กลรักวายร้าย

เป็นได้แค่เพื่อน

คฤหาสน์ชโยดม

เช้านี้คุณนายใหญ่นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ภายในห้องรับแขกและรอบๆตัวรายล้อมไปด้วยบริวารและเลขาคนสวยซึ่งกำลังพยายามหาข้อยุติเกี่ยวกับเรื่องสำคัญบางเรื่องกันอยู่

ณดล เดินเข้าบ้านมาอย่างสะบายอารมณ์เสียงผิวปากดังมาแต่ไกล

เขากำลังจะเดินขึ้นบันไดเพื่อขึ้นไปนอนพักผ่อนตามปกติแต่ก้อต้องหยุดเท้าลงเมื่อได้ยินเสียงคุณย่าของเขาเรียกไว้

"ตาดล มาหาย่าก่อน" เสียงทรงอำนาจของท่านเอ่ยขึ้น

ชายหนุ่มจำใจต้องเดินย้อนกลับไปหาผู้เป็นย่าอย่างไม่เต็มใจนัก

"คุณย่ามีไรรีบพูดนะครับผมง่วงจะไปนอน"บอกผู้เป็นย่าแล้วเดินไปนั่งพาดขาตามความยาวของโซฟาอย่างสะบายใจ

บรรดาบ่าวไพร่สาวๆต่างส่งสายตาให้นายหนุ่มกันเป็นแถวรวมทั้งเลขาสาวของคุณนายใหญ่ด้วย

"ย่าว่าเรามีเรื่องคุยกันยาวนะคงรีบไม่ได้หรอก" ผู้สูงวัยมองหลานชายอย่างไม่ค่อยพอใจนัก

"งั้นคุณย่าก้อว่าเรื่องของคุณย่าไปเลยครับผมจะนอนฟังตรงนี้"พูดแล้วก้อเอนตัวลงนอนหน้าตาเฉย

"ตาดล!!นี่ย่าพูดเรื่องจริงจังอยู่นะ" คุณนายใหญ่เริ่มจะทนไม่ไหว

"ก้อพูดไปสิครับผมกำลังฟัง" ปิดตาหลับไปอีก

"ตาดล!!นี่เรายังไม่รู้ตัวรึไงว่ากำลังจะโดนคุณปู่ตัดหางปล่อยวัดน่ะ" คุณย่าใหญ่ถามอย่างร้อนรน

"รู้แล้วครับ"

"แล้วยังไง รู้แล้วทำไมยังทำตัวเกเรเที่ยวยันสว่างงานการก้อไม่ยอมไปทำ..ฮึ!!"ถามไปอีก

"ผมก้อเป็นของผมงี้ตั้งนานแล้วรึเปล่าครับคุณย่า ยังไม่ชินกันเหรอครับ" ตอบกลับมาหน้าตาเฉย

"ย่าอ่ะชินแต่คุณปู่เราน่ะท่านไม่ชินด้วยหรอกนะ นี่ก้อคาดโทษไว้แล้วว่าถ้ายังไม่ปรับปรุงตัวภายในปีนี้ท่านจะตัดหางแกปล่อยวัดแล้วนะ"พยายามกล่อมหลานชาย

"ถ้าการที่ผมทำตัวแบบนี้มันทำให้ท่านไม่สะบายใจจนต้องตัดหางปล่อยวัดผมๆก้อคงทำไรไม่ได้หรอกครับ"

"แล้วแต่คุณปู่ละกัน"

"ไม่ได้นะตาดล คุณปู่แกจะยกสมบัติให้การกุศลนะแกจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีสมบัติไม่มีเงินทอง"

"ถ้าอยากยกให้การกุศลก้อยกให้ไปเลยครับผมไม่สน สมบัติของแม่ผมก้อกินทั้งชาติไม่หมด" พูดอย่างไม่แคร์

