Werewolf ล็อคหัวใจนายหมาป่า

EP.1 คุณลูกค้าประจำ

​20/10/20xx

17.45 น.

"เดียวลูกค้าคนนี้พี่เอาไปเสริฟเอง"

"ค่ะ..."

ฉันยื่นถาดที่มีกาแฟร้อนอยู่บนถาดในมือให้พี่โมที่เป็นรุ่นพี่ในที่ทำงานให้เธอเมื่อเธออาสาจะเอาไปเสริฟให้ก่อนที่ฉันจะเดินกลับมารอรับออเดอร์ที่หน้าเคาน์เตอร์อีกครั้ง

"ถ้าลูกค้าไม่หล่อก็ไม่เสริฟถูกมะ?"

"เบาๆหน่อยพี่เก่ง เดียวพี่โมก็ได้ยินหรอก"

"โอ้ย ให้มันได้ยินบ้างอีชะนีขี้อ่อยนั้นน่ะเห็นแล้วขัดหูขัดตา!"

ฉันยิ้มออกมาเจื่อนๆพร้อมกับมือตัวเองที่จัดแก้วตรงหน้าให้เข้าที่เข้าทางไปด้วย พี่เก่งเป็นบาริสต้าชายประจำร้านเบ้ปากด้วยความหมั่นใส้โดยมีฉันยืนเตือนอยู่ข้างๆ ร้านนี้คือร้านกาเฟที่ฉันทำพาร์ทไทม์อยู่น่ะร้านนี้ค่อนข้างใหญ่และดังในหมู่นักศึกษาและคนธรรมดาที่อยู่ในบริเวณนี้มาก ด้วยของที่นี้อร่อยและทำเลที่ตั้งมันดีด้วยล่ะเพราะห่างจากมหาลัยไม่มาคนถึงดูแน่นในทุกๆวัน ส่วนงานที่ฉันทำก็แทบจะทุกอย่างในร้านไม่ว่าจะเก็บโต๊ะ เสริฟ รับออเดอร์ คิดเงิน และทำบ้างหากพี่เก่งทำไม่ทัน

"หนามเตยออกมาเก็บโต๊ะช่วยพี่หน่อย!"

"ค่ะๆ"

"โต๊ะแค่สองโต๊ะทำไมไม่เก็บเองห๊ะยัยโม ให้หนามเตยรอรับออเดอร์ไม่ดีกว่ารึไง?"

"โถ่พี่เก่งก็มันเยอะอ่ะ!"

"เฮ้ย ไม่เป็นไรพี่เก่งหนามไปเก็บได้"

"เฮอะ!"

ฉันเอ่ยขึ้นทันทีพร้อมกับรีบเดินออกมาช่วยพี่โมเก็บโต๊ะอย่างเร็วรวดเพราะหากนานกว่านี้พี่โมกับพี่เก่งได้ด่ากันอีกแน่ มีกันอยู่แค่นี้อะไรพอช่วยกันได้ก็ช่วยล่ะ อันที่จริงงานนี้มันเป็นกะน่ะที่และที่กะนี้มีแค่ฉันกับพี่โมที่เดินเสริฟเพราะเจ้าของร้านเห็นว่าช่วงเวลานี้คนน้อย

"ทำไมยังไม่มานะ?"

ฉันเหลือบสายตาขึ้นมองพี่โมที่มองไปหน้าร้านเหมือนรออะไรสักอย่างด้วยความสงสัยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรเธอและก้มหน้าก้มตาเก็บส่วนของตัวเองต่อไป

บรื้น...!!

"มาแล้ว!! หนามพี่ฝากยกไปเก็บหน่อยนะเดียวพี่รอรับออเดอร์ก่อน!"

