เข้าใจผิด
4180 Words
คฤหาสน์ชโยดม
"ไหนคนของเธอบอกว่าตาดลมั่วอยู่กับนางแบบอะไรนั่นไงยัยกุล"คุณนายใหญ่แผดเสียงกึกก้องใส่เลขาคนสวย
นรีกุลนั่งหน้าเหลือเท่าสองนิ้วด้วยข่าวที่ได้มาคลาดเคลื่อนทำให้คุณนายใหญ่โมโหหนักมาก
"ก้อตอนนั้นคุณดลคั่วอยู่กับนางแบบนั่นจริงๆนี่คะคุณนายใหญ่"
"รูปที่ลูกน้องของเราส่งมาก้อยืนยันได้"เธอรีบอธิบาย
"แล้วทำไมจู่ๆตาดลถึงไปมีเรื่องแย่งผู้หญิงที่ไหนอีกล่ะ" ตะคอกกลับมาอีก
"อันนี้กุลก้อไม่ทราบค่ะ กุลให้คนไปสืบมาแล้วค่ะเห็นว่าเป็นแค่เด็กในร้านนะคะนัยว่าเป็นเด็กเสิร์ฟรึทำบัญชีนี่แหละค่ะ"รีบรายงานข่าวเอาใจ
"มันชื่ออะไรเป็นใครมาจากไหนลูกเต้าเหล่าใคร" ถามอีก
"ยังไม่ทราบค่ะท่านแต่อีกเดี๋ยวคนของเราคงมารายงานค่ะกุลบอกให้ไปสืบประวัติมาแล้ว" บอกอย่างมาดมั่น
"ดี!!ชั้นอยากรู้นักว่าคนประเภทไหนที่ตาดลให้ความสำคัญขนาดนั้น"
"ที่ผ่านมาชั้นไม่เคยเห็นว่าตาดลจะสนใจหรือให้ความสำคัญกับใครเลย ขนาดระดับลูกสาวรัฐมนตรีตาดลยังฟันแล้วชิ่งเฉย แล้วแม่คนนี้มีดีอะไร"คุณนายใหญ่ได้แต่ครุ่นคิดอย่างสงสัย
ณดลเดินเข้ามาถึงห้องรับแขกได้ยินทุกอย่างที่ทั้งสองคุยกันก้ออารมณ์เสียทันที
"นี่คุณย่าให้คนตามดูผมจริงๆเหรอครับเนี่ย"เขาเอ่ยขึ้นเสียงดังแสดงถึงอารมณ์ที่คุกรุ่น
"ตาดล!!"คุณนายใหญ่พอเห็นหลานชายก้อตกใจตาโตยกมือทาบอก
"ผมไม่คิดเลยนะครับว่าคุณย่าจะทำถึงขนาดนี้ ผมยังเป็นหลานคุณย่าอยู่รึเปล่าครับ ทำไมต้องให้คนตามสืบเรื่องของผมด้วย"
"ตาดล ย่าแค่อยากรู้ว่าหลานกำลังคบใครอยู่เป็นคนดีรึเปล่าเหมาะสมกับหลานมั๊ย" พยายามอธิบาย
"คุณย่าเอาอะไรมาวัดความดีความเหมาะสมละครับ" เขาถามเสียงเข้ม
"นิสัยใจคอ หน้าตา การศึกษา ฐานะความเป็นอยู่ รึผลประโยชน์" หลานชายถามกลับทำเอาคุณย่าใหญ่ถึงกับพูดไม่ออก
"ผมยังไม่ได้คบใครทั้งนั้น คุณย่าไม่ต้องให้ใครไปเฝ้าผมอีก ผมไม่ชอบ"
"แล้วคนที่ทำให้แกมีเรื่องที่ผับนั่นล่ะ"ท่านยังสงสัย
"ก้อแค่เด็กในร้านมีปัญหากับแขกผมเป็นเจ้าของร้านต้องเข้าเคลียร์ก้อเท่านั้น"
"ผมขอสั่งให้คุณย่าหยุดส่งคนตามผมซะอย่ายุ่งกับเรื่องส่วนตัวของผมอีก ไม่ต้องเอาใครมายัดเยียดให้ผมด้วย "น้ำเสียงจริงจังไปอีก
"ย่าไม่ยุ่งก้อได้ แล้วเรื่องเข้าไปทำงานที่ออฟฟิศล่ะหลานจะว่าไง"
"ผมยังไม่พร้อม"
"เมื่อไหร่ล่ะถึงจะพร้อม"
"ผมไม่รู้ผมพร้อมเมื่อไหร่จะเข้าไปเองไม่ต้องถามมากความหรอกครับ ถ้ายังยุ่มย่ามกับผมไม่หยุดผมจะไม่กลับมาที่นี่จะเก็บผ้าไปนอนคอนโดซะเลย" ขู่ไปอีก
"ไม่นะตาดล กลับมานอนบ้านนะลูกคุณปู่ก้อไม่สะบายบ้านเราเงียบเหงาจะตายถ้าหลานไปอยู่คอนโดย่าจะอยู่ยังไง" คุณย่าใหญ่ทำท่าทางน่าสงสาร
"ก้ออยู่กับคนของคุณย่าไงครับ คุณเลขา คุณแม่บ้าน ขาไพ่ทั้งหลายของคุณย่าด้วย ผมขอตัวไปนอนก่อนนะครับง่วงมาก" พูดพลางหาวยาวๆเดินขึ้นชั้นบนไป
