ღ︎ คุณหมอตามง้อ มาเฟียสาว ✌︎
1493 Words
ลินา :กลับมาอยู่ท่ามกลางโลกหรูหราอีกครั้งแต่ในความรู้สึกนั้น รู้สึก “ว่างเปล่า” ･✿
✿ลินา ;เธอคอยเปิดดูภาพถ่ายเดิมๆ ในรีสอร์ต แล้วแอบร้องไห้คนเดียวอยู่ตลอด +ﾟ
♡*:วันต่อมา
;ลินาได้ไปดูงานที่ โรงพยบาลแห่งหนึ่งที่หมอภาคินเคยทำงาน *:･。
♡*:ลินา ;ได้บังเอินเจอและได้พูดคุยกับคนไข้คนหนึ่งที่หมอภาคินเคยรักษา
:พวกเขาบอกกับลินาว่า “หมอคนนี้เค้าเป็นคนดูแลเอาใจใส่ทุกอย่าง สังเกตุอาการคนไข้ดีมาก และดูแลคนไข้เต็มที่มาก โดยที่ไม่เคยพักผ่อนเลย นึกถึงแต่คนไข้อย่างเดียว”
:แต่น่าเสียใจที่เค้าไม่ได้ทำงานที่นี้แล้ว ⋆⸜
𖧷𖡼 หนูเอ๋ยถ้าได้เจอผู้ชายแบบนี้ โชคดีมากและรักษาเค้าไว้ดีๆๆ นะ
『 “เขาไม่ได้รักษาแค่หัวใจ แต่รักษาความหวังด้วย”』
✿.｡.ลินา; ฉุกคิดขึ้นมาและเธอเริ่มเข้าใจว่า ᵕ̈ ความรัก ᵕ̈ คือ “ การยอมรับและให้อภัย ”
𐂂 ณ เกาะแห่งหนึ่ง 𖧷𖡼𖥧𖤥𖡼𖥧𖤥𖤣 𐂂
ด้านหมอภาคิน ได้หาทางติดต่อลินาทุกวิถีทาง แต่ก็ไม่เป็นผล
☼ ☽ หมอภาคิน ได้สอบถามเพื่อนที่เป็นหมอศัลยกรรม ณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่งที่ลินาเป็น CEO อยู่ ว่า ❛ เฮ้ย ไอ้หมอ ลินาเป็นงัยบ้างวะ ❜
✎เธอเขียนจดหมายบอกเลิกข้า แล้วเธอก็หนี้กลับมา กทม. เธอทำเอาซะข้า งง เลย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะสาเหตุไหน ที่ทำให้เธอหนี้ไปจากข้า
❁ หมอภาวัต อืม? ฉันก็เห็นเธอทำแต่งาน หน้าตาเธอดูเคร่งเครียดอยู่ตลอดเวลา ดูสีหน้าแว่วตาเธอไม่มีความสุขเอาซะเลย
❁ ฉันว่าแกลงมาดูเองกับตาเลยดีกว่า
❥ ฉันก็ว่าจะไปคุยไปเครียกับลินาให้รู้เรื่อง ว่าทำไมเธอถึงทิ้งกันไปไม่ลา สักคำ แต่รอทำธุระทางนี้เรียบร้อยจะไปคุยกับลินา
☬Ѿ ณ บริษัท เดอลาเซ่ ♡*
✬⸝⋆ลินาปรึกษาคุณพ่อว่า
:คุณพ่อคะ หนูรู้แล้วว่าตัวหนูเองต้องการอะไรมากที่สุด หนูไม่สามารถปล่อยผู้ชายคนนี้ไปจากชีวิตหนูไม่ได้ ถ้าขาดเค้าไปหนูอยู่ไม่ได้แน่ๆ ตอนแรกลินาจะไปตามง้อหมอภาคิน แต่กลับกลายว่าหมอภาคินเป็นคนมาง้อแทน
♡* ณ คืนหนึ่ง ☾
☔︎ ฝนตกหนักในค่ำคืนที่อากาศหนาวเย็นจนแทบจะจับต้องความเจ็บปวดในใจได้
☿☔︎ ภาคินยืนอยู่หน้าคฤหาสน์ตระกูลเดอลาเซ่ของเธอโดยไร้ร่ม เสื้อกาวน์สีขาวของเขาเปียกปอนไปทั้งตัว แต่ดวงตาคู่นั้นยังคงแน่วแน่เช่นเดิม