"อ่อ...ได้ค่ะ"

ฉันตอบกลับพร้อมกับมองพี่โมที่รีบร้อนบอกฉันและวิ่งไปยืนที่หน้าเคาน์เตอร์ทันทีที่ได้ยินเสียงดังกระหื่มของรถมอเตอร์ไซต์คันใหญ่ เขาเรียกว่ารถอะไรฉันไม่แน่ใจแต่ฉันรู้แล้วว่าที่พี่โมบ่นๆน่ะเรื่องอะไร เสียงกระหื่มของรถคันนี้จะมาที่ร้านในทุกๆวันในเวลานี้และที่พี่โมเร่งรีบจะไปยืนเพื่อรอรับออเดอร์คงไม่พ้นเพราะเจ้าของรถคันนี้ด้วยฉันมองร่างสูงที่ขับรถเข้ามาจอดที่นอกร้านตรงที่ฉันกำลังเก็บโต๊ะอยู่ด้วยสายตานิ่งเรียบ เขาค่อยๆถอดหมวกกันน็อคอันใหญ่ของตัวเองออกเผยให้เห็นใบหน้าเรียบนิ่งของตัวเอง

ฟึ่บ...

ฉันหลบสายตานิ่งๆนั้นทันทีที่เขาตวาดสายตามองคือมันคงไม่ดีหากพนักงานร้านจะไปยืนมองลูกค้าแบบนั้น และอีกอย่างเขาก็เป็นลูกค้าประจำของร้านด้วยยิ่งแล้วใหญ่ ฉันเก็บโต๊ะตรงหน้าตัวเองต่อและไม่ได้หันกลับไปมองเขาอีก

กรุ๊งกริ๊ง...

"รับอะไรดีคะ?"

สตอเบอรรี่นมสดปั่น...

"สตอเบอรรี่นมสดปั่น"

ฉันยิ้มออกมากับตัวเองอย่างขำๆหลังจากเสียงนิ่งๆสั่งสร็จ คือมันก็ไม่ใช่ว่าเดามั่วหรอกนะเพราะเขากินเมนูนี้ทุกวันไม่มีเปลี่ยนด้วยซ้ำเปลี่ยนนี่สิแปลก

กึก!

"..."

"โอ๊ะ ขอโทษค่ะเดียวขอเช็ดโต๊ะแป๊บนึงนะคะ"

"เอาไปเก็บก่อนเถอะ เอาไปวางอีกโต๊ะเดียวโต๊ะอื่นก็เปื้อน"

"เอ่อ งั้นรอสักครู่นะคะ"

ฉันก้มหัวให้เขาทันทีพร้อมกับยิ้มออกมาและถือแก้วกับจานที่ฉันเพิ่งเก็บเสร็จเข้าไปเก็บหลังร้านด้วยความรีบเร่งทันที ฉันก็ลืมว่าที่ประจำเขาอยู่ตรงนี้แต่ตัวเองดันไปยืนเก็บซะนานจนเขาเดินมานั่งที่เก้าอี้แล้ว ฉันส่ายหัวไปมาอย่างเอือมๆตัวเองและเดินกลับมาที่โต๊ะที่คุณลูกค้าประจำนั่งอยู่อีกครั้ง

"ขออนุญาตินะคะ"

ฉันเอ่ยขึ้นเบาๆพร้อมกับวางผ้าเช็ดโต๊ะในมือตัวเองลงบนโต๊ะและเช็ดมันด้วยความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความเกร็ง ก็จะไม่ให้ฉันเกร็งได้ไงล่ะหากเขาเอาแต่มองมาที่ฉันอยู่แบบนี้ จะเช็ดเร็วๆก็ไม่ได้เดียวมันไปโดนเขาอีก

"คนเยอะไหม?"

ฉันเลิกคิ้วขึ้นนิดๆเมื่อเสียงนิ่งๆของเจ้าตัวเอ่ยถามขึ้นก่อนจะเลื่อนสายตามามองเขาและยิ้มออกมาบางๆ

"ตอนเที่ยงน่าจะเยอะมั่งค่ะ แต่ช่วงนี้ไม่เยอะหรอก ^^"

"ดีแล้ว จะได้ไม่เหนื่อย"

"บ้างครั้งก็ไม่ดีหรอกนะคะเดียวร้านขาดทุน"