"ตาดล!!ไม่ได้นะลูกแกจะคิดอย่างงั้นไม่ได้นะ" ยังพยายามจะกล่อม

"ทำไมจะไม่ได้ละครับทีคุณปู่ยังคิดยกสมบัติให้การกุศลได้เลย"

"แกอย่าทำอย่างงี้ได้มั๊ยตาดลแกเป็นหลานชายคนเดียวของตระกูลนะแกต้องสืบทอดสมบัติของตระกูลสิ" คุณย่าใหญ่ยังไม่ละความพยายาม

"แกอยากให้ย่าหัวใจวายตายไปรึไง..ฮึ!!"

"แกไม่รักย่าแล้วใช่มั๊ย" ทำท่าจะเป็นลมไปอีกจนสาวใช้ต้องวิ่งหายาลมยาดมยาหม่องกันจ้าละหวั่น

แต่หลานชายคนเดียวนอนกระดิกเท้าเฉย

"คุณย่าแข็งแรงจะตายไม่มีโรคหัวใจด้วยไม่มีทางหัวใจวายหรอกครับ"

"ตาดล!!" เรียกชื่อหลานชายอย่างอ่อนใจ

"มีเรื่องจะพูดแค่นี้ใช่มั๊ยครับผมจะไปนอน" ทำท่าจะลุกออกไป

"เดี๋ยว!!ยังไม่หมด" บอกเสียงเฉียบ

ณดลนั่งลงที่เดิมอีก ถอนหายใจแรงๆออกมาอย่างเซ็งๆ

"รีบๆปิดจ๊อบเหอะครับคุณย่าผมง่วง!!"

"ย่ามีทางออกให้แก"คุณนายใหญ่เริ่มเอ่ยขึ้น

"ว่ามาครับ"

"ตอนนี้ที่แกเป็นงี้อาจเพราะแกยังไม่มีครอบครัวเลยไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี"เริ่มเข้าเรื่อง

"แล้ว.."

"ย่าจะให้แกแต่งงาน" บอกออกไปเสียงเฉียบ

"ห๊ะ!!แต่งงาน!!" ณดลตกใจถึงกับลุกขึ้นมาทำหน้าเหรอหรา

"แต่ง..กับใคร..ผมยังไม่มีแฟนเลยด้วยซ้ำ"รีบทักท้วง

"ไม่มีก้อหาเข้าสิ" ยังพยายามหว่านล้อม

"มันไม่ได้หากันง่ายๆเหมือนหาเลขารึหาคนรับใช้นะครับ"

"หาไม่ง่ายแต่ก้อไม่ได้หายาก"

"ผมจะหามาจากไหนครับคุณย่า" ยังแย้งไปอีก

"ผมไม่มีปัญญาหามาให้คุณย่าหรอกครับ

ถ้าหาพริตตี้เด็กอ๊อฟผมพอหาให้ได้" ชายหนุ่มพูดขำๆ

"จะบ้าเหรอตาดลจะเอามาทำไมพวกผู้หญิงแบบนั้นน่ะ"

"เอางี้ถ้าแกไม่มีใครหาใครไม่ได้จริงๆงั้นย่าจะหาให้" ท่านทำท่าคิด

"ก่อนจะหาผมอยากรู้ว่าเอาความคิดนี้มาจากไหนครับ" เขาถามผู้เป็นย่าออกไป

บรรดาบ่าวไพร่พากันหลบตาอย่างพร้อมเพรียงรวมทั้งเลขาคนสวยด้วย

"คุณย่าเอาความคิดประหลาดๆนี่มาจากคนพวกนี้เหรอครับ คุณย่าเชื่อคำพูดของคนพวกนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันครับ" ณดลทำท่าเสียอารมณ์ไปอีก

