรึป่าวหน้าซีดมากเลยมือก็สั่นเป็นอะไร?หมอสองขยับแว่นพร้อมกับยื่นมือไปแตะหน้าผากของเด็กสาว

"ตัวรุมๆนะ เธอมีไข้หนิ เจอฤิทธ์สโนวส์เข้าไปล่ะสิเมื่อคืนถึงไข้ขึ้นเลยเนี่ย"หมอสองเอ่ยอีกครั้ง

"ไม่ใช่หรอกค่ะคงจะแค่เปลี่ยนที่นอนใหม่เลยยังไม่ชิน ไม่เกี่ยวกับคุณสโนวส์เลยค่ะ"

"สำออย มาทำงานได้ไม่กี่วันก็ป่วยซะล่ะ"คนร้ายกาจเอ่ยขึ้นคำพูดของเขาทำเอาเด็กสาวเกือบจะน้ำตาล่วง ทั้งๆที่เธอเป็นแบบนี้ก็มาจากฝีมือของเขาแท้ๆ เธออุตส่าห์คิดว่าเรื่องเมื่อคืนเขาคงทำไปเพราะขาดสติและเข้าใจผิดแต่ตอนนี้เธอเริ่มแน่นใจแล้วล่ะว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนนิสัยไม่ดีโดยพื้นฐานเพราะคำพูดเขามันบ่งบอกถึงตัวตนของเขาอย่างชัดเจน

"ไอ้สาม!!!! มึงจะไปไหนก็ไปๆขัดคนอื่นเขาตลอดมึงเป็นอะไรเนี่ย ไปให้พ้นหน้ากู มีนาเขามาดูแลสโนวส์ให้มึงยังปากเสียอีก ออกไป!!!! เฮียหนึ่งดูจะไม่สบอารมณ์กับน้องชายคนเล็กเสียแล้ว คนถูกตำหนิลุกขึ้นเดินกระแทกเท้าออกไปอย่างไม่พอใจ

ปัง!!!!!! เสียงแก้ววางกระแทกลงบนโต๊ะอย่างใส่อารมณ์

"เป็นส้นตีนไรของมึงว่ะ มาถึงก็แดกไม่พูดไม่จาแล้วมาใส่อารมณ์กับแก้วกูอีก!!!" ไทม์เพื่อนสนิทของเสี่ยสามผู้เป็นเจ้าของคาเฟ่กึ่งบาร์เหล้ากึ่งร้านกาแฟเอ่ยถามขึ้นเมื่อเพื่อนรักที่ไม่เคยโผล่หัวมาเลยในช่วงตอนกลางอยู่ๆก็มาแล้วกระดกเหล้าเพียวๆเข้าปากเหมือนตายอดตายอยาก

"ไม่รู้!!!!"

"อ้าว ไอ้นี้กวนส้นตีนแต่วันเลย อย่าบอกนะว่าช่วงนี้ของขาดถึงหงุดหงิดขนาดนี้?"

"คนอย่างกูไม่เคยขาด แต่ที่กูหงุดหงิดเพราะกูไม่คิดมาก่อนเลยว่ากูจะสำคัญน้อยกว่าเด็กห้าขวบกับพี่เลี้ยงหลาน!!!"

"ไหนเล่ามาดิ คนแบบไหนถึงทำให้เสี่ยสามหงุดหงิดได้ขนาดนี้?" เพื่อนสนิทที่รู้เช่นเห็นชาติกันมาตลอดหลายปีเอ่ยถามเพราะทั้งสองคนไม่เคยมีความลับต่อกัน ชายหนุ่มเล่าถึงที่มาของความหงุดหงิดครั้งนี้ให้เพื่อนสนิทตนฟังอย่างไม่ปิดบัง เขาเล่าทุกอย่าง แม้กระทั้งเรื่องที่เขาเปิดซิงพี่เลี้ยงคนใหม่ของหลานตนด้วย

"มึงมันงี่เง่า กลัวโดนแย่งความรักว่างั้น ไอ้บ้าเอ้ย!!!!"ทันทีที่ชายหนุ่มเล่าจบเพื่อนผู้รู้ใจก็วินิฉัยอาการได้ทันที

"กูไม่ได้งี่เง่า แล้วก็ไม่ได้กลัวด้วย แค่ลำคาญเห็นแล้าเก๊ะกะลูกตา ทั้งพี่ทั้งน้องเลย!!!!"

"แต่มึงเปิดซิงเขานะไอ้เหี้ยสาม แล้วมึงบอกเขายังเด็กมึงไม่สงสารเขารึไง!!!"

"เปิดซิงแล้วไงว่ะ มีผู้หญิงมากมายที่กูเปิดซิงไปก็ไม่เห็นมีใครตาย ทุกวันนี้ยังได้ผัวใหม่ระริกระรี้ได้ดีไปแล้วตั้งหลายคน แค่เปิดซิง ใครๆก็ต้องโดนทั้งนั้นแหละ"คำพูดร้ายกาจถูกพ่นออกมาจากปากของเพลบอยหนุ่ม เพื่อนที่ได้ฟังถึงกับส่ายหัวในความไม่แคร์ใครของเสี่ยสาม

"เห็นน่าไอ้เด็กนั้นแล้วกูโคตรหงุดหงิด น่าไล่ตะเพิดออกจากบ้านชิบหาย!!!"

