🌤️ ตอน: เช้าแห่งความเปลี่ยนแปลง Pass II

2449 Words

𖡼𖥧เสียงหวูดลมยามเช้ากรีดผ่านหน้าต่าง กระจกแตกร้าวของห้องควบคุม เป็นจังหวะเดียวกับที่ไฟสถานะแดงบนจอแท็บเล็ตเปลี่ยนเป็นเขียวสดราวหยดน้ำค้างยามแรกอรุณ 𖡼𖥧ภาคินปล่อยลมหายใจยาวที่เขากักเก็บไว้ตั้งแต่สี่นาทีก่อน นิ้วมือเรียวยาวของเขาชะงักค้างกลางอากาศ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มสะท้อนข้อความสุดท้ายบนหน้าจอ ระบบควบคุมโดรน:ตัดการเชื่อมต่อภายนอกสำเร็จ 𖡼𖥧 เขาทิ้งแท็บเล็ตอย่างคนที่เพิ่งโยนห่วงโซ่พันธนาการออกจากข้อเท้า 𖡼𖥧 เสียงโลหะกระทบพื้นดังแกร้งคล้ายระฆังปลุกวิญญาณให้ตื่น 𖡼𖥧 ภาคินก้าวกลับไปยังมุมห้องที่สว่างไสวน้อยที่สุด ที่ซึ่งลินานั่งอยู่ในเงาและกลิ่นคาวเลือด 𖡼𖥧 แม้ผ้าพันแผลชั่วคราวที่เขาพันบาดแผลให้เธอจะซับเลือดไว้มากเท่าใด สีซีดเผือดบนริมฝีปากของลินาก็ยังบอกชัดว่าเธอเสียเลือดมากเกินไป 𖡼𖥧 แต่เธอยังยิ้ม ยิ้มบางๆ ที่ทำให้ทุกเสียงระเบิดด้านนอกคล้ายหายไปพร้อมหมอกเช้า 𖡼𖥧 ภาคินทรุดลงคุกเข่า มือหนาอุ่นกำมือสั่นเย็นของเธอแน่นราวตั้งใจสูบไล่แรงใจเข้าสู่หลอดเลือดที่พร่องไป “ฉันไม่ได้เลือกเธอ แทนสงคราม” 𖡼𖥧 น้ำเสียงเขาเบาจนหลอมละลายไปกับหอบหายใจ “แต่ถ้ามีเธออยู่ ฉันจะไม่ต้องเลือกระหว่างรักกับชัยชนะอีกต่อไป” 𖡼𖥧 ลินาหลุบตา เหลือบมองกระจกแตกร้าวเบื้องหลังเขาที่สะท้อนเปลวเพลิงระยะไกล 𖡼𖥧 เงาของโดรนติดอาวุธลอยวนเหนือคฤหาสน์ยังคงมีอยู่ แต่ไร้คำสั่งบินอย่างไร้จุดหมาย 𖡼𖥧 เลือดอุ่นหยดจากฝ่ามือเธอลงสู่พื้นหินอ่อนเย็นเฉียบหยดแล้วหยดเล่า แต่ทุกหยดถูกมือหมอหนุ่มต้านไว้ด้วยแรงกุมอ่อนโยน 𖡼𖥧 เขาก้มลงกระซิบแทบจะชิดปลายคางเธอ “ให้ฉันรักษาเธอเถอะ ลินาให้ฉันรักษาทั้งเธอและสงครามที่ฝังอยู่ในใจเธอ” 𖡼𖥧 เธอหลับตาลง ขนตายาวสั่นไหว กำฝ่ามือเขาตอบเบาๆ ชั่วขณะนั้น เสียงคีย์การ์ดสแกนจากประตูเหล็กฝั่งตรงข้ามดังขึ้น พาเอาความตึงเครียดกลับสู่ห้อง 𖡼𖥧 ภาคินหันขวับไปทางต้นเสียง สองมือยังไม่ปล่อยมือเธอ พลันประตูเลื่อนออก เผยให้เห็นลูกสมุนมาเฟียในชุดเกราะเสียบปลั๊กวิทยุสื่อสารตรงไหล่ 𖡼𖥧 