"แต่มันก้อเป็นความคิดที่ดีนะลูก" ผู้เป็นย่าหันมาพูดยิ้มๆ

"ดีบ้าบอไรล่ะครับ ผมไม่ได้อยากแต่งงานผมยังรักชีวิตโสดของผมอยู่" เขารีบบอก

"อีกอย่างคนที่เหมาะกับผมและทนผมได้มันไม่มีหรอกครับในโลกนี้น่ะ"

"มีสิคะคุณดล" เลขาคนสวยเอ่ยขึ้นยิ้มหวานส่งไปอีก อยากบอกว่า

...ก้อนั่งอยู่ตรงนี้ไงคะ...เลขาคนสวยคิด

ณดลหันมามองคนพูดทำสีหน้าไม่พอใจและมองอย่างเหยียดๆไปอีก

"ย่าเห็นมีอยู่คนนึงนะที่เหมาะกับเรา" คุณนายใหญ่ทำท่าคิดออก

"ใครครับ" ณดลถาม

"ใครคะ" เลขาถาม

คุณนายใหญ่หันมามองหน้าเลขาสาวอย่างสงสัย

"แกจะอยากรู้ไปทำไมยัยกุล"

"ออ..เอ่อ..ก้ออยากรู้น่ะค่ะว่าใครจะเป็นผู้โชคดี" ยิ้มอย่างเขินๆ

"แล้วตกลงใครครับคุณย่า" ณดลถามอีก

"คนนี้แกก้อรู้จักตาดล"บอกยิ้มๆ

"ใคร..ผมรู้จักด้วย" ยังสงสัย

ทำท่าคิดไปอีก

"คนกันเอง หนูดิวอี้ไง"

"ห๊ะ!!ดิวอี้!!"ณดลอุทานออกมา

"เหมาะสุดๆเหมาะทุกอย่างทั้งฐานะการศึกษาอีกอย่างย่าเคยเกริ่นๆกับพ่อ-แม่น้องไว้นานแล้วด้วย"พูดอย่างภูมิใจ

"ทายาทคนเดียวของห้างชื่อดังของเมืองไทยรวยติดอันดับประเทศเชียวนะ"พูดชื่นชมไปอีก

"ผมว่าคุณย่าไม่น่าต้องเหนื่อยอารัมภบทเลยนะครับ คุณย่าบอกซะตั้งแต่แรกว่าจะให้ผมแต่งกับดิวอี้ก้อสิ้นเรื่อง"ณดลถอนหายใจอย่างเซ็งๆ

"คุณย่าจับคู่ผมกับยัยนั่นมาแต่แรกแถมยังปล่อยข่าวหมั้นกันอีกต่างหาก"

"แกรู้"..คุณนายใหญ่ ทำหน้าไม่ถูกเมื่อถูกจับไต๋ได้ยิ้มเจื่อนๆให้หลานชาย

"งั้นก้อตกลงแต่งกันเลยละกันหลานไม่มีปัญหาใช่มั๊ย!!"รวบรัดตัดตอน

"ผมไม่แต่ง ผมไม่ได้ชอบยัยนั่น"ปฏิเสธทันที

"ไม่ได้นะตาดลข่าวหมั้นออกมาหลายเดือนละต้องแต่งแล้ว"ยังพยายาม

"แค่ข่าวลวงใครใช้ให้ปล่อยข่าวล่ะครับ"ณดลทำไม่สนใจ

"แต่หลานก้อไปดูงานกับน้องจนไปถึงไหนๆกันแล้วไม่ใช่เหรอ" ยังไม่ยอม

"แผนของคุณย่าทั้งนั้น ยัยนั่นนอนแบให้ผมเองผมไม่แต่งกับคนที่ไม่รักหรอกครับ"ยังปฏิเสธ

"คุณย่าอยากแต่งก้อแต่งเองเลยผมไม่เอาด้วยหรอกผมไม่ชอบของรีเมค...เสียเวลา!!"พูดจบก้อเดินขึ้นห้องไปเฉย

