Gerard
Elisa’nın arkasından bakmak etimden parçalar koparmıştı sanki ve şimdi; başta kalbim olmak üzere her yanım acıyordu. Gideli dakikalar olmasına rağmen onu deli gibi özlüyor ve onu görmeyi istiyordum.
Bana sarılıp son kez veda ettikten sonra ardına bakmadan gitti. Böyle yapmalıydı. Çünkü bir daha baksaydı bana, onu asla bırakamazdım. İzin vermezdim gitmesine. Yapmak zorunda olduğum şeyden onu uzak tutmak zorundaydım ve gitmesi gerekiyordu.
Eve yeniden girdiğimde bir mezarda hissettim kendimi. Onun sesiyle, nefesiyle kokusuyla ve gülüşüyle dolup taşan bu ev, şimdi ıssız bir mağaradan farklı değildi.
3 haftada ona öylesine alışmıştım ki, hayatımın tümünü doldurmuştu. Yıllardır yanımdaymış gibi hissettiriyordu. Bana ailesiz olduğumu, kimsemin olmadığını ve bir pislik çukurundan
