รินรดาคือเด็กกำพร้าที่มัลลิกาและสามีรับมาอุปการะเป็นลูกบุญธรรมตั้งแต่เด็ก พ่อบุญธรรมของรินรดาเสียชีวิตตอนเธออายุได้สิบสามปี หลังจากนั้นมัลลิกาก็เลี้ยงเธอมาคนเดียว การเงินก็เริ่มหร่อยหรอ เพราะเสาหลักของบ้านได้จากไป
จนมัลลิกาพบกับอีริคลูกเสี้ยวไทยและอังกฤษ ตอนที่รินรดาอายุสิบสองปี มัลลิกาก็มาทำงานบ้านให้เขาในฐานะแม่บ้าน แต่อีริคให้ความนับถือเธอเหมือนเป็นญาติคนหนึ่ง เพราะที่เมืองไทยเขาก็ไม่มีญาติที่ไหนแล้ว
อีริคมีเสี้ยวไทยอยู่เล็กน้อย นอกจากผมเขาที่สีดำแล้ว เขาไม่เหมือนคนไทยเลยสักนิด
“แดดดี๊ค่ะ วันนี้รินกลับค่ำนะคะ” รินรดาบอกอีริค อีริคให้เธอเรียกเขาว่าแดดดี๊ เพราะเอ็นดูเธอ
“แล้ววันนี้ให้แด๊ดไปรับกี่โมงล่ะ” อีริคถามเธอ
“สักหกโมงเย็นค่ะ รินมีซ้อมหลีด” รินรดาบอกแล้วทานอาหารเช้าตรงหน้าอย่างเร่งรีบ
“ช้าๆ หน่อยริน เดี๋ยวอาหารก็ติดคอหรอกลูก จะรีบไปไหน”
มัลลิกาบอกลูกบุญธรรม ด้วยความเป็นห่