คุณนายใหญ่มองตามหลานชายอย่างแปลกใจ
"ง่วงอะไรตอนแปดโมงเช้ากลางคืนไปทำไรมาไม่รู้จักหลับจักนอน"บ่นตามหลังไปอีก
ณดลขึ้นห้องไปกะจะนอนหลับให้สะบายแต่นอนยังไงก้อนอนไม่หลับ อาบน้ำก้อแล้ว เปิดเพลงก้อแล้ว ภาพนาราที่หน้าตาซีดเซียวเลือดไหลเต็มพื้นยังติดตาเขาอยู่ เขาพาเธอไปถึงโรงพยาบาลพอจะอุ้มลงจากรถเธอไม่ยอมต่อว่าเขามาอีก
"ชั้นแค่เจ็บมือค่ะไม่ได้เจ็บขายังเดินได้"
"แต่หน้าเธอซีดมากเลยนะชั้นกลัวเธอจะเป็นลม ให้ชั้นอุ้มไปดีกว่านะ"
"ไม่ค่ะถ้าคุณยังจุ้นจ้านไม่เข้าเรื่องชั้นจะกลับไม่ทงไม่ทำมันละแผล"
"ไม่ทำได้ไงเลือดออกขนาดนี้...ก้อได้ๆเดินก้อเดิน" เขาถูกเธอขัดใจอีกครั้งพอส่งคนเจ็บเข้าห้องทำแผลเขาก้อมานั่งรออยู่หน้าห้องอย่างกระวนกระวายใจหลายชั่วโมง เขาสั่งให้หมอตรวจรักษาอย่างละเอียดจึงใช้เวลานานหน่อย
นิรินกับลีโอไปถึงก้อนั่งรออยู่ข้างๆเขา
"มันเกิดอะไรขึ้นคะคุณดลทำไมพี่นาราถึงโดนขวดบาดมือเอาได้"นิรินเอ่ยถาม
"เรามีเรื่องกันนิดหน่อยแล้วเกิดยื้อแย่งขวดกันชั้นไม่ระวังเองแหละเลยทำให้พี่เธอต้องเจ็บตัว "ณดลอธิบายให้ฟังคร่าวๆ
"ออ คุณดลไม่ได้ตั้งใจมันเป็นแค่อุบัติเหตุ ต้องขอบคุณคุณดลด้วยนะคะที่อุตส่าห์อุ้มพี่สาวหนูมาหาหมอ"นิรินกล่าวขอบคุณอย่างจริงใจ
"แล้วนี่มึงพายัยเด็กนี่มาเหรอวะลีโอ"หันไปถามเพื่อน
"อือ เห็นยืนเซ่อซ่าอยู่ข้างถนนน่ะเลยรับมา" ตอบเพื่อนส่งๆไป
ณดลมองจับผิดเพื่อน
"มึงใจดีแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะแต่ไหนแต่ไรไม่เคยเห็นมึงสนใจใคร" แซะเพื่อนอีก
"กูก้อเป็นของกูงี้มานานแล้วป่ะมึงไม่เคยสังเกตุเอง" ทำหน้าเลิ่กลั่กไปอีก
"มึงกำลังมีพิรุธ"
"พิรุธเชี่ยไร ไม่มี๊" รีบบอกปัด
"นี่อีกนานป่ะวะกว่าหมอเค้าจะทำแผลเสร็จ" ลีโอรีบเปลี่ยนเรื่อง
"แผลเหวอะหวะและลึกขนาดนั้นคงต้องใช้เวลาตกแต่งแผลนานหน่อยลุงกับคุณดลกลับก่อนก้อได้นะคะดึกมากแล้ว"
นิรินหันมาบอกสองหนุ่ม
"เธอแหละควรกลับไปนอนยัยเด็กเนิร์ดตอนเช้าต้องไปเรียนไม่ใช่เหรอ เป็นนักศึกษาแพทย์น่าจะรู้นะว่าไม่ควรนอนดึก"ณดลทำเสียงดุตอบกลับ
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะหนูอยู่ได้หนูอดนอนเก่ง เกรงใจคุณดลกลับก่อนเลยค่ะ"ยังดึงดัน
"เธอแหละกลับ"ณดลไม่ยอม
"คุณดลแหละ" ยังเถียงอีก
"เอาเป็นว่าไม่ต้องใครกลับอยู่กันทั้งหมดนี่แหละ"ลีโอโพล่งออกมาเพื่อหยุดการถกเถียงของทั้งสอง
"ดึกมากแล้วเดี๋ยวกูไปซื้อกาแฟให้ดีป่ะ"ลีโอเสนอ
"เออ..ก้อดีเอากาแฟแก่ๆเลยนะกูไม่อยากหลับง่ายๆคืนนี้"ณดลสั่ง
"แล้วนิรินล่ะหิวมั๊ยอยากกินไรเดี๋ยวพี่ซื้อมาให้" หันมาถาม นิรินทำท่านึกแล้วก้อสั่งออกมาเป็นหางว่าว
"โจ๊กหมู ขนมปังสังขยา บะหมี่เกี๊ยวหมูแดง ซาลาเปาขนมจีบ ชานมไข่มุก....."
