❖: “ความเข้าใจ..ไม่ได้แปลว่าไม่เจ็บ
แต่คือการไม่ผลักกันไป แม้จะเจ็บ”
⸻
o⌯ 3 วันถัดมา
o⌯ ความเงียบระหว่างเอรินกับซีลอนไม่ใช่ความห่างแต่คือ “การเว้นวรรค” ที่ทั้งคู่ต่างรู้ว่าจำเป็น
o⌯ ไม่มีใครพูดถึงอนาคต
o⌯ ไม่มีใครถามว่าจะไปทางไหน
o⌯ มีแค่บทสนทนาเบาๆ ในตอนเช้าและข้อความสั้นๆ ตอนเย็น ที่ส่งมาด้วยความตั้งใจ แม้จะไม่มีคำว่ารักก็ตาม
“วันนี้เธอเหนื่อยไหม..?”
“ทานข้าวเถอะ ก่อนหิวจนไม่รู้ตัว”
“ฉันยังอยู่ตรงนี้นะ ถึงไม่พูดถึงทุกวันก็ตาม”
⸻
o⌯ วันศุกร์ – ฝั่งของเอริน
o⌯ เธอกำลังจะออกจากออฟฟิศ
o⌯ เมื่อเพื่อนร่วมทีมคนหนึ่งเดินเข้ามาแล้วพูดแบบติดตลกว่า..
“เอริน..Oliver เขาพูดชื่อเธอบ่อยกว่าไฟล์งานอีกนะช่วงนี้”
“พวกเราเดาเล่นๆ ว่า.. ถ้าทีมต้องเลือกคนไปประชุมใหญ่ที่เกาหลีเดือนหน้า เขาคงเลือกเธอแน่..เพราะเหตุผลอื่นนอกจากฝีมือ :)”
o⌯ เอรินยิ้มน้อยๆ
o⌯ ไม่ตอบ แต่ในใจอยากจะพูดว่า อยากจะบ้า