ฉันตอบพร้อมกับหัวเราะออกมาอย่างทำตัวไม่ถูกก่อนที่จะชงักไปนิดเมื่อคนที่กำลังนั่งอยู่ยกยิ้มมุมปากเหมือนเขากำลังขำที่ฉันตอบแบบนั้น เขาเหลือบสายตาขึ้นมาสบสายตากับฉันก่อนจะยิ้มออกมาและมันเริ่มจะทำให้ฉันทำตัวไม่ถูกจริงๆแล้วนะเพราะนี่ก็ครั้งแรกที่เขาคุยกับฉันแบบนี้ซึ่งปกติเจ้าตัวจะอยู่เงียบๆและทำอะไรสักอย่างที่ฉันคิดว่าน่าจะเป็นสมุดบัญชีอย่างเดียว

"หนามเตยไปช่วยพี่เก่งสิลูกค้าเข้าร้านแล้วน่ะ!"

"โอ๊ะ!"

ฉันหันไปมองลูกค้าที่กำลังเข้ามาก่อนจะรีบเดินออกมาจากตรงนั้นอย่างรวดเร็วหลังจากที่พี่โมเอ่ยเตือนฉัน ฉันเดินเข้ามาที่หน้าเคาน์เตอร์ก่อนจะยิ้มให้พี่เก่งอย่างขอโทษ

"ที่จริงเรียกให้หนามไปเสริฟก็ได้ถูกมะ จะเอาไปเสริฟเองเพื่อ!?"

"น่า พี่เก่งนี่แชะจัง ^^"

"คือบางทีฉันก็อยากเอาไปสริฟเขามะ ถ้าไม่ติดว่าต้องประจำอยู่ตรงนี้นะแม่จะจัดพ่อรูปหล่อคนนั้นล่ะ"

ฉันหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อรู้เหตุผลที่แท้จริงที่พี่เก่งแชะพี่โมแล้วฉันจึงส่ายหน้าไปมาอย่างขำๆก่อนจะหันกลับมารับออเดอร์จากลูกค้าที่เริ่มทย่อยเข้าร้าน เวลานี้ก็เป็นเวลาทำงานที่หนักไม่น้อยนะถึงคนจะไม่เยอะแต่พวกเขาก็มากันเรื่อยๆจนแทบจะไม่ได้นั่งเลยก็ว่าได้

"ลาเต้ปั่น ชาเย็นปั่น และเค้กที่สั่งได้แล้วค่ะขออนุญาติวางนะคะ ^^"

เสียงใสๆของฉันเอ่ยขึ้นพร้อมกับก้มหัวให้ลูกค้าที่นั่งอยู่พร้อมกับยิ้มให้บางๆ พวกเธอทั้งสองพยักหน้าให้ฉันจึงหยิบแก้วในมือวางไว้ที่โต๊ะและตามด้วยเค้กที่นักศึกษาหญิงสองคนนี้สั่ง

"อารมณ์เหมือนถูกหวยไหมใครจะไปคิดว่าคนแบบทร็อตจะมานั่งที่ร้านนี้จริงๆตามที่เขาพูดกัน"

"ใช่ไหมล่ะ เชี้ยเขามองมา!"

ฉันที่เพิ่งวางจานในมือเสร็จมองหญิงสาวที่เรียนมอเดียวกันอย่างไม่เข้าใจก่อนที่ฉันจะหันไปมองตามพวกเธอด้วยและเห็นว่าเขาคนนั้นกำลังมองมาทางนี้อยู่...เขาต้องการอะไรเพิ่มหรอรึว่าอะไร?

"รึเขาได้ยินที่เราคุยกัน!"

"บ้ารึไงไกลขนาดนี้!"

"รึทร็อตสนใจฉัน!?"

ฉันเดินเลี่ยงออกมาจากตรงนั้นช้าๆเมื่อมั่นใจแล้วว่าเขาคนนั้นไม่ได้มองมาที่ฉันเพื่อจะสั่งอะไร...และฉันก็เพิ่งรู้ว่าเขาชื่อทร็อต นี่แสดงว่าเขาดังนะเนี้ยถึงมีคนรู้จักแบบนี้

"หนาม..."

"คะพี่เก่ง?"