ลมหายใจภาคินตีตื้นที่ลำคอ แต่องค์รักษ์คนสนิทของลินาชูมือเป็นเชิงสัญญาณปลอดภัย “พื้นที่ชั้นล่างเคลียร์แล้วครับ บอส” ชายคนนั้นรายงาน รอยคราบดินปืนและเหงื่ออาบแก้ม 𖡼𖥧 ภาคินพยักหน้า ก่อนจะหันกลับมาหาหญิงสาว “เราต้องพาเธอลงไปที่ห้องพยาบาลชั้นสามทันที เลือดสำรองพร้อมไหม” “สั่งเตรียมไว้แล้ว” องค์รักษ์ตอบพลางชำเลืองดูเจ้านายที่นั่งพิงผนังสีเทา “แต่คุณหมอต้องรีบ เราไม่รู้ว่าศัตรูมีกี่ชุดบุกซ้ำ” 𖡼𖥧 ภาคินเหยียดหลัง สูดลมหายใจลึก เขาประคองตัวลินาขึ้นช้าๆ ชุดนอนผ้าไหมสีดำของเธอซับเลือดสีแดงเข้มจนกลายเป็นเฉดไหม้ เขากระซิบอีกครั้งขณะสวมถุงมือแพทย์ยางสีซีด “เช้านี้จะไม่ใช่จุดเริ่มต้นสงคราม แต่จะเป็นจุดเริ่มต้นชีวิตใหม่ของเรา” 𖡼𖥧 ลินาลืมตา น้ำเสียงอ่อนแรงแต่มั่นคง “หมอภาคิน สัญญาได้ไหมว่าเมื่อทุกอย่างจบ ฉันจะได้ยินเสียงหัวใจฉันเต้นข้างๆ คุณไม่ใช่เสียงอาวุธ” 𖡼𖥧 ภาคินยิ้ม นัยน์ตาทอประกายเหมือนพระอาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้า “ฉันสัญญา” 𖡼𖥧 ขณะมือเขาประคองเธอก้าวแรกออกจากห้อง บานประตูเหล็กรูดปิดตามหลัง 𖡼𖥧 เสียงระเบิดลูกใหม่กึกก้องห่างออกไปหลายห้อง แต่ภายในคฤหาสน์แห่งนี้ ไม่มีช่องว่างให้ความกลัวแทรกได้อีกแล้ว และในรุ่งสางที่อาบย้อมคฤหาสน์ด้วยแสงสีทอง 𖡼𖥧 สองหัวใจที่เคยยืนอยู่คนละฟากสมรภูมิ เริ่มเต้นจังหวะเดียวกันเป็นครั้งแรกค่อยๆ พาไปสู่การหลบหนี การต่อสู้ และการเปิดใจในยามคับขันของลินาและหมอภาคิน => หัวใจในเงาเพลิง 𖡼𖥧 เสียงสัญญาณแจ้งเตือนจากระบบรักษาความปลอดภัยยังคงดังเป็นจังหวะถี่ เสียงคล้ายหัวใจเต้นผิดจังหวะของ คฤหาสน์ที่กำลังจะล่มสลาย 𖡼𖥧 ภาคินพยุงลินาอย่างระมัดระวัง เคลื่อนผ่านโถงกระจกที่เคยหรูหรา บัดนี้เต็มไปด้วยเศษซากและกลิ่นเขม่าควัน 𖡼𖥧 เขารู้ว่าเธอเจ็บแค่ไหน ทุกก้าวคือการฝืนทั้งร่างกายและหัวใจ แต่เขาก็ยังไม่ปล่อยมือจากเธอแม้แต่วินาทีเดียว “คุณต้องพัก” เขากระซิบข้างหูเธอเมื่อเห็นสีหน้าที่เริ่มซีดกว่าเดิม “ไม่ได้” ลินาส่ายหน้าเบาๆ “ข้างล่างมีแฟ้มข้อมูลของ Operation Ashthorn ถ้าเราไม่เอามันออกไป ทุกอย่างที่เราสู้มา