Werewolf ล็อคหัวใจนายหมาป่า

EP.14 เลิก

​#ทร็อต

17/11/20xx

21.04 น.

"หนาม...หนามเตย!"

"..."

"ทร็อตรู้ว่าหนามอยู่บ้าน เพราะงั้นออกมาคุยกับทร็อตที...ได้โปรด"

ผมยกมือตัวเองขึ้นจับกำแพงบ้านของหนามเตยไว้แน่นพร้อมกับพิงหัวตัวเองไปกับมันและจ้องมองไปที่หน้าต่างห้องนอนของหนามที่กำลังปิดไฟด้วยแววตาอ้อนวอน หลังจากที่ผมร้องเรียกเธอมานานเกือบชั่วโมงแต่ก็ไม่มีวีแววว่าหนามจะยอมออกมาเจอ

"แม่งเอ้ย!!"

ตึง!!

ผมกระแทกมือตัวเองใส่กำแพงบ้านหนามอย่างแรงจนมันเกิดเสียงดังไปทั่วบริเวณก่อนที่ผมจะเดินกลับมาที่รถของตัวเองอย่างหัวเสีย...ผมเครียด และอารมณ์เสียกับความเหี้ยของตัวเอง ผมโง่เองที่ปล่อยให้หนามออกมาทั้งอย่างนั้นเพราะผมที่ยังคงงงกับเหตุการณ์บ้าๆนี้อยู่ มิล่าบอกว่าเธอรักผมและนั้นเป็นเหตุผลที่ทำให้หนามบอกเลิกผมและหนีมาผมรู้ผมผิดที่ไม่รั่งเธอไว้แต่ผมในตอนนั้นมันก็ทำอะไรไม่ถูกจริงๆผมไม่รู้ว่าทำไมเรื่องนี้ถึงเกิดขึ้น ทำไมหนามถึงถามออกมาแบบนั้นและทำไมมิล่าถึงพูดเรื่องบ้าๆนั้นออกมา

"โว้ย!! ทร็อตไม่ยอมหรอกหนามยังไงเราก็ต้องคุยกันเรื่องนี้!!"

พรึ่บ! ปรื้น!!

ผมขับรถออกมาจากบ้านหนามทันทีที่หมดความอดทน...ยอมรับว่าครั้งนี้ผมผิดผมผิดที่ไม่คิดจะพูดหรือตอบอะไรที่มันทำให้หนามมั่นใจในตัวผมเพียงเพราะผม ให้ตาย! ผมรักหนามผมบอกไปแล้วว่าผมรักหนามแล้วอะไรทำให้เรื่องแม่งเป็นอย่างงี้ว่ะ!!? ผมกำพวงมาลัยรถไว้แน่นพร้อมกับเหยียบคันเร่งแทบจะมิดเมื่ออารมณ์ผมที่มันพุ่งขึ้นสูงเรื่อยๆ ผมมุ่งหน้าไปสนามไอ้ทร็อตเพื่อไปหามิล่าเพราะเธอบอกว่าจะไปรอผมที่นั้นและใช่ผมจะไปหาเธอ...เพราะเรามีเรื่องต้องคุยกัน!

---สนามแข่งวูฟ---

"ไอ้ทร็อตใจเย็นนะเฮ้ย กูไม่รู้ว่าแม่งมีเรื่องอะไรกันแต่มึงใจเย็นก่อน"

"กูจะเย็นยังไงไหวว่ะไอ้วูฟ หนามบอกเลิกกูหนามจะเลิกกับกู!!"

"เชี้ย..."

"มึงหลบไปกูจะเข้าไปคุยกับมิล่า!"

"เออๆ"

ผมดันไอ้วูฟที่เข้ามาขวางทางผมไปให้พ้นทางก่อนจะเดินไปที่ประตูห้องมันพร้อมกับกระชากมันเปิดออกอย่างแรงพร้อมกับกระแทกปิดตามแรงอารมณ์ผมที่มันกำลังปะทุ มิล่าที่ยืนหันหลังให้ผมไปมองสนามอยู่สะดุ้งนิดๆพร้อมกับหันมาหาผมช้าๆ เธอเป็นเพื่อนผมและผมยอมรับไปหมดแล้วว่าผมเคยรักเธอแต่นั้นมันเมื่อก่อน...มิล่ายิ้มออกมาช้าๆ

"เป็นไงคุยกันรู้เรื่องไหม?"

"ถ้ารู้เรื่องฉันจะมายืนตรงนี้ไหม ถ้ารู้เรื่องฉันจะกลับมาคุยกับเธอรึป่าว??"