พี่เก่งเรียกฉันเบาๆเมื่อฉันเดินมาถึงหน้าเคาน์เตอร์ก่อนที่ฉันจะมองตามสายตาพี่เก่งที่มองออกไปนอกร้านที่มีร่างสูงคุ้นตาของใครบางคนยืนอยู่ ให้ตาย...ฉันเคยบอกเขาแล้วไม่ใช่รึไงว่าตอนนี้มันเวลางานของฉัน?

"เอ่อ..."

"ออกไปหามันเถอะ ดีกว่ามันเข้ามา"

"ค่ะ ขอโทษจริงๆนะคะพี่เก่ง"

ฉันเอ่ยขึ้นอย่างที่รู้สึกจริงๆก่อนที่ฉันจะถอนหายใจออกมาขณะที่เดินออกไปนอกร้านเพื่อที่จะไปหาเขาที่กำลังยืนอยู่ข้างนอก เมื่อเจ้าตัวเห็นฉันเขาก็ยกยิ้มออกมาด้วยท่าทียียวนที่ฉันรู้สึกรังเกียจที่สุด

"ทำไมเวลาเจอพี่ชายตัวเองต้องทำหน้าไม่พอใจขนาดนั้นครับน้องหนามเตย? ^^"

"ก็น่าจะรู้นะว่าทำไมฉันไม่พอใจ"

"นี่หนามพูดกับคนที่เป็นพี่ตัวเองแบบนี้ได้?"

"ฉันไม่เคยมีพี่ชาย จะพูดอะไรก็พูดมาฉันจะได้รีบกลับไปทำงาน!"

"หึ" คนตรงหน้าฉันหัวเราะออกมาเบาๆก่อนที่เขาจะยื่นมือตัวเองออกมาตรงหน้าฉันพร้อมกับยิ้มออกมา "แม่ให้มาเอาเงิน ^^"

"ฉันไม่ให้"

ฉันตอบกลับอย่างรวดเร็วพร้อมกับจ้องตากับคนตรงหน้าไม่หลบ เจ้าตัวหัวเราะออกมาเบาๆพร้อมกับยกมือตัวเองที่ยื่นออกมาตรงหน้าเสยผมตัวเองขึ้นพร้อมกับสายตาที่มองมาที่ฉันที่มันเปลี่ยนไปเป็นนิ่งเรียบทันทีที่ฉันปฎิเสธไปแบบนั้น

"เธอคงไม่อยากให้แม่มาเอาเองใช่ไหม?"

"แม่ก็แม่นายแล้วทำไมไม่รู้จักหาเงินไปให้เธอเองล่ะ?"

"อย่าปากเก่งหนาม ที่เธอมีที่ซุกหัวนอนทุกวันนี้มันเพราะใครถ้าไม่ใช่แม่ฉัน!?"

"..."

"คิดว่าตัวเองหาเงินได้แล้วทำมาปากเก่งแบบนี้ระวังจะจบไม่สวยนะครับ"

"ก็ดีกว่าพวกหน้าตัวเมียที่วันๆไม่ทำอะไรนอกจากแบกหน้ามาขอเงินคน!"

พรึ่บ!

"มึง!!"

"ทำไม หรือกูพูดอะไรผิด!!?"

ฉันถามขึ้นมึงขึ้นกูกับคนตรงหน้าทันทีพร้อมกับสบัดข้อมือตัวเองที่ไอ้ไตตั้ลพี่ชายคนล่ะพ่อคนล่ะแม่ของฉันที่มันกระชากข้อมือฉันไปด้วยความโมโหเมื่อฉันจี้จุด มันมองหน้าฉันนิ่งก่อนจะค่อยๆเหยียดยิ้มออกมาอีกครั้ง

"เฮอะ งั้นกูคงไม่ต่างจากพ่อมึงหรอกที่ทิ้งหนี้ให้แม่กูแล้วก็ตายไป!"

"..."

"ทำไมกูพูดเรื่องจริงแค่นี้มึงรับไม่ได้? ^^"

ฉันกำมือตัวเองเข้าหากันแน่นพร้อมกับพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองที่กำลังเดือดอยู่ให้มันสงบลง ไตตั้ลเหยียดยิ้มออกมาก่อนจะยกมือขึ้นกอดอกมองฉันด้วยสายตาที่เหนือกว่า

"เอาตังมาหนามเตย กูไม่ได้มีเวลามาคุยกับมึงนานนะ!"