"เดี๋ยวๆๆถ้าจะเยอะขนาดนี้ไปเองดีกว่ามั๊ยวะ"ณดลรีบห้าม
"ดีๆไปช่วยกันถือ ไปนะนิรินพี่ถือไม่ไหว"เอ่ยชวนยิ้มๆ
"ก้อได้ค่ะงั้นไปกันเลยหนูหิวมากตอนนี้ยังไม่ได้กินไรเลยตั้งแต่กลางวันมัวแต่ยุ่งๆ" พูดเจื้อยแจ้วแล้วออกเดินนำหน้าไป
คอนโด
ณดลมาส่งคนเจ็บถึงหน้าคอนโดเขาจะไม่มาส่งในทีแรกบอกว่ากลัวจะมีอาการแทรกซ้อนอยากพาไปคอนโดของเขาๆจะได้ดูแล แต่นาราไม่ยอมเพราะกลัวน้องจะสงสัยแล้วเธอก้อรู้สึกเพลียมากอยากจะนอน
"คุณดลกลับบ้านไปเถอะค่ะชั้นไม่ได้บอบบางขนาดนั้นคุณก้อน่าจะรู้" เธอเอ่ยพลางเปิดประตูลงไป
"ชั้นก้อแค่จะรับผิดชอบสิ่งที่ทำป่าววะ"เขาตอบกลับอย่างหัวเสีย ขัดใจที่นาราไม่ทำตามที่เขาบอก
แล้วเขาก้อต้องกลับไปนอนตาค้างอยู่คอนโดคนเดียว เขาพยายามนอนให้หลับแต่ก้อไม่หลับเพราะกลิ่นกายหอมๆที่ติดอยู่ตามหมอน ผ้าห่มและที่นอนมันรบกวนใจ จนต้องลุกขึ้นกลับไปนอนบ้านในตอนรุ่งเช้า
พอมาถึงบ้านก้อมาเจอเรื่องที่คุณย่าของเขาที่รวมหัวกับเลขาทำอีกยิ่งทำเอาเขาหงุดหงิดไปกันใหญ่
ณดลนอนพลิกตัวไปมาอยู่บนที่นอนหนานุ่มสักพักก้อไม่ยอมหลับเขาคิดหาเหตุผลที่นอนไม่หลับว่าคงเป็นเพราะกาแฟดำที่เขาดื่มเข้าไปแน่ๆ
ในที่สุดเขาก้อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์คนที่อยู่ในความคิดคำนึงออกไป
ตื้ดด..ตื้ดด..ตื้ดด..
เสียงเรียกสายดังอยู่สักพักก้อมีเสียงหวานๆตอบกลับมา
"ค่ะคุณดล"นารากรอกเสียงมาตามสาย
"เธออยู่ไหนนารา" ถามออกไปเสียงห้วนจัด
"อยู่มหาลัยค่ะ"
"จะไปมหาลัยทำไมมือเธอเจ็บอยู่นะแล้วหมอก้อบอกอยู่ว่าอย่าใช้งานมือข้างนั้นหนัก"บ่นมาตามสาย
"ชั้นเจ็บข้างซ้ายแต่มือขวายังใช่ได้ป่ะ เป็นไรของคุณเนี่ยโทรมาก้อบ่นๆ แค่นี้นะคะอาจารย์มาละ" กดวางสายไป
ตุ๊ด..ตุ้ด..ตุ้ด..