"ฉันรู้ว่าฉันผิดไอ้ทร็อตแต่ฉันก็แค่โกรธแทนแก หนามบ้ารึไงมาคิดว่าฉันกับแกจะกลับมารักกันอีกแกไม่คิดบ้างรึไงว่าหนามงี่เง่า!?"

"ที่หนามเป็นแบบนั้นเพราะเธอรักฉัน! แต่แก...ทำไมต้องทำให้เรื่องมันแย่ว่ะ?"

"ฉันผิด...ฉันแค่จะปกป้องแกฉันผิด!?"

"ฉันไม่ต้องการ!"

"อึ่ก...อะไรว่ะทำไมใครๆต้องทำเหมือนฉันผิด! ทั้งไอ้โจชัวและก็แกไหนพวกแกเคยบอกฉันว่าไม่ว่ายังไงก็จะปกป้องฉัน...ฉันเป็นคนสำคัญของพวกแกไม่ใช่หรอ?"

ผมมองมิล่าที่ยืนร้องไห้ด้วยสายตานิ่งเรียบเธอร้องไห้ออกมาเสียงดังพร้อมกับยกมือกุมหัวใจตัวเองไว้แน่น...ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงจะเดินเข้าไปกอดเธอไว้พร้อมกับปลอบประโลม แต่ตอนนี้มันไม่ใช่

"แกเคยเป็นคนสำคัญของฉันแต่นั้นมันเมื่อก่อน...เพราะตอนนี้ฉันมีคนสำคัญของฉันแล้วและเธอต้องได้ทุกอย่างมากกว่าคนอื่น"

"ได้มากถึงขนาดที่แกจะตัดความสัมพันธ์กับฉันเลยงั้นสิ?"

มิล่าเงยหน้าขึ้นมาสบสายตากับผมนิ่ง ผมเหยียดยิ้มออกมาเหมือนเรื่องที่เธอพูดมันเป็นเรื่องตลก ผมก้าวขาเขาไปหามิล่ามากขึ้นพร้อมกับสบสายตาเธอนิ่ง

"ฉันสามารถตัดได้ทุกอย่าง ถ้าแกยังทำตัวแบบนี้ฉันจะไม่เหลือแม้แต่ความเป็นเพื่อนให้แกด้วยซ้ำ!"

ปึ่ก!

"แต่แกเคยรักฉัน!"

"จะมารื้อฟื้นทำเหี้ยอะไรว่ะ แกเลือกไอ้โจชัวเองนะมิล่าแกต้องให้ฉันพูดเรื่องเหี้ยๆที่แกทำกับฉันขนาดนั้นเลยหรอว่ะ!!?"

มิล่าเบิกตากว้างเมื่อเจอผมตวาดใส่แบบนั้นซึ่งตั้งแต่เรารู้จักกันมาผมไม่แม้แต่เคยจะตวาดใส่เธอครั้งนี้มันจึงเป็นครั้งแรกที่ผมทำแบบนี้ใส่และมันก็ทำให้เธอกลัวอย่างเห็นได้ชัด หนามค่อยๆลดมือตัวเองลงข้างตัว

"ฉันพยายาม พยายามจะจำแต่เรื่องราวดีๆที่มีกับแกแต่แกกลับมาทำให้มันพัง...มิล่าฉันไม่ใช่คนดีอะไรขนาดที่จะรอเป็นตัวเลือกให้แกได้ตลอดนะ ฉันไม่ใช่ทร็อตคนก่อนและตอนนี้ฉันก็มีหนามคนที่ฉันรักที่สุดแต่แกกลับมาทำให้เราพัง!"

"..."

"แกช่วยคิดอะไรๆให้ดีกว่านี้เถอะ อย่าเอาอารมณ์ชั่ววูบของตัวเองมาทำให้คนอื่นพังเพราะต่อจากนี้แกจะไม่เหลือใคร"

ผมจ้องมองน้ำตามิล่าที่มันค่อยๆไหลลงมาด้วยสายตานิ่งเรียบมันไม่มีความรู้สึกอะไรที่ให้เธอ...มันต่างจากผมที่เห็นน้ำตาหนามอย่างเห็นได้ชัด ผมกำมือแน่นเมื่อคิดถึงใบหน้าหนามเตยตอนเธอร้องไห้ผมจึงหันหลังเพื่อจะเดินออกมา

พรึ่บ!

"ยะ...อย่าฉันขอร้องฉันไม่เหลือใครแกก็รู้"

"..."