ฉันถอนหายใจออกมาเสียดังก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าเงินที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงตัวเองออกมาและหยิบเงินแบงค์พันที่มีสองใบที่อยู่ในนั้นออกมาก่อนจะยื่นให้มันช้าๆ

พรึ่บ!

"ก็แค่นี้...งั้นพี่ไปละคุณน้องสาวตั้งใจทำงานนะครับ ^^"

ฟึ่บ!

ฉันเบี่ยงหัวตัวเองออกจากมือสกปรกๆของไตตั้ลที่กำลังจะเอื้อมมือตัวเองมาลูบผมฉันทันทีซึ่งเจ้าตัวก็ยักไหล่ใส่ฉันด้วยท่าทีวอนเท้าและหันหลังเดินออกไปจากตรงนี้อย่างรวดเร็ว ฉันมองตามร่างสูงของมันไปก่อนจะเห็นว่ามันมีรถยนต์คันหรูมารอรับที่อีกฟากของร้านซึ่งดูก็รู้ว่าคงจะเป็นผู้หญิงที่มันคั่วอยู่ หึ! คบแต่กับพวกผู้หญิงรวยๆเพื่อที่จะดูดตัง ฉันเดินกลับมาทางร้านทันทีก่อนจะชะงักไปนิดเมื่อสบสายตากับลูกค้าเจ้าประจำที่กำลังมองมาจากในร้านอยู่...ฉันไม่แน่ใจนักว่าเขามองมาดูตั้งแต่ตอนไหนแต่เขาคงจะเห็นที่ฉันให้เงินไอ้ไตตั้ลแล้ว ฉันหลบสายตานิ่งเรียบตรงหน้าตัวเองก่อนจะเดินกลับเข้ามาในร้านด้วยไม่ได้หันไปสนใจเขาอีก

"มันมาขอตังอีกแล้ว?"

"ค่ะ..."

"แล้วหนามก็ให้มันเนี้ยนะ บ้ารึไง?"

"ไม่ให้ก็ไม่ได้อยู่ดีล่ะค่ะพี่เก่ง...ถึงไม่ให้ตอนนี้ยังไงหนามกลับบ้านไปหนามก็ต้องให้อยู่ดี"

"เฮ้อหนามเอ้ย..."

"เดียวหนามไปล้างแก้วดีกว่า มีอะไรเรียกนะคะ ^^"

ฉันบอกพี่เก่งก่อนจะเดินเข้ามาหลังร้านและเริ่มล้างแก้วที่ค้างอยู่ทันที คือฉันเข้าใจในความเป็นห่งของพี่เก่งนะแต่จะให้ฉันหัวแข็งไปมากกว่านี้มันก็ไม่ได้ส่วนเรื่องขอเงินไอ้ไตตั้ลมันมาขอฉันที่นี้จนพี่เก่งเริ่มชินและเกลียดไตตั้ลไปด้วยแล้วในความหน้าด้านของมัน ไตตั้ลเป็นพี่ชายในนามของฉันเขาไม่ใช่พ่อและแม่เดียวกับฉันแต่เพราะพ่อฉันที่แต่งงานกับแม่ของไตตั้ลใหม่มันจึงทำให้เราต้องเป็นพี่น้องกัน เบื้องแรกครอบครัวเราดูมีความสุขสงบดีแต่เมื่อพ่อของฉันตายภาพจริงของทั้งสองคนแม่ลูกจึงปรากฎ ไตตั้ลมีดีแค่หน้าตาส่วนแม่ของไตตั้ลก็ไม่ได้ดีไปกว่าลูกและยิ่งตอนนี้เธอยิ่งหนักกว่าเดิมตรงที่เมื่อพ่อฉันตายมันมีหนี้สินตามมาและเธอต้องขายทุกอย่างเพื่อใช้หนี้เพราะฉันในตอนนั้นยังเด็ก แต่เมื่อฉันโตมาเธอก็ทวงทุกอย่างคืนจนมันเกินกว่าที่พ่อฉันเป็นหนี้แล้วฉันอยากจะหนีนะ...แต่ฉันในตอนนี้ยังทำอะไรไปกว่าที่เป็นอยู่ไม่ได้จึงต้องจำใจอยู่และหาเงินเพื่อพยุงตัวเอง และเงินที่เพิ่งให้ไตตั้ลไปเมื่อกี้ก็เป็นเงินสำหรับเดือนนี้มันเป็นค่าตอบแทนของแม่เขาที่ฉันต้องหาให้ทุกเดือนเพื่อให้ตัวเองมีที่ซุกหัวนอนเอาง่ายๆก็ค่าเช่า