"เอ๊า!!จะรีบวางสายไปไหนเนี่ย!!" ณดลใส่อารมณ์กับโทรศัพท์
มหาลัย
"นาราแกมีไรจะบอกชั้นมั๊ยเรื่องเมื่อคืน"ทับทิมนั่งจับผิดเพื่อนอยู่
"ใช่ๆอธิบายมาเรื่องเป็นไง พวกชั้นงงไปหมดแล้วนะแก"มินนี่คาดคั้นเอาอีก
"ตกลงแกเป็นไรกับคุณดลบอกมาเดี๋ยวนี้"ช่วยกันกดดันอย่างหนัก
"เพราะเค้าใช่มั๊ย นาราถึงได้ปฏิเสธเรามาตลอด"โยถามเสียงเศร้า
นารายังไม่ทันอ้าปากอธิบายเสียงหนึ่งก้อดังขึ้นก่อน
"ใช่!!เพราะกูนี่แหละ"ณดลเดินมาจากทางไหนไม่รู้อยู่ๆก้อเดินมานั่งเบียดเก้าอี้เดียวกับนาราแล้วยังโอบไหล่หน้าตาเฉย
"คุณดล!!" เสียงอุทานขึ้นพร้อมๆกัน
นารามองอย่างไม่อยากจะเชื่อ
"ไอ้ดล!!"โยเรียกเสียงขุ่น
"มึงรู้ยังงี้แล้วยังคิดจะมายุ่งกับคนของกูอีกป่ะ" เขาถามอย่างเอาเรื่อง
"ถึงไม่มีมึง กูก้อรู้ตัวดีว่ากูหมดสิทธิ์มาตั้งแต่แรกมึงอ่ะมาทีหลังไม่ต้องทำเบ่ง"โยตอกกลับอย่างไม่กลัวเกรง
จ้องสบตาอย่างเอาเรื่อง
"รู้ตัวก้อดีละต่อไปกูหวังว่าจะไม่เห็นมึงมาเกาะแกะเด็กกูอีก"ขู่ไปอีก
"ตกลงคุณดลกับนาราคบกันเหรอคะ"ทับทิมถามอย่างไม่อยากเชื่อ
"ไม่ใช่นะทับทิมอย่าเข้าใจผิด"นารารีบปฏิเสธ
"อะไรคือไม่ใช่วะนารา"มินนี่ถามงงๆ
"ตกลงคบไม่คบแล้วถ้าไม่ได้คบอย่างที่เธอบอกทำไมคุณดลต้องตามหึงหวงล่ะ" มินนี่ซักไซร้ไปอีก
"ชั้นก้อไม่รู้คุณดลเค้าคิดอะไรอยู่ คงหาเรื่องทำแก้เซ็งมั๊ง"นาราพูดตามที่ตัวเองรู้สึก
"ไม่ใช่นะนาราไม่ใช่อย่างที่เธอคิดนะ"ณดลน้ำเสียงจริงจัง
"ชั้น.."ยังไม่ทันได้พูดนาราก้อพูดแทรกขึ้น
"คุณดลคะ อย่าทำอย่างงี้เลยค่ะชั้นขอร้อง"นาราเอ่ยออกมาดึงมือเขาที่โอบไหล่ออก
ณดลหันมาทำหน้าบึ้งใส่
"ทำอะไรยังไง"ทำเป็นไม่รู้เรื่อง คว้าเอวบางให้แนบชิดอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ
"ก้อทำอย่างที่คุณทำอยู่นี่ไง คุณกำลังทำให้เพื่อนๆของชั้นเข้าใจผิด"
"เข้าใจผิด!!"