ผมหลับตาลงแน่นพร้อมกับเงยหน้าขึ้นและสูดหายใจเข้าปอดเสียงดัง มิล่ากอดผมจากข้าหลังไว้แน่นพร้อมกับร้องไห้ออกมาไม่หยุด...ผมยกมือตัวเองขึ้นเสยผมช้าๆถ้าผมยังเอาแต่ใจดีแบบนี้ผมคงไม่เหลือใครเช่นกัน ผมค่อยๆเลือนมือตัวเองลงมาแกะมือเล็กของมิล่าออกช้าๆแต่มิล่าก็กระซับมือตัวเองไว้แน่นพร้อมกับร้องไห้ออกมาเสียงดังมากขึ้น ยอมรับว่าผมอาจจะใจร้ายแต่ถ้าเรื่องนี้มันทำให้หนามเสียใจผมก็ไม่อยากจะทำให้มันเป็นปัญหาอีก

ฟึ้บ...!

"ทร็อต...!"

"อย่าทำให้ฉันรู้สึกแย่กับแกมากไปกว่านี้เลยมิล่า...เรื่องของเรามันจบไปแล้วจริงๆ"

ผมเดินออกมาจากห้องของไอ้วูฟทันทีพร้อมกับผลักประตูให้มันปิดอย่างไม่มีเยื่อใย...ผมหันกลับมามองไอ้วูฟที่กำลังยืนพิงเสาอยู่ด้วยแววตาเรียบนิ่งมันเดินเข้ามาหาผมพร้อมกับเอื้อมมือขึ้นมาวางที่บ่าผมเบาๆ

"จะทำยังไงต่อว่ะ...?"

"กูไม่รู้...แต่ยังไงกูไม่ยอมเลิกกับหนามแน่"

ใช่...ผมไม่เลิกกับหนามและไม่มีวันถึงเธอจะผลักไสผมขนาดไหนผมก็ไม่ยอม ผมรักหนามและที่ผมพูดมันมาตลอดผมพูดมันออกมาจากใจผมไม่มีเธอไม่ได้...แต่ผมไม่รู้ว่าควรจะเริ่มมันยังไงเพราะแค่สายตาที่กำลังเจ็บปวดของเธอที่กำลังมองมาที่ผมมันก็ทำให้ผมรู้สึกผิดจนไม่กล้ามองหน้าเธอแล้ว ผมแม่งเหี้ยทั้งที่เป็นคนพูดเองแท้ๆว่าผมจะไม่ทำร้ายเธอแต่สุดท้ายมันก็มาจบที่การกระทำของผมเองอีกครั้ง

ผมหยิบโทรศัพท์ตัวเองออกมาอีกครั้งพร้อมกับเลื่อนหาเบอร์ที่ผมไม่ได้โทรออกเบอร์นี้มาเป็นเวลานาน แต่ตอนนี้ผมต้องโทรเพราะหากผมยังเอาแต่ช้าแบบนี้แม่งคงไม่มีอะไรดีขึ้น ผมยกโทรศัพท์แนบหูตัวเองทันทีและรอสายไม่นานก็มีคนรับ

(ฮัลโหล?)

"ไง...มีเวลาคุยกับเพื่อนเก่าอย่างกูหน่อยไหม?"

ปลายสายเงียบไปนานอย่างเห็นได้ชัด ผมกรอกตาไปมาช้าๆ...มันคงไม่คิดว่าจะได้ยินเสียงผมเหมือนกับผมที่ไม่เคยคิดจะโทรหามันเพราะผมรับปากกับมิล่าไว้แล้ว แต่ตอนนี้ไม่แล้วว่ะถึงมิล่าจะโกรธผมผมก็ไม่สนแล้วผมควรจะทำให้มันจบสักที

17/11/20xx

09.36 น.

"หนาม...หนามเตย!"

ผมกำรั่วบ้านหนามไว้พร้อมกับมองเข้าไปภายในตัวบ้านเพื่อหาเธอหลังจากที่กลับมาที่นี้อีกครั้ง แต่มันกลับมีเพียงแต่ความเงียบเท่านั้นที่ตอบกลับมาผมตะโกนอีกครั้งโดยไม่สนใจเลยว่าคนที่เดินผ่านไปผ่านมาจะสนใจหรือรำคาญขนาดไหน

แกร็ง!

"แม่งเอ้ย!! หนวกหูโว้ยยคนจะหลับจะนอน!"

ผมมองไอ้ไตตั้ลที่กระชากประตูเปิดออกมาด้วยใบหน้าไม่แสดงอารมณ์ต่างจากมันที่ขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างหงุดหงิด ไอ้ไตตั้ลมันมองมาที่ผมอย่างสงสัยพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้

"มาแหกปากอะไรหน้าบ้านกู?"

"กูมาหาหนาม ให้กูเข้าไปที"

"เดียวๆ จะมาขอให้กูเปิดแบบนี้ได้ไงนี่มันที่ส่วนบุคคลครับบุกรุกนะเราอ่ะ"

"อย่ากวนส้นตีนไอ้ไตตั้ล กูจะเข้าไปหาหนาม!"

