บ่ายของวันที่อากาศดีสุดๆ นิรินเดินออกมาที่ระเบียงห้องพักเธอบิดตัวไปมาเพื่อขับไล่ความเมื่อยขบเนื่องจากนั่งอ่านหนังสือเป็นเวลานานหลายชั่วโมงแล้ว
ตื้ดดด..ตื้ดดด..
เสียงโทรศัพท์เรียกสายอยู่ไม่นานนิรินก้อเดินมากดรับทันทีพอเห็นว่าเป็นชื่อของใครที่หน้าจอ
[รับช้าจังครับ]
เสียงที่สิบแปดโอดครวญมาตามสายอย่างน่าหมั่นไส้
[ช้าอะไรคะดังแค่สองครั้งหนูก้อกดรับเลย]
[แต่มันช้าสำหรับพี่ไงคิดถึงใจจะขาดแล้วนะรู้มั๊ยครับ]
[อย่ามาหวานค่ะ..เลี่ยน!!]
[ทำไรอยู่ครับฟังดูเสียงเหนื่อยๆ]
[อ่านหนังสือไปเรื่อยค่ะไม่ได้ทำอะไรพี่ลีโอมีอะไรรึเปล่าคะโทรมาป่านนี้]
[เดี๋ยวนี้ต้องมีอะไรด้วยเหรอครับพี่ถึงจะโทรหาหนูได้]
เขาตอบน้ำเสียงเหมือนน้อยใจจนคนฟังแอบใจสั่นรีบง้อทันที
[ไม่ใช่ยังงั้นค่ะคือปกติเวลานี้พี่จะยุ่งงานหนูไม่คิดว่าพี่จะโทรมาค่ะเลยถามออกไปอย่างงั้น]
[พี่ก้อแค่คิดถึงแฟนน่าน้อยใจจังดูเหมือนจะมีพี่คนเดียวนะคิ