"วันนี้กินอะไรดีล่ะ เหลือเงินแค่ห้าร้อย"

ฉันเอ่ยขึ้นกับตัวเองเบาๆเพื่อที่จะเบี่ยงความคิดตัวเองออกจากเรื่องครอบครัว เฮ้อ เรื่องที่ดูหนักใจกว่าเรื่องครอบครัวคงไม่พ้นหาวิธีอยู่ให้ได้ด้วยเงินห้าร้อยสินะ ห้าร้อยกับอีกสิบเอ็ดวัน...คงไม่พ้นมาม่า

19.03 น.

"กลับบ้านดีดีล่ะ"

"ไม่ต้องห่วงเดินไปแป๊บๆก็ถึง ^^"

"จ้าา"

ฉันหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะเดินออกมาจากร้านพร้อมกับบิดตัวเพื่อคลายความล้าไปด้วย ตอนนี้ฉันเปลี่ยนกะแล้วและกำลังจะกลับบ้านฉันกะว่าวันนี้จะเดินกลับคือบ้านฉันไม่ก็ไม่ไกลจากนี้มากและยังได้ออกกำลังกายด้วยน่ะนะ...เปล่าหรอกประหยัดตังน่ะอะไรที่พอจะไม่ใช้ได้ก็ต้องทำ ฉันเดินมาเรื่อยๆจนถึงเซเว่นตรงหัวมุมที่จะถึงบ้านฉันจึงแวะเข้าไปเพื่อหาอะไรกินจะได้ไม่ต้องยุ่งยากอะไรอีก กลับถึงบ้านก็นอนเลยแล้วกัน

"..."

ฉันหยิบมาม่าไปใส่น้ำร้อนก่อนจะเดินมาที่เคาน์เตอร์และจ่ายเงินก่อนจะเดินมานั่งที่โต๊ะหน้าร้านเซเว่นที่ทางร้านจัดไว้พร้อมกับมองไปเบื้องหน้าที่ตอนนี้กำลังมีรถมากมายวิ่งสวนไปมาอย่างเร่งรีบ ตอนนี้มันเป็นเวลากลับบ้านน่ะนะทุกๆคนจึงดูรีบกันต่างจากฉันที่หากยื้อเวลาได้ก็ไม่อยากจะกลับไปเลยบ้านที่มันไม่ใช่บ้าน...แต่แสงไฟตอนนี้มันก็สวยจริงๆละนะ ฉันหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงตัวเองออกมาพร้อมกับเปิดกล้องและยกมันขึ้นถ่ายรูปแสงสีในตอนนี้ไปเล่นๆเพื่อรอมาม่าสุก

"ขอนั่งด้วยได้รึป่าว?"

"..."

ฉันสะดุ้งนิดๆเมื่อมีเสียงหนึ่งดังขึ้นข้างๆ ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองร่างสูงคุ้นตาที่ยืนอยู่ข้างๆก่อนที่ฉันจะต้องเบิกตากว้างอย่างทำตัวไม่ถูกเมื่อเห็นว่าเขาคือใคร

"เอ่อ...ได้ค่ะ"