"มันไม่อยู่หรอก!"

คิ้วของผมขมวดเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจเมื่อไอ้ไตตั้ลมันตอบกลับมาแบบนั้น มันหัวเราะออกมาเบาๆพร้อมกับดันลิ้นใส่กระพุ้งแก้วตัวเองด้วยท่าทีกวนๆ

"วันนี้วันครบรอบพ่อมันตาย มันคงไปหาพ่อมัน"

"ที่ไหน?"

"เดียวนะ...พวกมึงคบกันไม่ใช่ไงทำไมไม่โทรหาว่ะ?" ผมเงียบไปทันทีที่โดนไอ้ไตตั้ลถามแบบนี้มันค่อยๆหรี่ตาลงช้าๆพร้อมกับเหยียดยิ้มออกมา "กูว่าแล้ว...แม่งทำไมซื้อหวยแล้วไม่ถูกงี้ว่ะ!?"

"มึงหมายความว่าไงไอ้ไตตั้ล?"

"ก็ถ้ากูเดาไม่ผิด...พวกมึงคงกำลังจะเลิกกันไม่ก็เลิกกันไปแล้ว ^^"

ตึง!

"มึงอยากตาย??"

เสียงหัวเราะเยาะของมันดังขึ้นในลำคอเมื่อผมเอื้อมมือเข้าไปกระชากคอเสื้อมันพร้อมกับดึงเข้ามาใกล้ ไอ้ไตตั้ลเหยียดยิ้มออกมาช้าๆพร้อมกับสบสายตาผมอย่างเย้ยหยัน

"เฮ้อ...สงสารหนามมันวะไม่น่าเจอกับมึงเลย แต่ไม่ต้องห่วงนะเดียวกูช่วยมึงเอง"

"..."

"ไม่ได้ช่วยให้คืนดีนะ แต่กูจะช่วยให้หนามเกลียดมึงไปเลยไอ้ทร็อต!"

"ไอ้เหี้ยตั้ล!!"

"ไม่ต้องห่วงเรื่องใส่ไฟกูเก่ง ^^"

พลั่ก!!

ผมผลักไอ้ไตตั้ลออกห่างเต็มแรงจนมันเซไปข้างหลังแต่ถึงอย่างนั้นมันกลับหัวเราะออกมาเสียงดัง ผมมองมันด้วยสายตาดุดันก่อนจะเดินกลับมาที่รถตัวเองทั้งที่ยังหงุดหงิดอยู่ ผมก้าวขึ้นรถตัวเองทันทีพร้อมกับหยิบหมวกมาใส่พร้อมกับคิดไปด้วยว่าหนามน่าจะไปที่ไหน...บริเวณนี้ไม่กว้างผมคิดว่าผมน่าจะหาเธอเจอเพราะเหมือนว่าเธอเคยพูดให้ฟังอยู่

10.03 น.

บรื้น...!

ผมมองไปรอบๆก่อนสายตาตัวเองจะมองไปเห็นร่างบางคุ้นตาที่กำลังนั่งอยู่ที่สำหรับบรรจุพ่อของเธอ ผมจอดรถตัวเองไว้ทันทีพร้อมกับลงจากรถตัวเองผมมองหนามเตยที่กำลังยืนอยู่ไม่กระพริบตาพร้อมกับก้าวขาเข้าไปหาเธอมากขึ้นจนรู้ว่าเธอกำลังหลับตาอยู่...ขาของผมค่อยๆก้าวช้าลงเรื่อยๆจนเปลี่ยนเป็นหยุดอยู่กับที่เมื่อเห็นว่าน้ำตาของหนามมันค่อยๆไหลลงมาช้าๆ มือของผมมันสั่นจนต้องกำมันไว้แน่นไม่ต่างจากหัวใจของผมที่เหมือนโดนกรีดลงลึกเพียงเพราะเห็นน้ำตาของเธอ

"ช่วงนี้มันแย่มากเลยค่ะพ่อ...บางครั้งหนามก็เหนื่อย"

"..."

"หนาม...อึ่กหนามคิดถึงพ่อนะคะ อยากจะกอดพ่ออีกสักครั้งให้ความรู้สึกแบบนี้มันหายไป"

"..."

ผมกลืนน้ำลายตัวเองลงคอช้าๆพร้อมกับเบี่ยงหน้าหนีออกจากภาพตรงหน้า...มันเป็นภาพที่ทำให้ผมเจ็บปวด มันเจ็บที่ไม่สามารถดูแลลูกของเขาให้ดีเหมือนที่เคยบอกท่าน ทำไมผมมันแย่ขนาดนี้?