*｡“นายมาทำไม”เสียงเรียบเย็นดังขึ้นจากด้านบนบันได ลินาสวมชุดสูทสีดำที่สะท้อนแสงฟ้าผ่าราวกับราชินีผู้ไม่เคยรู้จักคำว่าอ่อนแอ
*｡“มาง้อ” เขาตอบตรง ๆ โดยไม่อ้อมค้อม
*｡หญิงสาวหัวเราะในลำคอ ดวงตาคมเข้มมองเขาอย่างเย้ยหยัน
♡*:“หมออย่างนาย กล้าบุกมาในถิ่นของมาเฟีย? ไม่กลัวจะโดนยิงทิ้งหรือไง”
♡*“กลัว…” ภาคินพยักหน้า “แต่กลัวเสียเธอไปมากกว่า”
｡✿*ﾟลินา ชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็รีบเก็บสีหน้า เธอกลับเดินลงมาช้า ๆ ในมือยังถือปืนพกสีดำที่ซ่อนอยู่ใต้เสื้อคลุม ราวกับจะเตือนว่าอย่าคิดเล่นกับหัวใจเธออีก
♡*:･“หัวใจของฉันมันไม่ใช่ของเล่น”
♡*:･“และหัวใจของฉันก็เป็นของเธอมาตลอด ลินา”
｡✿*ﾟเธอนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะเบือนหน้าหนี ทว่ามือที่ถือปืนกลับสั่นน้อย ๆ อย่างห้ามไม่อยู่
♡*:･“…รู้ไหมภาคิน คนอย่างฉันไม่เชื่อในความรัก…แต่เพราะนาย ฉันเกือบเชื่อมันไปแล้ว”
｡✿*ﾟชายหนุ่มเดินเข้าไปใกล้โดยไม่กลัวว่าปืนในมือเธอจะลั่น
¸♪ ♡*:“งั้นก็ให้ฉันทำให้น่าเชื่ออีกครั้งได้ไหม ไม่ใช่ในฐานะหมอ แต่ในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง ที่รักเธอมากพอจะทิ้งทุกอย่าง แม้กระทั่งชีวิต”
｡✿*ﾟเสียงฟ้าผ่าดังสนั่นพร้อมกับหยดน้ำตาที่เธอไม่อาจห้าม ลินาค่อยๆ วางปืนลง และในวินาทีนั้น เขาก็รวบร่างเธอเข้ากอดไว้แน่น
｡✿*ﾟบางที หัวใจมาเฟียก็ต้องการแค่คนที่กล้าเสี่ยงเพื่อรักจริง
❤︎⍤⃝ แสงไฟสลัวภายในห้องพักชั้นบนของคฤหาสน์เดอลาเซ่ แทบจะทำให้ภาพทุกอย่างดูเบลอ ยกเว้นดวงตาของคนสองคนที่มองกันนิ่งงันอยู่กลางห้อง
¸♪♡*:ไม่คิดเลยว่าเธอจะยอมให้ฉันขึ้นมาคุย สองต่อสอง” ภาคิน พูดเบาๆ เสียงของเขาอ่อนลงกว่าทุกครั้ง
♪♡*:“ฉันก็ไม่คิดเหมือนกัน” ลินาตอบเรียบ ดวงตาเธอยังมีเกราะกำบังบาง ๆ แม้ไม่มีอาวุธในมือ แต่คำพูดของเธอก็แหลมคมเหมือนมีดสั้น
♁ ♂ ภาคินเดินเข้าไปใกล้ช้าๆ ไม่แตะต้อง ไม่เร่งเร้า เพียงแค่ปล่อยให้ความเงียบระหว่างคนสองคนซึมลึกเข้าไปในบรรยากาศ
¸♪♡*ขอโทษ…สำหรับทุกอย่างที่ทำให้เธอเจ็บ”
ღ｡ลินาเงียบ ก่อนจะถอนหายใจและหันหลังให้ “ฉันไม่ใช่คนที่ให้อภัยง่ายๆ นายก็น่าจะรู้”
♪♡*:ฉันไม่ต้องการคำให้อภัย ฉันต้องการเธอกลับมาในชีวิตฉัน”
*★. หญิงสาวสะบัดตัวกลับมาอย่างรวดเร็ว เดินประชิดเขาจนชิดอก เสียงของเธอต่ำแต่หนักแน่น แล้วตอนนี้คิดว่าแค่คำพูดไม่กี่คำจะเปลี่ยนทุกอย่าง?”