"ไม่ได้นะลูก..ตาดล!!" คุณนายใหญ่พยายามเรียกไว้แต่ไม่เป็นผลได้แค่ถอนหายใจแรงๆอย่างหนักใจกับหลานชายตัวดี

"เอ..รึคุณดลจะกำลังคบใครอยู่รึเปล่าคะคุณท่าน"กุลนรีทำท่าสงสัย

"เธอคิดงั้นเหรอ...แล้วใคร

มันเป็นใคร" สงสัยไปอีก

"ต้องเป็นคนที่ไม่ดีรึไม่ก้ออาจเป็นผู้หญิงพวกนั้นที่คุณดลชอบไปมั่วกันที่ผับก้อได้นะคะ" กุลนรีตั้งข้อสงสัย

"ก้ออาจเป็นไปได้นะ "ทำท่าคิดตามไปอีก

"มิน่าล่ะพักนี้ไม่ค่อยกลับบ้านรึพอกลับก้อกลับเช้า ต้องใช่แน่ๆนังพวกปลิงทั้งหลาย ชั้นไม่ยอมให้พวกมันมาเป็นหลานสะใภ้ชั้นหรอกนะ..ฝันไปเถอะ" พูดอย่างโกรธเกรี้ยว

"ชั้นต้องรู้ให้ได้ว่ามันเป็นใคร"พูดอย่างมุ่งมั่น

"กุลจะให้คนไปสืบให้ค่ะ"เสนอไปอีก

"ดีมากกุลนรีชั้นเลือกคนไม่ผิดเธอช่วยชั้นได้ทุกเรื่องจริงๆ"

กุลนรียิ้มอย่างดีใจที่ได้รับคำชม

มหาลัย

นาราในชุดนักศึกษากำลังนั่งทำงานกลุ่มเพื่อส่งอาจารย์อยู่กับเพื่อนๆข้างตึกคณะ

"พี่นารา!!" เสียงหวานของนิรินเรียกพี่สาวมาแต่ไกล

นาราเงยหน้าขึ้นมองแล้วส่งยิ้มหวานให้น้องสาว

"มาทำไรแถวนี้นิริน" นาราทักถามก่อนน้องสาวคนสวยจะเดินมาทรุดนั่งลงข้างๆ

"มาหาพี่นาราแหละ" บอกพลางยกมือไหว้เพื่อนของพี่สาว

"สวัสดีค่ะพี่โยพี่ทับทิมพี่มินนี่" ไหว้กราดทีเดียวรอบวง

โย หรือ ศตวรรษ พลพานิชกุล หนุ่มดาวคณะบริหารสุดหล่อโปรไฟล์เลิศเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มให้น้องสาวเพื่อนอย่างเอ็นดู

มินนี่ หรือ เหนือบุรุษ เดชเดโช หนุ่มน้อยลูกชายเจ้าของสวนผลไม้ทางภาคเหนือผู้มีรูปร่างสะโอดสะองค์แถมมีใจเป็นหญิงส่งยิ้มแสนหวานให้

ทับทิม หรือ มัลลิกา ทิพยา เด็กสาวลูกชาวนาที่สอบได้ทุนมาเรียนและยังเป็นเพื่อนร่วมงานของนาราอีกด้วย

"พี่ๆอยู่กันพร้อมหน้าเลยนะคะ "นิรินยิ้มหวานส่งให้พี่ๆแต่หยุดสบตาโยโดยเฉพาะอย่างตั้งใจ

"พี่โย ไม่เจอหลายวันยังหล่อเหมือนเดิมเลยนะคะ" ทักออกไปตรงๆตามที่ใจคิด

"โหวว..นิริน ไม่แผ่วเลยนะจ๊ะน้อง" มินนี่หนุ่มหัวใจหญิงต่อว่าอย่างไม่จริงจังนัก เขารีบกอดแขนเพื่อนชายแล้วแสดงตัวเป็นเจ้าของทันที