เพื่อนๆอุทานพร้อมกัน
"ใช่..เข้าใจผิด"
"ชั้นกับคุณดลเราเป็นแค่ลูกจ้างนายจ้างแม่ชั้นทำงานอยู่ในบ้านของเค้า เราแค่รู้จักกันน่ะ" นารารีบอธิบาย
"คุณดลน่ะคงเบื่อๆเลยคิดจะแกล้งชั้นมั๊ง"
ณดลจ้องสบตาหญิงสาวนิ่ง ความรู้สึกไม่พอใจพุ่งปรี๊ดนาราเห็นอย่างนั้นรีบชวนเค้ากลับ
"คุณดลคะ ถ้าคุณมาที่นี่เพื่อมาหาชั้นตอนนี้ชั้นเลิกเรียนละกำลังจะกลับห้องช่วยไปส่งชั้นหน่อยนะคะ"นารารีบฉุดให้เขาลุกขึ้น
"ชั้นยังไม่ได้บอกเลยนะว่ามาหาเธอ ชั้นมาหา..."หันมองซ้าย-ขวา
สาวสวยดาวคณะกำลังเดินตรงมา
"พี่ดลคะรอนานมั๊ยคะ"เสียงหวานเอ่ยขึ้นแล้วเดินเข้ามาหาเขา เขาเองก้อลุกขึ้นไปหาเธออย่างรวดเร็ว สองคนคุยกันกระนุ๋งกระนิ๋ง
"ชั้นมีนัดกับน้องเยลลี่น่ะ เธอกลับเองแล้วกันนะนารา ขอตัวนะทุกคน"เขาหันไปลาทุกคนแล้วเดินควงกันออกไป
ทุกคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นต่างอึ้งพูดไม่ออกกับการกระทำของเขา
"อะไรว้าาา" มินนี่ทำหน้างงๆ
"ยังงี้ก้อได้เหรอวะ"ทับทิมหันมาหาเพื่อนๆงงสุดๆ
"ชั้นบอกพวกเธอแล้ว ไงล่ะทีนี้กระจ่างยัง" นาราพยายามพูดให้ปกติ ทั้งที่ตอนนี้เธอจุกกับสิ่งที่เขาทำมากๆ
โยหันมามองเพื่อนสาวที่ทำหน้าไม่ถูก เขาพอดูออกว่าระหว่างสองคนน่าจะมีอะไรมากกว่าที่นาราพยายามบอก
"มันทำงี้ได้ไง เล่นกับความรู้สึกของนารายังงี้ได้ไง"เขาขบกรามแน่น
"เขาก้อเป็นของเค้างี้แหละ เค้าเป็นนายจะทำอะไรยังไงก้อได้"นาราเอ่ยออกมาเบาๆพยายามข่มความเสียใจไว้ไม่ให้เพื่อนๆเห็น
"เอาล่ะ ชั้นจะกลับแล้วนะรู้สึกเพลียๆอยากกลับห้องไปนอนหน่อย"ว่าพลางลุกขึ้นเก็บของบนโต๊ะ
"พวกแกจะกลับเลยรึไปไหนต่อ" ยังหันมาถาม
"ชั้นก้อจะกลับห้องเดี๋ยวต้องไปทำงานอีกไม่มีแกชั้นคงเหงาแย่วันนี้" ทับทิมบ่นเพื่อน
"ว๊าา..กะจะชวนไปช็อปปิ้งซะหน่อย"มินนี่ทำหน้านอยๆ
"ไปกะกูนะไอ้โย"หันมาทางโย
"กูจะไปส่งนารา"เขาบอกออกไปโดยไม่ถามก่อน
"โยไม่ต้องไปส่งเราหรอกเรากลับเองได้คอนโดเราอยู่ใกล้ๆเอง"รีบบอกปัด
"นารา..โยแค่จะไปส่งในฐานะเพื่อนให้โยไปส่งนะโยเป็นห่วง"
"ไม่เอาเกรงใจโยแกจะมาผูกติดอยู่กับเราตลอดไม่ได้นะ จะทำให้แกเสียโอกาสเจอคนดีๆ"นาราบอกเพื่อน
"เราไม่ได้อยากเจอคนดีๆที่ไหนอีก เราอยากช่วยนาราอย่าห้ามเราอย่ากันเราออกจากชีวิตเลยนะเราขอร้อง"โยพูดอย่างจริงใจ
ในที่สุดนาราก้อใจอ่อนยอมให้โยไปส่งที่คอนโดแถมก่อนไปส่งยังแวะซื้อของกินให้อีกหลายถุงจนหิ้วแทบไม่หมด
"พี่โย...พี่นารา"เสียงใสๆเรียกมาแต่ไกล
นิรินที่เดินเข้าประตูคอนโดมาพอดีส่งยิ้มหวานให้รุ่นพี่กับพี่สาวแล้วรีบวิ่งมารับถุงของเปิดดูแต่ละถุงอย่างตื่นเต้น
"โห..พี่นาราซื้อไรมากินคะเยอะแยะเลย"
"พี่โยซื้อให้น่ะบอกไม่เอาๆก้อยังจะซื้อ"นาราต่อว่าอย่างเกรงใจ
"ก้อนาราจะได้ไม่ต้องไปเที่ยวหาซื้อไงพรุ่งนี้วันหยุดก้อพักผ่อนให้เต็มที่แผลจะได้หายเร็วๆ"เขาบอกยิ้มๆ
"งั้นก้อขอบใจนะทั้งของกินทั้งที่มาส่ง"
"ยังต้องขอบคุณทำไมเราเพื่อนกันนะโยอยากทำอะไรให้นารามั่ง"
"พี่โยเนี่ยแสนดีสุดๆถ้าไม่ติดว่าชอบพี่นาราหนูคงขอสมัครเป็นแฟนแล้ว"นิรินบอกยิ้มๆ
"ชอบพูดเล่นกับพี่แบบนี้ไม่ดีนะครับนิรินเกิดพี่คิดจริงจังขึ้นมา"โยพูดอย่างเอ็นดูลูบหัวสาวน้อยเบาๆนิรินยิ้มหวานส่งให้
"จริงจังก้อดีสิคะหนูชอบพี่โยจะแย่ละ"บอกออกไปตรงๆ
"เรานี่ชอบพูดอะไรตรงๆนะเด็กน้อย"ดึงแก้มไปอีก
ภาพเหตุการณ์ต่างๆที่ทั้งสามคุยเล่นหยอกล้อกันหน้าคอนโดไม่ได้รอดพ้นสายตาของลีโอที่นั่งอยู่ในรถสปอร์ตของเขาอย่างหงุดหงิด
เขาขับรถมาจอดอยู่ซักพักแล้วกะว่าจะมาดักพบนิรินเพราะคิดถึงแต่ต้องมาเจอเธอหยอกล้ออยู่กับผู้ชายอื่น ทำเอาเขาเดือดปุดๆอยากจะไปกระชากยัยตัวดีมาตีก้นซักที โทษฐานอ่อยเรี่ยราดไปทั่ว
...ทั้งๆที่รู้ว่าผู้ชายชอบพี่สาวตัวเองก้อยังระริกระรี้ยิ้มหวานส่งให้ไม่หยุด...
ลีโอทนดูภาพตรงหน้าไม่ไหวเขาตัดสินใจขับรถออกไปจากตรงนั้น
พอหักพวงมาลัยเข้าลานจอดรถของผับก้อเกือบชนเข้ากับรถสปอร์ตอีกคันที่เป็นของเพื่อนรักขับปาดหน้าเข้ามา
ลีโอหัวเสียใส่เพื่อนไปอีก
พอจอดรถก้อลงไปต่อว่าเพื่อนทันที
"มึงจะรีบไปตายรึไงวะไอ้ดลไม่เห็นเหรอว่ารถกูกำลังจะเข้าจอด" ถามเพื่อนอย่างเอาเรื่อง
ณดลมองเพื่อนงงๆ
"มึงไปหัวร้อนมาจากไหนวะไอ้ลีโอ นี่มันที่จอดรถของกูป่ะวะ" ชี้ให้เพื่อนดู
ลีโอมองตามทำหน้าเจื่อนๆ
"ออ..กูลืมไปกูขอโทษกูอารมณ์ไม่ค่อยดี"
"เป็นไรใครทำไรให้ ป๊ามึงบังคับไรอีก"ถามห่วงๆ
"ไม่เกี่ยวกะป๊ากู"
"แล้วมันเรื่องอะไรวะ"ยังอยากรู้
"เรื่องของกูก้อเหมือนเรื่องของมึงคืนนั้นไง" เขาพูดออกมาแล้วเดินตรงเข้าประตูผับไป
ณดลหน้าเหรอไม่คาดคิดว่าคนอย่างลีโอจะมีเรื่องอะไรแบบนี้
เขารีบเดินตามไปจนทันที่บันไดทางขึ้น
"มึงหมายถึงมีคนยุ่งกะเด็กมึง"
"คนไหนวะ...กูไม่เคยเห็นมึงจะจริงจังกะใครเลย"
"ก้อเหมือนมึงแหละ กูก้อไม่เคยเห็นมึงทำไรแบบนั้นกับผู้หญิงคนไหนเหมือนกัน" เขาตอบกลับทำเอาณดลนิ่งอึ้งไป
"ก้อนั่นมันของๆกูพวกมึงก้อรู้"
"แต่มึงไม่เคยบอกพวกกูว่าใครคนไหนของมึงป่ะวะไอ้ลีโอ"
"รึมึงเกิดไปติดใจสาวที่ไหนไม่บอกพวกกู" ณดลซักไปอีก