มันจะไร้ค่า” 𖡼𖥧 ภาคินหยุดเดิน แววตาเขาสั่นไหวเมื่อได้ยินชื่อที่ไม่มีใครควรพูดถึงอีก “แต่คุณ เลือดคุณกำลังจะหมด” “แต่หัวใจฉันยังอยู่ตรงนี้ ข้างคุณ” ลินากำมือเขาแน่น “อย่าปล่อยให้มันเต้นไปเปล่าๆ” 𖡼𖥧 เขากัดฟันแน่น สูดหายใจลึกเหมือนแพทย์ที่ต้องผ่าตัดโดยไม่มีเครื่องมือ เขารู้ดีว่าคนตรงหน้าเขาไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดา เธอเป็นทั้งเป้าหมายของศัตรู และศูนย์กลางของแผนที่สามารถจุดไฟสงครามโลกใต้เงาได้ภายในคลิกเดียว 𖡼𖥧 พวกเขามุ่งลงไปยังชั้นใต้ดิน ซึ่งเก็บฐานข้อมูลลับสุดยอดไว้ ผ่านทางเดินแคบมืดที่ซ่อนอยู่หลังผนังลายวอลเปเปอร์ลอกลายของห้องทำงานเก่า เสียงฝีเท้าไล่ล่าดังขึ้นเป็นระยะจากด้านบน คล้ายเสียงของอดีตตามมาไม่ห่าง 𖡼𖥧 ประตูนิรภัยเบื้องหน้าปรากฏขึ้น ทว่ารหัสผ่านไม่ใช่สิ่งเดียวที่ขวางพวกเขา แต่คือความทรงจำเก่าในบันทึกนรกที่ลินาไม่เคยอยากเปิดอ่านซ้ำ “เธอแน่ใจเหรอว่าจะเอาข้อมูลนี่ไป” ภาคินถามอีกครั้ง เขามองเธอไม่ใช่ในฐานะหมอ แต่มากกว่านั้น ในฐานะผู้ชายคนหนึ่งที่เริ่มรู้สึกกลัว จะเสียเธอไป 𖡼𖥧 ลินาสบตาเขา ดวงตาเธอมั่นคงยิ่งกว่าเสียงระเบิดด้านบน “ฉันเคยเสียพ่อไปในปฏิบัติการที่ไม่มีชื่อ ตอนนี้ฉันจะไม่ยอมเสียคุณ ในปฏิบัติการที่ไม่มีความจริง” 𖡼𖥧 เธอยกมือแตะรหัสลับ ระบบปลดล็อกพร้อมเสียงแกร๊กโลหะ ถาดลิ้นชักเลื่อนออกช้า ๆ ในช่องนั้นคือไดรฟ์สีดำเล็กจิ๋ว แต่มันคือกุญแจของทั้งอำนาจ และการล่มสลายของอาณาจักรเงา 𖡼𖥧 ทันใดนั้น เสียงกระสุนเจาะทะลุเพดานห้องใต้ดินตกลงมาตรงหน้า! พวกเขาทั้งคู่ก้มตัวหลบ ลินากัดฟันแน่น ฝ่ามือเปื้อนเลือดยื่นไดรฟ์ให้ภาคิน “หนีไป ถ้ามีใครต้องอยู่ มันต้องเป็นฉัน” “ลินา อย่าพูดแบบนั้น” “คุณคือคนเดียวที่รักษาโลกนี้ได้ แต่ฉันคือคนที่ทำมันพัง” 𖡼𖥧 เธอฝืนยิ้มทั้งน้ำตา แต่เขาไม่ยอมให้เธอหยุดหายใจในฉากสุดท้ายนี้ ไม่ใช่วันนี้! “ไม่” ภาคินคว้าแขนเธอไว้แน่น “ถ้าจะจบ เราจะจบด้วยกัน หรือเริ่มใหม่ ด้วยกัน” 𖡼𖥧 เขาดึงร่างเธอมากอดแน่นในวินาทีนั้น ขณะที่เสียงระเบิดลูกใหม่กึกก้องขึ้นมาอีกรอบ 𖡼𖥧 ผนังห้องสั่นสะเทือน