"เกรงใจพี่มั่งละไม่มี" หยอดคำหยอกไปอีก

"พี่มินนี่อ่ะ มีของดีต้องแบ่งกันเต๊าะนะคะ" นิรินพูดติดตลกกลับไปอีก

"พอๆรีบบอกมาว่ามาหาถึงคณะพี่มีไร"

"หนูจะมาบอกว่าวันนี้จะกลับช้าหน่อยน่ะค่ะ" นิรินบอกพี่สาว

"จะไปไหนอีกล่ะ" ถามอย่างห่วงๆ

"ก้อเรื่องประกวดเฟรชชี่ไงคะ หนูได้รับเลือกให้เป็นดาวคณะค่ะ" บอกพลางทำหน้าเซ็งๆ

"อ้าวได้เป็นดาวคณะแล้วทำไมทำหน้าเซ็งขนาดนั้นละลูก" มินนี่ถามอย่างสงสัยพอเห็นน้องสาวเพื่อนมีสีหน้าไม่สู้ดี

"ก้อหนูไม่ได้อยากเป็นนี่คะ" บอกออกไปตรงๆ

"ทำไมล่ะ เราออกจะสวยน่ารักพี่ว่าถ้าเราลงประกวดดาวมหาลัยปีนี้ต้องได้คณะแพทย์แน่ๆ"

"พี่ก้อว่านิรินเหมาะนะต้องได้ตำแหน่งแน่ๆ ปีนี้พี่ต้องไปเป็นพี่เลี้ยงด้วยดีเลยจะได้คอยช่วยนิริน" โยเห็นด้วยกับเพื่อนๆ

"จริงเหรอคะพี่โย...ดีจัง" สาวน้อยแสดงความดีใจออกหน้าออกตา

"ดีๆงั้นชั้นฝากแกด้วยนะโย ชั้นคงไม่มีเวลาไปดูแลน้องอ่ะมีแกดูแลจะได้ไม่ต้องห่วง"นาราหันมาบอกเพื่อน ชายหนุ่มหันมายิ้มนัยน์ตาพราวกับนารา

โยเป็นเพื่อนกับนารามา 2 ปีตั้งแต่เรียนปี 1 คอยตามจีบมานานแต่นาราก้อให้ได้แค่ความเป็นเพื่อนตลอดมา แต่เขาก้อไม่ละความพยายามยังตั้งหน้าตามจีบต่อไป

"นาราไม่ต้องห่วงนะโยจะดูแลนิรินให้ดีที่สุด" เขาบอกจากใจจริง

"ได้โอกาสทำคะแนนแล้วนะแกไอ้โย"ทับทิมหันมาแซวเพื่อน

นิรินมองโยกับนาราสลับกันอย่างงงๆ

"พี่โยชอบพี่สาวหนูเหรอคะ..ว้าา..แย่จัง"บ่นอย่างเสียดาย

"อืม..แต่พี่สาวเราเค้าไม่ได้ชอบพี่" ตอบเศร้าๆ

"โอ๋ๆอย่าเศร้าไปค่ะ พี่นาราไม่ชอบก้อมาชอบหนูแทนสิคะ หนูอ่ะชอบพี่" บอกออกไปตรงๆ

"ห๊ะ!!" โยทำหน้าตกใจ ไม่คิดว่าน้องสาวเพื่อนจะพูดออกมาตรงๆ

"แรงนะยัยนิรินข้ามศพชั้นไปก่อนป่ะ" มินนี่ทำท่าไม่ยอม เกิดการแย่งชิงกันเล็กๆขึ้น เพื่อนๆต่างหัวเราะชอบใจกับท่าทางของทั้งสอง

"งั้นเย็นนี้พี่กลับก่อนนะ นิรินกลับคนเดียวระวังด้วยล่ะ แล้วก้ออย่ากลับดึกมากด้วย" สั่งน้องสาวไปอีก