"บ้า!!กุจะไปติดใจใคร คนอย่างกูไม่ยอมให้ผู้หญิงคนไหนมามีผลกับใจกูเหมือนมึงหรอก" เขาตอกหน้าเพื่อนกลับไป
"อ้าวไอ้นี่..กูถามดีๆป่ะวะ"
"กูก้อตอบดีๆ"ลีโอตอบกลับแล้วเดินตรงดิ่งไปโต๊ะทำงานยกงานขึ้นมาทำเพื่อเลี่ยงไม่ให้เพื่อนมาถามอีก
ณดลมองเพื่อนอย่างรู้ทัน
"เชี่ย!!เกิดจะขยันกูไม่ถามก้อได้วะ"
ณดลเดินไปนั่งที่โซฟาหยิบสมุดบัญชีที่นาราทำไว้ขึ้นมาดู
"นี่ตกลงนาราเค้าต้องลาป่วยใช่ป่าววะไอ้ดล" ลีโอเอ่ยขึ้นมาหลังจากเงียบไปนาน
"อือ..มึงคงไม่คิดใช้งานเค้าทั้งๆที่เค้าเจ็บแบบนั้นหรอกนะ"ณดลเงยหน้าขึ้นมองเพื่อน
"กูแค่ถาม น้องเค้าเจ็บมือกูรู้แต่บัญชีร้านอ่ะจะเอาไง"
"หาคนมาทำแทนสิ ทับทิมก้อได้นะเค้าเรียนบัญชีเหมือนกัน"ณดลเสนอ
ลีโอทำท่าใช้ความคิด
"ถ้าเอาทับทิมมาคนเสิร์ฟก้อขาดสิยิ่งลูกค้าแน่นทุกวันช่วงนี้"
"แล้วจะเอาไง"
"เอาน้องสาวเค้ามาทำแทนดีมั๊ยวะ"ลีโอนำเสนอทันที
"น้องสาวใคร"มองเพื่อนอย่างสงสัย
"ก้อน้องสาวของนาราไงที่มาวันก่อนดูฉลาดดีนะน่าจะทำบัญชีได้"เอ่ยออกมายิ้มๆเมื่อคิดถึงยัยตัวยุ่ง
"ยัยเด็กนั่นเรียนหมอจะไหวเหรอวะ"
"มึงรู้จักน้องเค้าด้วย"ลีโอถามจ้องหน้าเพื่อนอย่างสงสัย
"รู้จักสิ น้องสาวยัยนั่นทำไมกูจะไม่รู้จัก"
"ดูมึงรู้จักพวกเค้าดีจังนะ"ยังข้องใจ
"ใช่..รู้จักดีเลยแหละ แต่ไม่ต้องมาถามนะว่ากูรู้จักได้ยังไงกูขี้เกียจตอบเรื่องมันยาว" ณดลพยายามบอกปัดเพราะไม่อยากพูดถึงเรื่องในครอบครัว
"แล้วนี่ดึกแล้วไอ้เอลฟ์มันไม่เข้ามาเหรอวะวันนี้" เลี่ยงไปพูดเรื่องอื่น
ลีโอมองเพื่อนอย่างสงสัยใคร่รู้ แต่ในเมื่อเพื่อนไม่อยากเล่าเขาก้อไม่อยากจะไปซักไซร้อีก
"รถมันจอดอยู่ก่อนเราอีก มันคงไปซุกคาอยู่ในร่องสาวที่ไหนซักคนแหละ"ลีโอพูดขำๆ
"เปลี่ยนเรื่องเก่งนะมึง แล้วตกลงเอาไงเรื่องคนทำบัญชี"
"ถ้ามึงคิดว่าน้องเค้าทำได้กูจะลองพูดดู"ณดลทำเป็นเห็นด้วยเพราะอยากดูท่าทีของเพื่อน เขาเริ่มสงสัยว่าสาวคนไหนที่ทำให้เพื่อนของเขาหงุดหงิด และจะต้องเกี่ยวกับยัยเด็กเนิร์ดนั่นแน่ๆ
ณดลหยิบโทรศัพท์กดโทรหานาราทันที
ตื้ดดด..ตื้ดดด..ตื้ดดด
เขารออีกฝ่ายรับสายอย่างหงุดหงิด
"สามรอบละยัยนั่นมัวทำไรอยู่นะ รึจะหลับไปแล้ว"เขาบ่นใส่โทรศัพท์
"สวัสดีค่ะ นี่นิรินนะคะพี่นาราไม่ค่อยสะบายหลับไปแล้วค่ะ"นิรินส่งเสียงหวานมาตามสาย
"นี่คุณดลนะยัยเด็กเนิร์ด พี่เธอเป็นอะไรไปทำไมนอนเร็ว"พยายามพูดให้เสียงปกติทั้งๆที่ในใจร้อนรุ่มด้วความเป็นห่วง
ลีโอหันขวับไปทางเพื่อนทันทีที่ได้ยินเพื่อนเอ่ยถึงใครบางคน
"พี่นารามีไข้ค่ะสงสัยแผลจะอักเสบ คุณดลมีไรรึเปล่าคะ" ถามกลับมาอีก