"ทนเอาน่ามึงก็รู้ฤิทธ์หลานมึงดีนี้อยู่ไม่เกินอาทิตย์ก็เผ่นแน้บแทบทุกราย หลานมึงยิ่งไบโพล่าขึ้นๆลงๆเหมือนมึงอยู่ด้วย หึๆๆ!!!!

"มึงหลอกด่ากูอ๋อ หลายทีแล้วนะมึงเนี๊ย ทำไมไม่มีใครเข้าข้างกูเลยว่ะ!!!!"

"โตเป็นควายแล้วนะมึงอ่ะยังจะหาพักพวกอยู่ได้ กลัวกระทั้งเด็กตัวน้อยๆมาแย่งความรักจากหลานไป ไอ้ปัญญาอ่อน เรื่องเหล้าเรื่องยามึงเพลาๆลงบ้างนะ สักวันอย่าให้กูเห็นว่าช็อคตายหรือไปปีนหลังคาบ้านคนอื่นเหมือนในข่าวแล้วกัน!!!!

"ปากเสียไอ้ห่า กูไม่ได้ติดขนาดนั้น กูใช้แค่เวลาอยากเมาให้สุดแค่นั้นโว้ย!!!!" ขณะที่สองหนุ่มเพื่อนรักกำลังถกเถียงกันอยู่นั้นก็มีสายโทรเข้ามาที่เครื่องของเสี่ยสาม ชายหนุ่มหยิบขึ้นมาดูก่อนจะถอนหายให้ออกมาอย่างเบื่อหน่าย

"มึงรับสายพี่กูดิ แล้วบอกว่ากูเมาหลับไปแล้วกูขี้เกียจจะฟังพระเทศว่ะ!!!!"เขาพูดพร้อมกับโยนสมาร์ทโฟนเครื่องหรูของตนไปให้เพื่อน

"ไม่โว้ย!!!! กูไม่อยากมีปัญหากับพี่มึง เรื่องของมึงมึงต้องเผชิญหน้าเอง รับสายซะอย่างงอแงเป็นเด็ก"ไทม์ยัดมือถือใส่คืนมือของเจ้าของเครื่องก่อนจะรีบปลีกตัวไปทำงานในหน้าที่ของตนต่อ เสี่ยสามจึงจำใจกดรับสายผู้เป็นพี่ชายอย่างเลี่ยงไม่ได้

"มึงอยู่ไหน กูสั่งมึงไว้ว่ายังไง บอกให้รอที่ห้องทำงานไม่ใช่หรอ ออกไปหาพวกเพื่อนขี้ยาอีกแล้วใช่มั๊ยไอ้สาม!!!!!" เสียงจากปลายสายบ่งบอกถึงความไม่พอใจ

"เฮียก็คิดแต่ว่าผมต้องเป็นแบบนั้นตลอดเลยรึไง เส้นสายเยอะหูตาเยอะไม่ใช่หรอต้องรู้สิว่าผมไม่ได้ไปทำอะไรแบบที่เฮียพูด!!!!"

"ปากมึงมันดีไอ้สาม มึงรีบกลับบ้านเดียวนี้ไปอยู่เป็นเพื่อนสโนวส์ซะแล้วทำตัวดีๆด้วยล่ะถ้ากูรู้ว่ามึงทำอะไรกับมีนาและสิงหากูเอามึงตายแน่น!!!!!" พูดเพียงเท่านั้นผู้เป็นพี่ชายก็วางสายไป เสี่ยสามกำหมัดแน่น นึกน้อยใจพี่ชายคนโตที่เอาแต่ด่า ทั้งๆที่ตัวเขาก็โตแล้วและมีกิจการคอนโดและหอพักดูแลเลี้ยงตัวเองได้แต่ผู้เป็นพี่ชายกลับไม่เคยมองว่าเขานั้นโตเสียที ยังเอาแต่สั่งให้ทำโน้นทำนี้เหมือนเขาเป็นเด็กไม่มีผิด ทั้งที่ก่อนหน้านี้ตอนยังไม่มีสองพี่น้องนี้เข้ามาอยู่บ้านตัวเขายังไม่ถูกเมินใส่หรือต่อว่าขนาดนี้เลย นี้สองพี่น้องนั้นพึ่งมาอยู่ได้ไม่กี่วันแท้ๆตัวเขายังโดนด่าขนาดนี้ ถ้าขืนปล่อยให้อยู่นานวันไปเขาคงจะกลายเป็นหมาหัวเน่าแน่นๆ

"มีนา สิงหา กูจะทำให้พวกมึงกระเด็นออกไปจากบ้านกูให้ได้ ใครก็ไม่มีสิทธิ์มาแย่งความรักไปจากครอบครัวกู!!!!"

รถสอร์ตสีแดงราคาเหยียบร้อยล้านบาทพุ่งทะยายไปบนถนนด้วยความเร็วสูงจุดมุ่งหมายคือคฤหาสณ์หลังใหญ่ของตระกูล "โชคสมบัติมหาไพศาลสกุล" ...........

///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////