"แต่มันคงไม่แย่ลงไปกว่านี้แล้วล่ะค่ะ...หนามจะต้องอยู่ได้ถึงไม่มีเขา"

"ไม่...ทร็อตไม่ยอม"

ใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของหนามเตยเงยขึ้นมามองผมทันทีที่ผมพูดขัดขึ้นไปแบบนั้น เธอเบิกตากว้างพร้อมกับมองไปรอบๆก่อนจะยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาตัวเองและลุกขึ้นเตรียมจะเดินหนีหากผมไม่เอื้อมมือตัวเองไปคว้าแขนเธอไว้ก่อน

ฟึ้บ!

"อย่ามาแตะ!"

"ขนาดนั้นเลยหรอว่ะ...ไม่ยอมแม้แต่ให้ทร็อตได้อธิบายอะไรเลยงั้นหรอ?"

"ฉันเคยบอกนายแล้วไม่ใช่รึไงว่าห้ามปล่อยมือในเมื่อเป็นคนปล่อยเองก็ไม่มีสิทธิ์มาเรียกร้อง!"

ผมเม้มปากเข้าหากันแน่นก่อนจะเอื้อมมือตัวเองไปจับมือเธอไว้อีกครั้ง หนามพยายามจะยื้อออกแต่ยังไงเธอก็สู้แรงผมไม่ไหวผมดึงให้หนามเตยเข้ามาหาพร้อมกับสบสายตากับสายตาตรงหน้าที่กำลังเต็มไปด้วยความไม่พอใจนิ่ง

"แน่ใจแล้วใช่ไหมว่าจะให้พูดตรงนี้...ต่อหน้าพ่อหนาม?"

"..."

หนามเงียบไปทันทีที่ผมถามขึ้นแบบนั้น ผมมองหนามเตยอีกเสี้ยววินึงก่อนจะพาเธอเดินออกมาจากตรงนั้นซึ่งเธอก็ยอมเราเดินออกมาจนถึงรถผมหนามจึงสบัดมือตัวเองออก

"ทร็อตไม่ได้จะมาเรียกร้อง แต่ทร็อตแค่อยากมาขอโทษ"

"หนามยกโทษให้ทร็อต"

ผมเบิกตากว้างทันทีที่หนามเตยตอบมาแบบนั้น ผมยิ้มออกมาพร้อมกับเอื้อมเตรียมจะไปคว้ามือเธอไว้แต่หนามกลับเบี่ยงตัวออกห่างพร้อมกับมองมาที่ผมนิ่ง...สายตาของเธอที่มองมามันทำให้ผมทำอะไรไม่ถูกเพราะมันทั้งนิ่งและไม่แสดงอารมณ์อะไรจนน่ากลัว

"หนามยกโทษให้ทร็อตทุกอย่าง และทร็อตก็ไม่จำเป็นต้องมาอธิบายอะไรเพราะเราเลิกกันแล้ว"

"เชี้ยอะไรว่ะหนาม ทร็อตบอกแล้วไงว่ายังไงทร็อตก็ไม่เลิก!"

"แต่หนามจะเลิก และหนามก็เลิกไปแล้วด้วยเลิกกับทร็อตตั้งแต่เมื่อวานแล้ว"

"หนาม...ถ้าหนามโกรธจะด่าทร็อตหรือจะตีทร็อตเลยก็ได้ แต่ขอได้ไหมอย่าพูดว่าหนามจะเลิกกับทร็อตเลยขอร้อง"

ผมพยายามบังคับเสียงตัวเองที่มันกำลังสั่นอย่างหนักให้นิ่งพร้อมกับมองหนามเตยด้วยสายตาอ้อนวอน เธอสบสายตาผมไม่หลบแต่สายตานั้นมันกลับว่างเปล่า...มันเหมือนหนามที่ผมเคยรู้จักได้หายไปแล้ว ผมยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองก่อนจะมองเธอที่ยังคงนิ่งอีกครั้ง

"เราจะเลิกกันทั้งที่เรารักกันขนาดนี้หรอ หนามกล้าพูดไหมว่าหนามไม่ได้รักทร็อต"

"หนามรักทร็อต แต่ทร็อตเถอะทร็อตเคยเห็นความสำคัญของหนามไหม? ทร็อตรักหนามแต่ทร็อตไม่เคย...ไม่เคยที่จะรักษาหนามไว้และเอาแต่ละเลยแล้วอย่างงี้เราที่มีแค่ความรักมันจะไปกันรอดหรอว่ะถ้าอีกคนไม่เคยเห็นเราสำคัญจริงๆ"

"มันไม่..."

