เซี่ยงไฮ้
พระอาทิตย์สาดแสงยามสายลอดช่องผ้าม่านที่มีเพียงน้อยนิดเข้ามาภายในห้องนอนเล็กๆ แสงของมันตกกระทบเข้ากับใบหน้าสวยหวานพอดิบพอดี
นิรินค่อยๆลืมตาขึ้น ร่างบางขยับออกจากอกแกร่งของแฟนหนุ่มอย่างเบาที่สุดแต่เขาก้อยังรู้สึกตัวขึ้นมาจนได้ ลำแขนแกร่งโอบกระชับร่างบางเข้ามาทันทีเมื่อรู้สึกตัว
"ปล่อยหนูได้แล้วค่ะพี่ลีโอ"
นิรินโอดครวญเสียงหวาน จนเขาต้องก้มลงไปจุ๊บปากช่างอ้อนอย่างอดใจไม่ไหว
"จะรีบตื่นไปไหนครับวันนี้ยังเป็นวันหยุดอยู่เลย"
เขารวบร่างบางกระชับเข้ามาอีกจนคนในอ้อมกอดชักเริ่มอึดอัด
"วันนี้พี่ลีโอต้องเดินทางไปแคนาดาไงคะลืมแล้วรึไงคะ"
นิรินเอ่ยเตือนมือบางพยายามแกะแขนแกร่งของเขาออกจากร่างอย่างยากลำบาก
"ไม่เห็นอยากไปเลยอยากนอนกอดหนูอยู่แบบนี้มากกว่า"
เขาอ้อนกลับซุกไซร้ใบหน้าอยู่กับซอกคอหอมกรุ่นของสาวเจ้าอย่างเพลิดเพลิน
"ไม่ไปได้ไงคะพี่ไม่ห่วงเพื่อนๆพี่เหรอคะ"
"ก้อห่วงแหละ