"เดี๋ยวเราไปส่งเองไม่ต้องห่วงนะนารา" โยเสนอตัว

"ดีค่ะพี่โย"

"อย่าไปรบกวนพี่โยเลยนิริน"นาราบอกน้องสาว

"ไม่ได้รบกวน เราเต็มใจไปส่งน้องสาวนาราก้อเหมือนน้องสาวเราแหละ"

"เราเกรงใจแกน่ะบ้านแกกับคอนโดเราอยู่คนละทางด้วย"

"แกจะต้องเกรงใจทำไม เราเพื่อนกันนะถึงโยจะอยากเป็นมากกว่าเพื่อนก้อเหอะ"ยังหยอดไปอีก

"งั้นตามใจแกละกันฝากด้วยนะ"นาราบอกอย่างเกรงใจ

"ว่าแต่ทำไมจู่ๆนิรินถึงยอมรับตำแหน่งดาวคณะล่ะ ไหนทีแรกบอกไม่อยากเป็นไง" ทับทิมหันมาถาม

"ก้อหนูอยากได้รางวัลน่ะสิคะพี่ๆที่คณะบอกว่าถ้านิรินยอมลงประกวดจะซื้อไอแพดรุ่นใหม่ล่าสุดให้ค่ะ" สาวน้อยบอกยิ้มๆ

"ออเห็นแก่ของนี่เอง" ทับทิมขำกับความงกของน้องสาวเพื่อน

"พอดีของเก่ามันเจ๊งนะค่ะ"

"พี่ก้อบอกแล้วไงว่าจะเก็บเงินมาซื้อให้ไม่เห็นต้องไปประกวดเลย"นาราบอกน้องสาว

"พี่นาราทำงานกว่าจะได้ก้อคงหลายเดือนหนูมีความจำเป็นต้องใช้ค่ะ อีกอย่างพี่ควรเก็บเงินไว้ซื้อของที่พี่อยากได้ดีกว่านะคะ" หันมาบอกพี่สาว

"ที่จริงถ้าจำเป็นพี่ซื้อให้ก่อนก้อได้นะนิรินเอามั๊ยเดี๋ยวพี่พาไปซื้อวันนี้!!" โยเสนอ

"ไม่เอาค่ะไม่ใช่เครื่องบาทสองบาท ไว้พี่โยเป็นแฟนหนูค่อยซื้อให้นะคะ" ยังหยอดไปอีก

"โอ๊ะ..เบาลูกเบา "มินนี่ทำท่าไม่ค่อยชอบใจ

"นาราเอาน้องแกไปเก็บไป ไม่ไหวเต๊าะผู้ขนาดนี้ ชั้นก้ออดสิยะ" พูดติดตลกไปอีก

"หนูเต๊าะขนาดนี้พี่โยยังไม่แลเล้ยพี่มินนี่"

"นิรินจะไปไหนก้อไปสิพี่จะกลับห้องละ"นาราบอกน้องสาว

"อยู่นานเดี๋ยวอาจจะมีตบแย่งผู้ขึ้นมาก้อได้นะ" มินนี่พูดเสียงดังทำเบะปากมองบนอย่างน่าเอ็นดู

"งั้นโยไปพร้อมนิรินเลยละกัน ไหนๆก้อต้องไปละ" โยลุกขึ้นตามนิรินแล้วคว้าหนังสือเรียนของนิรินมาถือให้

"กรี๊ดๆๆต่อหน้าต่อตาเลย" มินนี่ทำท่าหึงหวง

"555 ไปแล้วนะคะพี่มินนี่" นิรินควงแขนไปอีก

พอสองหนุ่มสาวเดินจากไป

"น้องสาวแกไม่ธรรมดาจริงๆนารา" มินนี่หันมาบอกเพื่อนยิ้มๆ

"ยัยนิรินน่ะแกล้งแกไปงั้นแหละอย่าไปถือสาล่ะ"

