3 AY SONRA
Dariel Gerard doğalı tam 3 ay olmuştu bugün. 3 ay içinde hayatımız biraz olsun düzelmişti. Ben söz verdiğim gibi kendimi toparlamıştım. Aslında bu madalyonun bir yüzüydü. Yani iyiymiş gibi davranıyordum. Sırf etrafımdaki insanlar üzülmesin ve beni merak etmesin diye böyleydim. Yoksa her gece döktüğüm gözyaşları dinmemişti. Her gece Gerard’ın resmin koyumda uyuyordum ve her geçen gün onu daha çok özlüyordum. Ona her gün bir mektup yazıyordum. Bunu yaparak hem içimi döküyordum, hem de Gerard sanki uzun bir yola gitmiş ve bir gün gelecekmiş gibi düşünüp acımı hafifletiyordum. Yazıyordum çünkü evde artık Gerard’dan fazla bahsetmiyordum. Çünkü ne zaman Gerard desem evde panik zilleri çalınıyordu. Ben de gündüzleri mutlu, huzurlu ve gülümseyen anne ve kız kardeş, geceleriyse sevdiği