ฉันตอบกลับเบาๆเมื่อยังเห็นว่าเขายังคงยืนมองมาอยู่ เขาเดินมานั่งที่เก้าอี้ตรงข้ามฉันพร้อมกับวางมาม่าในมือลงที่โต๊ะตรงหน้าด้วยท่าทีนิ่งๆตามแบบของเขา ฉันลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างทำตัวไม่ถูกพร้อมเบี่ยงสายตามองไปทางอื่นช้าๆ ก็จะให้ทำตัวยังไงล่ะในเมื่อตอนนี้ลูกค้าประจำคนนั้นกำลังนั่งอยู่ตรงหน้าฉันในตอนนี้แถมยังมีมาม่าติดมือมาด้วยอีก

"ไม่กินหรอ เดียวก็อืดหรอก"

"อ่อ...กินๆ"

ไง๊เป็นงี้เนี้ย...ฉันคิดในใจกับตัวเองเบาๆพร้อมกับมือตัวเองที่ยกขึ้นมาจับซ้อมพลาสติกที่วางอยู่และเปิดฝามาม่าก่อนจะคนมันไปมาเพื่อให้เข้ากับเครื่องปรุงด้วยความเกร็ง คือฉันไม่รู้จะทำยังไงดีในสถานะการณ์แบบนี้จริงๆนะที่ต้องมานั่งกินกับคนไม่รู้จักคือจะลุกก็ลุกไม่ได้อ่ะเพราะเขาอาจคิดว่าฉันอะไรกับเขารึป่าว ฉันจึงได้แต่ก้มหน้าก้มตากินมาม่าโดยที่ลืมไปซะสนิทว่ามันร้อน!

"แค่ก!"

"เฮ้ย กินแบบนี้ก็ติดคอตายพอดี!"

พรึ่บ!

ฉันที่กำลังไอมองเขาที่ลุกขึ้นพร้อมกับวิ่งเข้าไปในซเว่นด้วยความสงสัยทันทีที่เห็นเขาทำแบบนั้นก่อนจะต้องเบิกตากว้างอีกครั้งเมื่อเขากลับออกมาพร้อมกับขวดน้ำเปล่าในมือ

"มะไม่เป็นไรค่ะฉันไม่...แค่กๆ"

"กินก่อนค่อยพูด"

ฉันมองขวดน้ำที่ถูกยัดมาใส่มองอย่างหนักใจก่อนจะสบสายตากับแววตานิ่งเรียบที่กำลังมองมาที่ฉันอยู่ ฉันยกขวดน้ำในมือที่เขาเปิดไว้ให้แล้วกินทันทีที่เห็นสายตาเขาคือมันคล้ายกับว่าหากฉันไม่ยอมดื่มสักทีเขาจะเป็นคนกรอกน้ำใส่ปากฉันเองเลยอ่ะ...สายตาโคตรจะน่ากลัว!

"ขอบคุณนะ เดียวฉันจ่ายเงินคืน"

"ไม่ต้อง"

มือของฉันที่กำลังจะเลื่อนมาหยิบกระเป๋าชงักไปอีกครั้งเมื่อคนตรงหน้าปฎิเสธกลับมาทันทีที่ฉันพูดจบ ฉันเม้มปากข้าหากันช้าๆ

"เอ่อ...งั้นฉันไปก่อนนะคะ"

"กินไปไม่ถึงคำนี่อิ่มแล้ว?"

"..."

"ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้มั่ง ผมไม่กัดหรอก"

"ฉันไม่ได้..."

"ผมทร็อตและยินดีที่ได้รู้จักนะหนามเตย"

"คะ?"

ฉันขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจที่เขาพูดขึ้น ทร็อตขมวดคิ้วมองมาที่ฉันก่อนที่เขาจะค่อยๆยิ้มออกมาบางๆยอมรับนะว่าเวลาเขาหน้านิ่งมันดูน่ากลัวแต่ตอนที่เขายิ้มแบบนี้มันก็ดูดีเอามากๆเช่นกัน

"ก็ทำความรู้จักกันไง ผมไปร้านที่คุณทำงานเกือบจะทุกวันไม่สังเกตเห็นกันบ้างหรอ?"

"เห็นสิคะ ก็คุณเป็นลูกค้าประจำทำไมจะจำไม่ได้"

"ก็ใช่น่ะสิ แล้วทำไมหนามเตยต้องงงด้วยล่ะถ้าผมจะขอทำความรู้จัก?"