แต่ไหล่ของภาคินมั่นคงเหมือนกำแพงเหล็ก 𖡼𖥧 ท่ามกลางความตาย เขาเลือกปกป้องชีวิต 𖡼𖥧 ท่ามกลางซากปรัก เธอเลือกเก็บหัวใจ และในวินาทีที่ใครๆ คิดว่าจะไม่มีทางรอด หมอหนุ่มกับมาเฟียหญิง เลือกจะรอดไปพร้อมกันเสียงเตือนระเบิดชั้นล่างดังขึ้น 𖡼𖥧 ภาคินประคองร่างของเธอ พร้อมไดรฟ์ในมือที่แน่นพอๆ กับคำสาบานในใจ 𖡼𖥧 เขาจะรักษาเธอ แม้ต้องผ่าทั้งโลกออกเป็นสองซีกเพื่อทำให้มันเกิดขึ้น “ลินา” กับ “หมอภาคิน” ฝ่าวิกฤตออกจากคฤหาสน์ ที่เต็มไปด้วยแรงระเบิด การไล่ล่า และการตัดสินใจที่อาจเปลี่ยนแปลงชีวิตพวกเขาไปตลอดกาล => เส้นทางเลือดและแสงแรกแห่งอิสรภาพ 𖡼𖥧 เสียงระเบิดสะเทือนพื้นคฤหาสน์จนฝุ่นผงร่วงจากเพดานเหมือนหิมะถล่มกลางนรก 𖡼𖥧 ไฟฉายจากอาวุธของหน่วยล่าทางการทหารส่องวูบวาบจากชั้นบน กวาดหาศพและร่องรอยของชีวิตที่ยังไม่ตาย 𖡼𖥧 ภาคินอุ้มลินาขึ้นแนบอก มืออีกข้างกุมแฟลชไดรฟ์แน่น ชิ้นส่วนของความจริงที่อาจพังทั้งอาณาจักรเงา และช่วยชีวิตผู้บริสุทธิ์นับพันคน 𖡼𖥧 เส้นทางหนีเดียวที่เหลือคืออุโมงค์ลับใต้ดิน ที่ทอดผ่านห้องเก็บไวน์เก่าซึ่งถูกปิดตายมานานหลายปี “ล็อคเกอร์ไวน์ฝั่งซ้าย แถว D5” ลินาเอ่ยเสียงแผ่ว แต่แม่นยำ “หลังแผ่นไม้ มีคันโยกกลไกเก่า พ่อฉันสร้างมันไว้ตอนสงครามกลางเมือง” 𖡼𖥧 ภาคินเตะประตูห้องเก็บไวน์เปิด ร่างเขาโถมเข้าฝ่ากลุ่มฝุ่นและใยแมงมุม 𖡼𖥧 เขามองหาคันโยกตามที่เธอบอก เสี้ยววินาทีหนึ่ง เขากลัวว่ากลไกจะไม่ทำงานอีกแล้ว แต่เสียง “แกร๊ก” ของคันโยกถูกดึงลงพร้อมการสั่นสะเทือนเบา ๆ 𖡼𖥧 บานไม้ผนังเลื่อนเปิด เผยให้เห็นอุโมงค์มืดสนิททอดลึกไปในเงา 𖡼𖥧 เขาหันมามองเธออีกครั้ง แม้ในยามซีดเผือด ดวงตาเธอยังเปล่งแสงเหมือนเปลวเทียนท้าสายลม “อีกนิดเดียว ลินา รอฉันรักษาเธอให้หายก่อน แล้วเราค่อยทำลายทุกอย่างที่มันเคยผิด” 𖡼𖥧 เธอพยักหน้าเบาๆ ก่อนเสียงคำรามจากระเบิดลูกใหม่จะดังก้องไล่หลัง 𖡼𖥧 สะเก็ดกระสุนเฉียดผ่านผนังอุโมงค์ ขณะที่ภาคินมุดเข้าด้านใน ประตูอัตโนมัติค่อยๆ เลื่อนปิดหลังพวกเขา 𖡼𖥧 แต่พวกเขายังไม่รอด ❖ ในขณะที่ภาคินวิ่งตามอุโมงค์ยาว เสียงรองเท้าทหารหนักๆ เริ่มได้ยินชัดขึ้นจากด้านหลัง ไม่ใช่แค่หน่วยล่า แต่เป็น “ผู้กุมเกม” คนที่รู้ว่าแฟลชไดรฟ์นั้นเก็บอะไรไว้ 𖡼𖥧 เสียงวิทยุสื่อสารแทรกซึมเข้ามาจากหูฟังที่ลินาแอบเก็บไว้ในต่างหูเพชร “บอสหญิงยังไม่ตาย แฟลชไดรฟ์หายไปจากห้อง 4D คำสั่งใหม่ กำจัดหมอภาคินทันที” 𖡼𖥧 ลินาหลับตาแน่น เธอรู้ดี คำสั่งนี้ออกจากปากคนที่เธอเคยไว้ใจที่สุด “หยุด!” เสียงเย็นเยียบดังมาจากด้านหลังอุโมงค์ พร้อมร่างหนึ่งในชุดทหารพิเศษยืนขวาง 𖡼𖥧 ชายหน้านิ่ง ผู้เคยเป็นมือขวาของลินา บัดนี้ยกปืนขึ้นเล็งตรงมาที่หมอภาคิน “ส่งแฟลชไดรฟ์มา” เขาพูดด้วยน้ำเสียงไม่สะทกสะท้าน “แล้วฉันจะปล่อยให้เธอได้รักษาเธอ แค่ครั้งสุดท้าย” 𖡼𖥧 ภาคินไม่ตอบ แต่สายตาหยั่งถึงบางอย่างที่อยู่หลังศัตรู ตลับแก๊สฉุกเฉิน ติดผนังเก่า 𖡼𖥧 เขาเหลือบมองลินาเพียงครู่เดียว เธอก็พยักหน้าเบาๆ แบบรู้ใจ “งั้นนายรักษาคำพูดด้วยล่ะ” ภาคินกระซิบ แล้วเขาก็พุ่งตัวปาแฟลชไดรฟ์ไปอีกทิศ ก่อนใช้มืออีกข้างหยิบตลับแก๊สฟาดกับผนังจนระเบิดควันตลบ! 𖡼𖥧 ชายชุดดำยิงสวนแต่พลาดเสียงกระสุนเฉียดเฉียด 𖡼𖥧 ภาคินอุ้มลินาวิ่งฝ่าควันออกไปอีกทาง เสียงไอ้ชุดดำสบถลั่น “มันเบี่ยงทิศ! ไล่ไปอีกทาง!” ❖ ปลายอุโมงค์เผยให้เห็นทางออกใต้โขดหินด้านหลังคฤหาสน์ แสงเช้าทะลุผ่านหมอกหนา ทาบเงาพวกเขาไว้เบื้องหลัง 𖡼𖥧 ภาคินทรุดลงท่ามกลางผืนหญ้าเขียวขจีที่ปนเปื้อนเขม่าควัน เขายังหายใจแรง มือยังคงกุมลินาแน่น 𖡼𖥧 ลินาหลับตา รอยเลือดเปื้อนแก้มขาว ริมฝีปากแห้งขยับอย่างยากลำบาก “เรา..หนี..ได้ไหม..” 𖡼𖥧 ภาคินโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้จนเธอได้ยินเสียงหัวใจเขาชัดเจน “เราไม่ได้หนี..เรารอดต่างหาก” ❖ เสียงเฮลิคอปเตอร์ลำเล็กของเครือข่ายพันธมิตรลอยต่ำเหนือเขตหุบเขา 𖡼𖥧 เขาโบกมือเรียก พลันเปลวแสงจากฟ้าเริ่มสาดส่องผ่านเมฆหนา และเมื่อร่างของหมอภาคินอุ้มหญิงมาเฟียผู้เปื้อนเลือดขึ้นเฮลิคอปเตอร์ 𖡼𖥧 เสียงใบพัดคือสัญญาณของการเริ่มต้นใหม่ ไม่ใช่การสิ้นสุดสงคราม..แต่คือจุดเริ่มของการต่อสู้เพื่อสันติภาพที่แท้จริง “และหัวใจของเขา..