อาถรรพ์ลานเกียร์

วันนี้ยิ้มยัง

[ไวน์]

“ไอ้ห่าไวน์ แชตเด็กอะปล่อยบ้าง ทำตัวให้ว่างแล้วตอบแชตเพื่อนด้วยครับ” เสียงไอ้ทิวที่เดินมานั่งลงข้างผมพูดขึ้นพลางตบหัวผมหนึ่งที

ตอนนี้พวกผมกำลังนั่งรออาจารย์เข้ามาสอน ที่จริงก็ไม่เชิงสอนหรอก พูดเรื่องการฝึกงานของรอบพวกผมแล้วก็เรื่องเตรียมโปร์เจ็คจบมากกว่า

“อิจฉากูล่ะสิพวกมึง” ผมมองพวกมันด้วยสายตาเยาะเย้ย ก่อนจะหันมาจดจ่อกับหน้าจอโทรศัพท์มือถือต่อ พอได้ยินแบบนั้นพวกมันก็ถอนหายใจแรง ๆ ออกมา

การที่เราได้นั่งอ่านข้อความที่คุยกับใครสักคนย้อนหลัง มันโคตรมีความสุขเลยนะ ยิ่งเลื่อนอ่านก็ยิ้มไม่หยุด มีเรื่องให้นึกย้อนตามข้อความที่คุยกันไว้ตลอดเลย

“ทีกับมายด์ไม่เห็นมึงเป็นขนาดนี้วะ” ไอ้แทนที่ปกติแล้วเอาแต่เล่นเกมเงยหน้ามาถามผม

“กับมายด์ก็ขยันชวนกันขึ้นเตียงไง จะเอาเวลาไหนมาจีบกัน” ไอ้ทิวที่นั่งอยู่ด้านซ้ายของผมพูดขึ้น “มึงก็รู้ว่าตอนมันกับมายด์เจอกันก็เป็นวันแรกที่พวกมันได้กัน แถมยังคบกันตั้งแต่วันนั้นเลย” ไอ้ทิวว่าต่อ ส่วนผมก็ไม่ได้แย้งอะไร เอาแต่นั่งยิ้มอยู่ตรงกลางระหว่างพวกมัน ปล่อยให้พวกมันคุยกับข้ามหัวไปมา

“ทำเหมือนเด็กเพิ่งหัดมีความรักเลยนะมึง” ไอ้แทนว่าผม “ทีนี้มึงจะได้รู้สักทีว่าความรักจริง ๆ มันเป็นยังไง ไม่ใช่เอะอะขึ้นเตียง สักพักทะเลาะกัน อีกสองสามวันก็กดเงินไปง้อเขา” ไอ้แทนพูดยาวเหยียดอย่างที่ไม่เคยพูดมาก่อน

แต่จะโทษมายด์ฝ่ายเดียวก็ไม่ได้ ต้องโทษผมด้วยที่ไม่ค่อยมีเวลาให้มายด์ ตอนนั้นผมเรียนหนักมาก ลืมวันสำคัญของมายด์บ่อย ๆ มายด์จะน้อยใจและชวนทะเลาะก็ไม่แปลก

แต่ใช่ว่าผมไม่รักมายด์หรือเห็นมายด์เป็นผู้หญิงง่าย ๆ เลยไม่ให้ให้ค่า หลายอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างนั้นมันมีทั้งความรัก ความผูกพันธ์ สาเหตุที่เราไปกันได้ไม่ไกลเพราะตอนนั้นทั้งผมและมายด์ยังเด็กเกินไป อีกอย่างเราไม่ได้ศึกษานิสัยใจคอกันก่อนย้ายมาอยู่ด้วยกัน ทำให้กระทบกระทั่งและมีปากเสียงกันบ่อย แต่ส่วนใหญ่ผมก็จะเป็นฝ่ายยอม เพราะไม่อยากมีปัญหาและอยากมีมายด์อยู่ในชีวิต

พอมายด์ทิ้งผมไป ผมก็ซึมพักใหญ่เลยล่ะ ดีที่มีลุงหมอเป็นที่ปรึกษา ผมก็เลยดีขึ้น ตอนนี้ผมมีเดือนหนาวเข้ามา ผมเลยอยากปรับปรุงตัวเองใหม่ อยากทำให้ดีขึ้นกว่าเมื่อก่อน ผมพลาดกับมายด์ไปแล้วก็ไม่อยากพลาดกับเดือนหนาวอีก

หลายคนมองมาคงคิดว่าทีกับเราทำไมเขาไม่เป็นแบบนั้นบ้าง ตอนคบกับเราทำไมเขาไม่เป็นแบบนั้น ผมก็อยากให้มองในมุมของคนที่เคยทำผิดพลาดเรื่องความรักมาก่อนนะ ในเมื่อผมกลับไปแก้ไขกับคนเก่าไม่ได้ มันสายไปแล้ว ผมก็อยากปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้นในวันที่ได้เจอกับคนใหม่

“แล้วนี่มึงตัดใจจากมายด์ได้แล้ว?” ไอ้ทิวที่นั่งเขี่ยโทรศัพท์รออาจารย์เข้ามาสอนถามขึ้น

“เออดิ ถ้าตัดใจไม่ได้กูจะไปยุ่งกับหนาวทำไม”