"ชั้นจะต้องไปถือมันทำไม ชั้นรู้อยู่เต็มอกว่าโยมันหายใจเข้า-ออกเป็นแก"มินนี่ย้ำให้เพื่อนได้คิด

"ชั้นน่ะไม่อยากให้โยคิดแบบนั้นเลย ชั้นไม่มีอะไรคู่ควรไอ้โยมัน" พูดอย่างน้อยใจ

"ไอ้โยมันชอบแกจริงๆมันไม่คิดเรื่องคู่ควรไม่คู่ควรหรอกแกน่าจะลองคบมันดูนะนารา"ทับทิมช่วยชงเพื่อนไปอีก

"ไม่อ่ะ ชั้นไม่อยากคบใครตอนนี้ ชั้นไม่อยากให้ความหวังมัน มันดูเห็นแก่ตัวเกินไป " พูดปลงๆ

"แล้วแต่แกละกัน"ทับทิมถอนหายใจแรงเหนื่อยหน่ายกับเพื่อนรัก

หน้าคอนโด

โยขับรถมอเตอร์ไซต์คันใหญ่ของเขามาจอดหน้าคอนโดโดยมีสาวน้อยนิรินนั่งซ้อนท้ายมาด้วย

"ขอบคุณนะคะพี่โย"นิรินยิ้มหวานหน้าบานได้นั่งซ้อนท้ายคนที่เธอปลื้ม

"ไม่เป็นไรครับขึ้นห้องพักผ่อนได้แล้วนะเด็กดี" พูดพลางลูบหัวอย่างเอ็นดู

นิรินยิ้มเขินก่อนจะเดินจากไป

โยขับรถออกไป

ลีโอที่นั่งอยู่ในล็อบบี้ของคอนโดมองจ้องภาพสองหนุ่มสาวอยู่อย่างไม่ค่อยพอใจนัก พอนิรินเดินเข้าล็อบบี้มาเขาก้อแกล้งหลบไม่ให้เห็นแต่ค่อยๆเดินตามหลังไปจนพ้นจากระยะสายตาของคนอื่นๆก้อเดินไปคว้ามือสาวเจ้าไว้

"เดี๋ยวนิริน!!"ลีโอเรียกเสียงดังก่อนถึงประตูลิฟท์

"ว๊าย!!"นิรินอุทานเสียงดัง

เธอตกใจสะบัดมืออีกข้างใส่แก้มคนที่บังอาจถือดีมาจับมือถือแขนเธอสุดแรง

"เพี๊ยะ!!"

"โอ๊ย!!" ร้องแต่ไม่ยอมปล่อยมือ

"อะไรของลุงเนี่ยมาจับมือเค้าทำไม ปล่อยนะ" ตวาดแหวไปอีก

"แค่นี้ถึงกับต้องตบเลยเหรอวะ"เขาตวาดกลับหน้าตาดุดันแสดงถึงอารมณ์โกรธ

"ใครใช้ให้มาจับมือเค้าล่ะ..ปล่อย!!" พยายามแกะมือ

"แค่จับมือทำเป็นเล่นตัวไปได้ทีตะกี้นั่งซ้อนมอเตอร์ไซต์กอดผู้ชายแทบจะสิงร่างกัน" เขาต่อว่าออกไปเสียงเข้ม

"ลุง!!มาแอบส่องเค้า..ว่างมากรึไง"

"ไม่ว่าง!!"