"มีสิไม่มีจะโทรมาเหรอ" ตอบกลับไปเสียงดุเพื่อกลบเกลื่อนความกังวลที่ก่อตัวในใจ
"ออ..ค่ะ..ถ้ายังไงสั่งหนูไว้ก้อได้ค่ะเดี๋ยวจะบอกพี่นาราให้ตอนพี่เค้าตื่น"
"ไม่จำเป็นต้องบอกพี่เธอหรอก ชั้นมีเรื่องจะพูดกับเธอนั่นแหละ"เขาบอกน้ำเสียงจริงจัง
"คุณดลมีไรจะใช้หนูเหรอคะ"
"เรื่องบัญชีที่พี่เธอทำค้างไว้ เธอพอจะมีเวลาว่างมาทำแทนมั๊ย"เข้าเรื่องทันที
" ว่างน่ะก้อพอว่างหรอกค่ะคุณดลแต่หนูไม่รู้เรื่องบัญชี"บอกออกมาตามตรง
"แค่เรื่องบัญชีรับ-จ่ายทั่วไปไม่ได้ซับซ้อน"
"ออ..งั้นก้อคงพอได้ค่ะ ถ้าคุณดลคิดว่าหนูทำได้หนูก้อจะไปทำให้ค่ะ" นิรินจำใจรับปากไป
"ดี งั้นมาวันนี้เลย"
ลีโอยิ้มแฉ่งทันทีที่ได้ยินเพื่อนสั่งไปตามสาย
"แต่มันดึกแล้วนะคะคุณดล"ปลายสายประท้วงมา
"เดี๋ยวให้ใครไปรับแล้วจะให้ไปส่งด้วย"
"งั้นก้อได้ค่ะเดี๋ยวหนูจะแต่งตัวรอนะคะ"
"เดี๋ยวกูไปเอง" ลีโอรีบเสนอตัว หยิบกุญแจรถทันที
ณดลมองเพื่อนอย่างรู้ทันอยากจะขำแต่พยายามนิ่งไว้
"คงไม่ต้องรบกวนมึงมั๊งน้องนาเดียก้อกำลังจะมาหนิเดี๋ยวกูให้ไอ้โจ้ไปละกัน"แกล้งดักเพื่อนไปอีก
"ไม่ต้องไอ้โจ้มันยุ่งจะตายจะไปรบกวนมันทำไม กูกำลังว่าง "
"แล้วถ้าน้องนาเดียมา"
"ก้อบอกไปเลยว่ากูไม่มา น่าเบื่อว่ะตามจิกอยู่ได้" ทำหน้าเซ็งๆพอเอ่ยถึงอีกคน
"เบื่อเหรอวะนั่นผู้หญิงที่ป๊ามึงเลือกให้ไม่ใช่เหรอวะ กำลังจะหมั้นด้วยหนิ"แกล้งยั่วไปอีก
"มึงเลิกพูดเรื่องนี้ได้ป่าววะ กูไม่อยากพูดถึงน่าเบื่อ กูไปละ" พูดจบก้อเดินดุ่มๆออกไป
ณดลหัวเราะเสียงดัง
"5555 ยัยเด็กเนิร์ดนั่นไม่น่าเชื่อจะตกลูกเทพอย่างไอ้ลีโอได้ โอ๊ยหัวจะปวด มันทนฟังเด็กนั่นเจื้อยแจ้วทั้งวันได้ไงวะ" บ่นตามหลังเพื่อนไป
หน้าคอนโด
นิรินรีบวิ่งลงมาชะเง้อคอรอดูตรงทางเข้าว่าใครมารับ เธอหันซ้ายหันขวาอยู่ๆก้อมีมือหนาของใครบางคนคว้าหมับเข้าที่ข้อมือบางแล้วลากไปทางลานจอดรถ
พอเห็นชัดๆว่าใครมารับก้อตกใจ พยายามดึงมือเขาออก
ลีโอลากคนตัวเล็กมาจนถึงรถแล้วจับยัดเข้าไปนั่งข้างคนขับ
"เดี๋ยวๆๆลุง คุณดลให้ลุงมารับหนูเหรอ"ถามงงๆ
"ใช่ มีปัญหาไร"ถามกวนๆแล้วก้มลงไปหา นิรินเอียงตัวหลบทันที
"กลัวไร แค่จะคาดเข็มขัดให้"เขาเอื้อมมือไปดึงสายมาคาดเอวให้
"ขอบคุณเป็นป่ะ" ถามชิดริมหูอย่างตั้งใจ
"ทำดีหวังผลเหรอลุง ไม่ได้ขอให้ช่วยป่ะ" ตอบกลับกวนๆ
"ยัยเด็กดื้อ"เขาพูดเสร็จก้องับปลายจมูกโด่งๆอย่างมันเขี้ยว
"อื้อ.."หลบไม่ทัน"ทำบ้าไร เจ็บนะ"ต่อว่าไปงอนๆแต่คนทำเดินเร็วๆไปนั่งประจำที่คนขับเรียบร้อยแล้วขับรถออกไป
- Writer