"เราควรจะหยุด หยุดทุกอย่างก่อนที่มันจะเลวร้ายกว่านี้"

ผมเค้นหัวเราะออกมาเบาๆพร้อมกับส่ายหน้าไปมาช้าๆ ผมหลับตาแน่นพร้อมกับถอนหายใจออกมาเสียงดังก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองหนามเตยอีกครั้ง...ผมรักเธอ ผมเจ็บปวดที่เธอบอกกับผมแบบนี้ผม ผมไม่เคยไม่เคยลดความสำคัญเธอลงเลยแม้แต่นิด

"ทร็อตทำไม่ได้หนาม...ทร็อตรักหนาม"

ผมขยับเข้าไปหาหนามช้าๆพร้อมกับเอื้อมมือไปจับมือเธอไว้และดึงให้มันมาวางที่หน้าอกข้างซ้ายของตัวเองที่มันกำลังเต้นแรงด้วยจังหวะที่โคตรจะเจ็บอยู่ ผมสบสายตากับดวงตากลมโตตรงหน้าด้วยแววตาอ้อนวอน

"หนามเป็นเจ้าของมัน แล้วถ้าไม่มีหนามมันจะอยู่ยังไงขอร้องอย่าทิ้งทร็อตไปเลยหนาม"

"ถึงไม่มีหนามมันก็อยู่ได้ เพราะหนามก็จะอยู่ให้ได้เหมือนกัน"

"หนาม..."

"เลิกเถอะทร็อต...อย่าทำให้เรื่องมันแย่ไปมากกว่านี้เลย"

ผมมองคนตรงหน้าที่กำลังปล่อยให้น้ำตาตัวเองไหลลงมาช้าๆ หนามมองมาที่ผมด้วยสายตาที่กำลังเจ็บปวดอย่างเห็นได้ชัดไม่ต่างจากผมที่เจ็บปวดเช่นกัน ผมกำมือของเธอไว้แน่นพร้อมกับส่ายหน้าไปมาไม่หยุดแต่หนามกลับพยายามยื้อมือตัวเองออกจากมือของผม เธอสะอื้นออกมาพร้อมกับกัดริมฝีปากตัวเองแน่นแต่ผมก็ไม่ยอมปล่อย ผมเอื้อมมือเข้าไปหาเธอพร้อมกับเกลี่ยน้ำตาเธอออกให้เบาๆ...ถึงมันจะเห็นแก่ตัวแต่ผมก็ไม่อยากให้เรามาจบกันแบบนี้ ผมทนไม่ได้จริงๆ

"ทร็อต..."

"ถึงเราจะรักกันมาก แต่เราไม่ได้เรียนรู้อะไรจากมันมันก็ไม่มีค่าอะไรหรอกทร็อต...เราควรจะจบแบบนี้มันดีที่สุดแล้ว"

ฟึ้บ...

"และไม่นานทร็อตก็จะลืมหนามเอง เหมือนที่หนามก็จะลืมทร็อต"

"หนาม หนามเตย!"

ผมก้าวขาไม่ออก ผมเดินตามเธอไม่ไหวมันเหมือนโลกตรงหน้ามันหนักอึ้งไปหมดและตอนนี้ผมทำได้แค่เพียงเรียกเธอซ้ำไปซ้ำมาด้วยเสียงที่กำลังสั่นผมกำอกตัวเองไว้แน่นเมื่อมันเจ็บจี๊ดเหมือนโดนมีดกรีดลึกลงที่หัวใจผม เธอไปแล้วเธอเดินหนีออกไปโดยไม่หันกลับมามองผมทิ้งให้ผมอยู่กับความรู้สึกอุ่นร้อนของเธอที่ทิ้งไว้เพียงความรู้สึกที่มือของผม...เธอจะทิ้งผมไว้แบบนี้หรอว่ะ เธอจะให้เรื่องของเรามันมาจบลงทั้งๆที่เรารักกันมากขนาดนี้จริงๆหรอ?

19.36 น.

"กินข้าวหน่อยเถอะ"

"..."

"มึงไม่กินกูกินนะเฮ้ย!"

"..."

"เฮ้อ..."

เสียงถอนหายใจของไอ้วูฟดังขึ้นเบาๆแต่ผมที่กำลังนอนอยู่บนเตียงก็ไม่คิดจะขยับไปไหนทั้งที่ผมก็ไม่ได้หลับ ผมจ้องมองโทรศัพท์ตัวเองที่มันเปิดค้างอยู่ที่รูปของหนามเตยด้วยแววตาเรียบนิ่งผมไม่รู้ว่าผมอยู่ในสภาพนี้มานานแค่ไหนตั้งแต่กลับมาจากคุยกับหนามหรืออะไร ผมไม่รู้เพราะสุดท้ายผมก็มาอยู่ในสภาพนี้แล้ว

"หนามเลิกกับกูแล้วไอ้วูฟ"

"มึงพูดมารอบที่ร้อยแล้วไอ้ทร็อต พูดคำอื่นบ้างเถอะ"

"เธอไม่ฟังอะไรเลย กูยังดีไม่พอหรอว่ะ...กูยังดีไม่พอสำหรับหนามรึไง!?"