จะรักษาเธอจนวันสุดท้าย” 𖡼𖥧 บนเฮลิคอปเตอร์จาก “การหลบหนี” ไปสู่ การรักษา และคำสารภาพ ที่ไม่ใช่แค่เรื่องหัวใจ..แต่เป็นความจริงที่ถูกซ่อนไว้ตลอดมา “เส้นทางเลือดและแสงแรกแห่งอิสรภาพ” => หัวใจในมือหมอ 𖡼𖥧 เสียงใบพัดหมุนครืนๆ เหมือนหัวใจเต้นรัวของภาคิน เฮลิคอปเตอร์ลำเล็กต้านลมขึ้นสู่ฟ้าสีหม่น ปีกเครื่องบินกวาดหมอกเช้าออกจากทิวเขาราวกับกำลังเปิดม่านของโชคชะตาใหม่ 𖡼𖥧 ภาคินวางร่างของลินาบนเบาะพยาบาลด้านใน ดวงตาเธอปิดสนิท ผิวซีดเผือดราวกระดาษขาวที่ซับเลือดจนเปียก “เธอเสียเลือดมากเกินไป..” เขากระซิบกับตัวเอง พลางควักอุปกรณ์ฉุกเฉินจากกระเป๋าแพทย์ 𖡼𖥧 มือเขาเย็นเฉียบ แต่สั่นเพียงเสี้ยววินาทีก่อนจะเปลี่ยนเป็นความนิ่งดุจศัลยแพทย์บนโต๊ะผ่าตัด 𖡼𖥧 เขาเสียบเข็มน้ำเกลือ เสริมออกซิเจนเบาๆ แล้วฉีดยาห้ามเลือดเข้าสายเส้น 𖡼𖥧 ขณะเขาทำงาน เสียงนักบินรายงานระยะทางสั้นๆ “อีก 9 นาที ถึงจุดนัดเปลี่ยนเฮลิคอปเตอร์ฝั่งสวิตซ์..จากนั้นอีก 20 นาที จะถึงโรงพยาบาลเครือพันธมิตร” 𖡼𖥧 ภาคินพยักหน้ารับโดยไม่ละสายตาจากใบหน้าของเธอ แต่แล้ว..เสียงพึมพำเบาๆ แทรกผ่านเสียงเครื่องยนต์ “หมอภาคิน..” 𖡼𖥧 ดวงตาเธอเปิดขึ้นช้าๆ แม้มัวแต่เต็มไปด้วยแสงของความมีชีวิต 𖡼𖥧 เขาก้มลงมาใกล้จนสัมผัสลมหายใจอ่อนแรงของเธอได้ “อยู่กับฉันนะลินา..ฉันรักษาเธอได้..ฉันไม่ใช่แค่หมอ..ฉันคือคนที่..” 𖡼𖥧 ลินาเอื้อมมือเปื้อนเลือดแตะที่ปลายคางเขาเบาๆ ราวกับขอให้หยุดพูด เพื่อเธอจะได้พูดแทน “คุณรู้ไหม..ฉันไม่เคยเชื่อเรื่องปาฏิหาริย์” 𖡼𖥧 เธอกลั้นหายใจครู่หนึ่ง ก่อนพูดต่อด้วยเสียงเบากว่าเสียงหัวใจของเขา “แต่ถ้าการได้รักคุณ..คือสิ่งเดียวที่ไม่อธิบายได้ในชีวิตฉัน..งั้นฉันขอยอมให้ตัวเอง เชื่อ สักครั้ง” 𖡼𖥧 ภาคินนิ่งงัน เหมือนโดนตัดขาดจากเสียงทุกสิ่งนอกจากเสียงนั้น “ฉัน..เคยฝันว่าจะเปลี่ยนโลกด้วยอำนาจ แต่วันนี้..ฉันแค่อยากใช้ชีวิตในโลกเล็กๆ ข้างหมอคนหนึ่ง..ที่รักษาฉันทั้งตัวและหัวใจ” 𖡼𖥧 ภาคินกลืนน้ำลายฝืดๆ แววตาเขาร้อนราวมีน้ำทะเลสาปซ่อนอยู่ในขอบตา “ฉันไม่ใช่หมอธรรมดา..? เขาเอ่ยเสียงเครือ 𖧷𖡼𖥧𖤥𖡼𖥧𖤥𖤣

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more