“ทำไมง่ายจังวะ นี่มึงเคยรักมายด์จริง ๆ ปะเนี่ย” ไอ้ทิวถามต่อ

“อะไรของมึงเนี่ย” ผมว่ามัน “ไหนบอกให้กูจีบหนาว จะได้เริ่มต้นใหม่ แล้วนี่ทำไมมาถามเรื่องมายด์กับกู ตกลงมึงจะเอาไง”

“กูแค่อยากรู้เฉย ๆ”

“รักดิตอนนั้นอะ แต่มันไม่เหมือนที่เป็นกับเดือนหนาวตอนนี้” ผมตอบมันก่อนจะก้มหน้าก้มตาอ่านแชตย้อนหลังไปเรื่อย ๆ เพลินดีนะ

[เดือนหนาว]

“ยัยหนาว เดี๋ยวฉันกับยัยก้อยต้องไปแก้งานอะ แกนั่งรอตรงไหนก็ส่งข้อความมาบอกด้วยแล้วกัน เสร็จแล้วพวกฉันจะตามไป” ยัยโพร์หันมาบอกฉันก่อนจะเดินตามยัยก้อยที่สีหน้าเคร่งเครียดออกไป

“โอเค โชคดีนะพวกแก” ฉันบอกนางก่อนจะแยกย้ายกัน

เช้านี้มีหลายคนมาแก้งานใหม่เลยพากันมาแต่เช้า เพราะเป็นงานเดี่ยวชิ้นสุดท้ายของชั้นปี เราเลยได้แยกกันทำ ยังดีที่อาจารย์ให้โอกาสได้แก้งาน ไม่งั้นโปร์เจ็คจบที่แต่ละคนต้องทำคงไม่มีใครมีเวลาเหลือ

ฉันเดินออกมานั่งสวนหย่อมข้างตึก ตรงนี้ไม่ค่อยมีคนเดินผ่านเพราะไม่มีโต๊ะม้าหินอ่อน มีแค่สนามหญ้าเล็กกับต้นไม้ไม่กี่ต้นพอให้มีร่มเงา

ติ๊ง!

นั่งอ่านหนังสือไปได้สักพักเสียงแจ้งเตือนข้อความก็ดังขึ้น ฉันวางหนังสือลง พอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็พบว่ามีข้อความของใครบางคนโชว์หราอยู่หน้าจอ

Y eiei : วันนี้ยิ้มหรือยังสาวน้อย

เดือนหนาว : ว่างเหรอ

เดือนหนาว : ไหนบอกวิศวะเรียนหนัก

Y eiei : อาจารย์กำลังสั่งงานน่ะ เลยทักมาหา

เดือนหนาว : ตั้งใจเรียนสิ ไม่คุยด้วยแล้ว

Yeiei : 5+(-sqrt(1-x^2-(y-abs (x))^2))*cos (30*((1-x^2-(y-abs(x))*2))), x is from -1 to 1, y is from -1 to 1.5, z is from 1 to 6

เดือนหนาว : อะไรเนี่ย?

“…” บางอย่างที่ไวน์ส่งมาทำให้ฉันขมวดคิ้วงง ฉันยิ่งโง่ ๆ อยู่ด้วย ถ้าเขาถามอะไรแบบนี้ฉันตอบไม่ได้หรอกนะ

Y eiei : หาค่านี้ให้หน่อย

เดือนหนาว : หาไงอะ เราทำไม่เป็น

Y eiei : Coppy สูตรแล้ววางใน Google ดูสิ

เดือนหนาว : แล้วทำไมไม่ทำเอง

Y eiei : แบตจิหมดแล้วอะ ไปนะ

ไวน์ส่งข้อความทิ้งไว้แค่นั้นแล้วก็เงียบหายไป

“อะไรของเขานะ” ฉันพึมพำกับตัวเองก่อนจะทำตามที่ไวน์บอก เข้าไปใน Google แล้ว Coppy สูตรแปลกๆ นั่นวางในช่องค้นหา

“ทำไมไม่ขึ้นล่ะ สูตรนี่ยาวเกินไปเหรอ” ฉันขมวดคิ้วงงเมื่อไม่มีอะไรปรากฎขึ้น ก่อนจะเปลี่ยนจากโหมดโทรศัพท์เป็นโหมดเดสก์ทอปแล้ว Coppy สูตรไปวางในช่องค้นหาใหม่

“…” เดี๋ยวนะ

“อะไรเนี่ย…” ฉันยิ้มให้กับภาพหัวใจที่ปรากฎขึ้นบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือหลังจากวางสูตรทั้งหมดลงในช่องค้นหาแล้ว

“ให้ตายเถอะ ไวน์บ้า” หุบยิ้มไม่ได้เลย ยิ่งเห็นภาพหัวใจที่หมุนไปมาบนหน้าจอรอยยิ้มบนใบหน้าก็กว้างขึ้นเรื่อย ๆ “นี่เราไม่ได้ติดกับดักหลุมรักของวิศวะหรอกใช่ไหม”

ติ๊ง!

Y eiei : วันนี้ยิ้มแล้วใช่ป่าว

เดือนหนาว : บ้า

Y eiei : สรุปว่าวันนี้ผ่านนะ ทำให้ยิ้มได้แล้วอะ

Y eiei : คิดถึงนะว่าที่แฟน ><

ฉันยิ้มให้กับข้อความของใครบางคนพลางนึกในใจว่าฉันทำอะไรลงไป ถ้าไวน์เป็นแบบนี้ทุกวัน ทำให้ฉันยิ้มได้ตลอดฉันต้องเป็นบ้าแน่ ๆ

“คนบ้าเอ๊ย”