"..."

"กูรักหนาม...และหนามก็รักกู แล้วทำไมเราสองคนถึงมาจบกันแบบนี้ว่ะ?"

พรึ่บ!

"มึงจะไปไหน!?"

"กูจะไปหาหนาม!"

"หาเชี้ยอะไร มึงเป็นคนพูดเองว่าหนามไม่ให้มึงไปหา"

"ช่างแม่งสิ!"

"มันอาจต้องใช้เวลา เรื่องของพวกมึงต้องใช้เวลาไหมไอ้ทร็อตหนามอาจต้องการอยู่คนเดียวก่อน..มึงควรจะใจเย็นยิ่งถ้ามึงใจร้อนแบบนี้เรื่องมันจะยิ่งแย่"

ผมสบัดตัวออกจากไอ้วูฟที่มันดันผมไว้พร้อมกับทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นอย่างหมดแรง ผมพิงตัวเองไปกับเตียงอย่างทำอะไรไม่ถูก...ที่มันว่าเมื่อกี้มันก็ถูก แต่ถ้าหนามไม่กลับมาล่ะผมจะทำยังไง?

ติ๊ดๆๆ!

"นะหนาม!?"

ฟึ้บ!

"หนาม!"

(อึ่ก...ไม่คิดว่าเป็นฉันบ้างรึไงที่โทรหาแก?)

ผมขมวดคิ้วเข้าหากันทันทีก่อนจะดูเบอร์ที่โทรมาก่อนจะพบว่ามันคือมิล่า ผมแนบโทรศัพท์ใส่หูตัวเองอีกครั้งพร้อมกับฟังเสียงดังกระหื้มที่มันดังออกมามิล่าอยู่ไหน?

"แกอยู่ไหน?"

(อยากรู้ด้วยรึไง!?)

"ที่โทรมาก็ไม่ใช่เพราะอยากให้ฉันอยากรู้หรอกหรอ?"

(...)

"แต่ถ้าไม่อยากบอกก็ตามใจ แค่นี้นะ"

(ฉันอยู่ผับZ...ฉันอยู่คนเดียว อึ่ก...มาหาฉันที)

ผมถอนหายใจออกมาเบาๆพร้อมกับเอาโทรศัพท์ตัวเองออกจากหูช้าๆก่อนจะกดตัดสายของมิล่าไป ไอ้วูฟมองหน้าผมนิ่งซึ่งไม่ต่างจากผมที่กำลังมองมันเช่นกัน ผมลุกขึ้นจากพื้นพร้อมกับเดินไปหยิบโค้ทมาใส่

"ให้กูไปด้วยไหม?"

"ไม่"

"...งั้นก็โอเค"

ผมพยักหน้าช้าๆพร้อมกับเดินออกมาจากห้องของตัวเองทันที ผมหยิบกุญแจรถยนต์มาและเดินไปที่รถของตัวเอง...ครั้งนี้ผมไม่คิดจะเอามอไซค์ไปเพราะมีคนที่ผมต้องไปหาก่อนที่จะไปหามิล่า คนที่จะมาหยุดเรื่องบ้าๆนี้

---ผับZ---

เสียงดังของเพลงกระแทกหูผมทันทีที่ผมก้าวเดินเข้ามาในนี้และไม่นานผมก็เป็นจุดสนใจในทันที ถึงผมจะไม่สนสายตาคนมองแต่ผมก็รู้ว่าตอนนี้คนมากมายภายในผับกำลังมองมาที่ผมมากขนาดไหน...และเพราะแบบนี้แหละที่ผมไม่ชอบมาสถานที่แบบนี้ ผมรำคาญเวลามีคนมองโดยเฉพาะสายตาที่อยากจะเข้ามาทำความรู้จัก ผมมองไปรอบๆทันทีเพื่อที่จะหามิล่าก่อนจะเจอเธออยู่อีกฝั่งของผับที่มันเป็นที่สำหรับเต้นผมเดินเข้าไปหาทันทีซึ่งมันดีที่ทุกคนพร้อมกับหลีกทางให้

"วู้...โคตรเด็ด!"

"มาทางนี้หน่อยครับ!"

ยิ่งเข้าใกล้เสียงผู้ชายที่กำลังมุ่งอยู่ก็ดังขึ้นพร้อมกับท่าทางที่กำลังมองไปที่มิล่าที่กำลังโยกย้ายอยู่อย่างหยาบโลน...นี่ไม่รู้สึกอะไรกับสายตาพวกนี้หน่อยหรอว่ะ

"ขอทางหน่อย"

"จะมาขอกันง่ายๆ..."