"ฉันเปล่า...ฉันแค่ปรับตัวยังไม่ถูกน่ะค่ะ"

"ตอนนี้เลิกงานแล้วนิ" ฉันเอียงคอมองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ "เลิกงานแล้วก็พูดแบบธรรมดาเถอะ ตอนนี้ฉันไม่ได้เป็นลูกค้าแล้วด้วย"

"ฉันไม่รู้ว่าคุณ...ทร็อตรู้จักเราด้วย"

"พี่ที่ร้านเรียกบ่อยจนติดหู อีกอย่างชื่อก็แปลกดีฟังแล้วชอบไงไม่รู้"

มันก็เป็นแค่คำชมชื่อฉันธรรมดาๆนะแต่สายตาของคนตรงหน้าที่เอ่ยประโยคนี้ออกมามันกลับไม่ได้ธรรมดาและนิ่งเหมือนกับเสียงของเขาเลยมันจึงทำเอาฉันรู้สึกวูบแปลกๆ ฉันตั้งสติอีกครั้งก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ

"ชื่อพี่ทร็อตก็เพราะค่ะ ^^"

"เรียกทร็อตเฉยๆก็ได้ เราอายุเท่ากัน"

"..." ฉันชงักไปอีกครั้งเมื่อเขาพูดขึ้นแบบนั้น คือถ้าชื่อฉันที่เขารู้ฉันไม่แปลกใจเท่าไหร่นะแต่อายุนี่สิพี่ที่ร้านไม่น่าจะเรียกอายุฉันแทนชื่อได้นะ

"คงจะงงว่าทำไมฉันรู้เรื่องของเธอขนาดนี้"

ทร็อตถามขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบเช่นเคยพร้อมกับริมฝีปากเขาที่ค่อยๆเหยียดยิ้มออกมาด้วยท่าทางที่ดูเท่สุดๆ เจ้าตัวกัดปากตัวเองนิดๆเหมือนชั่งใจกับอะไรสักอย่างก่อนจะเหลือบสายตาขึ้นมาสบสายตากับฉันอีกครั้ง

"ไม่รู้สึกหน่อยหรอว่าฉันรู้เรื่องเธอมากเกินไป"

"ก็...รู้สึกนะ"

"โทษทีนะ แต่ปรกติเวลาโดนผู้ชายจีบเนี้ยเขาเริ่มกันยังไงหรอ?"

"ห๊ะ!?"

ตาของฉันเบิกกว้างทันทีที่ทร็อตพูดแบบนั้น เจ้าตัวเลิกคิ้วมองฉันด้วยความสงสัยก่อนจะยกมือตัวเองเสยผมขึ้นช้าๆด้วยท่าทีที่ดูทำตัวไม่ถูกเช่นเดียวกับฉันที่ยังตกใจอยู่ ที่เขาพูดมันหมายความว่ายังไง...คือเขากำลังจีบฉันหรอ?

"ก็จะได้เริ่มถูกไง กลัวว่าทำอะไรข้ามขั้นเเล้วหนามเตยจะกลัว...พอดีไม่เคยจีบใคร"

ตรง...คนตรงหน้าฉันเป็นผู้ชายที่ตรงไปตรงมามากจนทำให้ฉันแทบจะไปต่อไปถูกในสถานะการณ์แบบนี้ คนๆนี้กำลังจะจีบฉันเขาที่ไปนั่งที่ร้านที่ฉันทำงานทุกวันแต่ฉันแทบจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ มันไม่ได้รู้สึกเลยว่าเขาสนใจฉัน เขาไม่เคยมองฉันด้วยซ้ำแต่มีวันนี้เท่านั้นที่เขาคุยกับฉันคุยในแบบที่ไม่ใช่แค่การสั่งเครื่องดื่มและในตอนนี้ที่เขากำลังบอกว่าจะจีบฉันด้วยน้ำเสียงและหน้าตานิ่งเรียบเนี้ยนะ...ทำไมฉันกลับรู้สึกหน้าร้อนแทนเขาล่ะว่ะ ฉันเป็นคนที่โดนจีบนะบ้ารึป่าว!?