"ไม่ว่างแล้วมาทำไม โรคจิตเหรอถึงได้มาตามติดชีวิตคนอื่นแบบนี้"

"อ๋อ..รึว่าจะเป็นโจรโรคจิตที่แอบเข้ามาขโมยกางเกงในที่เป็นข่าวอยู่ตอนนี้ ต้องใช่แน่ๆ ช่วยด้วยๆ" ตะโกนหาคนช่วย ลีโอรีบปิดปากไว้ด้วยมืออีกข้างทันที เขาล็อคตัวนิรินไว้แล้วลากพาเข้าไปในลิฟท์

"จะบ้าเหรอตะโกนแบบนั้น เดี๋ยวก้อเป็นข่าวหรอก โจรโรคจิตอะไรของเธอดูให้ดีๆโจรหล่อขนาดนี้มีเหรอ แล้วโจรไรแต่งตัวแบรนด์ขนาดนี้แล้วยังขับรถสปอร์ตที่ทั้งโลกมีอยู่แค่20คันด้วย" โม้ไปอีก

นิรินแกะมือเขาออกพอลิฟท์ปิดลง

"ของปลอมรึเปล่า..ก๊อปรึเปล่า..รถก้ออาจจะยืมใครรึเช่ามาก้อได้"

"หน้าตาเสื้อผ้าแบบไหนก้อเป็นโจรได้ทั้งนั้นแหละ"

"ปล่อยมือได้แล้วลุง..เจ็บนะ"

ลีโอยอมปล่อย

"ชั้นไหน" หันมาถาม

"อะไรชั้นไหน"หันมาถามงงๆ

"ก้อห้องเราน่ะชั้นไหน"

"เฮ้ย!!เรื่องไรจะบอก อะไรจะตามถึงห้องเลยเหรอ" ทำท่ากลัวๆ

"ก้อขึ้นลิฟท์มาแล้วอ่ะก้อต้องไปแล้วป่ะ"

"ใครให้ไป" นิรินกดเปิดแล้วก้าวออกมาทันที

"ลุงจะไปห้องสาวคนไหนก้อเชิญก่อนเลย"บอกพลางจะเดินหนี

"ก้อจะไปห้องสาวคนนี้ไง"ก้าวไปยืนขวางไว้ สาวเจ้ามองอย่างไม่ไว้ใจ

"จะไปทำไมห้องเค้า"

"ก้อเอาของมาให้ไง เมื่อเช้าก้อไม่ยอมเอาลงรถไปด้วยต้องเอาตามมาให้ถึงที่เนี่ย" รีบอธิบาย

"แล้วไหนของ"

"อยู่.." ทำท่าคิดได้ "บนรถ" บอกยิ้มๆ

"ก้อตะกี้พี่รีบเดินตามนิรินเลยลืมหิ้วมา"

"อยากให้เค้ามาก เงินเหลือว่างั้น เป็นคนรวยนี่มันดีงี้เองอยากให้ก้อต้องได้ให้" กระแนะกระแหนไปอีก

"มันก้อต้องให้ป่ะ พี่ทำของเราเสียหายแล้วพี่ก้อรู้ว่าเราคงไม่มีเงินไปซื้อใหม่หรอก" พูดอย่างเข้าใจ

"ผิดเหรอที่เค้าไม่ได้รวยอย่างคนอื่นน่ะ" ตวาดแหวกลับไปทันที

"เอาอีกละ โกรธอีกละ พี่แค่พูดความจริงป่ะ"

"เออเค้ามันจน เอามาจะเอาอะไรให้ก้อเอามา" ประชดไปอีก

"งั้นรอตรงนี้เดี๋ยวไปเอามาให้" เดินดุ่มๆออกไป

ไม่นานก้อหิ้วของพะรุงพะรังเข้ามา

นิรินรับเอาของมาถือเองทั้งหมด

"รับแล้วเชิญกลับแล้วต่อไปก้อหวังว่าจะไม่ได้เจอกันอีกนะ คงไม่ต้องขอบคุณเพราะก้อบอกอยู่ว่าแค่ชดเชยให้" พูดจบก้อหอบของพะรุงพะรังเข้าลิฟท์ไป

ลีโอมองตามหลังหญิงสาวไปทำอะไรไม่ถูกอยากตามขึ้นไปก้อทำไม่ได้..ทำได้แค่เดินกลับไปขึ้นรถแบบงงๆ