"..."

เสียงนั้นเงียบไปทันทีที่หันมาแล้วเจอผมยืนอยู่ เขาเดินเลี่ยงออกไปทันทีซึ่งมันก็ดีเพราะผมก็ขี้เกียจพูดให้มากความผมมองมิล่าที่กำลังเต้นอยู่ด้วยสายตาเรียบนิ่งและเมื่อเธอเห็นผมเจ้าตัวก็ยิ้มออกมาช้าๆพร้อมกับเดินเข้ามาหาผมทันที

"สุดท้ายแกก็มาหาฉัน...สุดท้ายแกก็ยังห่วงฉันเหมือนเดิม ^^"

"ใช่ฉันห่วงแก"

มิล่ายิ้มออกมาด้วยท่าทางดีใจอย่างเห็นได้ชัดเธอขยับเข้ามาหาผมมากขึ้นพร้อมกับโยกไปตามจังหวะเบาๆ ผมหัวเราะออกมาเบาๆพร้อมกับสบสายตากับเธอด้วยสายตาเรียบนิ่ง มือของผมค่อยๆเอื้อมขึ้นสัมผัสใบหน้าเธอไว้เบาๆเล่นเอามิล่าชงักไปอย่างเห็นได้ชัด

"..."

"ต้องการแบบนี้หรอ...ต้องการอย่างนี้จริงๆใช่ไหม?"

ผมถามมิล่าขึ้นด้วยเสียงทุ้มต่ำพร้อมกับโน้มใบหน้าตัวเองลงไปหาเธอมากขึ้น...มากขึ้นจนเราสองคนรู้สึกถึงลมหายใจของกันและกัน มิล่าหลับตาแน่นทันทีพร้อมกับตัวของเธอเองที่แข็งทื่อ ผมมองใบหน้าตรงหน้านิ่งก่อนจะเหยียดยิ้มออกมาช้าๆและเลื่อนใบหน้าตัวเองเข้าไปหาเธอมากขึ้นพร้อมกับมองมิล่าที่หลับตาแน่นไปด้วย

"เลิกหลอกตัวเองได้แล้ว กลับไปหาคนที่ตัวเองรักจริงๆเถอะ"

"...ทร็อต?"

"ถือว่าฉันขอ ขอในฐานะเพื่อนคนนึง...ฉันไม่อยากให้เรื่องของแกเป็นเหมือนฉัน"

"แกมะหมายความว่าไง?"

ผมยิ้มออกมาช้าๆพร้อมกับหลบทางให้อีกคนเดินเข้ามา มิล่าเบิกตากว้างพร้อมกับมองคนตรงหน้าตัวเองอย่างไม่เชื่อสายตาเธอปล่อยให้น้ำตาตัวเองไหลลงมาช้าๆพร้อมกับยกมือปิดปากตัวเองแน่น มิล่าหันมามองผมที่ยืนอยู่

"ทร็อตนี่แก..."

"พวกแกควรคุยกันได้แล้ว" ผมเอ่ยขึ้นอีกครั้งพร้อมกับเดินเข้าไปหาไอ้โจชัวที่ยืนอยู่มันสบสายตากับผมนิ่งไม่ต่างจากผมที่มองมันนิ่งเช่นกัน "โอกาสไม่ได้มาหามึงบ่อย เพราะฉะนั้นอย่าปล่อยมันหลุดมือ"

"ขอบคุณ ขอบคุณที่ช่วยกู"

ผมยกยิ้มมุมปากนิดๆก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้นทันทีและไม่ได้หันกลับไปมองพวกเขาอีก...ใช่โอกาสมันไม่ได้มาหาเราบ่อยนักเหมือนผมที่เคยได้รับมันแต่ผมกลับกำมันไว้ไม่ดีพอและทำให้มันหลุดมือ ผมสามารถบอกทุกคนได้แต่ผมกลับไม่สามารถทำเหมือนที่ตัวเองบอกคนอื่นได้เลย ผมปล่อยให้โอกาสตัวเองหลุดมือและทำให้เธอผู้หญิงที่ผมรักมากที่สุดต้องเสียใจ ผมไม่ต้องการให้หนามยกโทษให้แต่ผมก็ไม่อยากให้หนามลืมผมเหมือนผมที่ไม่มีวันจะลืมหนาม เราทั้งคู่กำลังเจ็บปวดและมันอาจต้องใช้เวลาเวลาที่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันจะต้องใช้มากแค่ไหนและมันแย่...แย่ที่เรารู้จักที่จะรักใครสักคนแต่เราไม่เคยรู้ซึ่งถึงคำนั้นได้จริงๆ