*★. ภาคินไม่ตอบ เขายื่นมือไปแตะแก้มเธอเบา ๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความสำนึก “งั้นให้ฉันพิสูจน์ ด้วยการอยู่ตรงนี้ ทั้งคืน ถ้าเธอจะตวัดดาบใส่ใจฉันอีกครั้งก็ยอม ขอแค่อย่าผลักฉันออกจากหัวใจเธออีก”
*★. เธอชะงัก ใจสั่นเล็กน้อยแต่พยายามซ่อน
♪♡*:･“นายมันบ้า…”
♪♡*:･“บ้าเพราะรักเธอ”
*★. ลินาหลับตา ยื่นหน้าขึ้นมาเล็กน้อย
*★. เป็นสัญญาณเล็กๆ ที่ภาคินรับรู้ได้ทันที เขาก้มลงช้าๆ ประทับริมฝีปากลงไปอย่างแผ่วเบาแต่หนักแน่น ราวกับจะสื่อว่าความเจ็บปวดทั้งหมด เขาจะชดใช้ด้วยความรักที่มั่นคง
¸♪♡*:･ เมื่อริมฝีปากแยกจากกัน เสียงหอบหายใจของเธอเบาจนแทบไม่ได้ยิน แต่แววตาที่มองเขากลับไม่เย็นชาอีกต่อไป
¸♪♡*:“ฉันให้โอกาสนายอีกครั้ง…”
¸♪♡*:“และฉันจะไม่ทำมันพังอีก ลินา”
¸♪♡*:ไฟในห้องสลัวลงอีกระดับ ลมจากภายนอกพัดม่านบางปลิวไหว คนสองคนที่เคยมีช่องว่างระหว่างกัน กำลังละลายมันด้วยความรู้สึกที่ไม่มีคำพูดใดอธิบายได้ทั้งหมด
¸♪ ♡*:คืนนี้จะไม่มีอาวุธ ไม่มีสงคราม
¸♪ ♡*:มีเพียงแค่ความรักที่เปลือยเปล่าและจริงใจ
♡*:ลินานั่งนิ่งอยู่ที่ปลายเตียง แสงโคมไฟหัวเตียงจับแสงเข้ากับผิวเธอราวกับเคลือบไว้ด้วยแสงจันทร์
♡*:ภาคินเดินเข้ามาเงียบๆ ไม่มีคำพูด ไม่มีคำถาม เขาเพียงยื่นแก้วชาสมุนไพรอุ่นๆ ให้เธอเหมือนทุกครั้งที่เธอเครียด
♡*:ลินารับมันมา แต่ไม่ได้ดื่มทันที
“ทำไมถึงไม่พูดอะไรเลย?”
♡*:เธอถามเบาๆ ไม่ใช่ประชด แต่เหมือนกำลังทดสอบความเงียบ
♡*:ภาคินนั่งลงข้างๆ มือวางบนหัวเข่าอย่างสุภาพ แววตาของเขานิ่ง แต่นุ่มลึกกว่าใครจะมองเห็น
“เพราะเธอเคยบอกว่าไม่อยากให้ใครมาสั่งใจเธอ”
♡*:เขาหันมาสบตาเธอ
“งั้นคืนนี้ ฉันเลยไม่พูดอะไรเลย จะได้ไม่ขัดใจ”
♡*:ลินาหลุดยิ้มจาง ๆ แทบไม่ได้ตั้งใจ
♡*:เธอมองแก้วชาในมือ ก่อนจะพูดแผ่วเบา
“…หมอภาคิน นายเป็นคนประเภทที่น่าหงุดหงิดมากนะ”
“แล้วเธอก็ยังปล่อยให้ฉันอยู่ตรงนี้”
♡*:เขาตอบกลับทันที พร้อมกับยื่นนิ้วแตะหลังมือเธอเบาๆ สัมผัสนั้นบางเบา แต่ในใจของเธอกลับสะเทือนเหมือนพายุ
♡*:ลินาค่อยๆ หันไปมองเขาเต็มตา โดยไม่ปกป้องตัวเองด้วยคำพูด หรือท่าทีแข็งกระด้างอีก
“นายรู้ใช่ไหม ว่าฉัน ไม่ใช่คนที่ควรค่าให้ใครรักง่าย ๆ”
♡*:ภาคินถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะโน้มตัวลง…ใช้หน้าผากแตะหน้าผากเธออย่างแผ่วเบา
“ลินา ฉันไม่รักเธอง่าย ๆ เลยนะ” เธอชะงัก
“ฉันรักเธอ ยากมาก รักทั้งในวันที่เธอผลักฉันออก รักตอนที่เธอเอาปืนจ่อหัวฉัน รักทั้งที่รู้ว่าหัวใจเธอมีสนามรบซ่อนอยู่ทุกทิศทาง”
** ☃︎ เขาหยุด︎ ☃︎**
♡*:แล้วพูดต่อด้วยเสียงเบาเหมือนคำสาบาน
“แต่คืนนี้ ขอแค่เธอไม่ต้องสวมเกราะ”
♡*:ลินาเงียบไปอึดใจ ก่อนจะวางแก้วชาลงบนโต๊ะ มือที่สั่นน้อย ๆ ค่อย ๆ เอื้อมไปจับมือเขาแน่นขึ้น เหมือนจะบอกว่า เธอพร้อมแล้ว
♡*:คืนที่เธอไม่ใช่ผู้นำ ไม่ใช่หัวหน้าตระกูล ไม่ใช่หญิงผู้ไร้ช่องโหว่
☃︎ แต่เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง ที่อยากให้ตัวเองได้พักจากทุกสนามรบบ้าง และภาคินก็คือที่พักนั้น
- Writer
